|
Vandaag kwam het schip
vol overvloedig niets
van bakvislucht
en slijmerij
weer stampend aangedreven.
Met tijd verloren door
te laat vervulde wensen
verdronken pret,
gekomen sleets
als wegwerpgift
om wrang te kleuren
het verdriet
van wat nooit was
en niet meer hoeft te zijn.
Omdat het nieuw verkregen niets,
slechts verder dreef
naar de verdorring
van wat destijds bewust verstikt
dus niet meer op kon leven.
Als bloemen op een graf,
zo zeer terecht maar onbenut
aan doden terug gegeven.
Een bos vergeetmenietjes
op het platgetrapte bloembed
vol nutteloze spijt.
|