 |
| Poetessa - 01:00 20-07-2011 |
|
|
Ik praat tegen je [ik heb je immers gevonden]
Ik spreek je van waar jij op lijkt –
een windstreek vol ongehoord
gebulder en zacht schreeuwend zomerkleed
het veelkleurige groen
het lichaam
een dijk en de hoogte van land & de lucht met de veren
te licht voor mijn lijf – het bezwijkt
met het werk van mijn handen en de kracht van mijn
deelbare hart vol vertrouwen
verraden en teder misbruikt
droeg ik ooit
mijn stad naar het graf van jouw her -
en derkomst - het uitgewoond huis waar
nu bomen bloeien als sneeuw – nu valt het
pas op hoe bleek-breekbaar de lichtval
vervalsend onthult
de hellevaart naar mijn armhartige zelf
|
|
|
Reactie gegeven door Poetessa - 00:55 25-07-2011 |
|
|
|
Ik ken het, Ede Staal - die het land verklinken laat - klinkt als inklinken, wat héél iets anders is - ik kan je niet zeggen hoeveel ik houd van waar dat voor staat :-) De hel vaart als hemel van verleiding, levenslang, geen ontsnappen aan, althans niet voor Dante :-) Maar wij nuchtere laaglandsters, wij vermannen ons in mantelpak, even verhullend als de stof die ons tot gesprek dient. Dank vele malen voor lezen & delen,
liefs,
|
|
Reactie gegeven door Poetessa - 00:26 25-07-2011 |
|
|
|
Hanny - jouw reactie is een gedicht op zich :-) Heerlijk om de woorden te lezen die mijn schrijfsel in je losmaakt, ik weet dat het thema land & zee jou ook erg bezighoudt. 'Zomerkleed' als een fleurige jurk - ja, mooi! Ik dacht aan vogels in broedkleed, maar wat jij leest vind ik prachtig, dankjewel...
liefs!
|
|
Reactie gegeven door Poetessa - 00:15 25-07-2011 |
|
|
|
Tja - begrijpelijkheid bij mooie woorden, dat is een lastige, moet dat? En in hoeverre? Totale wartaal werkt nimmer - heldere taal 'verdicht' niet en maakt eendimensionaal. Metaforische taal, waarmee men alle kanten op kan, maar in dit geval dacht ik dat het eigenlijk wel mee viel - het gesprek is niet met de ander, maar met mijzelf - stad en land afreizend op zoek naar de onbereikbare gesprekspartner :-)
Nja, 'begrijpen' is veelal het voorstadium van platslaan tot levenloosheid... Ik dank je Milou voor je vriendelijke woorden, je bent een ijkpunt voor mij - ik zal niet rusten voordat jij mij snapt...
liefs,
|
|
Reactie gegeven door Poetessa - 23:38 24-07-2011 |
|
|
|
Lieve Sunset, zoals je ziet: ik heb je suggestie overgenomen, in dank! Dank ook voor je vriendelijke woorden ( geniet intussen in stilte het jouwe :-))
liefs,
|
|
Reactie gegeven door Ries - 13:41 21-07-2011 |
|
|
|
Je kent het wel, de streek die Ede Staal op de plaat nog mooier vlak poetst dan door wrijvingswarmte de glans vermoed, 't is t hooge land dat niets vermoedend accoord gaat in een prachtig melodietje. Ook daar tref je kronkelend van genoegen dijklichamen slapend in groene weiden, niets wetend van gebulder ooit. Achteraf wanneer de het uitgekrast wegsterft mis je iets, een geluid, een woord, gewoon iets ongehoord. Zo gaat het ook met gespreksstof, zelfs Jimi wist het al snerpend scherp uit te vogelen met snaren, wij weten het ook; het verwaaid. Gelukkig, en tot slot, wist Dante al enige getraptheid aan te brengen in ter helle gaan. De eerste trede is als onaards paradijs een stukje raakbare armhartigheid, dat wil zeggen lastighartig :-) GrR
|
|
Reactie gegeven door Hanny van Alphen - 00:26 21-07-2011 |
|
|
|
Een poëtisch genoegen om te lezen. Ik tracht je te volgen.
In de eerste en tweede strofe lijkt het gesprek gevoerd te worden met de onbarmhartige maar prachtig kuststreek
waar dijken verzwolgen kunnen worden, steden opgeslokt en weer uitgekwat als nieuw land. Het plot is een valse streek van het licht waarin je uiteindelijk niet de ondergang van land ziet maar van jezelf.
Zo las ik dit gedicht Nelleke en zag ik het beeld van een vrouw die boven op de dijk een gesprek voerde, haar rokken wapperend in de wind.
liefs,
Hanny
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:40 20-07-2011 |
|
|
|
Het probleem dat ik heb met je overweldigend mooie poëzie, is dat ik teveel, veel teveel, vrees ik, elke zin apart wil begrijpen (ik weet, ik vernam je reverves voor dat woord), en nergens uitkom. Misschien benader je hierin wel het wezen van de poëzie, dat ze telkens appeleert op iets dat sluimert, maar nooit grijpbaar of precies formuleert. Ik las even in het laatste vers 'barmhartige zelf', geef toe, het zat erin.
Fulpen gedicht alweer, dat zowel qua woordkeuze als ritme een wereld opent, waar ik niets kan aanraken, maar die mij omgeeft en doordringt.
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door sunset - 07:55 20-07-2011 |
|
|
|
Dit is een door mij meer dan graag gelezen poëtische ontboezeming. Chapeau.
Liefs en een fijne dag verder, sunset (Ingo)
PS: Als ik mag? Misschien toch het vraagteken op het einde van de eerste zin weglaten. Of anders die zin misschien zo: Ik praat tegen je [ik heb je immers gevonden]
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
