laat nu maar
nu het brullen eindelijk is verstomd
nu hij zich neerlegt in de kooi
niet meer droomt van jagen
zijn bloed weer trager stroomt
laat hem maar
breng geen herinnering mee
lijdzaamheid heeft zijn pijn gesust
negeer de drang naar vrijheid
wek niet wat onbeheersbaar is
wat moet hij
met dat opgelaaid gevoel
zijn vuur is al lang geblust
zijn tanden los, zijn manen grijs
gun hem de vrede van zijn
bejaardeleeuwenkooi