|
je zuchtte: achttien is geen leuke leeftijd
het voelt alsof ik op een landmijn trap
ik stemde in, maar louter uit beleefdheid
omdat ik hoe dan ook de jeugd niet snap
en dacht: neem nog een slok en ook een hap
de wijn is goed, de taart is overheerlijk
het leven lacht je toe uit volle borst
dit is jouw topdag, jongen, en wees eerlijk
je zit er als een zonverwende vorst
met lichte lasten die je moeizaam torst
de toekomst - ach, waarom zou je die vrezen
er zal altijd wel iemand voor je zijn
om wat je krijgt aan schrammen te genezen
tien cent vertroosting voor een centje pijn
is geld niet het ultieme medicijn
die landmijn bleek zo'n onding op vier wielen
te blits, te snel, vooral te ongepast
je ouders, die voor al je grillen vielen
bedroevend hoe zij nu in wroeging knielen
maar jij ligt vredig, haast onaangetast
net achttien en jezelf niet meer tot last
|