 |
|
De angst van de monologie |
| Marcel - 19:57 06-12-2010 |
|
|
Alleen in de kleedkamer, de grimeuse had haar werk gedaan. In zijn spiegel zag hij de koningsmantel hangen. Hij kon niet wachten om die eindelijk om te slaan. Premiere, een prachtig woord. Een zaal gevuld met familie, vrienden, collega's en de onbekenden, het publiek, zijn publiek. Verzonken in gedachten, terugkerend naar de toneelschool, het amateurtoneel, een baantje als toneelknecht, bijrollen van twee zinnen. Een lange weg was hij gegaan om dit te bereiken. Mijn eerste hoofdrol sprak hij tegen zichzelf en moest lachen, in een solovoorstelling is maar één rol. Een klop op de deur, de toneelknecht, vijf minuten voor aanvang Johan, break a leg. Hij wachtte nog even, sloeg de koningsmantel om en liep de lange gang door naar de zijkant van het toneel. Daar stond slechts één houten stoel, een oude schemerlamp en een bureau. Hij ging zitten in de stoel, het hoofd gebogen wachtend tot de gordijnen opengingen. Eindelijk was het dan zover hij voelde het licht zijn gezicht raken, tilde langzaam zijn hoofd omhoog en keek de zaal in. Ineens wist hij niets meer, niet meer wat te doen, zijn eerste zin, zijn bewegingen, alles leek vergeten en langzaam raakte hij in paniek. Zonder acht te slaan op het publiek stond hij op en liep een stuk naar voren, luid zuchtend, keek omhoog, alsof hij hulp zocht en liep driftig naar de zijkant van het toneel, pakte een flesje water en nam een slok. Hij keek richting de zaal en liep naar voren, niet wetende wat te doen. De zaal was stil, ademloos bijna alsof ze dachten dat het er bijhoorde, nee, hij wist wel beter. Verdomme, sprak hij luid, verdomme, kwaad op zichzelf, agressief bijna en hij schreeuwde het uit. Godverdomme, ik kan dit niet, ik heb het nooit gekund, alles, alles is een leugen, talent heb ik niet, ik kan dit echt niet. En toen hij uitgeschreeuwd was, buiten adem bijna, sprak hij de eerste zin van zijn tekst; "Vandaag zal ik mijzelf terugvinden", hij wachtte even, glimlachte en speelde die avond zoals hij nog nooit gespeeld had.
|
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Marcel - 03:52 18-06-2011 |
|
|
|
h.p. ik vind dat ook..........
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Marcel - 03:50 18-06-2011 |
|
|
|
Coolburn, hervinden is idd wat koninklijker, daar ga ik nog ff verder over denken :-)
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 21:42 17-06-2011 |
|
|
|
ik vin ut een lastige tak van sport, dat verhalen schrijven, je brengt het er goed vanaf...
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door coolburnvisible - 21:35 17-06-2011 |
|
|
|
Hervinden vind ik in deze mooier dan terugvinden, iets koninklijkers. Mooi, klein verhaal en herkenbaar voor iedereen die weleens een podium opgaat, alleen komt niet iedereen er zo goed vanaf. Het einde is dus iets te kort door de bocht, naar mijn zin. Ik mis een zin als "en plots ging het lopen", maar dan zonder dat woordje plots. Een 9.
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Marcel - 21:55 06-12-2010 |
|
|
|
nee hoor, dat is niet idioot :-)
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door marcus - 21:28 06-12-2010 |
|
|
|
sorry Marcel idioot van me en nogmaals proficiat met je verhaal
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Marcel - 21:17 06-12-2010 |
|
|
|
Beste Marcus, zonder betweterig te zijn, uiteraard is dit niet een gedicht, je kan proza, poëzie en columns insturen hier, en dit is een stukje proza, een kort verhaal. Het past er niet alleen in, het is een kort verhaal.
groetjes,
Marcel
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door marcus - 21:14 06-12-2010 |
|
|
|
Marcel,hoewel je enig schrijftalent hebt voel ik dit niet aan als een gedicht. e hebt jouw emoties en gevoelens goed omschreven maar past dit niet eerder in een kort verhaal.
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Marcel - 20:08 06-12-2010 |
|
|
|
Ja, idd, ik denk dat je gelijk hebt......
een soort adempauze. :-)
groetjes,
Marcel
|
|
re: De angst van de monologie |
|
Reactie gegeven door Amanda Malinka - 20:02 06-12-2010 |
|
|
|
De laatste regel geeft het toch iets intens...de weg naar -goed omschreven...
Wel moet je hier en daar afbreken
elk volgend fragment een afbreking zie hieronder
misschien wat witregels...
Alleen in de kleedkamer, de grimeuse had haar werk gedaan. In zijn spiegel zag hij de koningsmantel hangen. Hij kon niet wachten om die eindelijk om te slaan. Premiere, een prachtig woord.
Een zaal gevuld met familie, vrienden, collega's en de onbekenden, het publiek, zijn publiek. Verzonken in gedachten, terugkerend naar de toneelschool, het amateurtoneel, een baantje als toneelknecht, bijrollen van twee zinnen. Een lange weg was hij gegaan om dit te bereiken. Mijn eerste hoofdrol sprak hij tegen zichzelf en moest lachen, in een solovoorstelling is maar één rol. Een klop op de deur, de toneelknecht, vijf minuten voor aanvang Johan, break a leg. Hij wachtte nog even, sloeg de koningsmantel om en liep de lange gang door naar de zijkant van het toneel.
Daar stond slechts één houten stoel, een oude schemerlamp en een bureau. Hij ging zitten in de stoel, het hoofd gebogen wachtend tot de gordijnen opengingen. Eindelijk was het dan zover hij voelde het licht zijn gezicht raken, tilde langzaam zijn hoofd omhoog en keek de zaal in. Ineens wist hij niets meer, niet meer wat te doen, zijn eerste zin, zijn bewegingen, alles leek vergeten en langzaam raakte hij in paniek. Zonder acht te slaan op het publiek stond hij op en liep een stuk naar voren, luid zuchtend, keek omhoog, alsof hij hulp zocht en liep driftig naar de zijkant van het toneel, pakte een flesje water en nam een slok. Hij keek richting de zaal en liep naar voren, niet wetende wat te doen. De zaal was stil, ademloos bijna alsof ze dachten dat het er bijhoorde, nee, hij wist wel beter.
Verdomme, sprak hij luid, verdomme, kwaad op zichzelf, agressief bijna en hij schreeuwde het uit. Godverdomme, ik kan dit niet, ik heb het nooit gekund, alles, alles is een leugen, talent heb ik niet, ik kan dit echt niet. En toen hij uitgeschreeuwd was, buiten adem bijna, sprak hij de eerste zin van zijn tekst; "Vandaag zal ik mijzelf terugvinden", hij wachtte even, glimlachte en speelde die avond zoals hij nog nooit gespeeld had.
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
