|
ontwijk mij niet
nooit of te nimmer
toch
verwijder hitte uit de poriën
vlucht wang en mond
en ook nog zachte blik
stop dan het glas
wat daar versplintert (ach was ‘k toch liever
zelf gebroken) om te snijden
en beloof
de wondgeweende ogen
- zelf maar voor wat seconden -
van sneeuw te scheiden
die als uren valt
en mij niet raakt
kom en beveel
(satijn past nu niet meer)
de namen die op onze kussens fluisteren
tot inkt zich te verscheuren
in ’t ruisen van ons bloed een duister
niet slechts voor het moment
vergeten
door ’t aan elkander rijgen van de wimpers
de afstand tussen onze harten die nooit afneemt
meten
luister ik adem, adem jou
de koude weg
en geef hem je terug.
sunset 14-08-2008
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
