|
Besneeuwd woestijnzand,
een fata morgana zonder perspectief,
een leeg vel vol woorden,
een uitgestorven feest van licht.
Ver weg druist op een meter afstand
het kabbelend leven weg.
Een onderhuidse schreeuw
onbemerkt weggeebt
in een glazen zee geluid.
De kou dringt door de reten van
quasi conversatie de lege ruimte binnen,
achter ogen sluimert het niets.
In den beginne was het licht
maar duisternis beheerste de vloed.
|