 |
| Rachel - 10:50 17-12-2010 |
|
|
een kerk met koor zoemend als bijen
trekt al het grijsgroen van de bomen
aaneengeregen woorden komen los
de mannenbank staat op tot licht
ik staar naar kraaien die verstillen
langs een baar, een naam
dan een opgeheven hand, wat rook
tot einde
we lopen uitgesleten tegels na
eenmaal buiten zeer wijdbeens een man
zijn baar van fruit laat zon en landschap toe
in messcherp geploegde akkers
ik raak zijn altaar aan
er schuift een blonde appel weg
hij vangt de stukjes op en legt zijn ogen
op het plein, de toegeschroefde kist
ik wist van dood
2e versie.
een kerk met koor zoemend als bijen
trekt al het grijsgroen van de bomen
aaneengeregen woorden komen los
de mannenbank staat op tot licht
ik staar naar kraaien die verstillen
langs één naam
dit mag het einde zijn
we lopen uitgesleten tegels na
ik kom je amper tegen
eenmaal buiten laat de winterzon
het landschap zien in strak gevroren
een man leunt tegen aarde op het plein
zijn baar met fruit laat leven toe
ik raak zijn altaar aan
er schuift een koude blonde appel weg
hij vangt de stukjes op en legt zijn ogen
op de toegeschroefde kist, haast mij
ik wist van dood
|
|
|
Reactie gegeven door Rachel - 09:46 18-12-2010 |
|
|
|
Ik stel je aanwijzingen zeer op prijs.
Wat je schrijft is ook weer zo.
We blijven ons buigen over dit dicht want het is nog
lang niet af.
Ik laat het maar even een paar dagen bezinken.
Heel erg bedankt voor je aanwijzingen.
Groet
|
|
Reactie gegeven door milou - 20:28 17-12-2010 |
|
|
|
een gedicht met een nasleep in elk geval ;)
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 20:26 17-12-2010 |
|
|
|
-Nu niet om tegendraads te zijn maar ik vind die 'koude blonde appel' niet echt goed. Je schroeft de betekenis teveel toe op de dood met die toevoeging 'koude'. De tegenstelling tussen de blonde appel en de dood is juist zeer werkzaam, door de toevoeging 'koude' valt de spanning weg.
-ook de wijdbeense man is voor mij een levensteken, door hem weg te laten, doe je weer af van de contrast-werking leven-dood. Dat wijdbeense is een metafoor voor het volle leven dus...staat tegenover de lijkkist.
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door Rachel - 20:16 17-12-2010 |
|
|
|
Milou,
Dank voor je aandachtig lezen en het compliment voor beeldend.
Toch denk ik wel dat Pap gelijk heeft met zijn door elkaar en op en neer
van metaforen.
Ik heb het voorzichtig aangepast.
Dank je wel.
|
|
Reactie gegeven door Rachel - 20:14 17-12-2010 |
|
|
|
Wauw, dit is toch wel een kado hoor.
Ik heb het eerst vier maal gelezen en toen hard op de tafel geslagen.
Verdomme dacht ik, waar woont die man en daar wil ik tegen aanleunen met al mijn schrijverij. Geweldig toch als je even haarfijn wordt uitgelegd hoe het leest en overkomt van letter op letter. Zinvol en bijna een handleiding een soort VanDale waarmee je bijna moeiteloos de lijnen kunt ombuigen en vertalen.
Kom joh, dat ga je dan ook maar even doen. Ik kan natuurlijk in mijn eigen woordenwinkeltje blijven hangen en denken, ik begrijp het dus, zij ook maar.
Voor mij is het volkomen natuurlijk en duidelijk maar Papaver streept aan en wijst zo natuurlijk dat ik het ook volkomen begrijp.
Bij mij kan dat, blonde appels in de winter op een baar.
En die blonde appel moet blijven dus wordt hij koud.
Kortom ik hoop dat ik je altaar heb aangeraakt nu met de ombuiging van dit dicht.
een kerk met koor zoemend als bijen
trekt al het grijsgroen van de bomen
aaneengeregen woorden komen los
de mannenbank staat op tot licht
ik staar naar kraaien die verstillen
langs één naam
dit mag het einde zijn
we lopen uitgesleten tegels na
ik kom je amper tegen
eenmaal buiten laat de winterzon
het landschap zien in strak gevroren
een man leunt tegen aarde op het plein
zijn baar met fruit laat leven toe
ik raak zijn altaar aan
er schuift een koude blonde appel weg
hij vangt de stukjes op en legt zijn ogen
op de toegeschroefde kist haast mij
ik wist van dood
|
|
Reactie gegeven door Hanny van Alphen - 19:43 17-12-2010 |
|
|
|
Rachel,
De eerste drie strofes zijn voor mij het gedicht en een mooi gedicht maar in de laatste twee heb ik het gevoel dat je doorschiet in een ander beeld. De wijdbeense man, waarom wijdbeens, ik denk aan André van Duin. Het landschap, de akkers en de appel, blond nog wel, zeggen mij niets met betrekking tot het voorgaande.
De kraaien daarentegen die verstillen wel. De dragers met een prachtige neutrale uitdrukking op het gezicht die in stilte handelen.
Groet,
|
|
Reactie gegeven door Rachel - 19:43 17-12-2010 |
|
|
|
Marcus, je hebt wel een beetje gelijk.
Ik ga er wat aan doen.
Groet
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:28 17-12-2010 |
|
|
|
Ik moet nog even kwijt dat de kritiek van papaver mij als muziek in de oren klinkt. Zo expliciet en gedegen, lees ik het zelden.
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:20 17-12-2010 |
|
|
|
Alweer sta ik te kijken van je beeldend vermogen. Het vraagt een zeer aandachtig lezen om één en ander te ontcijferen, maar zelfs zonder alles tot in de details te begrijpen, word ik al gauw op sleeptouw genomen door de melodie van je gedicht. Lyrisch dus zeer aansprekend, een herkenbare stem,met verrassende taalwendingen die om analyse vragen.
Ik had het moeilijk met : hij vangt de stukjes op en legt zijn ogen/ op het plein... maar door het te vertalen in: hij vangt de stukjes op en laat zijn oog vallen/ op het plein... , kwam ik goed rond.
De tegenstelling tussen de rijkdom van de fruitkar (fruitbaar) en de toegeschroefde kist is ook zeer werkzaam, en scherpt het 'weten van dood'.
Knap!
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door papaver - 14:10 17-12-2010 |
|
|
|
Rachel,
Zal ik maar even de gecondoleerde lezer spelen, want er loopt samen met de dood toch een en ander mis in je stoet van woorden op weg naar ergens. Toch las ik het graag.
In strofe een heb je daar prachtige beelden en klank bij elkaar gebracht, om in bijna een beweging er ook nog een seizoen in te verpakken.
In ‘die kerk met koor’ hoor en zie je al dat geroezemoes van in elkaar gedoken mensen wachtend op. Het ‘grijsgroen’ verdwijnt er zelfs een beetje van. Het is bijna winter, vrees ik want als dat laatste groen verdwijnt.
In de volgende zin worden de aaneengeregen woorden losgemaakt. Stemmen gaan hun eigen tred, maar ik vind het niet meteen een alomvattend beeld. De kerk en de mensen komen een beetje los uit hun banken, hun vastgeworteld geloof.
‘ik staar naar kraaien die verstillen’, tja , denk ik dat kraaien er stil van worden zou kunnen, maar niet echt een veelzeggend beeld, langs een baar? Ik vind het meer dan voldoende dat de kraaien verstillen langs een naam.
Het gedicht gaat door maar ik lees niet meteen knappe constructies, behalve ‘we lopen uitgesleten tegels na’. Ook al kun je tegels niet echt nalopen, toch vind ik het hier goed op zijn plaats gezet. Het leven is niets anders dan uitgeslepen tegel belopen. Er waren er al voor u, er komen er waarschijnlijk nog veel na u. Een beetje afstandelijke stem die de mensheid op zijn plaats zet.
Kortom, intussen zijn we zo ver dat de kist de kerk uit mag, met heel veel volk daarachter.
Een beetje zwarte verf van kraaien, mag eroverheen.
En komt het beeld van de wijdbeense man, waarbij je zo onduidelijk blijft dat zowat alles mogelijk wordt in het gedicht. Het kan een levende onhandige zijn, maar ook die stille dode, al twijfel ik zeer hard dat ze in Nederland wijdbeens worden begraven. Hier in België zeer zeker niet. En dan mogen de beelden hun vrije loop: het is winter met appels op een baar?,
Met messcherpe akkers?, waarbij ik me afvraag of de dragers zich een beetje hebben vergist, en in plaats van het kerkhof op te zoeken nog even door de vastgevroren voren van het land aandoen. Even een omweg jongens, ze zijn nog aan het graven. En dan kun je zijn altaar nog even aanraken. Ik probeer hier met twee handen vooral je regels aan te raken, maar hef ze een beetje hulpeloos in de lucht, laat staan zijn altaar.
Je laatste strofe heeft ook die onvolkomenheid, dat wijdbeense van beelden die maar niet in de tred van het gedicht willen, ondanks een mooi beeld: hij legt zijn ogen op het plein. Alleen vraag ik me af wie legt daar zijn ogen? De dode, als een laatste grap van: kijk me nog eens kijken, of de grote ogen van het alles?
Ik wist van dood, schrijf je, en daar weet ik ook wel iets van.
Maar wat je zelf nog niet helemaal doorhebt, is dat je laatste strofe daar leuk zit te knipogen naar liefde en dood: eros en thanatos.
‘er schuift een blonde appel weg’ is voor mij niet de appel zelf, maar zo een jonge, blozende, blonde appelzoon. Zoiets waar vrouwen ook nog wel een keer willen in bijten, of het mag of niet. En heel mijn lezing wordt daardoor beïnvloed, door die appeldorstige vrouw, die ook van dood weet. Het is mijin dirty-mind, ik weet het.
Je weet nu waar mijn lezing de mist ingaat. Je weet nu ook waar en hoe je eventueel dingen mag of moet aanpassen.
Jouw gedicht heeft een enorm potentieel, maar je metafoor zit een beetje op de roetsbaan van de Antwerpse Sinksenfoor (een vrij grote kermis). Het buitelt om en om, zonder leesgrond.
De nasleep wappert in de wind, vrolijk want nauwelijks kijkers onder dit gedicht.
|
|
Reactie gegeven door marcus - 12:56 17-12-2010 |
|
|
|
Weer zo'n moeilijke of ben ik een idioot (kan natuurlijk)Hier vermengt of herinnert de aanblik van de doodse natuur aan een begrafenisplechtigheid. Het uitbouwen van deze idee in één metafoor is zeer moeilijk.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
