|
Mooi uitgangspunt- ik denk wel dat deze nog veel meer lengte kan verdragen: het is een sprookjesgedichtm en die gedijen heel goed bij herhaling, en bij een heleboel omschrijving.
Die kooi bijvoorbeeld, die kan je behalve via de spijlen op een heleboel manieren beschrijven, en iedere manier voegt, wil ik wedden, weer iets toe aan het (beklemmende) karakter van de kooi.
Maar die prins, ah, daar zijn misschien wel de meest schitterende mogelijkheden mee. Hij wint nu de prinses door zich te vermommen als vergeving. Maar, wat nou als hij zich eerst als andere emoties heeft geprobeerd te vermommen, die allemaal, ieder op hun eigen manier, leidden tot afwijzing door prinses boosheid? Hoe zou zij bijvoorbeeld reageren op vreugde? Op verdriet? Op kracht?
O, en die versteendheid... die smaakt ook naar meer he. In deze versie komt het een beetje uit de lucht vallen, maar als je de lezer voorzichtig invoert in het gegegeven dat de arme prinses langzaam aan het verstenen is (en maakt ze zich er zorgen over? Misschien wel, maar het maakt haar, ongetwijfeld, vooral woest ;-) )
Kortom, ik zeg: meer hiervan! meeeeeeer!
|