|
Hearst de ealjebijen?
Yn dizze wite winternacht
hearst de ealjebijen gūnzjen.
It is net lūd, hearst se hiel sacht,
at de tsjerkeklokken stilhālde fan būnzjen.
Of binne it myn tinzen, yn ieren en sinnen,
oer wat der bard is yn dit healwize jier
en slacht it bloed de bān fan binnen?
De tsjerkedoar stiet yn it tsier,
ik rūk de beam, de wijde sfear,
hjir sille wy it hillich feest wer fiere,
mar it berntsje, śs bern, komme der net mear,
it leauwe kin harren herten net beriere.
Faaks komt der ea foar har ek in nacht
dat sy de ealjebijen gūnzjen hearre.
Dan slagge sy ek ynienen acht
op wat him oan my oppenearre:
it bern waard net droegen fan stiltme of snie,
mar troch wat it gūnzjen yn de macht hie.
Hoor je de bijen?
In deze witte winternacht
hoor je de bijen gonzen.
Het is niet luid, ze zoemen zacht,
als de kerkklokken stoppen met bonzen.
Of zijn het mijn gedachten, in hart en zinnen,
over wat er in dit rare jaar gebeurd is hier
en slaat het bloed de band van binnen?
De kerkdeur staat op een kier,
ik ruik de boom, de gewijde sfeer,
hier gaan wij het heilig feest weer vieren,
maar het kind, onze kinderen, komen er niet meer,
het geloof kan niet in hun harten tieren.
Misschien komt er ooit voor hen ook een nacht
dat zij luisteren naar het gonzen van de bijen.
Wellicht zal er dan worden nagedacht
over wat zich openbaarde in mij en
dat stilte of sneeuw een kind niet draagt, maar puur
door wie het gonzen van de bijen bestuurt.
|
