Ontslagen mijnwerker -deel 4.
Inleiding:
Een zonderling vreemdeling, vrouwelijk bovendien, volgt op dit moment- na jaren van intensieve mijnarbeid tussen en met haar volk, welke de Spraak vanaf de Grote Oorlog verboden heeft - na dagen van dwalen bovengronds, de eerste sprekende mens die het in haar leven ontmoet heeft, naar nieuwe wegen en haar stad.
De stadspoorten bleken geen belemmering te vormen voor doorgang.
Ze torenden hoog maar sereen, als een zonnebloem die naar de hemel reikt.
Zonnebloemen..ik had er al veel gezien sinds bovenkomst.
Ze hadden iets weg van de ranke rotsbloemen, die mijn vertrek in de mijn gesierd hadden, het enige teken van leven dat toch zijn schoonheid kon behouden zonder zonlicht.
Het enige?
Ik dacht verder terug, dwaalde in mijn hoofd langs mijn vertrek naar de aaneengesloten ruimten en zag hoe mijn volk, sterk mijnvolk,
de avonden vol warmte vulden door dicht bij eenander te staan in gebaar en geneurie gedragen door een wind.
De wind had hier haar dubbele functie gekregen. Wat in beginsel zorgde voor ziekte en vocht was later geworden tot een van de voornaamste bronnen van intens, al dan niet gedeeld geluk.
We hadden door de eeuwen heen de schachten en pijpen voorzien van luchtgaatjes, in verscheidene toonhoogten en zorgvuldig op elkander afgestemd.
Daar waren diverse kundegroepen met goed en veel gevolg en in grote getale mee bezig geweest.
Het resultaat, nagelaten door voor- aan nageslacht, zorgde ervoor dat zij altijd geëerd en herinnerd werden en zorgden tevens voor muziek, muziek die de nachten in haar maat en ons in
vervoering bracht. De geest kon na een lange dag van intensieve arbeid net in die dimensie geraken die het zo behoefde, daar zowel de dagelijks opgelopen snijwonden als de felle lampen op ons hoofd bruut en bot waren en weinig ruimte liet voor ons individuele wezen.
Eenieder kreeg al zeer jong, vanaf zijn vierde levensjaar, de kennisoverdracht, zodat elk individu al zeer jong wist, dat zij de mogelijkheid en macht tot stemming maken had.
Het geschenk van de keuze van het individu ontstaan in een wereld van opperste afstemming.
Velen schuwden zich eraan te wagen en keken vaak vol bewondering op naar hen, die door schade en schande zich immer verder ontplooid hadden en de meest doordringende klanken rond de mijn en door hun lijf deed schuiven.
Tot die nacht kwam, dat een erupterende inwendige emotie ook hen dreigde te verteren en ze zich in een vlaag van vertrouwen opwierpen tegen de pijpen en hun handen als vanzelf de luchtgaten omsloten.
Het was op dat moment, dat men niet anders kon dan zich overgeven aan de trance van dat moment, net zolang , totdat het voelde alsof het af was, het leed geleden, net zolang tot het voelde
dat de pijpen weer alleen aan de wind toebehoorden.
Eenieder die de tonen hoorden, het onzekere begin en de immer indringendere noten, herkende zich in het universele verdriet.Herkende zich vervolgens momenten later in de vreugde van de ontlading en de creatieve vrijheid die ook hen geschenk was.
Het was aan de ouderen om de schachten en de pijpen te onderhouden tot einder hunner levenjaren.
De taak was niet al te zwaar maar wel gewichtig en werd gezien als de grootste eer die men in de mijn behalen kon.
Mijn lijf trilde...het miste de tonen buiten het hoofd, nu, in deze vreemde omgeving, waarvan ik enkel nog de voorste stenen had mogen aanschouwen.
"Zonnebloem..denk zonnebloem...," moedigde ik mijzelve aan om achter de mens te blijven lopen en eenzelfde vertrouwen te schenken aan deze nieuwe omgeving, die me toch al bij binnenkomst zo een warme herinnering had doen oproepen.
Het was goed zo.
