|
laat ons zandlopers
niet uit het oog verliezen
voor laatste korrels glijden
verwelken reeds de rozen
werpen wilgen hun schaduw
op de straten
in jouw lachen ingebed
leven tot bloeitijd eindigt
en wij, handen ineengestrengeld,
blootsvoets nieuwe paden betreden
die ons weer samen brengen
eens het duister achter ons ligt
't gelukkig lachen van voorbije tijden
draag ik voor altijd met me mee
er is geen afscheid
enkel eeuwige verbondenheid
sunset 25-07-2012
|