Een Vreemde Dag


Toen hij na zijn omzwerving nog aan de rivieroever stond om uit te hijgen en het hardloopritme uit zijn spieren te bannen, hoorde hij een vliegtuig aankomen. En hij zag het ook, half achter een gebouw, tamelijk laag. Het zwenkte in de vrije ruimte af,aarzelend of het iets vergeten was en ging ronkend een bocht beschrijven, die het zo schuin had ingezet dat hij bijna bovenop het toestel kon kijken; iets wat hij alleen op televisie had gezien.
    Het hortende geluid van de motoren was abnormaal. Hij werd bang en holde weg. Maar dit leek zinloos, dus keek hij weer om. Het toestel was nu heel dichtbij, het licht glansde op zijn aluminium huid; het had de afmetingen van een rij woonhuizen.
    Nader kwam het, wiebelde met zijn vleugels en hing vervaarlijk scheef. Hij zag uitzonderlijke details: knipperende alarmseinen, ramen met in paniek bewegende mensen erachter... een beangstigende kroon van vlammen lekte uit de staart. Hij vluchtte de straat in, die zonder bomen was. Het reusachtig aanstormende gevaarte kwam nu recht achter hem aan. Hij zag het aankomen, – verstijfd van schrik. "Dat juist mij dit moet overkomen..." dacht hij sidderend.
    Maar het lot was hem gunstig gezind, het toestel kwam laag over als een gigantische machinerie en stortte verderop met donderend geweld op de straat. Daar schoof het onder een vonkenfontein door, en raakte met de vleugel nog net de voorgevel van hun eigen huis. Stukken van de dakgoot braken van de muur en vielen vlammend op de stoep. Het toestel gleed over de dunne sneeuwlaag door en verdween vuur brakend richting van het weiland om de hoek.
    Hij stond te trillen voor hun huis. Zijn vader kwam net naar buiten hollen. "Er is brand binnen!" schreeuwde hij, "ga je moeder helpen!" Zijn stem sloeg over. Hij droeg zijn zwarte brandweeruniform, de bretels slierden achter hem aan en zijn helm had hij aan de hand in plaats van op zijn hoofd. Zijn vader rende in de richting waar het vurige toestel uit het zicht was verdwenen. –
    Maar toen hij met bonzend hart hun huiskamer binnenkwam, vond hij op de vloer alleen een oude krant die nog nasmeulde aan de rand en die makkelijk was te doven. Angstig speurde hij rond; maar andere schade leek er niet te zijn. Zijn moeder zag hij niet, maar daarover maakte hij zich niet ongerust.
    Hij kwam tot kalmte; hij was tenslotte zojuist aan een dodelijk gevaar ontsnapt. – Hun eigen huis leek hem om een of andere reden minder bekend dan anders; kaal oogde de huiskamer, er lag een oud kleed op de vloer en het afgescheurde behang hing in repen over de mahoniekast; en alle binnendeuren waren verwijderd. O ja, zijn ouders waren bezig het huis op te kanppen, de brokkelige muren te repareren; overal in de wanden zaten gaten, met plukken armelijk stro en kalk opgevuld.
    Hij was er niet geheel gerust op; toen hij uit het zijraam keek, zag hij koppen van heipalen en fundering in het kwadraatje modder naast het huis. Hij dacht – heeft al dit werk aan dat oude kavalje nog wel zin?
    Hij ging weer naar buiten. De zon was weg, de lucht boven de huizen zag okergeel tot recht boven hem, met een diagonale donkere veeg uit het noordwesten. Er was in het midden van de straat weinig te zien nog van het ongeluk, behalve een oppervlakkig zwart spoor, en dat zou spoedig verdwenen zijn.
    – Het was overal stil en bewegingloos. Ook van de hoek waar het vliegtuig was verdwenen kwam geen rumoer. Graag zou hij daar gaan kijken. Maar eerst vroeg nog iets veel meer alledaags om uitvoering.
Hij stak over naar het grijze pleintje aan de overkant, omdat hij daar stapels vuilnis had zien liggen, hele bergen; dozen, huisraad, apparaten, lampekappen en statieven bijeen.
    Hij ging daar toch nog eerst even heen. Zo'n buitenkans zou hij zich niet zomaar laten ontgaan. Of daar mogelijk iets tussen te vinden was wat hij gebruiken kon. Anders was het weg.
    En dat neergestorte vliegtuig... Dat kwam straks wel, vond hij.