|
als ‘k mijn gezicht tussen de sterren vallen laat die heel bedroefd voorzichtig baan mij maken wijl wouden naar de maan reeds wandelen - ‘t zijn zwarte kralen in het nachtelijk hemelmeer waaruit dan later ooit mijn blikken wenken …
enkel mijn ik dan weg, het maakt een sterrenreis al ben ik het niet echt waarvan het lijf verdwenen in tijden dat de dagen sterven als witgrijze nevels en zelfs de herfsttijlozen zachtjes wenen.
sunset 03-06-2008
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|