 |
|
In afwachting van een volwaardig forum zet ik het voorlopig forum verder, maar begin een nieuwe pagina,omdat de vorige te overladen werd, en dus niet zo makkelijk meer kon opgeladen worden.
Iedereen kan hier gedichten van bekende of minder bekende dichters plaatsen, liefst met een kleine commentaar, een woordje uitleg over wat het gedicht met de lezer doet.
Algemene beschouwingen over poëzie zijn ook welkom.
Men kan hier ook artistieke evenementen aankondigen, die men de moeite waarde vindt, zowel poëtische als plastisch beeldende en muzikale.
milou
|
|
|
Reactie gegeven door jcvonk - 22:26 03-12-2010 |
|
|
|
Even een compliment aan jou Milou, het is dat ik te weinig tijd heb om alles te lezen, maar wat je hier geplaatst hebt is leerzaam om te lezen, wordt zeer gewaardeerd, hartelijke groet Jolanda
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:10 03-12-2010 |
|
|
|
Bedankt hoor, als de lezer er even plezier aan heeft als ik tijdens het schrijven, dan is het helemaal goed.
Leuk dat het Forum er komt voor de chatlustigen onder ons.
In een gedicht kun je ook niet alles kwijt....er hoort een theekransje rond, ook voor de heren.
milou
|
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 14:02 03-12-2010 |
|
|
|
milou heb je het al gezien, het forum gaat volgende week weer open, en ja, we gaan daar even een mooi plekje voor jou maken hoor, want ik vind dat wat je hier doet al fantastisch.
mijn complimenten.
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:55 03-12-2010 |
|
|
|
Nu we toch via Drs. P de wat lichtere toets van de poëzie aanslaan, wil ik melding maken van een heerlijk Kees Van Kooten-boekje, over de poëzie van de Amerikaanse dichte Billy Collins. Daaruit wil ik één gedicht lichten omdat het over de hond gaat, onze trouwe huisgenoot, en eindelijk eens diens standpunt geheel ongezouten over zijn baasje vertolkt.
Ik geef eerst de Engelse tekst en daarna de Nederlandse vertaling van Kees Van Kooten.
The Revenant
I am the dog you put to sleep, (ha)
as you like to call the needle of oblivion,
come back to tell you this simple thing:
I never liked you- not one bit. (hahaha)
When I licked your face,
I thought of biting off your nose. (haha)
When I watched you toweling, yourself dry,
I wanted to leap and unman you with a snap. (hahaha)
I resented the way you moved,
your lack of animal grace,
the way you would sit in a chair to eat,
a napkin on your lap, knife in your hand.
I would have run away,
but I was too weak, a trick you thaught me
while I was learning to sit and heel,
and- greatest of insults- shake hands without a hand.(haha)
I admit the sight of the leash
would ecite me (ha)
but only because it meant I was about
to smell things you had never touched. (hahahaha)
You do not want to believe this,
but I have no reason to lie.
I hated the car, the rubber toys, (ha)
disliked your friends and, worse, your relatives. (haha)
The jingling of my tags drove me mad. (hahaha)
You always scratched me in the wrong place. (hahaha)
All I ever wanted from you
was food and fresh water in my metal bowls.
While you slept, I watched you breathe
as the moon rose in the sky.
It took all of my strength
not to raise my head and howl.
Now I am free of the collar,
the yellow raincoat, monogrammed sweater, (ha)
the absurdity of your lawn,
and that is all you need to know about this place
except what you already supposed
and are glad it dis not happen sooner-
that everyone here can read and write,
the dogs in poetry, the cats and all the others in prose.
(hahahaha)
De geestesverschijning
Ik ben de hond die jij liet inslapen,
zoals jullie de naald van de vergetelheid graag noemen,
en ik kom terug om alleen nog dit te zeggen:
ik heb nooit van je gehouden- voor geen haartje.
Wanneer ik je in je gezicht likte,
dacht ik zal ik zijn neus eraf bijten.
Wanneer ik toekeek hoe jij jezelf droogwreef,
wilde ik opspringen om je met één hap te ontmannen.
Ik verfoeide de manier waarop jij je bewoog,
het totale gebrek aan dierlijke gratie,
hoe je op een stoel ging zitten om te eten,
servet op je schoot, mes in je hand.
Ik had wel willen weglopen,
maar ik was te zwak, gehersenspoeld
toen ik leerde zitten en aan de voet te blijven,
en- de diepste vernedering- handjeschudden zonder hand.
Ik geef toe dat het zien van de riem
mij kon opwinden
maar alleen omdat dit betekende dat ik
dingen ging ruiken die jij nog nooit had aangeraakt.
Je zult dit niet willen geloven,
maar ik heb geen reden om te liegen.
Ik haatte de auto, de rubberen speeltjes,
je vrienden mocht ik ook al niet en je familie nog minder.
Ik werd gek van die tinkelende hondenpenning.
Je krabde mij stelselmatig op de verkeerde plek.
Alles wat ik ooit van je nodig had
waren brokken en fris water in mijn metalen drinkbakken.
Wanneer jij sliep, zag ik je ademhalen
terwijl de maan aan de hemel klom.
Dan kostte het mij ongelooflijke moeite
om mijn kop niet in mijn nek te gooien en te janken.
En nu ben ik verlost van die halsband,
de gele regenjas, de trui met het monogram,
de belachelijkheid van jullie gazon,
en dit is alles wat je over deze plaats mag weten
buiten dat wat je al wel vermoedde
en wat zul je blij zijn dat dit niet eerder speelde-
dat iedereen hier kan lezen en schrijven
de honden poëzie, de poezen en alle anderen proza.
Ik vind het een beetje jammer dat Van Kooten de hahaha-uitroepen niet in zijn vertaling heeft meegenomen, het gedicht krijgt er precies iets boosaardig, hilarisch door,
het blaffen van de hond in triomf over zijn onnozele baas.
Voor iedereen die al eens op een gazon in Laren of Brasschaat gestaan heeft met de stereotype stok en de stereotype hond is dit gedicht een inswinger; het toppunt van zondagse stompzinnigheid is hiermee bereikt. Uit ervaring -ik pas regelmatig op honden- weet ik dat de hond je na een tijdje met een scheve kop gaat bekijken, en niet meer de stok viseert maar je lege blik, als om te zeggen: wat bezielt je toch, houdt het dan nooit op? Ale andere parafrenalia: de tinkelende hondenpenning, halsband, gele regenjas, de trui met monogram tekenen de chronische carnavalsfeer waarin de hond gedwongen leven moet.
Gelukkig wacht hem het paradijs waarin hij als enige poëzie leest en schrijft, de andere dieren alleen proza, inzonderheid de kat.
Uit: Kees Van Kooten, Zo wordt u Gelukkig,de poëzie van Billy Collins, De Harmonie, Amsterdam, 2010.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 09:20 02-12-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=cIYO2chdHGY
hier ook de tekst..
Knolrapen, lof, schorseneren en prei
En thans broeders en zusters, willen wij gezamenlijk zingen, dat heerlijke
lied Knolrapen, lof, schorseneren en prei. Op bladzijde 85 van onze bundel.
Rampen redden 't menselijk leven, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Waar zijn geloof, hoop en liefde gebleven, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Gif in de bodem, lawaaiige buren, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Buien en lage temperaturen, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Libanon, El Salvador, Suriname, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Weekbladen, roddel en etherreclame, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Tegen relatie en makelaardij, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Heel onze wereld wordt een woestenij, knolrapen, lof, schorseneren en prei
Dalende omzet en stijgende lasten
Liegen, bedriegen, oneerbaar betasten
Vuil en vervallen terreur in de straten
Rotidioten en voetbalfanaten
Gevaarlijke ziekten en vieze gezwellen
U hoef ik zeker niets te vertellen
Duistere driften en afgoderij
Wie zal ons redden, wie maakt ons weer blij,
knolrapen, lof, schorseneren en prei ('s de heer)
Overal zien wij de groeiende horde
Mensen die steeds minder menselijk worden
Mensen die jengelen, mensen die bulken
Mensen die lasteren, schimpen en pulken
Mensen verschoond van gevoel en geweten
En wat die mensen niet allemaal eten
Nooit meer, nooit meer keert 't getij
En zet U dit er dan ook nog maar bij
|
|
Reactie gegeven door Maaike Maris - 18:46 01-12-2010 |
|
|
|
Nou, liever niet. Het gebouw waarin ik werk heet zo.
En wat bedoel je precies met algemene beschouwingen over poezie?
Een leuk gedicht van iemand anders plaatsen vind ik wel wat. Ik ga even zoeken.
|
|
Reactie gegeven door perry meer - 18:06 01-12-2010 |
|
|
|
de "Evangelische polonaise" kon ik niet van de drs
:)
|
|
Reactie gegeven door Haiku-man - 17:51 01-12-2010 |
|
|
|
The Day Is Done (Henry Wadsworth Longfellow)
The day is done, and the darkness
Falls from the wings of Night,
As a feather is wafted downward
From an eagle in his flight.
I see the lights of the village
Gleam through the rain and the mist,
And a feeling of sadness comes o'er me
That my soul cannot resist:
A feeling of sadness and longing,
That is not akin to pain,
And resembles sorrow only
As the mist resembles the rain.
Come, read to me some poem,
Some simple and heartfelt lay,
That shall soothe this restless feeling,
And banish the thoughts of day.
Not from the grand old masters,
Not from the bards sublime,
Whose distant footsteps echo
Through the corridors of Time.
For, like strains of martial music,
Their mighty thoughts suggest
Life's endless toil and endeavor;
And tonight I long for rest.
Read from some humbler poet,
Whose songs gushed from his heart,
As showers from the clouds of summer,
Or tears from the eyelids start;
Who, through long days of labor,
And nights devoid of ease,
Still heard in his soul the music
Of wonderful melodies.
Such songs have power to quiet
The restless pulse of care,
And come like the benediction
That follows after prayer.
Then read from the treasured volume
The poem of thy choice,
And lend to the rhyme of the poet
The beauty of thy voice.
And the night shall be filled with music
And the cares, that infest the day,
Shall fold their tents, like the Arabs,
And as silently steal away.
In het Engelse taalgebied ken ik geen gedicht dat mij meer aanspreekt dan 'The Day Is Done'. Een razend knappe, melancholische sfeertekening, die ik van tijd tot tijd lees en herlees - en altijd weer bewonder...
|
|
Reactie gegeven door 88 - 13:26 01-12-2010 |
|
|
|
ik ben een grote fan van drs P, vraag me niet hoe ik het uit moet leggen, hij is gewoon briljant in mijn ogen, ik zocht iets op om op deze pagina te plaatsen, nu eens niet de dodenrit of de veerman, maar iets waar ik zelf graag grappen over maak, het was even zoeken want ik ken alleen de hitjes, deze maakte ik open vanwege de titel en kende de tekst helemaal niet, maar hoor het hem zingen.. hier komt ie!
Songtekst: Drs. P - "Evangelische polonaise"
(Houd er de moed maar in)
En van je hallelujah heb je het al gehoord?
Heb je het al gehoord?
Heb je het al gehoord?
En van je hallelujah heb je het al gehoord?
't Vleesgeworden woord
(Toffe jongens)
U moest eens weten wat Hij allemaal heeft geleden
Hij was een paria
Dus gaat u zelf maar na
U moest eens weten hoe gemeen ze tegen Hem deden
Hij stierf op Golgotha
Ook voor u
(Overal)
Ook voor u
Ook voor u
Is Hij heengegaan
En weer opgestaan
Ook voor u
Ook voor u
Staat de Heer voortaan op het menu
(Als je pas getrouwd bent)
Jezus wou een picnic houden op Gethsemane
't Was een leuk idee
Iedereen ging mee
Maar er waren helemaal geen koekjes bij de thee
En Hij werd gearresteerd
(Omdat het zo lekker is)
En voor het kantongerecht
Heeft Hij het toen uitgelegd
De zaal was goed gevuld maar de kritieken waren slecht
(Jajem moet er zijn)
Kruis Hem, kruis Hem
Riep men algemeen
Kruis Hem, kruis Hem!
Doe het nu meteen!
Er werd geklapt
Er werd getapt
Er klonk een vrolijk feestgedruis
Toen Hij was veroordeeld tot een dagje aan het kruis
(Laat de klok maar luiden)
En na het wrede plagen
Met doornenkroon en zweep
Moest Hij zijn kruis gaan dragen
Het was nog een heel gesleep (faldera)
U hoeft ook niet te vragen
Hoezeer Onze Vriend hem kneep
(Op een klein stationnetje)
Want Hij werd op Golgotha
Aan het kruis bevestigd
Met een aantal spijkertjes
Een heel secuur karwei
Met vereende krachten
Werd het overeind gezet
Een twee drie, hup
Daar hing Hij
(Hoepelepoep zat op de stoep)
O Vader, ze zijn wat achteloos
U moet het ze maar vergeven
O Vader, maak U toch niet zo boos
Ze weten niet wat ze doen
O Vader
O Vader
Wees genadig
Wees genadig
O Vader
O Vader
Want ze kennen geen fatsoen
(Naar de Zaan)
Heden zult gij met Mij zijn in 't paradijs
Dat kan Ik u garanderen, altijd prijs
Ik verzeker u dat gij daar wezen zult
Dus gij moet niet zeuren, eventjes geduld!
(Lang zal hij leven)
Vrouw zie uw zoon en zoon zie uw vrouw
Kijk eens naar hem en kijk dan gij naar haar
Kijk dus naar elkaar
Wat een enig paar
(Ja, wij willen vrolijk zijn)
Eli, Eli, lama sabachthani
Eli, Eli, lama sabachthani
Waarom hebt Gij Mij voor schut gezet?
(Gooi los de kabeltouwen)
Mij dorst
Mij dorst
Waar blijft de drankvoorziening?
Wat is dat voor bediening?
Wat is dat voor een troep?
Wat is het resultaat van Mijn onverpoosd geroep?
Niet eens een glaasje water of een kop tomatensoep
(Hij leve hoog)
Het is volbracht, het is volbracht
Het is volbracht, het is volbracht
Volbracht
Volbracht
Het is vol-
(Zie de boerinnekes)
Vader, 'k beveel Mijn geest in Uwe handen
Het is de hoogste tijd
Dat Ik eens overlijd
Maar ter verhindering van misverstanden
Ik kom weer uit mijn graf
Dus wacht nog even af
(Io vivat)
Ik kom, Ik kom
Eerstdaags weerom
Het zal inslaan als een bom
Ik kom, en dan verdwijn Ik weer
En op de lange duur verschijn Ik weer
Ik kom, Ik kom
Beslist weerom
In 't belang van 't Christendom!
(Hallelujaaaaaaaaaa!)...
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:03 01-12-2010 |
|
|
|
Het sonnet heeft vanuit het Sicilië van de dertiende eeuw het gehele Europese continent veroverd, en was lange tijd de poëtische vorm par excellence. Kloos, Vestdijk, Bloem, Achterberg, Gerhardt, ze hebben alle ons poëtisch patrimonium verrijkt met meesterlijke sonnetten, zo volkomen dat het niet mogelijk lijkt om er een woord in te verbeteren, laat staan een vers of een zin.Het gezegde 'een gedicht is nooit af' wordt door deze dichters virtuoos weerlegd: hun sonnet is af, en verdraagt zelfs niet de kleinste verandering. Als bewijzen in de wiskunde, met geen regel te veel, met alles op zijn plaats, alles functioneel, behoren zij tot ons cultureel patrimonium.
Hoewel sinds Van Ostaijen en later door de avant garde van de vijftigers in de steek gelaten, blijft het sonnet ook vandaag nog een vaste waarde binnen onze poëzie. We geven hiervan enkele voorbeelden:
Van J.Eijkelboom
Achteraf 2
Toen werd je ziek op gruwelijke wijze.
Geliefden sprak je toe op barse toon.
Ik was degeen die je weer kalm kon krijgen.
Ik werd de vader, jij de zoon.
Nog later lag je hulpeloos te hijgen
door buizen in je strottenhoofd.
Je kon me met geen woord bereiken
al wou je wel: je mond bewoog.
Pas later durfde ik beseffen
dat je me over sterven sprak,
en of ik dat niet kon beletten.
Maar toen dan toch de dood aanbrak
was je opeens zo indrukwekkend
als een Romein, uit steen gehakt.
Het is een feest om een goed gemaakt sonnet te lezen, alsof het ritme in je genen staat geprogrammeerd, en je alleen maar te lezen hebt wat je al lang weet. Eijkelboom komt hier met een klassieke poëtische topos, het sterfbed van de vader, de laatste woorden en gebaren. Wars van alle sentimentaliteit, valt hij met de deur in huis: 'Toen werd je ziek op gruwelijke wijze.', en meldt de karakterverandering van de doodzieke vader. Mooi merkt de dichter op: 'Ik werd de vader, jij de zoon', vers dat zoveel tragiek draagt in die hechte maar vaak moeizame relatie tussen vader en zoon.Het is moeilijk om je vader als vader te accepteren, maar misschien nog moeilijker om de vader als kind een plaats te geven.Vaders woorden bereiken de buitenwereld niet meer, zijn vraag naar nog een beetje verlenging van zijn leven...maar op het ultieme ogenblik van het doodgaan verschijnt de vader weer in volle kracht: ' als een Romein, uit steen gehakt.'.
Wat kan er toch veel gebeuren in die 14 lijntjes van een sonnet....
van Hugo Claus
De Vrienden
Als ik vannacht weer dobbel met de vrienden,
het lamplicht over onze bleke gezichten,
zal in hun helle ogen haat weer lichten
om 't lot, dat mij steeds slafelijk diende,
mij, die rad en folterbank verdiende,
om 't laaiend vuur, dat ik om mij stichtte,
om 't spel met valse maten en gewichten,
dat ik schaterend leid met mijn beminden.
Weten zij, hoe ik in mijn weke keel de pijn,
lichamelijk, de pijn der angst weet vreten?
Want wie der bleke vrienden zal met mij zijn,
na het spel, als ik nuchter aan de tafel zit?
Zich alleen en onveranderlijk te weten,
als door het raam de morgen komt, verblindend wit.
Hugo Claus meestal zwemmend in het vrije vers, schreef af en toe als vingeroefening een sonnet, om te laten zien dat hij all round dichter was, en ook in de vaste vorm kon bestaan. Zelf was hij een fervent speler, en na middernacht kon men hem vaak in de nachtclub ' Hotsy Totsy' van zijn broer Guido aantreffen al dobbelend of kaartend. Bovenstaand gedicht is daar een getuige van. Mooi vind ik in dit sonnet het onderstrepen van de bleekheid, de onveranderlijkheid, de eenzaamheid van de speler die zichzelf 's morgens in bed ontdekt. De titel 'De Vrienden' is dan ook ironisch, een speler heeft geen vrienden, alleen zichzelf en de stenen van zijn lot, met valse maten en gewichten.
van Jean Pierre Rawie
No Second Troy
Ik heb een vrouw bemind, die best
een tweede Troje zou verdienen,
en die door drank en heroïne
onder mijn ogen werd verpest.
Tot ziekbed kromp het liefdesnest,
en ik zou zachtjes willen grienen,
omdat alleen dit clandestiene
sonnetje van ons tweeën rest.
Zo'n veertien regeltjes waarmee je
een tipje van de sluier licht,
wat zout om in de wond te wrijven.
Wat zijn dat toch voor waanideeën,
dat je, verdomd, in een gedicht
'de dingen van je af kunt schrijven'?
Rawie is een professionele sonnettenschrijver, en je zal hem zelden op een min of meer vrij vers betrappen. Ook zijn bewogen nachtleven is zowel in Amsterdam als Groningen rijk gedocumenteerd bij vriend en kennis. Bovenstaand sonnet getuigd hiervan: herinnering aan een geliefde, die aan drank en heroïne ten onder ging, soort Helena van Troje type, verblindend mooi. Het liefdesnest werd al gauw een ziekbed, en de arme woorden van het sonnet kunnen alleen nog wat zout in de wonde wrijven, een tipje van de sluier oplichten....maar de wonde blijft open en die kun je ook niet in het beste gedicht van je af- of toeschrijven.
Uit: De 200 bekendste, mooiste, tederste, leukste sonnetten,samengesteld door Robert-Henk Zuidinga,Sijthoff/Amsterdam, 1985
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
