|
Elkaar aankijken en afstanden overbruggen
van miljarden lichtjaren ver en dan bedenken
het heelal past in een emmer vol snot.
Waarom nog je in de kleuren verdiepen
hoe het breekt in een kristallen prisma
in jou samenkomt, zich verwijdert van mij.
De kosmos denkt niet aan ons, stofjes
zich opbouwend en uiteenvallend, blaast ons
weg voor een beter zicht op wat er toe doet.
|