Speelbloempje en Baggerstraal


Het kleine meisje Opi liep al een kwartier en had reeds het dorpje achter zich gelaten. Wat ze nog kon zien als ze zich een beetje omdraaide,was een kerktoren achter bomen en een kleine wei met koeien.
Het was een stille weg, met dijkjes langs de kant. Daar voorbij lag grasland met in de verte ruig geboomte en enkele boerderijen met rode daken.
    Toevallig was ze deze weg ingeslagen, want de omgeving was haar zo goed als onbekend. Een maand geleden was zij met haar vader, moeder en broertje in het dorp komen wonen. Daarvoor hadden zij een huis gehad, in een stadje, ver weg , vlak naast een school waar altijd veel kinderen speelden. – Nu had zij nog weinig vriendinnetjes kunnen maken, en daardoor wist zij zich niet altijd bezig te houden. Dan ging ze maar weer met haar poppen spelen. Maar dat had ze nu al de hele tijd gedaan, gisteren en vorige dagen...
    Ze huppelde een tijdje als kabouter puntmuts om even wat vrolijks te doen te hebben. Maar veel helpen deed dat niet. Ze vond na een poosje alles en ook de weg hier tamelijk sloom. Geen kinderen om tikkertje mee te doen, geen leuk speeltuintje, zelfs niemand op de weg om een praatje te maken.
    Ze wilde alweer terug gaan, toen ze nieuwsgierig werd of dat zanderig afvalterreintje aan de rechterkant misschien nog iets was. – Er stond een hoog hek omheen, dus makkelijk was het niet. Dat hek was in het midden echter een beetje omgevallen en er was een gat in zo groot dat je er rechtop doorheen kon. Zij besloot hier even te gaan spelen. – Ze zag niemand in de buurt die er wat van zou kunnen zeggen. Aan het hek zaten roestige blauwe bordjes met witte letters erop, maar ze kon niet ontcijferen wat er stond. Ze betrad voorzichtig het terrein, – waarbij ze, na het hek te zijn doorgegaan, eerst nog een stukje moest afdalen.
    Het veld was veel groter dan hun eigen tuin, groter zelfs dan het plantsoen voor de kerk dacht zij. Maar er groeide bijna geen gras, alleen onkruid tussen een heleboel stenen. En het rook vreemd als naar bijzondere bloemen; maar die groeiden er hier juist niet.
    Aan de zijkant, en dat was het ongewone – lagen grote stapels roestige buizen, met de dikte van bomen. En op een laag dijkje, tegenover waar zij stond, stak zo'n buis schuin omhoog, met een opening als van een oorschelp. – Nieuwsgierig klauterde ze op het dijkje en ging luisteren aan de opening, maar hoorde erin niets dan het gesuis van de zee, net als in de kinkhoren thuis op de schoorsteenmantel. Aan de achterkant van de buis was een andere vastgekoppeld, en die aan een volgende en een volgende, tot het een zeer lange pijp was, die met bochten en deuken verdween in de bosjes verderop, waar zij hem niet meer kon volgen.
    Voorzichtig klom ze weer omlaag en kwam met een sprongetje terug op het zand. Oei, op haar jurkje was een grote roestvlek. – Als haar moeder dat zag! Ze probeerde hem eraf te vegen, met het gevolg dat de vlek nog groter werd.
    Nee een sprookjesveld was het beslist niet; er groeide geen enkel bloempje! Aan de kant stonden wel wat struiken, maar die waren helemaal verdord. Hoe kon dat... zou er iets slechts in de grond zitten, dacht zij... Toch vond ze, nadat ze goed had gekeken, niet ver van zich af, wel een bloem, ééntje maar, ongeveer zo groot als haar handje, met een krans van witte blaadjes en een geel hartje, – net een lief gezichtje. – Ze ging haar evenwel niet plukken. Dat zou zielig zijn. Bloemen hadden immers ook gevoel. Dat hadden die haar in het geheim verteld, eens ...
    – Opi keek rond; wat zou ze nog verzinnen? Kon zij niet van de stenen een huisje maken met een tuintje waar het bloempje dan in stond? Helaas zaten de grote stenen muurvast in de grond; die kon zij er met haar nagels niet uit krijgen, en die wel los lagen waren kiezeltjes, zoals thuis op hun tuinpad; daar kon je niets mee. – Langzaamaan werd ze moe van de warmte en het stuk dat zij had gelopen, ze staakte haar poging, ging zitten en viel bijna in slaap.

Maar ze schrok wakker van een raar geluid. Het kwam uit de buis boven het dijkje. Alsof iemand misselijk was. Het werd steeds luider, en kwam dichterbij. Na een paar woeste schokken van de buis spoot ineens een zwarte, zeer dikke straal bagger zomaar over het veld uit! De bulkende uitbraak kwam in een afschuwelijke grote boog te staan boven het veld, reikte bijna tot aan het hek, en zwarte klodders vlogen in het rond.
    Opi deinsde achteruit. De bagger vloeide over de grond, over de brandnetels, het zand en de steentjes. Er dreven dikke, blauwige bellen op. Het was ineens of de hele omgeving veranderd was. En wat een stank! Het leek wel een vieze wc in het station!
    Opi haastte zich terug, want het bloempje moest worden gered van de brakende vloed! Maar hoe? Kon zij het uitgraven? Een schepje had zij niet en grond was zo hard...
    Daar kwam de zwarte pap al aangestroomd; er was weinig tijd. Ze trok aan het zwakke steeltje, maar het brak af vlak boven de grond.
    Opi werd bang, het veld op kon niet meer, en naar het hek al helemaal niet, want daar lag de stinkende massa al veel te hoog. Aarzelend stond ze met het bloempje, dat al een beetje slap hing, in haar handje.
    De bagger vloeide al zowat tegen haar schoenen. Waar kon ze nog weg? Ze zat gevangen... Gevangen!..
    – Toen zag ze vier mannen komen aandraven op de weg, niet zo veraf. Ze hadden dikke bruine pakken aan en droegen rubber laarzen. Wat zij riepen kon ze niet verstaan; het waren buitenlandse mannen dacht zij, en duidelijk heel boos op haar.
    Ze stonden achter het hek te zwaaien. En ze bleven maar roepen; het kon niet anders of het had te maken met de spuitende bagger. Eén van hen stapte door het gaas. Maar hij gleed uit en verdween bijna helemaal in de stinkende laag. Wild sloeg hij met zijn armen en benen als een verdrinkende zwemmer. Vreselijk zag hij er uit. De anderen begonnen nog harder te schreeuwen; ze probeerden hem eruit te trekken, eindelijk lukte dat. Hij was helemaal zwart, ook zijn gezicht.
    – Opeens werd zij opgetild. Een andere man had haar op de schouders genomen en droeg haar naar de weg.
    Bang was zij nu niet meer, maar omkijken naar wat er achter haar gebeurde, durfde zij niet.
    Ze stonden allemaal op de weg, en de mannen riepen onverstaanbare woorden, alsof ze nog steeds wilden weten wat zij daar nu toch had gedaan. Klein en stil stond daar Opi, het treurende bloempje nog in haar handje.
    Toen duwde een van de mannen haar een stukje vooruit.
    – En daar gingen zij, als een kleine optocht, de zwarte mannen met het witte meisje voorop, achter elkaar, en steeds verder van het dorp af.