 |
|
Voorstel tot Forum
Gezien er bij admins en redactie weinig beweging is, stel ik voor dat iedereen die daartoe de behoefte voelt, een Forum opent. In dat Forum kunnen de eigen poëticale opvattingen worden uiteengezet, alsook pas verschenen dichtbundels worden besproken, of lievelingsgedichten onder de loupe worden genomen. Bedoeling is om naast de eigen in lettertempel verschenen gedichten ook ruimte te geven voor het verhaal van de poëzie, en eigen voorkeur en afkeur toe te lichten.
Ik ontving de biografie van Karel Van De Woestijne van Peter Theunynck, en hoewel ik nog maar op bladzijde 157 ben, vind ik het een uitmuntend boek, waarin de poëzie van deze grote dichter mooi op zijn leven wordt betrokken.
Zijn seksuele indolentie en terughoudendheid worden scherp
via materiaal uit zijn dichtwerk en t.a.v. de biografische achtergrond belicht.
Mooie fotobijlage ook die ons de tijdssfeer in zwart en wit brengt.Een aanrader!
verder las ik vluchtig de Rilke-Chronik van Von Ingeborg Schnack en Renate Scharfenberg, maar daarover later meer.
milou
|
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:57 30-11-2010 |
|
|
|
Elk jaar koop ik mij een aantal poëziekalenders. De bedoeling is elke morgen een gedicht te lezen om op een poëtische manier de dag te beginnen, maar voor de boulemische lezer, die ik ben, strekt de voorraad hooguit een paar weken. Het leuke van die kalenders is dat je er nieuwe dichters in leert kennen, die nog niet in de geconsacreerde bloemlezingen zijn opgenomen. Een kleine selectie uit de 365 gedichten uit de Meulenhoffs dagkalender van de poëzie 2011:
van F.Starik
Dienstbericht
Eens per maand vul je je briefje in, kruist
keurig in de vakjes aan dat je niets hebt verdiend,
zogenaamd die ene verplichte keer gesolliciteerd
en dat je weer niet bent verhuisd: je was gewoon thuis.
Je ligt op bed en zwijgt en leest de dagen stuk,
de dagen dat het altijd winter leek. Wat als er
niets en niemand op je wacht, je toekomst leeg
als de bladen in het boek dat je niet schreef.
Nog niet, misschien. Je winterbleke vacht, de grauwe
dekens waaronder jij toch weet: er komt een dag
dat je opstaat, dat gore bed verlaat en de wereld
iets verschrikkelijks zult laten zien.
Glad gedichtje dat de bohème-sfeer in beeld brengt van de aspirant literator en dichter. Niets verdiend, één keer verplicht gesolliciteerd, niet verhuisd, bedlegerig, niemand die op je wacht, geen toekomst, de bladen van het ongeschreven boek nog leeg...de stigmata van de poète maudit in spe. Maar de kenner weet:die winter is slechts schijn, iemand met een geoefend oog ziet in de leegte en het puin reeds het brandende oeuvre van het allesverlindende genie. De wereld wacht bang af aan de voet van het gore bed, de grauwe dekens.
Van Vrouwkje Tuinman
Aan
Er zit een haai in mij, een kreeft, een grasparkiet.
Ik sta altijd aan, ben altijd afgemeld. Om te ademen
moet ik zwemmen, heb wasknijpers op
mijn oogleden gezet. Soms ga ik even liggen
in het gangpad van de bus, op de bodem van
het warenhuis. Nog voor ik wegzink gaat de telefoon,
klopt een buurman om een kopje suiker, raapt
zomaar een passant me op. Nooit plaatst iemand
mijn hoofd onder mijn vleugel en keert mij om.
Men kan aan 'ongelegenheid' lijden, niets van wat men doet of laat is aan de omstandigheden aangepast, ook zit men vol met weerspannige verlangens en eigenschappen, die elkaar bekampen.Vrouwkje Tuinman belicht scherp de disharmonie van een bestaan dat 'aan' ook altijd afgemeld is.Dat om te ademen moet zwemmen met wasknijpers op de oogleden, dat als het de bodem opzoekt om rust te vinden gestoord wordt door de telefoon of de buurman die om suiker vraagt. En nooit iemand inderdaad die haar hoofd onder haar vleugels plaatst, en haar omkeert...nooit de eeuwige rust.
van Marjolein Van Heemstra
Waar ik ben
Vandaag wist ik zeker: ik ben het
dit bonzend gewicht, deze brengende
halende benen, gesloten huid
die mij afschermt van buiten
het was de vorm van mijn warmte vanmorgen
die mij liggend tot in detail omarmde
van punt tot punt in ronde lijnen
aanwezig maakte op de plek die ik ben
voor de zekerheid mijd ik braak- en niemandsland
andermans taal en tong
nu ik weet waar ik ben wil ik blijven
slik de deuren in hun slot
dekens en muren afgeschud slaap ik
vannacht tussen vinger en nagel
waar het zacht is als het regent schuil ik
waar ik ben onder een schedelhard waterdicht dak
In tegenstelling tot vorig gedicht wordt hier de warmte van het lichamelijk bestaan in de verf gezet. Op zekere morgen kan men ontdekken dat men 'goed' in zijn lijf zit, een warmte is gevat in ronde lijnen, die beschutten tegen de kille buitenwereld. Men kan de deur op slot doen, en elke indringer in de vorm van vreemde taal of tong buitensluiten, en blijven cocoonen binnen de eigen grenzen.
Slapen tussen vinger en nagel, en schuilen onder eigen schedelhard waterdicht dak. Splendid isolation!
Uit: Dagkalender van de poëzie 2011, samengesteld door Tjitske Jansen en Victor Schiferli,Meulenhoff, Amsterdam, 2010.
|
|
FORUM/nieuwe griffels schone leien |
|
Reactie gegeven door milou - 10:09 29-11-2010 |
|
|
|
De ooievaar-bundel 'nieuwe griffels schone leien' van Paul Rodenko, waarin hij een overzicht heeft van de avant garde van de vijftiger jaren en hun voorgangers, verscheen in 1954 en was 'epoche machend', een mijlpaal in de geschiedenis van onze Nederlandstalige poëzie. Rodenko kenmerkt de avant garde door twee tendenzen: verabsolutering van het beeld enerzijds, en verabsolutering van de klank anderzijds.Het poëtische beeld verlaat zijn verplicht kader (bloemen staan voor vrouwen of sterren) en gaan een eigen leven lijden los van hun klassieke metaforische waarde ( bij Achterberg is de vrouw 'zoete cellulose' bij Andreus 'het eiland sicilië', bij Lucebert 'mijn kneedbaar smeltpunt').De klank gaat dan weer bij anderen de betekenis organiseren, en niet omgekeerd. In beide gevallen wordt gebroken met de hegemonie van het logisch-constructivisme dat het gedicht opsloot in een keurslijf van stereotype ideeën en vormen.
Wij geven drie voorbeelden uit deze bundel:
van Lucebert
Twee handjes
hij heeft een magnifiek tichouten handje
een tichouten handje met houtkwast
een tichouten houtkwast met houvast
een tichouten houvast als een tichouten hutje
waarin hij zijn opgezette ticdiertjes ophangt
boven het tic tic knapperend houtvuurtje
waarbij hij 's avonds laat nog zit te dromen
van dat andere handje dat op zo'n goede voet stond
met het machinegeweertje waarmee hij zo scherp
tic tic tic kon schieten
peinzend hanteert hij dan zijn ticsomber zingend zaagje
waarmee hij de tichouten nagels van het tichouten handje
wat kortwiekt
en leest in de tichouten lijnen des levens
dat het niet de hoge bomen zijn die de kwaadaardigste
winden vangen
maar dat dat het allermiserabelst rietje mag doen
dat als ticrietje nu eenmaal gewend is te denken
dat het er spaans tic tic tic toe moet gaan in zijn leven
Wanneer het ijzeren handje tac tac tac uit angst
weer eens bij ons de klok terug zet
Een gedicht dat je eerst best leest zonder je al te veel om de betekenissen te bekommeren. Het leest zo bijzonder goed, alsof het de gebruikte taal op ons lichaam geschreven is.
In een eerste tijd realiseert de lezer zich maar zeer vaag waarover het gaat, maar het ritme, het nijvere tichouten handje houdt de aandacht strak gespannen. Hoewel niet duidelijk wat er precies gaande is, worden we meegezogen in het avontuur. Vreemd genoeg willen we weten hoe het afloopt, hoewel we eigenlijk niet goed beseffen wat er precies loopt. Lucebert had tichouten handjes: hij kon een gedicht in elkaar knutselen dat tikte en takte, kleine tijdbom die op onbepaald ogenblik ontplofte, en de lezer uit zijn normaal referentiekader schopte.Vermenging van speelgoedmomenten (de kleine timmerman) dromen ( het ene handje droomt van het andere handje dat op zo'n goede voet stond met het machinegeweertje)en pseudo-gezegden en filosofie (lijnen des levens, niet de hoge bomen zijn de kwaadaardigste), mondt het gedicht uit in de angst van het ijzeren ijzeren handje dat de klok weer eens terug zet.
Alsof alles tic tic te vlug is gegaan, men geen tijd had om zich te realiseren wat er gebeurde, wil het ijzeren handje terug in de tijd toen er nog geen tichouten handjes aan de slag waren. Schitterend!
van Hugo Claus
Een morgen als altijd Uw huis staat leeg
Men telt en één voor één
Treden de dagen in de kooi
Men ziet ik zie gij ziet
De verborgene dieren in de koele spiegel zien
Zo zal het blijven onderhuids
Het mes dat roest het bloed dat stolt
De stenen poreus de melk verschaald
Men zegt gij zegt
Met een verblinde stem met een versteend gebaar
Dag
Dag lieve kinderen
In tegenstelling tot Lucebert geeft Claus wel een beeld van de bekende wereld, maar hij doet het zo suggestief en onorthodox dat je er vooral een gevoel van vervreemding aan overhoudt.De routine van het dagelijkse leven in een gezin wordt al vanaf de beginregels duidelijk: 'men telt en één voor één treden de dagen in de kooi'. Iedereen ziet, bekijkt de ander, tot zelfs de verborgen dieren in de spiegel. De tijd gaat genadeloos voorbij: 'het mes dat roest, het bloed dat stolt, de melk verschaald', men zegt maar met verblinde stem, met versteend gebaar. Het einde klinkt wel zeer ironisch: Dag, Dag lieve kinderen.
Hoe kan men over lieve kinderen spreken in een huis, een kooi waar iedereen elkaar begluurt, waar de tijd de dingen en de mensen sloopt, waar alles versteent en verschaalt?
Sterk hoe Claus de totale 'unheimlichkeit' van het huis schetst.
Van Paul Snoek
Totem
Ik wilde een keizer worden
in dit leven van dwergen,
maar ik kon de zachtheid
van de perzik niet vergeten
en bleef een heel jong kind.
Ik ook heb dagelijks de witte
halzen van de angst gezien,
de harde handen van het licht gevreesd.
Ik kon de volle stilte
van de vissen niet vergeten
en werd een heel oud kind.
Nu heb ik mijn voorhoofd
met droomkleur beschilderd.
Dag in dag uit ben ik uw
vreemdeling.
Ik rook een vredespijp.
De dichter wil aanvankelijk keizer worden, omdat hij alleen maar dwergen naast zich ontwaart, maar de weg naar de absolute macht wordt versperd door ervaringen van sensualiteit (ik kon de zachtheid van de perzik niet vergeten), en in plaats van keizer bleef hij een heel jong kind. In de tweede strofe wordt de dichter een heel oud kind want hij heeft de halzen van de angst gezien, de harde handen van het licht gevreesd, en de volle stilte van de vissen kon hij niet vergeten.Uiteindelijk weet hij zijn plaats in het bestel: hij is een vreemdeling, maar kan vrede hebben met zijn toestand: hij rookt de vredespijp, het voorhoofd beschilderd met droomkleur.
De dichter als vreemdeling, hoe krachtig beeldend komt hij hier uit de verf.
Uit: nieuwe griffels schone leien,van gorter tot lucebert, van gezelle tot hugo claus,samengesteld en ingeleid door Paul Rodenko,Ooievaar pocket 8,Bert Bakker, Den Haag,1960.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:47 28-11-2010 |
|
|
|
Onlangs verscheen bij de bezige bij een kleine bloemlezing van dichters uit de eigen stal. Veel raspaarden bij de bij; wij geven een kleine selectie:
Gerrit Kouwenaar
Ik Heb Nooit
Ik heb nooit naar iets anders getracht dan dit:
het zacht maken van stenen
het vuur maken uit water
het regen maken uit dorst
ondertussen beet de kou mij
was de zon een dag vol wespen
was het brood zout of zoet
en de nacht zwart naar behoren
of wit van onwetendheid
soms verwarde ik mij met mijn schaduw
zoals men het woord met het woord kan verwarren
het karkas met het lichaam
vaak waren de dag en de nacht eender gekleurd
en zonder tranen, en doof
maar nooit iets anders dan dit:
het zacht maken van stenen
het vuur maken uit water
het regen maken uit dorst
het regent ik drink ik heb dorst
Kouwenaar schreef hiermee een soort 'ars poëtica'. De dichter is de woordkunstenaar die een eigen realiteit schept, die veraf staat van de werekelijkheid van het dagelijkse leven: stenen worden zacht, uit water wordt vuur gemaakt, uit dorst regen. Ondertussen blijft de alledaagse realiteit wel bestaan: de kou bijt, de zon zorgt voor een dag vol wespen, brood is zoet of zout, de nacht zwsrt...
Wel schiep die gewone realiteit soms meerduidigheid en verwarring : je kan jezelf met je schaduw verwarren, een woord kan men met een woord verwarren (letterlijk nemen wat figuurlijk bedoeld wordt, of omgekeerd bijvoorbeeld), men kan het karkas met het lichaam verwarren....maar dit heeft nog allemaal niets van doen met wat Kouwenaar in zijn logologische poëzie wil: gewoon het woord zijn gang laten gaan, en verbanden creëren, die alleen in een gedicht kunnen bestaan:
zacht maken van stenen
vuur maken uit water
regen maken uit dorst
van Harry Mulisch
dat komt gewoon doordat zijn vader eens.
gewoon omdat zijn vader in zijn jeugd.
doordat zijn vade in zijn jeugd gewoon.
gewoon al in zijn jeugd zijn vader toen.
omdat zijn vader ooit eens tegen hem.
ooit gewoon eens in zijn jeugd hem tegen.
dat komt gewoon doordat zijn vader ooit.
gewoon hem in zijn jeugd toen ooit al eens.
ooit eens tegen hem en nooit zijn moeder.
nooit zijn moeder in zijn jeugd zijn vader.
gewoon toen tegen hem zijn moeder ooit.
nooit eens in zijn jeugd gewoon ooit vader.
Mulisch is romancier,reporter, essayist, maar soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan, en dan krijg je een interessant gedicht.
Het lijkt op een soort psychoanalytische litanie, een soort variatie op het oedipuscomplex , moeder-vader-zoon, maar waar het paard gebonden ligt wordt met geen woord gezegd.
Juist dat in het midden laten van het trauma, en het voortdurend herhalen van de grondstructuur met kleine variaties, maakt dit gedicht boeiend. Soort abstracte psychologie met drie constanten en één grote onbekende.
van Remco Campert
Rechterschoenen
Een schoen aan het strand van Santa Barbara(Cal.)
jaren later de vondst van een ander bij Bardolino
aan de oever van het Gardameer
en nog later van wel drie op een dag
op verschillende paden
nabij Pouca da Beira
tot veel wijze gedachten gaf dit anders dan ik hoopte
geen aanleiding
het waren rechterschoenen.
Remco Campert is op zijn best in miniatuurtjes, vaak in parlando stijl geschreven, fris en geestig. Waar de dichter juist veelal leeft van verborgen verbanden tussen de waargenomen dingen rondom hem, wijst Campert op zijn pech: de aangetroffen schoenen rijmen niet, het zijn allemaal rechterschoenen, eigenlijk ongeschikt als inspiratiebronnen...maar ja Campert weet ze toch in een gedicht te gieten.
Uit: Een kleine mooie revolutie,De dichters van De Bezige Bij 1944-2004,De Bezige Bij, Amsterdam 2004.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 10:36 27-11-2010 |
|
|
|
ja, milou is goed bezig,hem even een compliment hiervoor geven is niet verkeerd, het is goed om achtergronden te kunnen lezen, zelf zou ik er niet opkomen, daarvoor moet je de kennis hebben, milou heeft dat, en is zinvol aan het delen..
dank je wel eigenlijk milou
|
|
Reactie gegeven door papaver - 10:20 27-11-2010 |
|
|
|
Beste Milou,
ik verloor vandaag, zonder het te beseffen meteen een uur hieronder. Knap. Ik blijf lezen...
groeten
|
|
Reactie gegeven door milou - 09:48 27-11-2010 |
|
|
|
Kees Buddingh is een onderhoudend dichter, die meestal over eigen wel en wee schrijft, en zich daarbij van de meest diverse versvormen bedient, hoewel het rijm wel meestal aanwezig is.Veel gedichten gaan over zijn Dordtse leven met zijn vrouw sientje, anderen spreken mededichters aan, sommige gaan over schaken (naast dichten zijn grote bezigheid) maar hij heeft een aparte serie gedichten over fantasie-dieren gemaakt, en uit deze geven we een kleine selectie. Zijn z.g.n. gorgelrijmen.
Het Heideaapje
Het kleine heideaapje
zit meestal in zijn rats.
Slechts zelden komt het buiten
en maakt dan vlug een frats.
Doch daarna duikt het rillend
roef-roef zijn rats weer in.
Maar eerst roept het nog even
'Leve de koningin!'
Buddingh is een specialist in luchtige niemendalletjes, vlot geschreven en humoristisch.
De Piroet
Als de piroet zijn ogen opent
ziet hij zichzelf, zichzelf opknopend.
Het is een gruwelijk gezicht,
daarom houdt hij ze altijd dicht.
Nu weet u dus, als u hem ziet,
de reden waarom hij u niet.
Leest zo makkelijk weg, dat de lezer al gauw denkt dat hij ook zo'n poëzie kan maken. Probeer het eens, dan pas merk je hoe handig Buddingh zijn gedichtje is geschreven.
'Zichzelf, zichzelf opknopend' is al een vondst, en het eindvers 'de reden waarom hij u niet' is ook elegant gedraaid.Bedrieglijke eenvoud.
De Peperwijting
Tussen al 't visvolk in de zee
zwemt ook de peperwijting mee.
Merlangius papyrus luidt
zijn officiële naam voluit.
Maar eeuwenlang stond hij te boek
als 'de gevinde honingkoek'.
Men meende dat hij daarnaar rook.
Zelfs Aristoteles dacht dat ook.
Doch toen men 't echt eens uit ging vissen,
ontdekte men: nee, naar narcissen.
Zodat hij sindsdien, bij decreet,
overal peperwijting heet.
De Latijnse vertaling van peperwijting is inderdaad Merlangius papyrus, als men peper ten minste leest als 'paper' papier in het Engels, weer zo'n kleine vondst, waar Buddingh een patent op heeft. Ook het binnenhalen van Aristoteles klopt, deze filosoof schreef een apart boek over dieren, en aangezien hij niet steeds over de nodige empirische kennis beschikte om een dier goed te beschrijven, durfde hij wel eens af te gaan op bakerspraatjes van vissers en reizigers, zodat zijn dierenboek eigenlijk een fantasieboek is geworden, verwant dus aan de gorgelrijmen van Buddingh. Om maar weer eens aan te tonen dat achter Buddingh's eenvoud heel wat eruditie schuil gaat.
We besluiten met een mini-gedichtje dat de bloemlezingen heeft gehaald:
Zeer Vrij Naar Het Chinees
de zon komt op. de zon gaat onder.
langzaam telt de oude boer zijn kloten.
soort anti-haiku
Uit: C.Buddingh, Buddingh' Gebundeld, Gedichten 1936-1985, Nijgh&Van Ditmar, Amsterdam 2010.
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:57 26-11-2010 |
|
|
|
Toch nog even melden dat er een nieuwe bundel verzamelde gedichten is verschenen van Hans Faverey, verzameld en ingeleid door Marita Mathijsen. Over haar opzoekingswerk hierover schrijft ze in De Groene Amsterdammer van deze week:
'Uit de enorme hoeveelheid manuscripten wilde ik die selecteren die als voltooid beschouwd konden worden.Maar hoe stel je vast of een gedicht voltooid is?
Om te begrijpen hoe moeilijk dat is in het geval Faverey, moet je iets weten van zijn werkwijze. De dichter begon een gedicht, was er niet tevreden over, draaide het papier een stukje door in de schrijfmachine, begon opnieuw, was weer ontevreden, draaide het papier op z'n kop en begon weer.Daarna ging hij op de achterkant verder.'
Verder ontdekte Marita Mathijsen dat Faverey soms tot 3 jaar bezig was met een gedicht, heel veel schrapte en wijzigde voor de publicatie.
De nieuwe verzamelbundel van Faverey bevatten 200 gedichten meer dan de eerdere uitgave. Ik heb ze al besteld
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:03 26-11-2010 |
|
|
|
Het eigen land, vader of moederland is een vast thema in de poëzie. Dichters bezingen al sinds het begin der tijden de schoonheid van de eigen plek, en verwoorden hun heimwee als ze te lang verwijderd of verbannen zijn van hun woonplaats.
Het kan ook omgekeerd: dichters die niets liever doen dan afgeven of schimpen op het land van herkomst, omdat het hen miskende, niet het leven schonk dat zij zich wensten.
Van J.A.Deelder
Rotown Magic
Rotterdam is niet te filmen
De beelden wisselen te snel
Rotterdam heeft geen verleden
en geen enkele trapgevel
Rotterdam is niet romantisch
heeft geen tijd voor flauwekul
is niet vatbaar voor suggesties
luistert niet naar slap gelul
't Is niet camera-gevoelig
lijkt niet mooier dan het is
Het ligt vierkant hoog en hoekig
gekanteld in het tegenlicht
Rotterdam is geen illusie
door de camera gewekt
Rotterdam is niet te filmen
Rotterdam is véél te ècht
Als nachtburgemeester ben je wel een ode aan je stad verplicht. Het niet vernoemde, maar duidelijk aanwezige Amsterdam is hier de verborgen tegenpool van Rotterdam.Amsterdam heeft een verleden, zichtbaar in zijn stadsbouw, met de grachtengoredel, en wat verder de Amsterdamse school, veel resten van de romantische periode met P.J.H.Cuypers' rijksmuseum en centraal station, de eclectische stijl van Berlage....Niet Rotterdam dat plat gebombardeerd werd in W.O. II, maar voor Deelder is dat eerder een bonus: weg met die historische zichtjes, doe maar hoog en hoekig, bespaar ons die prentkaartjes flauwekul. In tegenstelling tot zovele postkaartsteden zoals Venetië, Brugge, Amsterdam is Rotterdam niet te filmen; het is veel te echt.
Van Gerrit Achterber
Passage
Den Haag, stad, boordevol Bordewijk
en van Couperus overal een vleug
op Scheveningen aan, de villawijk
die kwijnt en zich Eline Vere heugt.
Maar in de binnenstad staat ze te kijk,
deurwaardershuizen met de harde deugd
van Katadreuffe die zijn doel bereikt.
Ik drink twee werelden, in ene teug.
Den Haag, je tikt er tegen en het zingt.
In de passage krijgt de klank een hoog
weergalmen en omlaag een fluistering
tussen de voeten over het graniet,
rode hartkamer die in elleboog
met drie uitmondingen de stad geniet.
Van het vierkante, hoog en hoekig van Rotterdam naar de sprookjessfeer van Den Haag. Achterberg laat deze stad in literair perspectief verschijnen, met overal herinneringen aan gerenommeerde auteurs of bekende personages.
Je hebt maar ergens tegen een gevel of huis te tikken en het begint te zingen: Bordewijk, Couperus, Eline Vere, Katadreuffe ze bezielen nog de stad, maken nog zijn charme uit. Prachtig hoe het sonnet in het sextet eindigt waarin de passage wordt bezongen.
van J.Slauerhoff
In Nederland
In Nederland wil ik niet leven.
Men moet er steeds zijn lusten reven,
Ter wille van de goede buren,
Die gretig door elk gaatje gluren.
'k Ga liever leven in de steppen,
Waar men geen last heeft van zijn naasten:
Om 't krijsen van mijn lust zal zich geen reiger reppen,
Geen vos zijn tred verhaasten.
In Nederland wil ik niet sterven,
En in de natte grond bederven
Waarop men nimmer heeft geleefd.
Dan blijf ik liever hunkrend zwerven
En kom terecht bij de nomaden.
Mijn landgenoten smaden mij: 'Hij is mislukt.'
Ja, dat ik hen niet meer kon schaden,
Heeft mij in vrijheid nog te vaak bedrukt.
In Nederland wil ik niet leven.
Men moet er altijd naar iets streven,
Om 't welzijn van zijn medemensen denken.
In het geniep slechts mag men krenken,
Maar niet een facie ranselen dat het knalt,
Alleen omdat die trek mij niet bevalt.
Iemand mishandlen zonder reden
Getuigt van tuchtloze zeden.
Ik wil niet in de smalle huizen wonen,
Die Lelijkheid in steden en in dorpen
Bij duizendtal heeft geworpen...
Daar lopen allen met een stijve boord
-Uit stijlgevoel niet, om te tonen
Dat men wel weet hoe het behoort-
Des Zondags om elkaar te groeten
De straten door in zwarte stoeten.
In nederland wil ik niet blijven,
Ik zou dichtgroeien en verstijven.
Het gaat mij daar te kalm, te deftig.
Men spreekt er langzaam, wordt nooit heftig,
En danst nooit op het slappe koord.
Wel worden weerlozen gekweld,
Nooit wordt zo'n plompe boerenkop gesneld.
En nooit, neen nooit gebeurt een mooie passiemoord.
Slauerhoff de nomade heeft er alles aan gedaan om Nederland
ver te laten. In een huisartspraktijk ergens in een afgelegen dorpje in Friesland, had hij al helemaal geen zin, vandaar dat hij scheepsarts werd en rond de wereld vaarde. Het Nederland dat hij hier con brio schetst herken ik nog van mijn pre-68 jaren. Ik herinner mij nog in Amsterdam de deftige heren in lange blauwe mantels met witte sjaal rond de hals en vaak nog een hoge hoed op.
Ook de korpsbalsfeer, zeer exclusief en bekakt, waar je met de nek werd aangekeken als je er niet echt bijhoorde. Ook de beklemmende sfeer in de dorpen herinner ik mij, met huisjes waar je in kon kijken, zonder gordijnen, en waar de gezinnen zich, naar mijn gevoel, eindeloos zaten te vervelen. Er is gelukkig veel veranderd, de sfeer is vrijer geworden, de kledij losser, ook in dorpjes kan de jeugd 's avonds de straat op, veel van de beklemming is passé, maar hier en daar kom ik Slauerhoff nog tegen.
Uit: Ik ging naar Bommel om de bru te zien, Nederland in 100 liedjes en gedichten,Ooievaar, Amsterdam,1998
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:24 25-11-2010 |
|
|
|
Over de liefde raakt men niet vlug uitgepraat, en zeker niet uitgedicht, daarom krijgt ze hier nog eens beurt.
Van Ilja Leonard Pfeijffer
Aeolica
hij doet echt zijn best voor haar
zij houdt ook heel erg veel van
hem. hij weet zelf ook dat hij
niet meer maar kan doen wat hij
maar wil. zij trekt het zich soms
heel erg aan. hij is soms bang.
zij kijkt wel eens sport met hem
op de bank. hij kijkt nu ook
wel eens geen sport. zij lacht om
wat hij soms zegt. hij is lief.
zij kookt vaak goed voor hem. hij
ruikt naar haar.
hij leert ook heel veel van haar.
zij huilt soms. hij moet van haar
zelf goed voor zich zijn. zij hecht
aan hem. hij zegt wel eens iets
doms. zij praat dan met hem.
hij geeft haar echt meer dan hij
kan. zij wil vaak sex. hij gaat
vroeg naar bed. zij helpt hem heel
vaak. hij weet niet meer wat hij
nog zoekt.
Een gedicht bestaande uit zeer korte, zeer eenvoudige zinnetjes die alleen feitjes constateren, is dit wel een gedicht? Zou het alleen een gedicht zijn omdat de korte zinnen soms abrupt in verzen zijn gesneden, omdat niet elke zin beantwoordt aan een vers, maar kunstmatig over twee verzen wordt verdeeld? Waarom die vreemde enjambementen, waarom niet de ene zin onder de andere geschreven?
In elk geval het werkt. Pfeijffer weet een indringend beeld te scheppen van de relatie tussen een man en een vrouw in schijnbaar oppervlakkige waarnemingen. In korte nerveuze trekjes staat het beeld er helemaal, en het spreekt aan, het is herkenbaar, en toch origineel.De titel vraagt een woordje uitleg: Aeolica: refereert naar een Griekse versvorm, die de dichter hier volgt. Men ziet dat elk vers bestaat uit zeven eenlettergrepige woorden, wat een monotoon gevoel opwekt, gevoel van in de pas te lopen, saai te zijn. En toch ondanks deze vorm is het gedicht niet saai, juist door de alledaagsheid van de bemerkingen, krijgt het gedicht slagkracht, door een opsomming van banale feitjes wordt het origineel.
Een krachttoer!
van Hans Andreus
Ik heb je lief
Ik heb je lief. Men kan het niet, nooit helpen.
Jij bent de aarde en wat daarbij is.
Ik leef niet meer.Ik leef van je gemis.
Ik ben een wond. Ik ben niet meer te stelpen.
Jij bent hier niet, ik ben hier niet, waar leef ik,
waar leef jij? Wij weten niet wat er gebeurt.
Wij hebben ons beste leven verbeurd.
Alles is geweest. En wat nu, wat geef ik?
Ik schrijf mijn woorden met lichaam en handen,
spreek met een stem die aan mij kapotgaat.
Ik ben die liefde en ik ben die haat
en jij bent die ik ben. Liefste, wij branden
verschrikkelijk in onze arme staat.
Er is haast niets meer dat ons leven laat.
'Er is haast niets meer dat ons leven laat' eindigt het gedicht; voor twee geliefden draagt de wereld niks meer aan, zij zijn elkanders aarde en alles wat daarbij is.
Leven is dan van het gemis van de ander leven, haten dat hij er niet is, liefhebben dat hij er is. En wie is 'ik' nog in deze arme staat, ik is jij en jij bent ik.
Van Hans Faverey
Hoe zij recht staat
Hoe zij recht staat: dat ik zie
hoe zij dit doet door zo te staan
zoals zij gewoon is: haar voeten
uit elkaar, haar armen
neerhangend, haar kin iets omhoog;
zo snel denkend, dat haar stem eerst
liever wacht of het de moeite loont
om het te zeggen. Juist zij is het
die afkomstig is uit zichzelf. Al
wie haar nadering heeft herkend,
al wie haar stem heeft doordroomd:
die zal zich nooit kunnen vergeten.
Hoe onmooi is haar schoonheid.
En hoe welluidend op haar handpalm
alles zal kunnen verstuiven tot het
nooit heeft willen bestaan.
Faverey ontwikkelt een klassieke schoonheid, een Venus-figuur, imago van de vrouw die door haar schoonheid de man beheerst, maar hem ook reden van bestaan geeft: ' al wie haar stem heeft doordroomd/ die zal zich nooit kunnen vergeten'.Het poserende, het recht staan, wordt precies beschreven, en krijgt erotische valentie precies door het statische karakter: zij beheerst de ruimte en heerst, met haar onmooie schoonheid. Schitterend slot: En hoe welluidend op haar handpalm/ alles zal kunnen verstuiven tot het/ nooit heeft willen bestaan. Het sublieme dat bewondering maar ook angsten wekt voor annihilatie.
Uit: Geen dag zonder liefde, Honderd jaar Nederlandse Liefdespoëzie uit Noord en Zuid,De Bezige Bij/Amsterdam,Poëziecentrum/gent,2003.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:10 24-11-2010 |
|
|
|
Gerrit Komrij die onvermoeibaar bloemlezingen maakt heeft onlangs een nieuw dubbel boek laten verschijnen waar enerzijds de debutanten een plaats krijgen, anderzijds een aantal vergeten dichters. Maar 'in cauda venenum' hij heeft er ook een kleine sectie van de 25 afschuwelijkste dichters uit de Nederlandse literatuur aan toegevoegd. Het spreekt vanzelf dat het allemaal lang overleden dichters betreft, gezien de levenden geen toestemming zouden geven tot publicatie van hun afschuwelijke gedichten. Dichters hebben nu eenmaal een ontwikkeld eergevoel, en staan niet graag bloot aan spot en hekel.
We beginnen met P.J.van Baarda
Aan Lady B. -CL.-
Elkaar gevonden
de ziel ontbonden
en vrijelijk laten gaan,
en laten drijven
de ziele lijven
op de gevoelsoceaan.
Dan- in de luchten
fijne geruchten
van teer gezang
een zacht vibreren
bij 't harmoniëren
der zieleklang.
Reine geluidjes,
op zil'vren fluitjes
spelende sympathie
Roze paleisjes
van hoge wijsjes
der stout fantasie.
Een diep geluk
een hoog genieten
die lange blik in de
ziels-verschieten.
Eén blik-dra drijven
de levenslijnen
een andere baan-
-maar de essence
dier ziel-romance
blijft met ons gaan.
De dichter lijdt inderdaad aan een allesverslindende rijmdwang, die op zijn beurt aanleiding geeft tot lachwekkende woordvormingen: ziele-lijven, zieleklang, ziels-verschieten, geven bepaald een onfrisse indruk, om in de zielesfeer te blijven: zielig. Ook het kort op elkaar laten volgen van vibreren en harmoniëren is een afknapper,
twee dikke toefen slagroom na elkaar met niets smakelijks er tussen.Een te mijden woord is verder 'gevoelsoceaan', het is teveel het verstand op nul en de blik op oneindig, en behoort tot de standaarduitrusting van de sentimentele en pathetische dichters.Een wangedicht met de pretentie van sublieme kunst.
van C.A.Wienecke
Rouwklachten
't jong liefje is dood,
o droef gebeuren,
't jong liefje is dood.
O droef gebeuren,
weg is haar wangenrood,
haar ogenkleur, en
haar liefde groot.
Wee, 'k ga haar beuren
grafwaarts en poot
een roos tot treuren.
Niets is moeilijker dan gedichten over liefde en dood te schrijven. Sentimentaliteit en pathetiek staan onmiddellijk klaar om het gedicht in de afgrond te helpen, wat hier het geval is.Alleen als men het opvat als een humoristische pastiche op het bestaande genre kan dit gedicht serieus genomen worden, anders is het de draak der draken.Hoe men met zo weinig woorden zoveel onheil kan stichten.
van Riënts Balt
Onze Vader
O Vader, die de onze ook zijt,
Die in de Hemel woont zo wijd,
Geheiligd word' Uw Naam,
Uw Koninkrijk koom' saam.
Dat hier op aard' Uw wil geschied'.
Gelijk Gij 't in de Hemel ziet.
Ons dagelijks brood geef heden,
O Hoorder der gebeden!
Vergeef, o God, ons elke schuld,
Gelijk wij de anderen, met geduld.
Van ons verzoeking weer,
Verlos van Satan, Heer!
Want U, den Vader, is het Rijk,
De kracht, die heel de wereld blijk'.
All' heerlijkheid tezamen
In eeuwigheid, ja, Amen!
Menig dichter voelde zich geroepen om bestaande gebeden te verdichten tot ze elegant en mooi waren, zo ook deze Balt, maar ondanks de goede intenties baarden ze vaak melig spraakwater.Het rijm is krampachtig, en kinderachtig. Een God die men zo aanspreekt moet wel een potsierlijk heerschap zijn, om zich door die woorden aangesproken te voelen...maar als je daarnaast alle devotieprentjes en afbeeldingen legt, is het eigenlijk niet te verwonderen, en past dit gedicht in een lange traditie van wansmaak.
Clubsandwich, II De vergeten dichters, samengesteld en ingeleid door Gerrit Komrij,Van Gennep, Amsterdam,2010.
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:35 23-11-2010 |
|
|
|
De twee grote thema's van de poëzie, en misschien wel van het gehele menselijk leven liefde en dood, blijken ook de moeilijkste om er een aanvaardbare vorm aan te geven.Zowel dood als liefde worden gauw tot sentimentaliteit en holle pathos als ze niet in bekwame handen vallen.Je moet een geoefend dichter zijn om de liefde verbaal aan te kunnen, voor je het weet verval je van de ene cliché in de andere, en kom je niet verder dan een reeks dure woorden, en gilletjes van onmacht. We gaan even bij enkele meesters te rade.
Eerst Hans Faverey
Rozenmond
Rozenmond ligt languit in haar bad
en wil er niet uit. Zij rekt zich uit
en maakt met haar handen van die
schokkende beweginkjes boven haar hoofd
De wind is intussen gaan liggen.
Het riet beweegt niet meer en op
de plavuizen vloer is ook
mijn schaduw vervluchtigd.
Rozenmond in haar denken is leeg.
Gedachtenloos strijkt zij de kleine
luchtbelletjes uit haar schaamhaar,
van haar dijen. Rozenmond ligt
in bad, wil niet uit bad, komt ook
niet uit bad. Zij draait de mengkranen
open, duwt het hefboompje omhoog
en laat het nog uren en uren
regenen op haar schouders,
op haar zo mooie hoofd.
Delicate verwoording van de vrouw, de geliefde in het bad. We hebben al het knappe gedicht van Vasalis gehad over de idioot in het bad, maar deze keer zit de liefde in het bad.
De ik-figuur uit het gedicht is al weg, zijn schaduw is vervluchtigd, maar zij is helemaal aanwezig tot zelfs met de luchtbelletjes uit haar schaamhaar, aanwezig, Rozenmond ,met haar mooie hoofd en de urenlange regen over haar schouders. Haar denken is leeg, en haar gestes gebeuren gedachtenloos, opdat ze volledig kan samenvallen met haar zelf; niet gescheiden wordt door een idee, een bewustzijnsinhoud....Rozenmond is Rozenmond, geen wind, geen enkele vertroebeling: alleen zij in beeld.
Van Bert Schierbeek
Ik denk
ik denk
als het regent
laat ze niet nat worden
en als het stormt
vat ze geen kou
en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt
want je wordt nooit meer
nat noch vat je een kou
want het regent
noch waait ooit
meer voor jou
In dit gedicht geboren uit een rouwproces voor zijn overleden vrouw, illustreert Schierbeek hoe eenvoudig poëzie kan zijn, hoe weinig woorden men nodig heeft om een immens verdriet en een immense liefde poëtisch vorm te geven. Let op de subtiele manier waarop de dichter het woordje 'nooit' vermijdt in de laatste strofe:
want het regent
noch waait ooit
meer voor jou
Van Lucebert
Haar Lichaam Heeft Haar Typograaf
spreek van wat niet spreken doet
van vlees je volmaakt gesloten geest
maar mijn ontwaakte vinger leest
het vers van je tepels venushaar je leest
leven is letterzetter zonder letterkast
zijn cursief is te genieten lust
en schoon is alles schuin
de liefde vernietigt de rechte druk
liefde ontheft van iedere druk
de poëzie die lippen heeft van bloed
van mijn mond jouw mond leeft
zij spreken van wat niet spreken doet
Ook de geest, volmaakt gesloten is bij Lucebert in dit erotisch gedicht van vlees. Zoals bij Faverey is de gedachte vijand van de liefde, maar het vlees is leesbaar voor de ontwaakte vinger die tepel zowel als venushaar leest.Haar lichaam heeft haar typograaf, en in schuine letters, in cursief is zij te lezen, lettergezet zonder letterkast: het leven. Hoe mooi die wending bij Lucebert dat alles wat genietbaar is in het schuin staat geschreven, dat de liefde vernietigt de rechte druk, ontheft van iedere druk....Er zijn er niet veel die dat kunnen.
Uit: Geen dag zonder liefde,liefdespoëzie uit Noord en Zuid,De Bezige Bij/Amsterdam,Poëziecentrum/Gent,2003
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:25 22-11-2010 |
|
|
|
Armando is een artistieke duizendpoot, die ook gedichten schrijft,dat, naast schilderijen en beeldhouwwerk maken, journalistiek,toneel,en TV.Zijn poëzie draagt veel geweld in zich, sporen van de oorlog, en van alles wat de mens zijn medemens aandoet, maar i.p.v. te veroordelen zoekt hij te begrijpen.
waarom mag zou dat niet mogen
het is toch oorlog wat wilt u wat
wilt u toch van mij
ik ben een kruimel ik ben een kleine
schakel ik ben een deel van het raderwerk
ik ben de trage tredmolen van de toekomst
is mij vanuit de hoogste hoogte gezegd
Uit de bundel: De Gevangen Vijand.Het gedicht verwoord precies wat elke gevangen vijand tijdens een verhoor kan vertellen, of het nu een Duitse soldaat is in Nazi-strijd, een Taliban strijder in Afghanistan, of een Amerikaanse soldaat aldaar.Kort en bondig en overduidelijk.
het huis heeft een tuin waar de doden
opgeborgen opgegraven worden
waar vermolmde doden ooit een schuilplaats vonden
herken je ze kun je ze herkennen
ze komen tot leven
Kenmerkend voor elke oorlog, de doden die ergens in der haast begraven zijn, en die veel later weer opgegraven worden ter identificatie.Armando constateert het zonder pathos, alleen in het laatste vers komen de doden tot leven,en het gedicht krijgt vleugels.
niemand weet wie ik zal zijn wie ik was
u overschat mij
ik ben radeloos ik was een ander
geef mij touwen bind mij vast
dood mij niet
ik ben onschuldig ik ben de vijand
Weer een kort gedicht dat de vijand een stem geeft, de vijand die even goed de overwinnaar had kunnen zijn, die in de meest elementaire vorm voor zijn leven pleit, zijn identiteit verlaat, zegt dat hij een ander was....
Uit Armando,Verzamelde Gedichten,De Bezige Bij, Amsterdam,2003
|
|
Reactie gegeven door milou - 06:02 20-11-2010 |
|
|
|
Erratum de boekreferentie bij onderstaand artikel is niet Gerrit Komrij, maar wel Gerrit Kouwenaar, vallende stilte, een keuze uit eigen werk,querido, Amsterdam/Antwerpen,2008.
|
|
Reactie gegeven door milou - 05:59 20-11-2010 |
|
|
|
Gerrit Kouwenaar is zowat de éminence grise van de Nederlandse poëzie: hij heeft alle watertjes doorzwommen, van marxistisch engagement, kort na de oorlog, over een vijftiger-periode waar hij o.a. naast Lucebert en Elburg een nieuwe, zeer experimentele poëtica ontwierp, om ten slotte te eindigen als pure woordkunstenaar waar de gangbare realiteit geheel verdwijnt in een logologische ruimte.
Beginnen we met een gedicht uit 1953:
de dag
Op de dag dat ik er was stonden de klokken zeven
de buren praatten op de balkons over vrede
mijn vader schreef een stuk over een brand
mijn moeder was gelukkig dat zij een zoon had
de ooms sneden koek ik lag geheel gesloten
de wereld gaf prompt antwoord met sportmanifestaties
de avond was vol auto's met supporters
de tantes geruisloos met gloeiend water
de krantenman op zijn racefiets groette de dokter
de ogen van de stad stonden wijd open in de avondzon
omdat ik er was in een kom van asfalt
omdat ik er was speelde het orgel gedempt in de verte
in de nacht kwam mijn vader met een jas vol brandgeur
hij liep op gummibottines de trap op en af
hij heeft op het balkon een cigarillo gerookt
hij dronk een glas wijn en dacht ik kan zweven.
In die vroege periode van zijn oeuvre is Kouwenaar nog een realist; hij weet pittige details te geven over de wereld waarin hij werd geboren. De ooms sneden koek, de tantes liepen geruisloos met gloeiend water, typeren de sfeer, en men merkt een zweem van ironie als hij schrijft: de wereld gaf prompt antwoord met sportmanifestaties. Zijn vader, in leven een reporter, is dat in zijn gedicht ook, en hij komt juist een brand te verslaan, en ruikt ook naar brand. Op het balkon heeft hij een cigarillo gerookt, en een glas wijn gedronken, gedacht dat hij kon zweven.
Dit is de setting van de wereld de dag de dichter er was...de kaarten waren gegooid, in dat milieu zou hij opgroeien en volwassen worden. Sober maar zeer sprekend gedicht door de levendigheid van de essentiële details om het eens paradoxaal uit te drukken.
vroeg uit de veren
Het licht
het trilt zo
het wappert op zijn steeltje
groot warkruid
mooi slaapt nog, ging laat
en besuikerd bedwaarts, slaapr ronkend
zijn roes uit, plat liggend
een vlinder als de boterham wit
verheft zich, schitterend
als de gitzwarte bakkersdochter
de lucht trilt ook
verschrijft zich, is praktisch
verblind
zeer dun getik tegen schalen, o roepend
ontvouwen zich vogels vroeg
uit de veren bergen
die in stilte plaatsvinden-
Gedicht uit 1971, en men merkt de evolutie van realistisch naar bevreemden, plastisch en origineel.Het begint al goed met het licht dat op zijn steeltje wappert, soort warkruid, zo kan het beleefd worden door iemand die vroeg, nog slaperig uit de veren is, maar de zegging is origineel en poëtisch.Mooi slaapt nog, hier de wat rare naam voor een mens 'mooi', hij ging laat naar bed, besuikerd slaapt hij zijn roes uit. En dan komt de verrassende strofe:
een vlinder als de boterham wit
verheft zich, schitterend
als de gitzwarte bakkersdochter
Een vlinder als een boterham wit, alweer zeer origineel en treffend, zeker omdat hij schittert als de gitzwarte bakkersdochter. Wit en zwart hier verenigd in hun schitteren, de boterham en de vlinder verenigd in hun witheid.
Op het eind is er het ontwaken, het uit de veren bergen, met getik tegen schalen en het ontvouwen van vleugels.
Hier zien we al enkele staaltjes van de virtuoos, die geleidelijk met de psychobiologische realiteit zal breken, om volkomen in taal te leven gedissocieerd van de gangbare wereld.
drie jonkvrouwen weergekeerd
Men is laat opgestaan, zomer hangt zwaar
van de hemel omlaag, zelfs de geuren zijn paarser
men is in de boomgaard gegaan, ziet daar
drie jonkvrouwen staan, naakt, alsof zij er waren
tussen het valfruit zingen zij wat alle zin
tuigen te boven gaat, keelkruid dat zich vertaalt
in stuifmeel, melk van rozen, maden
op zoek naar letters, lelies, haast nog lelies-
Uit 1991, Kouwenaar laat zich hier nog weinig gelegen aan de realiteit, zijn taal schept zijn gedicht autonoom van de waarneming. Sterk is hier het vers:
drie jonkvrouwen staan, naakt, alsof zij er waren
Alsof de naaktheid garantie is van het wezenlijk bestaan, en wie zal dat tegenspreken...naakt is echt is werkelijk.
En de laatste strofe waar gedicht en wereld tot een kluwen worden: in stuifmeel, melk van rozen, maden
op zoek naar letters, lelies, haast nog lelies-
bijna al letters denk ik erbij.
Uit: Gerrit Komrij, vallende stilte, een keuze uit zijn werk,querido, Amsterdam/Antwerpen,2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:20 19-11-2010 |
|
|
|
Voor de nieuwkomers: dit Forum staat open voor ieder die wat over poëzie wil vertellen. Hier kun je je lievelingsgedichten plaatsen, met een woordje uitleg over wat ze met je doen.
Ook theoretische beschouwingen over kunst en poëzie zijn welkom.Wie een interessante lezing, artistieke gebeurtenis te melden heeft, ga je gang!
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 07:36 19-11-2010 |
|
|
|
We hebben al het zeer rijke thema dood en poëzie gehad, maar hadden nog geen oog voor wat meestal aan de dood voorafgaat: ziekte, en het psychisch en fysisch lijden die daarmee gepaard gaan.
We beginnen met Neeltje Maria Min:
Mijn lichaam wemelt van de streptokokken.
Ik schud en steiger. Hoger stijgt de koorts.
Kijk: 40.5, 6, 7 enzovoorts.
Terwijl ik lig te ijlen vrees ikj brokken
als ik niet snel de dokter komen laat.
Ze gaan hem bellen. Hij komt aangestevend
en buigt zich over mij. Ik lijk nog levend
maar godverdomme, het is al te laat.
Een spiegeltje verschijnt boven mijn mond.
Ik zie geschrokken dat het niet beslaat.
Ik heb het goed bedoeld maar ben bezweken.
Het zal de nieuwe dokter danig steken
dat ik vandaag zijn tiende ben die gaat.
Zo komt zijn zaakje nooit eens van de grond.
Luchtig, ironisch sonnet over ziek zijn en doodgaan.Humor is vaak het beste middel tegen de ergste kwaal, en Neeltje Maria Min vindt de aangepaste lichtvoetige toon om vanuit het standpunt of ligpunt van de stervende en dode heel vlug het terminale proces te beschrijven.
Van Lucebert:
Gedicht Voor Een Zeer Hoofd
de wind verft mijn ogen om
tot spitse witte vlaggen
en ik geef mijn hoofd over
aan de grote verre wolken
in de grote verre wolken
zitten maanzieke honden
als door de ramen de zon schijnt
zijn de honden zonzieke poezen
mijn benen jengelen uit de verre wolken
als van processies verstoken klokken
maar mijn hoofd is een haan tussen de honden
en brult en balkt en blaast en balkt
terwijl de honden huilen
Lucebert, plastisch zoals steeds wil zich niet met een grapje van de pijn ontdoen zoals Neeltje Maria Min, hij wil de lezer laten voelen hoe een zeer hoofd voelt.Eerst wordt het gezicht vertroebeld: de ogen worden tot spitse witte vlaggen, en het hoofd verliest zich in de wolken vol maanzieke honden, die muteren in zonzieke poezen als de zon door de ramen schijnt...mooi koortsbeeld. De benen jengelen uit verre wolken, losgeslagen, als klokken die niet meer in processie lopen ( niet meer in de juiste orde lopen, door elkaar beginnen te klepelen?), en tussen de honden brult, balkt, blaast en blaft het hoofd tussen de huilende honden. Men kan een zeer hoofd moeilijk nog voelbaarder maken dan Lucebert het hier presteert.
Van Ingmar Heytze:
Intensive Care
Je ligt in bed en speelt een plant.
Het gaat je aardig af.
Je ligt mooi stil.
Je groeit de wereld uit.
Je slaapt met één been in het graf.
Een rode draad vol perslucht
houdt je hier.
Je hebt geen flauw benul.
Van een tunnel naar het licht
is niets te zien in je gezicht.
Ons leven is een schitterend
soort toeval, een vergissing haast,
een winnend lot.
De dood zit anders in elkaar
een kwestie van een schakelaar.
Vanmorgen maken wij ons druk
als mieren, lopen doelloos rond,
dwalen door de ziekenzalen,
storten in en staan weer op-
vanmiddag drukt er iemand op de knop.
Empathie is bij Heytze gewoonlijk ver te zoeken; niet ironie en cynisme, zo ook hier, waar hij kilweg observeert hoe het met de terminale patiënt verloopt. Ook de vlucht naar een hiernamaals wordt bot afgebroken met de nuchtere opmerking: 'Van een tunnel naar het licht/is niets te zien in je gezicht. Emotionaliteit komt er op het einde wel bij kijken:'Vanmorgen maken wij ons druk/..../storten in en staan weer op', maar wordt kort afgesloten met het laconische: 'vanmiddag drukt er iemand op de knop'.
van J.A.Deelder
Bezoeking
Wie kent de wilde vreugde niet
bij het verlaten van het ziekenhuis
als het bezoekuur is verstreken
Haast dansend gaat men over straat
om alvorens men de hoek omslaat
nog éénmaal achterom te zwaaien
naar het raam op de tiende etage
waarachter wie men heeft verraden
wanhopig een hand opsteekt
Bij Deelder ook geen medelijden, wel integendeel:een uitgelaten zijn na het bezoek aan zieke vriend of familie, omdat wij nog gezond en wel door de straten kunnen lopen. Wel nog de schijn ophouden natuurlijk dat we echt om de zieke geven, en voor we ons aan onze euforie overgeven nog even zwaaien naar wie we ziek achterlaten.tja.
Uit: Ik wou wel weer een beetje ziek zijn, Honderd gedichten waarvan je beter wordt,Uitgeverij Bert Bakker, Amsterdam, 2007.
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:01 18-11-2010 |
|
|
|
In de vorige bijdrage plaatsten we drie sonnetten die deel uitmaken van de grote top-honderd van de Nederlandse poëzie, vandaag is het tijd voor experimentele hits.
Van Jan Engelman
Vera Janacopoulos
-cantilene-
Ambrosia, wat vloeit mij aan?
uw schedelveld is koeler maan
en alle appels blozen
de klankgazelle die ik vond
hoe zoete zoele kindermond
van zeeschuim en van rozen
o muze in het morgenlicht
o minnares en slank gedicht
er is een god verscholen
violen vlagen op het mos
elysium, de vlinders los
en duizendjarig dolen
Dit voornamelijk op klankassociatie en muzikaliteit geschreven gedicht, kreeg van Engelman als aanduiding het woordje 'cantilene' mee: klein lied met zoete, trage melodie, en zo klinkt het helemaal.De sfeer is dromerig, het gebeuren speelt zich af op een idyllische plaats,aan de rand van de zee en misschien een bos, de geboorte van een goddin ?-Vera-Venus? Ambrosia, de godendrank, voor stervelingen verboden, doordenkt het gedicht, en het lijkt erop dat de poorten van het Elysium open staan...een duizendjarig dolen onder vioolmuziek en met alle vlinders los belooft het gedicht aan de lezer die zich laat betoveren door dit klankspel, die muziek.
Van C.Buddingh
De Blauwbilgorgel
Ik ben de blauwbilgorgel,
Mijn vader was een porgel,
Mijn moeder was een porulan,
Daar komen vreemde kind'ren van.
Raban! Raban! Raban!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Ik lust alleen maar korgel,
Behalve als de nachtuil krijst,
Dan eet ik riep en rimmelrijst.
Rabijst! Rabijst! Rabijst!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Als ik niet wok of worgel,
Dan lig ik languit in de zon
En knoester met mijn knezidon.
Rabon! Rabon! Rabon!
Ik ben de blauwbilgorgel,
Eens sterf ik aan de schorgel,
En schrompel als een kriks ineen
En word een kiezelsteen.
Ga heen! Ga heen! Ga heen!
Hoewel we hier vormelijk gesproken voor een eerder klassiek gedicht staan met vast rijmschema, en herhaling van het eerste vers, gaat het hier toch duidelijk om een experimenteel gegeven, waar de auteur zich meer dan door betekenis laat leiden door klank en rijm. Buddingh schept in dit gedicht een nieuw dier, een vogel; de blauwbilgorgel, en daartoe vindt hij nieuwe woorden uit ( porgel, porulan, korgel, rimmelrijst enz.).Het is een sprookjesvogel want op het eind verandert hij in een blauwe kiezelsteen, na gestorven te zijn aan de schorgel.
Knap hoe de dichter hier met veelal zelf gemaakte middelen een wezen schept, dat zijn plaats verdient in onze literaire diergaarde. Een Robinson Crusoë van de taal.
Het refrein steeds gevarieerd in het laatste vers van elke strofe hakt flink op de lezer in, en maakt de sfeer unheimlich.
van Lucebert
Visser Van Ma Yuan
onder wolken vogels varen
onder golven vliegen vissen
maar daartussen rust de visser
golven worden hoge wolken
wolken worden hoge golven
maar intussen rust de visser
Een compacte Lucebert, duidelijk onder Japanse invloed, maar met hypnotische werking.Kleine melopee, om een paar keer te zeggen voor in te slapen, voor te rusten als de visser.
Uit: Domweg gelukkig in de Dapperstraat, Ooievaar Pockethouse,1999
|
|
Reactie gegeven door milou - 09:20 17-11-2010 |
|
|
|
Deze keer willen we eer bewijzen aan de meest geciteerde gedichten uit onze letterkunde, gedichten die velen uit het hoofd kennen, al van op de middelbare school soms, en die zijn een leven lang met zich meedragen, levende cultuur om het zo te zeggen.
We beginnen met Simon Vestdijk
Zelfkant
Ik hou het meest van de halfland' lijkheid:
Van vage weidewinden die met lijnen
Vol wasgoed spelen, van fabrieksterreinen
Waar tussen arm' lijk gras de lorrie rijdt.
Bevracht met het geheim der dokspoorlijnen.
Want 'k weet, er is waar men het leven slijt
En toch niet leeft, zwervend meer eenzaamheid
Te vinden dan in bergen of ravijnen.
De walm van stoomtram en van blekerij
Of van de ovens waar men schelpen brandt
Is meer dan thijmgeur aanstichter van dromen,
En 't zwart kalf in 't weitje aan de rand
Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd
En in één beeld met sintels opgenomen.
Vestdijk was een uitmuntend sonnettenschrijver, en in zijn gedichten is hij in tegenstelling tot zijn romans tot kernachtigheid verplicht; elk woord moet er staan en geen woord teveel.Een lofzang op de zelfkant, waar industrie en boerenland zich ontmoeten, het begin van de stad, waar nog niemand woont, maar waar de mensen werken voor hun brood. Niet de volle, eenzame natuur met bergen en ravijnen, is aanstichter van romantiek, maar deze halflandelijkheid waar de stoomtram langs de blekerij rijdt, waar schelpen worden gebrand, waar tussen armelijk gras de lorrie rijdt.Vestdijk eindigt in grote stijl waar hij het sonnet naar zichzelf laat refereren in de laatste terzine:
En 't zwarte kalf in 't weitje aan den rand
Wordt door een onverhoopt gedicht bevrijd
En in één beeld met sintels opgenomen.
Het kalfje in deze zelfkant vastgeklonken, ergens in een weide tussen rokendefabrieksschoorstenen en voorbijlummelende stoomtram, wordt door het gedicht apart genomen, wordt door het sonnet helemaal op het einde bevrijd en naast bijna uitgebrande steenkool in het literaire paradijs geschreven.
Van J.C.Bloem
De Dapperstraat
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant.
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De'in kaden vastgeklonken waterkant.
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.
Dit heb ik bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig in de Dapperstraat.
Bij Bloem is niet de zelfkant of halflandelijkheid aanzetter tot droom en poëzie, maar wel de grauwe stedelijkheid. Wolken zijn wel schoon, maar nooit zo schoon dan als ze, omrand door zomerramen door de lucht bewegen.
Voor de mens die niet veel verwacht, die niet uit is op de Mount Everest of de Niagara Falls, is een simpele straat als de dapperstraat in de regen van een miezerige morgen, bron van geluk, van het hoogste geluk: het 'domweg' geluk.
Van Gerrit Achterberg
Werkster
Zij kent de onderkant van kast en ledikant,
ruwhouten planken en vergeten kieren,
want zij behoort al kruipend tot de dieren,
die voortbewegen op hun voet en hand.
Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand,
om deze voor de voeten te versieren
van dichters, predikanten, kruidenieren,
wan er is onderscheid van rang en stand.
God zal haar eenmaal op Zijn bodem vinden,
gaande de gouden straten naar Zijn troon,
al slaande met de stoffer op het blik.
Symbolen worden tot cymbalen in de
ure des doods-en zie-, haar lot ten hoon,
zijn daar de dominee, de bakker en de frik.
Alweer het meeslepende ritme zo kenmerkend dat de lezer moeiteloos naar de finale voert.De werkster aan de onderkant vastgeklonken, in deze burgerlijke wereld zelf een onderkantwezen, al kruipen op handen en voeten, eigenlijk meer behorend tot de dieren, begint in de terzinnen haar hemeltocht. Symbolen van haar stiel, stoffer en blik, worden tot cymbalen, en zij gaat met zelfgemaakte muziek door de hemelpoort...maar -O verschrikking- daar wachten haar alweer de bovenkant: de dominee, de bakker en de frik. Zelfs het paradijs is onrechtvaardig!
Uit: Domweg gelukkig in de dapperstraat, ooievaar pockethouse,Amsterdam, 1996.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:41 16-11-2010 |
|
|
|
Hans Faverey was de laatste tien jaar van zijn leven een idool voor veel poëzieliefhebbers. Hij had de Nederlandse poëzie een nieuw aangezicht gegeven, en zijn hermetische verzen, hoewel semantisch niet uitlegbaar, schiepen een soort wereld waar de tijd werd vertraagd, herhaald of bijna uitgesloten, die platonisch aandeed. Zijn verzen klinken secuur en elk woord met veel zorg gekozen, hoewel het vaak onduidelijk blijft waartoe: een precisie in dienst van wat? is de vraag, maar de beste methode blijft om zich als lezer in de eerste plaats niet teveel om die zogenaamde inhoud te bekommeren, en zich te laten drijven op het spel van de woorden.
Waarover droomt zij,
als ze nog droomt,
en waarom
Zoals zij daar staat, lijkt ze
eerder leunend in den blinde,
haast zittend; misschien nog
hurkend; maar waarom
zeggen hurkend, nu ze al
zo'n languit liggend niets
lijkt geworden: ruisend,
stromend, vervliegend
naakt, daaruit de dood
begint te wijken,
zodra de inkt raakte
verwit, waarmee zij
zich had uitgewist.
Dit gedicht is een mooi voorbeeld van waar Faverey een meester in is n.l. de verdwijntruc. Iets, een figuur, een vrouw, staat aanvankelijk, maar bij nader inzien, leunt ze,
of hurkt, of ligt....ze wordt steeds minder zichtbaar tot ze oplost, zichzelf uitwist als wint verwit op wit papier.
Dit gevoel van niets-worden is eigen aan de poëtica van de dichter, en laat de lezer achter met een ijl, subtiel gevoel...een herinnering die langzaam wegebt, en voorgoed uit het geheugen verdwijnt.
Wanneer er niets meer is
om het voor te doen,
om het mee te doen,
houdt het vanzelf op.
De vingers verlaten hun hand
en laten de hand los. De voeten
zijn vrij- gaan ieder voor
zich te gronde. Wat blijft
liggen, wordt woord voor woord
opgeheven. Alleen de wind
waait nog tot ook
hij opgeraakt,
waarheen hij wil.
Hier ook weer het stuk voor stuk verloren gaan van de actieve delen. Het doel is weg, en de werktuigen zijn weg, de vingers verlaten de hand, de voeten verliezen hun functie, gaan ten gronde...wat blijft liggen nu vingers en voeten zijn ontbonden wordt opgeheven...alleen de subtielste materie (de wind) waait nog, tot hij opraakt.
Het einde na deze ontbindingsact heeft echter iets bevrijdends, het is niet de dood, want er staat: waarheen hij wil....alsof de wil geboren wordt uit het verlies van alles wat bindt...knap!
Eerst als alles is gerangschikt
en alle dingen hebben plaatsgevonden,
treedt wanorde aan het licht.
Er steekt een wind op die zich verheft
tot storm en nergens staat beschreven
in de boeken die zich nu sluiten,
haast oesters.
Hier spreken de paradoxen, typisch voor Faverey: als alles is gerangschikt komt de wanorde aan het licht. Mooi gezegd, als je bedenkt dat orde en licht semantisch met elkaar verwant zijn en wanorde en licht bijna tegenstellingen zijn. Als alles is gerangschikt steekt een wind op, die zich tot storm verheft, en zich aan alle beschrijving onttrekt. In geen van de boeken staat die storm beschreven, boeken die zich nu overigens moeten sluiten, boeken die bijna oesters zijn, bang voor de vernietigende storm.
Uit:Hans Faverey, Verzamelde Gedichten,De Bezige Bij,Amsterdam, 1993.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:32 15-11-2010 |
|
|
|
Poëzie staat heel dicht bij muziek, de grote Franse dichter stelde in zijn Art Poétique: 'De la musique avant toute chose', 'Vóór alle dingen muzikaliteit'...En Hugo Claus vond dat al zijn betere gedichten dat typische Claus-muziekje in zich droegen, een soort ritmische signatuur.In de bundel 'Het muzikaalste gedicht', brengt P.F.Thomèse ons enkele uitgelezen gedichten die de relatie dichter-muziek illustreren.
We beginnen met een klassieker van Gerrit Achterberg
Het meisje en de trom
Zij had een trom gevonden om te slaan.
Toen werd zij van metaal tot in haar tanden
en trok een tinteling naar beide handen
om op de trommel met stokken te slaan.
Om met de trom op het toneel te staan
achterovergebogen aan de banden
die haar verbonden met de bonzen van de
gespannen wanden van dit gromorgaan.
Haar ogen zijn gesloten, want zij voelt
het ritme door haar lichaam zegevieren,
een drift die zich op de roffelen koelt.
Offer en overmacht slaan in elkander om.
Meisje en instrument paren als dieren.
Het levend meisje en de dode trom.
Achterberg schrijft mathematische gedichten, die doen denken aan stellingen in de wiskunde: alles staat op zijn plaats, het één volgt uit het ander,de lezer kan slechts beamen dat het zo moet en niet anders.De metamorfose van het meisje tot een soort pop aan haar trommel gebonden, van metaal geworden tot in haar tanden,in een soort paringsritueel met de trom, is in Achterbergs woorden een proces dat zich onherroepelijk voltrekt vanaf de eerste regel. Er is geen ontkomen aan: Offer en overmacht slaan in elkander om: de één wordt de ander, het meisje wordt de trom, en de trom het meisje. Ik hoor op het einde alleen nog de roffel.
Van Ingmar Heytze
Warme stront
(Raggende Mannen coveren 'Jonge Sla')
Ik kan een hoop hebbe,
modder op me pijpe,
kots op straat, een portiek
met naalde stamp ik met droge oge
doorheen, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar hondenstront in oktober,
net gelegd, warm nog,
onder me zole, nee!
Elk beroemd, veel geciteerd Nederlands gedicht bevindt zich in gevaar sinds Ingmar Heytze bestaat. Hij kan niet nalaten het er een pastiche van te maken, dat vaak het voorbeeld , als een schaduw volgt. Hier deed hij het met 'Jonge sla' van Rutger Kopland, gecovered door raggende mannen, en met andere woorden.Het is misschien oneerbiedig wat hij doet, maar ik beschouw het ook als een hommage, een raggende en swingende....
van Ilja Leonard Pfeijffer
Watermusic
en toen ik je snoetje kreukelen aangaf en jij zei o
en ik sloeg na de tel hoe pianissimo jij slonk
toen zonk de titanic
en met zinken zonk zingen
struis gestrijk en veren
de koperen bolero blazen was bellen blazen en zonk
in de luchtdichte vitrine met bezonken memorie
en mijn armen zo tutti als die oceaan
en jij zo sotto voce en ik wilde zijn colla parte je foedraal
en je verstopt onder mijn rok
door de douane
na het landen als coda
tevoorschijn halen
op ons eiland
ver van de finale
We weten dat Ilja Pfeijffer grammatica in een gedicht ondergeschikt stelt aan zeggingskracht; het volstaat dat woorden en zinnen hun weg vinden naar het onbewuste van de lezer en daar hun baltsdans beginnen. Orgastische zinnen, met het snoetje dat kreukelen aangeeft, en o zegt, terwijl de titanic zingt, met veren en gestrijk, bolero's en bellen....een soort postmodern hooglied Ilja's watermusic, eindigend colla parte in foedraal, hevig en erotisch-muzikaal.
Uit:Het muzikaalste gedicht, Uitgeverij Podium, Amsterdam 2006.
|
|
Reactie gegeven door milou - 04:29 14-11-2010 |
|
|
|
Kopland mooi gekozen synoniem voor psychiater van den Hoofdakker, heeft alle literaire prijzen die een dichter maar kan winnen gewonnen, en sommige van zijn gedichten behoren tot de meest geliefde van onze letterkunde. Geen taalgeweldenaar, weet hij met eenvoudige woorden en zinnen, van meet af aan een poëtische spanning op te bouwen, die de lezer vleugels geeft, en hem naar het sublieme eindvers draagt.
Over Het Verlangen Naar Een Sigaret
Ken je het verlangen naar een sigaret
naar de gelukkige tijd dat je nog rookte?
Niemand begrijpt dat verlangen behalve ik.
Ik herinner mij iemand die altijd
als ik iets zei dat ze niet begreep
antwoordde: op zich is dit heel intrigerend.
En ik herinner mij ook dat ik dan
de uitspraak een aantal malen
in mijn hoofd moest herhalen:
op zich is dit heel intrigerend
totdat de betekenis verdampt was.
God kan ondoorgrondelijke dingen met ons doen
dankzij het feit dat hij niet bestaat
en zo kunnen ook ondoorgrondelijke dingen
worden beweerd dankzij het feit
dat ze nergens over gaan.
Sinds ik dit bedacht begrijp ik veel meer.
Het verlangen naar een sigaret is
het verlangen zelf.
Merkwaardige 'monologue intérieur' met logische conclusie erboven op, die valt in die vaak geciteerde laatste zin:
Het verlangen naar een sigaret is
het verlangen zelf. Om deze pointe te kunnen toveren, diende de dichter over twee andere paradoxen te gaan: God kan ondoorgrondelijke dingen met ons doen/dankzij het feit dat hij niet bestaat, en: zo kunnen ook ondoorgrondelijke dingen/ worden beweerd dankzij het feit/ dat ze nergens over gaan.Duidelijk het gedicht van iemand die veel overdenkt, en goed beslagen ten ijs komt.Hoe denken sterke poëzie kan zijn!
I
Al die jaren dat ik zat te kijken
op het terras aan de rivier
dacht ik hetzelfde: niet omdat dit uitzicht
zo mooi is, niet om het mooie
moet ik blijven kijken
maar omdat dit landschap met zijn rivier
aan niets anders doet denken
dan aan zichzelf
de rivier neemt mijn gedachten mee
het landschap in- en van alles wat ik zie
weet ik dat het anders had kunnen zijn
maar dat is het niet
De dichter komt op kousevoeten op de zeer mooie pointe dat alles wat echt treft, aan zichzelf gelijk is, en geen variant behoeft...het uitzicht is zichzelf en leidt niet tot associaties, echte schoonheid laat dit niet toe: alle aandacht wordt getrokken door het hier en nu. In hoe weinig woorden weet Kopland dit te zeggen!
Jonge Sla
Alles kan ik verdragen,
het verdorren van bonen,
stervende bloemen, het hoekje
aardappelen kan ik met droge ogen
zien rooien, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar jonge sla in september,
niet geplant, slap nog,
in vochtige bedjes, nee.
Misschien het bekendste gedicht uit de moderne Nederlandse letterkunde, en ik weet nog goed dat ik een schok kreeg toen ik het de allereerste keer las; kon poëzie dan zo eenvoudig zijn? In de handen van een magiër als Kopland wel dus!
Uit:Rutger Kopland,Verzamelde Gedichten, 1966-2008,Van Oorschot, Amsterdam,2010.
|
|
re:Erik en Milou op het FORUM |
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 13:13 13-11-2010 |
|
|
|
prachtig Erik,
ik was al een fan van je en nu ben ik ook verslingerd aan die Pfeijfer
Milou jij haalt het beste uit de dichters van de lage landen naar boven, ik ben jaloers op je algemene ontwikkeling en kennis van zaken op het gebied van poezie
hartelijke groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:46 13-11-2010 |
|
|
|
Erik,
Nee, je doet niet onder voor Pfeijffer, het zou een mooie haatcampagne tussen jullie kunnen worden, een bloemlezing van forse 'krijg de tyfus'-poëzie. Ik hoop er eigenlijk een beetje op.
hou je
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:41 13-11-2010 |
|
|
|
Met Pfeijffer stelden we een podiumtijger ten toon, dan psat het om nu een podiumtijgerin voor te stellen en dit wordt Hagar Peeters.Dichteres van vaak lichtvoetige poëzie, met kwinkslag en ironische pointe, bezette al de podia voor ze een bundel publiceerde. Met warme, indringende stem stuurt ze haar woorden de ruimte in, bijna bezwerend. We beginnen met:
Vannacht Kwam Ik Mijn Ouders Tegen
Vannacht kwam ik mijn ouders tegen,
twee bleke schimmen die naar elkaar
toe negen in het witte licht van een lantaarn.
Aan hun geluk te zien kon ik nog niet
geboren zijn. ZE waren jong en heel verliefd.
Een groot verdriet bedroefde mij
omdat ik wist hoe het zou verdergaan.
Zij schaterde om iets dat hij haar toegefluisterd had.
Hij lachte hard zoals hij nog vaak doet.
We wisselden een beleefde groet
en daarna scheidden zich weer onze wegen.
'Wacht maar', riep ik hen na,
wij komen elkaar nog wel eens tegen.
Gearmd gingen ze zwijgend om een hoek.
Ja, die ouders van Hagar Peeters, beseffen duidelijk nog niet wat hun te wachten staat: een podiumtijgerin. Daarvan beval je niet elk jaar, en of het bevalt?
Gebarentaal Van De Schaamte
Ik mocht bij haar kijken hoe het bij mij zou worden.
Zo groef ze ongevraagd
haar benen uit elkaar
met vingertoppen klein als haar clitoris.
Dus uit dat rafelige roosje,
dat van verbazing openstaande mondje,
die twee zwijgende lippen
die mij nu eens niet vertellen hoe ik me gedragen moet-
nooit waren lippen stiller.
Ze laten, wilden ze me leren,
soms veel over zich heen gaan.
Mooi dit initiatie-moment in beeld gebracht, met zwijgende lippen die nu eens niet vertellen hoe Hagar zich gedragen moet, maar gewoon tonen hoe ze later zijn zal.Knap!
Hollandse Zondvloed
De ouden bouwden in arremoe dit land
tot wat het is: afsluitdijk en luchthaven verrezen
uit zee uit de straat plavuizen,
de jongeren staan ondergronds te hotsen,
moskeeën gonzen, klokken klepelen god
van heel ver nog naar binnen
maar in dit laagland hoost de regen
tegen klepperende zolderkamerramen
waaronder het armzalig eentonig morrelen
van bed, het keurig morren:
harder, sneller, dieper jongen
tot de spijlen breken,
tot de spijlen breken en de dijken
de polders laten overstromen uit hun dijen.
Nederland leeft gedurig onder overstromingsgevaar, maar dit is nog niks vergeleken met wat er in de zolderkamers gebeurd waar elke nacht de dijken breken en de polders overstromen...harder, sneller, dieper jongen!
Uit: Hagar Peeters, Koffers zeelucht,De Bezige Bij, Amsterdam,2006.
|
|
achja, maar ik kan er ook een houtje van hoor! |
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:01 13-11-2010 |
|
|
|
uw haat
ik ben uw cariës, uw jicht, uw schurft, uw waterzucht
de kwade druppel vocht in uw gewrichten
ik ben de ziekte aan de uiers van al uw romances
waardoor de etter uit de spenen in uw smoelwerk spuit
hoest nu uw tb maar op, gij ziek röntgenbeeld
want al wat uw mond verlaat is een pussende krater
mank heen, ik ben uw ziekte tot aan uw dood
het is de reinste gangreen omarmd met de rotting
oh bloeder, verdwijn van hier naar een slechte zaak
teweeg gebracht door een vergiftige zoenzwam
die de sporen laat bloeien tot de pokdalige schub
ik ben uw vriend parasiet en genees uw carditis
ik wurg en ben de onvolkomen ontwikkelde helft
van het dubbelmonstrum dat gij zijt, dat gij zelf zo haat
(c) Erik lelieveld, 4 juli 2008
|
|
Reactie gegeven door 88 - 20:49 12-11-2010 |
|
|
|
heel apart milou, zelf denk ik weleens,wat zou het leuk zijn om iets heel shockerends te durven schrijven, je speelt met het idee en gaat de persoonlijke uitdaging toch niet aan, mogelijk door de opvoeding, geen idee, als vrouw is het al niet handig om je zo te profileren, zelfs niet voor 1 X want het zou je kunnen blijven achtervolgen, maar ik vond deze bijdrage wel leuk!
Weg van dat brave pad, dit is ook poezie en las het graag..
groetje weer, 88
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 11:31 12-11-2010 |
|
|
|
ook deze dichter kende ik totaal niet, dank je
ik ben gelijk fan van hem
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 10:13 12-11-2010 |
|
|
|
Een uitzonderlijke plaats binnen het Nederlandstalig poëzielandschap neemt Ilja Leonard Pfeijffer in.Niet bang voor controversiële uitspraken: 'goede poëzie moet onbegrijpelijk zijn','in poëzie tellen de regels van de grammatica niet','het verhevene kan best zoveel mogelijk vermengd worden met het platte en vulgaire', schrijft Pfeijffer meestal gedichten die je met al hun metaforisch geweld op je moet laten inwerken, zonder er al teveel bij na te denken, hoewel dat achteraf bij de analyse altijd nog kan.
Sommige recensenten vinden hem een geweldenaar zonder meer, anderen vinden dat zijn dichtstijl aansluit bij Lucebert, en dus heel inventief is.
We steken van wal met:
Touwen 6
Krijg toch het vet in je hartklep en zwerende klauwen.
Krijg toch een stijve erectie op reis met je moeder.
Krijg toch de impopulentie bij elk sopgeil loeder.
Krijg toch een doodwens met stevige bomen en touwen.
Krijg toch een buurman met drumstel en afweergeschut.
Krijg toch een lek in je boot uit de kust van Nieuw-Zeeland
Raak toch acuut aan de spuitende schijt op het naaktstrand.
Krijg toch een ex met de druipende aids in d'r kut.
Krijg toch een stinkende levende worm in je bier.
Krijg toch een wijf met migraine dat met je wil trouwen.
Word toch gerukt door een sabeltandtijger met klauwen.
Word toch gepijpt door een hongerig vogelbekdier.
Word toch geneukt in je hol door een roedel karbouwen,
tiefende tyfus en tieten met gloeiende touwen.
Niet iedereen is dol op dit soort 'poëzie', en ik moet toegeven dat het een tijdje heeft geduurd voor ik Ilja ernstig begon te nemen.In het begin vond ik hem een geïnhibeerd kinderlijk figuur, dat het nodig vond om regelmatig alle drek en obsceniteiten uit zijn hoofd op de onschuldige lezer te gooien, maar geleidelijk raakte ik in de ban van zijn overdadig ritme en taalgebruik. Ik liet het allemaal over mij spoelen, en kwam er eufoor en gereinigd uit.
Touwen 9
Godverdekankers en godvermelazerdomme,
heilige Jezusmaria met druipende doper,
Mozes met kriebels, Johannes de stuwdammenloper,
geilige geest in een duif die schijt op de kromme
leuter van Levithan, god bij de kut van Bethsame,
Salome, Solomon, Sodom, gonorreu met luizen,
hoeren van Bethlehem met dichtgespijkerde kruizen,
Jezus van Nazareth Christus, Pilatus godsamme,
Hennoch, Herodes, Herodias, Hebron, Hosea,
Habakuk, Haran, Hor, Hiob, Hizkia, Hananja,
krijg toch een zwerende tokus en pijn in je anus.
Gilgal, Gehazi, Gamaliël, Gad, Galilea,
Gilead, Gabriël, Golgotha, Gaza, Gedalia,
krijg toch een jeukende eikel en poep op je kanis
Pfeijffer heeft in zijn jeugd nogal wat Bijbels onderricht gekregen, en gul als hij is wil hij dat graag doorgeven aan de lezer. Ook hier dacht ik aan het syndroom van Gilles de la Tourrette, waar de patiënt geen controle meer heeft op zijn schuttingstaal, en op de meest ongelegen momenten obsceniteiten debiteert, liefst op gewijde plaatsen zoals kerken en tempels....maar bij Pfeijffer is er toch sprake van selectie zodat hij niet als een case in de psychiatrie overkomt maar eerder als dichter van het abjecte.
Heian variaties
hoop op mimosa
vorige lente samen
nu blijft de winter
spinnendodend eenzaam hart
als een sneeuwende haiku
maanziek mimosa
kalligraferen maar kou
onbetoverbaar
vertrapt mijn hart als een spin
kille haiku onder sneeuw
ik doodde een spin
en heb een koude avond
vorig jaar april
maanziek minnen met jou in
haiku heug ik mimosa
Bizar weer, van zo'n geweldenaar zou men niet direct een serie tanka's verwachten, variaties op mimosa, spin en haiku...maar weer zie je: onder de ruwe bolster bevindt zich een kleine zoete vrucht....
Uit: Ilja Leonard Pfeijffer, Een Keuze uit de Gedichten,Rainbow Essentials 65,Maarten Muninga,Amsterdam,2008
|
|
Reactie gegeven door 88 - 14:29 11-11-2010 |
|
|
|
hoewel ik helemaal geen liefhebber ben van religieuze gedichten is dit er een die mij ontroert en moest er aan denken door jouw aanvulling hieronder, waarom weet ik niet, het woordje heimkeer riep dat op, en de oorlog is voorbij, wie het overleefde kan dit alles lezen, zo ook deze bijdrage van mij met die laatste woorden, en gij mijn schild en wapen...
Nicolaas Beets
DE MOERBEITOPPEN RUISCHTEN
'De moerbeitoppen ruischten;'
God ging voorbij;
Neen, niet voorbij, hij toefde;
Hij wist wat ik behoefde,
En sprak tot mij;
Sprak tot mij in de stille,
De stille nacht;
Gedachten, die mij kwelden,
Vervolgden en onstelden,
Verdreef hij zacht.
Hij liet zijn vrede dalen
Op ziel en zin;
'k Voelde in zijn' vaderarmen
Mij koestren en beschermen,
En sluimerde in.
De morgen, die mij wekte
Begroette ik blij.
Ik had zo zacht geslapen,
En Gij, mijn Schild en Wapen,
Waart nog nabij
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:20 11-11-2010 |
|
|
|
Het is altijd een opdracht voor een Belg om 11 november te herdenken: einde van de eerste wereldoorlog, einde van een immense slachtpartij zonder doel of reden.De eerste wereldoorlog haalde alle hoog gespannen idealen van het z.g.n. beschaafde Europa onderuit, en veroorzaakte een golf van nihilisme en absurdisme. Hoe was het mogelijk dat een cultuur die zich humanistisch en verlicht kon noemen zo diep had kunnen vallen? Wij geven bij wijze van antwoord een gedicht van Paul Van Ostaijen:
Aan een moeder
Je hebt me gezegd: 'Mijn zoon is gevallen,-
jij hebt hem niet gekend, zijn voorhoofd niet,
of zijn lippen niet
of zijn handen: geen van allen
die nu naast mij zijn, hebben hem gekend,
maar enkel wààr mijn zoon is gevallen,-
op het veld van eer.
Als ik stappen hoorde op de straat
zei ik: zo zal zijn heimkeer
zijn. Dat luisteren en verwachten hoeft nu niet meer.
De penningen die ik heb willen besparen
om hem een jas te kopen,
liggen nog in de kast, naast de oorlogsprentjes
uit zijn jeugdjaren.
Je moest voor mijn zoon een gedicht maken
dat leg ik naast de prenten in de kast.'
Ik weet, moedertje, je zou graag lezen:
'Wapengeweld, slagveld, held.'
want als een eervolle trits, heeft men je die woorden voorgespeld,
en van je zoon heb je niets meer dan dat.
Woorden die je troosten moeten,
omdat je je zoon niet meer zult wekken;
je zult zijn koffie niet meer bereiden,
steeds als de klok dezelfde uur slaat,
hem nooit meer nakijken als hij de straat langs gaat
en nou moet je niet meer de woorden bepeinzen
die je hem zeggen zou
in stervensnood.
Slagveld, veld van eer,
vaderland, en de zaak van het recht.
Maar ook staat dit geschreven:
je zult niet liegen, niet bedriegen.
De laatste kreet van je zoon was:'Moedertje,
belieg mij niet, belieg mij niet.
Mijn vaderland is dood, in de zonnegloed
van mijn moeder die ik derven moet;'-
Je zoon,moedertje, viel niet voor een gerechte zaak,
maar zijn bloed werd hem afgeperst door allen,
omdat ond de menselijke goedheid is ontvallen.
Maar ik, wij, wij allen zijn de moordenaars van je zoon
en elk woord als eer en held is smaad en hoon.
Elk soldaat die valt in de krijg, hij werd getroffen
door een sluipmoordenaar.
Dit zijn wij allen, allen die het geloof verloren.
Je zoon heeft me gezegd: dit is de goede weg,
en ik heb hem gewezen: ja, die weg is de ware.
'Demokratie': wij hebben bedrogen.
Als je zoons zoen aan de bloednatte Aarde
nu niet de waarheid heeft vrijgekocht, betaald met zijn warm vlees,
dan is er weer niets gebeurd.
Om je zoon, om je zoon die viel,
werp de glazen kralen van je dwaze woorden weg.
Als je zoon die viel,
als mijn broeder die nog in de kiel
staat van de loopgraven, als al de zoons en broers,
als de miljoenen verlossers,-laatste teken van de visfiguur,-
die weerom brengen de bloedige offerande op dit uur,
volgens de oude wet, als de miljoenen kruisen,
die zij niet te dragen hadden, dan enkel houten armpjes
en rij aan rij, niet hebben vrijgekocht
de nieuwe erfzonde van machtbegeren
en van waan,
dan wordt de sakrifisie, volgens de oude wet gedaan,
weer nutteloos.
Alles is schoonheid.-Herinner je nog je zoon
toen hij tegenover je aan de ontbijttafel zat,-
wij moeten ons eigen geweten, ons begrijpen bevrijden
van de waanzonde.
De miljoenen zwarte fatum-kruisen
zijn zwijgend, maar hun zwarte, wijd-open wonde
heeft het woord gevonden: Alles is waan, alles is zonde;
levenden, vergaart de kleine krachten die nog blijven
tot geloof in het levende leven.
Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen in ons geweten.
Van Ostaijen ziet de oorlog als een gevolg van de nieuwe erfzonde: machtbegeerte en waan, en al de woorden die daar een gouden glans moeten aan geven:slagveld, veld van eer, vaderland, de zaak van recht....zijn bedrog om de ware aard van de kwaal te verhelen.Elk leven dat in dienst van de dood staat, in dienst van die enorme troep ambitie: vaderland, eer, offer....vloeit uit de zonde van het machtsbegeren voort, en zolang er niet uit de open wonde van de faum-kruisen een geloof groeit in het levende leven, is elk offer een offer voor niets geweest.
Bemioedigend de laatste regel van het gedicht:
'Alles is zo grenzeloos schoon, luistert naar dit ontluikend begrijpen in ons geweten.'
Van Ostaijen was nog jong toen hij dat gedicht schreef, en vertrouwde op een 'goede' toekomst voor Europa.Hij heeft gelukkig de tweede wereldoorlog niet moeten meemaken...het bewijs dat zijn boodschap niet werd verstaan.
Uit: Het lijf in slijk geplant, Gedichten uit de Eerste Wereldoorlog, samengesteld door Geert Buelens, Manteau, Antwerpen, 2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:21 10-11-2010 |
|
|
|
Onlangs verscheen een bloemlezing van poëzie over de vrouw door de vrouw.Het blijft de vraag of er zoiets bestaat als mannen- en vrouwenpoëzie.Zijn thema's als zorg en liefde meer aanwezig in de vrouwenpoëzie, is er meer oog voor het kleine detail, komen gevoelens in het algemeen meer aan bod, of is alles mooi verdeeld over beiderlei kunne? Enkele voorbeelden uit de bundel:
Van Maria Vasalis
Een Gedicht
Is het vandaag of gisteren, vraagt mijn moeder,
bladstil, gewichtloos drijvend op haar witte bed.
Altijd vandaag, zeg ik.Ze glimlacht vaag
en zegt:zijn we in Roden of Den Haag?
Wat later: kindje ik word veel te oud.
Ik troost haar, dierbare sneeuwwitte astronaut
zo ver al van de aarde weggedreven,
zo moedig uitgestapt en in de ruimte zwevend
zonder bestek en her en der.
Zij zoekt-het is een s.o.s.-
haar herkomst en haar zijn als kind
en niemand niemand, die haar vindt
zoals zij was. Haar Franse les
herhaalt zij: van haar 8e jaar:
'bijou, chou, croup, trou, clou, pou, où,
de eerste juffrouw, weet je wel
die valse ouwe mademoiselle
hoe heet ze nou. Ik ben zo moe.'
Had ik je maar als kind gekend,
die nu mijn moeder bent.
Vasalis gedicht over haar oude, bedlegerige moeder behoudt het evenwicht tussen registreren en inleven. Hoewel haar moeder al zeer ver van het aardse leven verwijderd is, en meer op een astronaut lijkt, zwevend her en der, zonder vaste landingsplaats, weet Vasalis haar toch te vinden in een Franse les van lang geleden....in de eenvoudige eerste woordjes bijou, chou, croup enz. klinkt het prille begin weer van de levensbaan: eerste woorden in een vreemde taal...wat een sterk beeld voor het heengaan!
De mooie eindverzen: Had ik je maar als kind gekend,/die nu mijn moeder bent, geven het verlangen aan, het immer onbevredigde verlangen om met de moeder te kunnen praten, spelen, lachen als met een leeftijdsgenote...
van Lut De Block
Amoebe
Van alle dieren
de gelede, de potige,
de insecten, de mieren-
heb ik het liefst
de vormloze
de weke-
eencellig,
oneindig,
veelvormig.
Eenvoud in hun liefde
die wiskunde lijkt:
delen door twee
is gelijk aan voortplanten,
is vermenigvuldigen.
Zo wil ik ook wel wiskunde.
Zo wil ik ook
de liefde.
Is dit een typisch vrouw-gedicht: waar liefde delen is, en delen derhalve vermenigvuldigen, is dit vrouwen-wiskunde?
De Amoebe, ongeslachtelijk, als voorbeeld van de ware liefde, niks geen relaties tussen twee geslachten, niks penetratie, bolle buik en zwangerschap: alleen de deling, en het is volbracht....
van Sylvia Hubers
Je Bent Een Geurige Meneer
Je bent een geurige meneer.
Ik heb je geroken
toen je naast me zat.
Je was als een theedoos
van Van Nelle
met heel veel verschillende
smaakjes erin.
Als ik naast je zou liggen
zou ik je afsnuffelen
zou mijn neus in je haar
mijn neus in spleten hier en daar.
Ik zou me in een
geuren-dromenland wanen, met jou
geurig als iemand maar kan zijn
naast me
naakt en gratis
Geen inhibities bij Sylvia Hubers, die haar meneer, volledig wil consumeren tot in het laatste spleetje zijn geur wil opsnuiven, de meneer die naast haar ligt: naakt en gratis.Geen amoebe-liefde hier, geen delende liefde, neen gewoon proeven van alle voorradige smaakjes die het herenlijf kan bieden. Ik krijg er zin in een kopje thee van, een lekker sensueel kopje rozenbottelthee.
Uit: Absoluut geweldig, Gedichten over vrouwen, verzameld door Ina Vandewijer,Davidsfonds Uitgeverij,Leuven, 2010
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:17 09-11-2010 |
|
|
|
Een dichteres die ik op gedichtenfreaks leerde kennen is Ludy Roumen. Vanaf het prille begin trof mij haar secure, overdachte poëtische toon, die het nooit van gemeenplaatsen of gezochte effecten moest hebben, maar wel van eenvoud en klare, levendige zegging.Zij verbleef lange tijd in Cambodja en dat liet sporen na in haar gedichten:
Er ligt een vrouw
Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode.
Ze blokkeert de oprit heel stil op haar zij.
Het lokale verkeer rijdt er snel aan voorbij.
Da's in de commune hier blijkbaar de code.
Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pgode,
Zo keurig gekleed volgens plaats'lijke mode.
Maar het grauwe gezicht doet de ogen snel wijken.
Men loopt om haar heen zonder te bekijken.
Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode.
Heel ernstig gewond-'t is wellicht zelfs een dode.
Rust het hoofd op haar arm, zo te zien al verstijfd.
Allicht dat zo'n beeld op je netvliezen blijft.
Er ligt zomaar een vrouw voor de oude pagode.
Geen monnik die broederlijk over haar waakt.
Hier lijkt zelfs de Boedhist nog de weg kwijtgeraakt.
Ook hij wacht het af of er geld wordt geboden.
In kleine ballade-vorm gegoten dit gedicht voor en over een dode vrouw voor een oude pagode, met de insisterende beginregel die de dood of het ongeval herhaalt, tot je er zelf koud van wordt. De omgeving is onverschillig, ondanks de Boeddhistische regel van het medeleven, rijdt het lokale verkeer snel voorbij, en de monnik bij de vrouw wacht tot er misschien aan het voorval wat te verdienen is.
Hangmat
vliesdun bedekt is broos gebeente
mat zijn haar oude ogen
maar stil geniet zij van de rook
met diepe halen ingezogen
hangend in haar geknoopte matje
wacht zij of die ene klant
nog iets uit haar kraampje koopt
bekijkt het jonge volk
dat langs haar rijdt en loopt
onwetend wat het leven brengt
voor haar zo lang al lengt
het zoete de diepdroeve tranen
vele manen lang geleden
wist ook zij van niets
ze wuift en wenkt
als wil zij eenmaal nog verhalen
wat ons te wachten staat
voor zij voorgoed in rook opgaat
Een treffend beeld uit de Oriënt, deze oude vrouw, opstijgend uit walmen van rook, om ons nog eenmaal te vertellen hoe het allemaal verloopt, wat we liever niet willen horen, of zo gauw mogelijk vergeten..maar, het zoete in haar diepdroeve tranen blijft bestaan, zoals zij wenkt en wuift, voor wie de moed heeft om te luisteren en te zien.
Ludy is vandaag nog op freaks actief, en verschijnt soms in de tempel onder de mooie naam Dibu.
Ludy Roumen-Bührs, Op de ruïnes van een rijk,Uitgeverij Boekscout.nl.Soest,2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 10:35 08-11-2010 |
|
|
|
Sinds Slauerhoff weten we dat een dichter in zijn gedichten woont, alleen woorden verlenen hem onderdak, en al wat blijvend en van steen is, kan deze nomade niet bekoren. Toch vormt 'het huis' , een onuitputtelijk poëtisch thema, met daarmee verbonden de zoektocht naar de vergane jeugd, de moeder, de vader, al de plaatsen waar het leven zich in kamers plooit en zoekt naar woorden.
We beginnen met Guy Mandelinck
In het dialekt van een mus...
In het dialekt van een mus hoor ik
mijn moeder roepen; verdwaald tussen
de bloemen moet ik haar zoeken. Purper
valt haar mantel op het koningskruid.
Zij is mijn moeder: hoe bedrijvig waren
de mieren in het handwerk
van haar vreugde.
Ik heb mij vaak in haar huis betrapt.
In niets werd zij misleid: aan de wijnkleur
van de daken was de liefde te herkennen.
Nog wiedt zij een hemel van kers
en radijs, op zachte knieën maakt zij
onderscheid tussen waarheid en leugen.
En waar zij van loutere goedheid spreekt,
wordt haar tong met laurier belegd.
Een zachtere regel heeft de liefde niet.
Het moederhuis in volle glorie, in het dialekt van een mus.
Haar stem zo vertrouwd, dat ze klinkt als mussengesjilp doet het huis leven.De dichter op zoek naar die verloren moeder-tijd, waarin hij zich zo vaak in haar huis betrapte.
Mooie metafoor: Zij is mijn moeder: hoe bedrijvig waren/de mieren in het handwerk van haar vreugde.En daar bovenop: aan de wijnkleur van de daken was de liefde te herkennen.
Het mooie einde:En waar zij van loutere goedheid spreekt,/wordt haar tong met laurier belegd./Een zachtere regel heeft de liefde niet. Met laurier...de dichterskroon op moeders tong...moedertaal, mussendialekt,poëzie...knap!
Van J.Eijkelboom
Veranda's vooral
Geef ons huizen die zich te buiten gaan
aan erkers en serres en soms een veranda.
Ze halen de bomen naar binnen
en stulpen een kamer de tuin in.
Erkers van toen je de weelde nog kende
van middagen vol verveling.Serres met
schalen viooltjes, hun bruin wel zo diep
als dat van lang met was bewerkte mahonie.
En buiten bloeit de nooit door luizen aangevreten
volmaakte roos van het verleden.
Ja, geef ons veranda's vooral,
het lang gekoesterde gif van de weemoed.
Het huis van het verleden, huis van nostalgie, dat met zijn erkers, serres en veranda's uitstulpt en vertakt...nog wat anders dan die geriefelijke doosvormige flats.Eijkelbooms gedicht is gedrenkt in het lang gekoesterde gif van de weemoed.
van Herman de Coninck
Oostduinkerke 2
Een huis bijna in het water: Ter Branding.
Wij zijn alleen met het gefrons
van de zee.Oneindigheid is iets tussen ons.
Wat we zwijgen.Standing.
Wij komen hier maar één keer per jaar.
Zo kort is blijven.
Maar we gaan hier ook maar één keer per jaar
weg, en thuis elke dag. We schrijven
kaartjes, om nadien van anderen te horen
dat we hier hebben bestaan.Met een vuurtoren
of zo, die meer leegte zoekt dan hij kan onthouden.
Of met uitzicht op deze grenzeloze verloren-
heid, waarin zelfs bunkers van gebouwen
klein zijn geworden van groot vertrouwen.
Het vakantiehuis aan zee, waar men verblijft, en kaartjes schrijft om eraan herinnerd te worden, aan de vuurtoren, die meer leegte zoekt dan hij kan onthouden...of aan de grenzeloze verlorenheid, waarin zelfs bunkers van gebouwen klein zijn geworden van groot vertrouwen.Ja, Herman de Coninck kon prachtige pirouettes maken!
Uit: Het huis herinnert zich mij, bloemlezing over het huis,samengesteld en ingeleid door Jozef Deleu,uitgeverij p,Leuven 2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:43 07-11-2010 |
|
|
|
De kermis heeft haar eigen muziek, haar eigen felle kleuren,
die de grenservaringen van mateloos genieten vermengd met smorende angsten, trouw begeleiden van hoog naar diep, van hoofd naar buik, van lichaam naar ziel.
Voor de dichter een uitgelezen thema, een uitdaging om de rijke schakering van gevoelens te evoceren in vaak kleurrijke metaforen en meeslepend ritme.
We beginnen met Wiel Kusters:
Op de kermis
Te groot vond je jezelf
voor carrousel en vliegtuigjes,
te duizelig werd je
van de rups.
Van de waarzegger wist je
dat hij loog.
En het tapijt vloog
veel te hoog.
Maar wat was dat?
'Het meisje zonder hoofd.
De vrouw met de vier borsten.
Komt dat zien!'
Kon zoiets bestaan misschien?
Je wordt al groot, maar borsten
vind je nog wat raar.
En vier nog wel!
Een mens zijn hoofd
is al zo zwaar.
Tja als je dertien, veertien jaar bent, ben je voor een stuk de kermis ontgroeid, te groot voor carrousel en vliegtuigjes, ben je nog niet rijp voor de grote mysteries van het feest. De vrouw met vier borsten daar knap ja al gauw op af.
Van Mark Meekers
Kermiskoorts
De tijd stond in een vervlogen vervoeging.
vogels roeiden achteruit.gras groeide
nog met alle tederheid voor schapen.oor
aan de paal, gesprekken afluisterend van
telefonerende tortels, tussen twee on-
weerswolken vloekte god, krekels braken
hun latste griffels, het vuur schikte gla
diolen in de haard. dan midden augustus
sprong in hun hart een kikker op, koelde
de dorsmachine haar woede op de schoven.
alle benen ontbonden voor de kermisrit.
molens op zwier.de zangeres zonder naam,
muzikale schommelstoel, nam heimwee op sleep-
touw.het plezier verplicht tot een goed einde
gebracht, wandelden de dagen weer voorbij
met de stap van ossen, het krioelde van stilte.
Hoe plastisch verteld die kermiskoorts met vogels die achteruit roeien, telefonerende tortels en krekels die hun laatste griffels breken....eind augustus de feestelijke tijd breekt aan en de benen van de dorpelingen ontbinden voor de grote kermisrit.Het duurt maar kort dit hoogtepunt, daarna hoor je weer traag de dagen als ossen stappen, en het krioelen van de stilte. Heerlijk gedicht.
Van Lernert Engelberts
Verlaten terrein
Het mooiste van de kermis was niet
het schelle geluid van botsende auto's
het lonkende licht, de grijparm
die het horloge miste of de zoete geur
van de suikerspinwagen, maar
de bleke vierkanten in het gras,
de afdruk die de kermis op de grasmat
van het park achterliet.
En dat ik dan met mijn zusje aan de hand
naar de plek terugkeerde en zei:
'Kijk, daar stond de draaimolen,
daar de schiettent, en hier de jongen
die kaartjes verkocht voor het spookhuis'.
Ja de kermisbeleving kan te intens zijn om ze te kunnen assimileren. Na gedane strijd, als de rook is weggewaaid, is het goed om op de plaatsen van intensiteit terug te keren, en te wijzen waar wat gebeurde.Als de soldaat die elk jaar terugkeert naar het slagveld, om te pogen te begrijpen wat hem allemaal is overkomen.
Uit:Nu weer de kermis gloeit met duizend lichten, kermis in de poëzie, Nederlands Centrum voor Volkscultuur,Utrecht, 2007
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 16:19 06-11-2010 |
|
|
|
dat ik een Vlaming (of ben je een Waal?) nog eens de loftrompet zou horen spelen voor het Fries.
ik denk dat je Miranda Mei dan ook wel kent die schrijft
in het Fries.
Ik heb muzikanten wel eens in het Zuid-Afrikaans horen zingen, dat is ook zo'n prachtige vloeiende taal
en wat dacht je van de teksten van Daniel Lohues een rasechte Drent
wat een prachtig taal hebben we toch met z'n allen en wat hebben we toch heerlijke schrijvers in ons taalgebied
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:41 06-11-2010 |
|
|
|
Om gezondheidsredenen viel ik een tijdje uit, maar nu weer opgeknapt roept de poëzie, en niet de geringste: de Friese poëzie.Fries is eigenlijk voor een Vlaming op zich al poëzie.Een taal in een taal, meer dan een streektaal, niet te reduceren tot het Nederlands of Duits, leeft het Fries haar eigen leven, onbeschaamd en trots op haar klanken en uitdrukkingen.Onlangs verscheen de derde druk van de Spiegel van de Friese Poëzie, en daaruit volgende pareltjes:
van Margryt Poortstra
Begearte
Dat, as de bern har oan 'e bonken ta
opfretten ha, de flecht is grutte
langstme wurdt.
Net mear genôch oan it folwoeken boartsjen, it
triuwen fan 'e touter, it ferside
sitten en net mear foar it ljocht komme wollen, it del-
bûgen, it kwânkskwiis feien
fan in snoatnoas, it wurge gûlen om oare
dingen, as it har yn 'e skurte op 'e nij
beweecht.
Dat se in finger yn 'e loft
stekt om te witten wêr't de wyn keard
is, de soele, de ferrifeljende,
dy 't stoarm waard en har hjir delsmieten hat.
As skuorpapier de sykjende hannen
op har liif, it swil fan 'e tsjinakseljende
ierde, de groeden.
in vertaling van Teake Oppewal wordt dat:
Begeerte
Dat, als de kinderen haar tot op de botten
hebben opgevreten, de vlucht het grote
verlangen wordt.
Niet meer genoeg aan het volwassen spelen, het
duwen van de schommel, het verscholen
zitten en niet meer voor de dag willen komen, het neer-
buigen, het quasi-vegen
van een snotneus, het vermoeide huilen om andere
dingen, als het in haar schoot
opnieuw beweegt.
Dat ze een vinger in de lucht
steekt om te weten waar de wind gebleven
is, de zoele, de bedriegende,
die storm werd en haar hier heeft neergesmeten.
Als schuurpapier de zoekende handen
op haar lichaam, het eelt van de tegenstrevende
aarde, de littekens.
Begeerte naar vlucht, naar weg wezen, van deze moeder die het allemaal heeft meegemaakt: duwen van de schommel, het verstoppertje spelen, het voor de vorm vegen van een snotneus. Een zoele wind, die zoveel goeds beloofde, heeft haar meegevoerd, en tot storm geworden haar neergesmeten, waar ze met haar oude handen als schuurpapier haar lichaam aftast en slechts littekens vindt en de eelt van de ouderdom. Indrukwekkend dit gedicht met zijn scherpe indringende metaforen die het leed van de jaren zichtbaar maken....alleen nog de begeerte naar vlucht overhoudt.
Van Cornelis Van Der Wal
Yn In Fiver
Yn in fiver libje ik tegearre mei myn switklieren
dizze drokke dieren sjitte sirkeljend hinne en wer yn it griene
wetter en spuitsje fris krûdeswit foar de sike fisken.
Ik sykhelje hymjend troch myn stive snorkel
de sinne en de wolkens komme sa yn myn holle.
Plat en breed as in waarmee simmerkwal lis ik
sûzeljend en stoned yn it sûgjende slyk en sjoch
de skiere brutsen loften stadich farren boppe de spegel
Dan ynienen ferskynt as skaad in ko mei toarst, it is us mem.
Hja fertrapet ûndjip yn 'e boerefiver my en alle oare dieren.
Krekt net dea sweevje ik no breder yn it wetter en bin mei mear
stadich krûpe wy aanst by har oan lân en nimme wraak.
In de vertaling van Jabik Veenbaas wordt dit:
In Een Vijver
In een vijver leef ik samen met mijn zweetklieren
deze drukke dieren schieten cirkelend heen en weer in het groene
water en spuiten fris kruidenzweet voor de zieke vissen.
Ik adem hijgend door mijn stijve snorkel
de zon en de wolken komen zo in mijn hoofd.
Plat en breed als een warme zomerkwal lig ik
suizelend en stoned in het zuigende slijk en zie
de grauwe gebroken luchten traag varen boven de spiegel.
Dan ineens verschijnt als schaduw een koe met dorst, het is mijn moeder.
Ze vertrapt ondiep in de boerenvijver mij en alle andere dieren.
Net niet dood zweef ik nu breder in het water en ben met meer
langzaam kruipen we straks bij haar aan land en nemen wraak.
De geest van de vijver is een kwalachtig wezen dat met zijn over het wateroppervlak uitgespreide zweetklieren de dieren van de vijver van levenskracht voorziet.De geest draagt een snorkel, en vangt de zon en de wolken in zijn hoofd. Hij suizelt en is stoned, verhangen in het zuigende slijk van de vijver.Alles lijkt idyllisch, hoewel surrealistisch tot de koe verschijnt en de dieren in de vijver in haar dorst vertrappelt.De geest is nog in leven, ondanks die brute behandeling van zijn moeder, de koe, en zint op wraak door aan land te kruipen en de koe lik op stuk te geven.
Knappe verfrissende verbeelding van de vijver-geest in dit gedicht, men waant zich weer in de tijd van bos- en waternimfen die hun kostbaar goed bewaken.
Uit Spiegel van de Friese Poëzie,Meulenhoff,Amsterdam, 2008
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 02:36 31-10-2010 |
|
|
|
http://link.marktplaats.nl/391545357
En dat is Neeltje Maria Min, hier ook genoemd een keertje.
Die foto heb ik ook, maar klein formaatje.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 02:32 31-10-2010 |
|
|
|
http://link.marktplaats.nl/391538207
Dat kwam ik tegen op Marktplaats
Foto H.H. ter Balkt
Zelf heb ik van die fotograaf
Lucebert, Panamarenko, Marlene Dumas, Simon Vinkenoog, Armando en Tajiri. Ik overweeg nog de Erik Oldenhof aan te schaffen omdat ik daar drie doekjes van heb.
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:53 26-10-2010 |
|
|
|
Ik moet wel eerlijkheidshalve toegeven dat Hugo Claus mij ooit verklapte dat hij de haiku een verderfelijke dichtvorm vond, maar- voegde hij eraan toe- zoals alles wat verderfelijk is, raakt het in de mode....
Hijzelf schreef er ook enkele maar hierover later....
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:49 26-10-2010 |
|
|
|
Ik heb er nog over nagedacht of het wel goed was om die Japanse epigrammen van Lucebert op Forum te plaatsen. Maar ik dacht: men kan kinderen de realiteit niet blijven ontzeggen, ooit komt het uur van de waarheid; waarom het niet wat vervroegen...met excuses aan 88 ook.
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:27 26-10-2010 |
|
|
|
Ik vind die Japanse epigrammen in zijn verzamelde gedichten, ben er ook van geschrokken, kende die kant van hem niet....maar ik vind ze wel knap.
verzamelde gedichten p313-315
ik neem aan dat jij die iets minder vindt ;)
|
|
re: FORUM => waarschuwing |
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 19:15 26-10-2010 |
|
|
|
Zeg eh Milou
Wil jij hier eve ophouwe Lucebert een beetje belachelijk te make? Stiekem stelletje koekoes aansmere he? Ik heb het wel gezien hoor, ben nie achterlijk
Die denk van owww, klaarlichte dag, dan zie Leliefiets dat toch nie, dan kan dat wel, heeftie niet door.
Maar dan had ik het 's nachts ook gezien hoor! Bovendien heb ik een koekoeverklikker op mijn pc, dus elke keer als er koekoe geplaatst wordt, gaat er rooie zwaailichtje boven mijn monitor, dus ik kwam net na het eten even boven en ik dacht verrek, rooie zwaailichtje?? dus ik meteen even kijke he? Zittie Lucebert paar koekoes aan te smere...
Pasterop hoor!
niemeerdoen he?
Erik ziet alles
|
|
Reactie gegeven door 88 - 17:59 26-10-2010 |
|
|
|
Dit is weer iets heel anders, maar ontroert me altijd als ik het lees, Guido gezelle
O! 't ruisen van het ranke riet!
O! 't ruisen van het ranke riet!
o wist ik toch uw droevig lied!
wanneer de wind voorbij u voert
en buigend uwe halmen roert,
gij buigt, ootmoedig nijgend, neer,
staat op en buigt ootmoedig weer,
en zingt al buigen 't droevig lied,
dat ik beminne, o ranke riet!
O! 't ruisen van het ranke riet!
hoe dikwijls zat ik niet
nabij den stillen waterboord,
alleen en van geen mens gestoord,
en lonkte 't rimpelend water na,
en sloeg uw zwakke stafjes ga,
en luisterde op het lieve lied,
dat gijmij zongt, o ruisend riet!
O! 't ruisen van het ranke riet!
hoe menig mens aanschouwt u niet
en hoort uw' zingend' harmonij,
doch luistert nit en gaat voorbij!
voorbij alwaar hem 't herte jaagt,
voorbij waar klinkend goud hem plaagt;
maar uw geluid verstaat hij niet,
o mijn beminde ruisend riet!
Nochtans, o ruisend ranke riet,
uw stem is zo verachtelijk niet!
God schiep den stroom, God schiep uw stam,
God zeide: "Waait!..." en 't windtje kwam,
en 't windje woei, e, wabberde om
uw stam, die op en neder klom!
God luisterde... en uw droevig lied
behaagde God, o ruisend riet!
O neen toch, ranke ruisend riet,
mijn ziel misacht uw tale niet;
mijn ziel, die van den zelven God
't gevoel ontving, op zijn gebod,
't gevoel, dat uw geruis verstaat,
wanneer gij op en neder gaat:
o neen, o neen toch, ranke riet,
mijn ziel misacht uw tale niet!
O! 't ruisen van het ranke riet
weergalleme in mijn droevig lied,
en klagend kome 't voor uw voet,
Gij, die ons beiden leven doet!
o Gij, die zelf de kranke taal
bemint van enen rieten staal,
verwerp toch ook mijn klachte niet:
ik! arme, kranke, klagend riet!
(Dichtoefeningen, 1857)
van internet geplukt met tikfouten en al...
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:19 26-10-2010 |
|
|
|
Onze dagelijkse portie Lucebert dus.Een minder bekend van Lucebert vinden wij in zijn japanse epigrammen, waar hij helemaal in stijl de Japanse haiku meesters nabij komt.Enkele voorbeelden:
rijp
warmte waait
overal oogleden
be blinde vrucht ontwaakt
herfst
kinderen buiten
verminken de stilte
oh beminnelijk litteken
drift
regen beweegt het blad
dronkenschap mijn tong
roes
tussen middag en avond
heel veel jenever
onder de hoge maan
loert de aardgeest uit vochtige bossages
en hoest
bamboe regen mus
van torei nishigawa
bamboeblad vliegt en vliegt niet
regendruppel ruist en ruist niet
mus rusteloos rust
Je merkt het lezer, Lucebert is zo goed dat hij ook in het Japanse epigram uitmunt.
Uit: Lucebert,verzamelde gedichten,de bezige bij, amsterdam, 2002
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:21 26-10-2010 |
|
|
|
In 1950 verscheen het bundeltje 'Swordplay-Wordplay' een soort literair duel in kwatrijnen geschreven door twee reuzen uit de Nederlandse letterkunde; Adriaan Roland Holst en Simon Vestdijk.Het is Roland Holst die het dubbeltje aan het rollen bracht met dit kwatrijn over Vestdijk
Simon Vestdijk
Wat mag het raadsel van uw arbeid wezen?
Muur van Geest, waar die van de Chinezen
te kort bij schiet.-O, Tegenpool van Bloem!
O,Gij, die sneller schrijft dan God kan lezen!
Dit was niet mis. Hier wordt Vestdijk op zijn veelschrijverij gepakt en met de woordkarige Bloem vergeleken, die soms jarenlang niet schreef, en dan weer enkele sonnetten publiceerde. Vestdijk had hoogte gekregen van Adriaans kwatrijn en ging prompt in de tegenaanval.
Volgend De Theologen
God leest de boeken in één oogopslag
en hoeft niet lang in een kristal te staren.
En die op aarde veel of weinig baren
krijgen hun beurt wel op de Oordeelsdag.
Vestdijk repliceert dat God geen tijd nodig heeft om zijn boeken te lezen, dat hij de inhoud van zijn boeken in één oogopslag verneemt. En God zal elke schrijver, of hij nu veel of weinig heeft geschreven, wel oordelen op de Oordeelsdag, dat moet Adriaan nu hier op aarde niet doen.
Toen was het hek van de dam.Beide schrijvers begonnen een literaire polemiek in kwatrijnen, waaruit ik er enkele kies.
Roland Holst
Nog Eens Simon Vestdijk
Waar, wat gij driest beweert, nooit is gebleken,
beweer ik (die u niet durf tegenspreken):
Leest God per blik een boek, dan heeft Hij toch
bepaald die truc van Simon afgekeken.
Als God in staat is in één oogopslag een boek te lezen dan kan het niet anders of hij heeft hij die truc van vlugge Simon afgekeken.
Waarop Simon Vestdijk
Roddelen Aan De Lopende Band
Uw duivelse alwetendheid, waar 'k keer op keer
bezorgd de fluisterstem der wereld in herken,
moge mij melden, Adriaan, waar ik nog méér
dan schrijven, en nu ook al lezen, vlug in ben.
Vermits je zo goed geïnformeerd zijt, Adriaan, over een soort alwetendheid beschikt, die vreemd genoeg doet denken aan de roddelstem van de wereld, zeg mij dan, waar ik behalve vlug lezen en schrijven nog goed in ben?
Roland Holst weer
Godzelf Aan Lagerwal
Ik kwam Hem tegen toen de dag aanbrak,
Godzelf, niet ver van hier; Hij leek het wrak
van wat Hij was geweest: noodlottig puilde
'De Toekomst der Religie' uit Zijn zak.
Hier spreekt Adriaan Vestdijk aan op zijn atheisme, en op zijn boekje 'de toekomst der religie' die er volgens Vestdijk niet rooskleurig uitziet.
Vestdijk antwoordt:
Medisch-Theologisch Advies
Zolang er 'toekomst' is, moet Hij vooral
niet schromen grondig zich te revancheren:
kan Hij niet meer met Helena verkeren,
Uw vers is het dat Hem verjongen zal!
Vestdijk beweert dat God niet moet wanhopen, nu hij niet langer meer met Helena (van Troje) kan verkeren, zal het vers van Roland Holst die toch graag eens over de oude zangers en ridders dicht hem opbeuren.
Uit: A.Roland Holst, Gedichten 1911-1976,Meulenhoff/Manteau,Amsterdam/Antwerpen, 2004
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 03:05 26-10-2010 |
|
|
|
zoektocht op t web levert wel wat op; maar ja, ik zal er wel langs zitten; bij mijn weten werd t destijds anders gepresenteerd; als een hele grote klub; onderweg kwam ik van alles tegen over diverse samenwerkingen, maar idd. niet specifiek wat ik zocht...
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 02:11 26-10-2010 |
|
|
|
ik zwijg al; als kind in de ketel gevallen waarschijnlijk; als ik nou es iets aan kon geven wat te vinden was, érgens, die stomme weed ook, al blijf ik erbij dat ik t ergens hoor bellen; maar hoe zat dat ook alweer; van alles en dan teveel; ik weet het...
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 02:05 26-10-2010 |
|
|
|
uh,Hp ik kan je niet meer volgen
toch niet als kind in de ketel gevallen?
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 01:52 26-10-2010 |
|
|
|
moet ik er wel bij zeggen dat sennet regelmatig noggs dunnetjes overdoen, twas nie helemaal uit me duim gezogen hoor, t meeste van onderstaande re zit live in mijn geheugen, zit nu te denken dat t misschien nog langer geleden is; gedichten van bennie joling zegt ook niks? waarom ik dit aanhaal; t viel mij op dat er iets later voor dichters zoals ik veel meer te halen viel op nationale radio; er was ineens weer intresse (voorbij t regionale)
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 01:30 26-10-2010 |
|
|
|
nee Scharpenach alleen van der Lubbe was hier bij betrokken voorzover ik weet.Er is een werkelijk prachtige DVD van uitgebracht ik dacht in 2000 of zo.
ga die DVD zien , iedere liefhebber van gedichten en muziek moet dit gezien hebben
dit is echt rete goed
Groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 00:26 26-10-2010 |
|
|
|
er begint me nu echt iets te dagen, waren dat niet die gasten van de dijk, normaal (nie seker) en the scene; met t zal wel weer nie henny vrienten geweest zijn op schuifjes? met een stuk of twintig (misschien meer) dichters in een theater toer, toen ineens moest iedereen unplugged; ze speelden in wisselende bezettingen, ik meen dak een stukje met t-lou op zang nog ergens heb liggen; en ja er was destijds nog een cd van; iets later nog kwam bennie joling van normaal met se eigen gedichten naar buiten, veel van die bandjes van toen gingen ineens ook een theater toer doen; waar ik nu over spreek zou al weer minstens een jaar of tien geleden moeten zijn; ik zat nog met een hoofd vol weed en nirwana unplugged sloot een beetje de rij van al die unpluggeds af (als je metalica, veel, veel later niet meetelt...)die cd trouwes zouden ze ook gedichten op muziek gezet hebben (vinkenoog?)
tot zover de episode van ik herrinner mij vaag, misschien is er toch iets uit te halen?
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 22:47 25-10-2010 |
|
|
|
ja dat is van der Lubbe van de Dijk, In het boek staat niet vermeld wie welk gedicht heeft geschreven.
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 22:43 25-10-2010 |
|
|
|
staat me iets van bij; was ooit op de radio; t zou inderdaad om die van de dijk gaan; was ook interessant stukje radio; ze hadden toch meer gedaan dan alleen een bundeltje; er was toch een hele theater of weet ik wat tour omheen geweven?
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:34 25-10-2010 |
|
|
|
Een vlot geschreven sonnet, vind ik het, is dat de Huub van der Lubbe van de dijk?
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 21:46 25-10-2010 |
|
|
|
hier een gedicht uit het boekje Concordia Versterkte gedichten Concordia bestaat uit de muzikanten/dichters
Huub van der Lubbe,Bart de Ruiter en Jan Robijns
Marietje
Marietje, wees niet bang voor de regen
ik weet, het is nat en het klettert maar
Maar het dak houdt al dat water tegen
Een niet te tillen paraplu zo zwaar
Geen monsters tikken tegen de ruiten
Geen weerwolf, geen spook, geen heks
Het zijn druppels uit een wolk daarbuiten
Geloof me, het is helemaal niks geks
Je moet maar denken dat zonder regen
Er geen waterijsjes zouden bestaan
En je met je badpak van Oom Bart gekregen
Dan nooit naar een zwembad zou kunnen gaan
Zo alleen op zolder, midden in de nacht
Kom maar in het grote bed, slaap zacht
een eenvoudig simpel liedje maar ik vind
het wonderschoon
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:07 25-10-2010 |
|
|
|
Zo'n Lucebertje kan er altijd nog bij, een goed middeltje tegen poëziekramp en -kater.
Hoop op isowyg
Daar zit de kleine isowyg
Een giftige walgvogel
In zijn fris gewassen doedelzak
Is hij droevig en vrolijk
Is hij dromend en wroetend
In zijn geliefkoosde bloemen
Is hij wroetend of vrolijk
Hij heeft een raaf gegeten
En een kwakende koptelefoon
In een lammertjesleerboek
Heeft hij gelezen
Het is hem ernst als een rasp
Die een gebogen mussenveertje bijvijlt
Met zijn beide handen
Denken zijn ogen en oren
Over hoeveel jaren nadato nadaden
Zal hij een onzelieveheersbaasje?
Een zindelijk sieraad zijn in de wereld?
Nu nog zit hier isowyg
Met zijn spruitjes strottenhoofd
Hoog opgestoken uit
Zijn nestharen stem en zegt:
Tut tut (i.e.
Welterusten)
Lucebert die eigenlijk behalve de keizer der vijftigers ook een Cobra-kunstenaar was schept hier voor onze ogen en oren een dier uit woorden: de isowyg.Giftig maar komisch dier met zijn fris gewassen doedelzak, droevig en vrolijk, dromend en wroetend. isowyg is carnivoor want hij heeft een raaf gegeten, maar ook een koptelefoon heeft hij gegeten, en uit een lammertjesleren boek heeft hij gelezen. Een vogel om verslingerd op te raken, een Lucebert-vogel, een zeldzame, o zo mooie vogel, ik hoop elke dag op isowyg.
Uit:Nieuwe griffels schone leien, van gorter tot luceberet, van gezelle tot hugo claus, samengesteld door paul rodenko,ooievaar pocket 8,bert bakker, 1960
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:07 25-10-2010 |
|
|
|
Cornelis Bastiaan Vaandrager een icoon van de Rotterdamse poëzie, was wat men met een oude term 'poète maudit' noemt, zonder vast werk, vaak zonder vaste woonplaats, wat celstraf en psychiatrie tussendoor,junkie...je kunt geen euvel bedenken of vaandrager leed of deed eraan.Toch gaf dit bij tijd en wijle aanleiding tot knappe poëzie:
De moed der wanhoop
De moed der wanhoop
hoor
een verlept horloge dat zelf-ten einde raad-
zijn raderen op gang tracht te brengen
zie
een drenkeling die paart met een kaaiman
een levenslange dwangarbeider uit Cayenne
die voor zijn oude dag spaart
De moed der wanhoop
hoor
de moeilijke lach naar de gezichten van Mars
zie
het uitwissen van de vlekken op de zon
ja
het aanbieden van de keizerskroon
aan de overloper die brand stak in de wereld
Geschreven door iemand die in zijn leven vaak geconfronteerd werd met de moed der wanhoop, en die met zorgvuldig gekozen beelden zijn situatie schetst. Altijd naast de tragiek ook het hilarische moment bij Vaandrager.
I remember Anna
De de Vliegerstraat is een straat
waar ik zelden of nooit iets te zoeken heb.
Ik rij er langs, dat is alles.
Ik rij er regelmatig langs, dat is een feit,
en altijd moet ik even denken
aan Johanna P. Vrugt
en het benedenhuis op nr 50 a.
ik ben er 1,
hooguit 2 keer geweest.
Het stierf er van de katten.
Ze lag altijd in bed
of op een divan onder de dekens.
Ze was altijd ontzettend hartelijk.
Ik vond haar ontzettend lelijk en ontzettend aardig.
Maar laten we eerlijk zijn:
schrijven kon ze niet.
Deze welgemeende regels
schoten me te binnen
onder het genot van een kopje espresso in Bijenkorf.
Ik heb geen pen en papier bij me.
Ik ben speciaal voor Anna Blaman
overgestoken naar het postkantoor.
De ballpen is eigendom van de PTT.
Op een van de lessenaars
ligt een zakje van de Hema.
Ik scheur het open
en ik vul het met hanepoten.
Staaltje van de kille registrerende stijl van de Rotterdamse school, de dingen worden geteld; plaats, tijd en omstandigheden worden uitvoerig gerapporteerd.De dichter schuwt er ook niet voor om kort opeen drie keer hetzelfde woord 'ontzettend' te gebruiken, hij lapt de geldende regels der poëtica feestelijk aan zijn laars.En toch is het een mooie hommage aan Anna Blaman (pseudoniem voor Johanna P.Vrugt) die dan wel niet schrijven kon, maar voor wie hij toch de moeite neemt om een balpen van de PTT te gaan jatten om zijn gedicht voor haar op te schrijven.
Strafwerk
Ik zal het nooit meer doen.
Ik zal geen bedscènes meer beschrijven.
(D.w.z.
ik laat ze voortaan neuken in een lift,
op vaste vloerbedekking
of de achterbank van een ID.)
Ik zal het nooit meer doen.
Ik zal geen bedscènes meer beschrijven.
Ik zal het nooit meer doen.
Vaandrager heeft als jongetje vaak straf geschreven, dat voel je, en hij is het graag beginnen doen, dat voel je ook.
Uit Vaandrager, Made In Rotterdam, Verzamelde Gedichten,de bezige bij, amsterdam, 2008
|
|
Reactie gegeven door ray - 18:28 24-10-2010 |
|
|
|
kouwes, een alias van Nico Dijkshoorn
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:39 24-10-2010 |
|
|
|
P.Kouwes is een sneldichter die online verticale gedichtjes maakt, ingaat op verzoekjes van lezers, en in meestal cynische stijl zijn hak zet in ons post moderne leven. Hiervan enkele staaltjes:
heavy tip
de weed
en de eieren
lagen klaar
maar hoe
godverdomme
bakte je
een cake
?
Idee
op
zoek
naar het
toilet
piste hij
de
ideeenbus
vol
Observatie
kipfilet
in een vuilniszak
en dan
vier weken op vakantie
zo ruikt
je lies
Bij De Kapper
ik wil
het graag
niet
zoals
die meneer
naast me
Dode strandjutter
gooi
jij hem
eens
op
mijn rug
Dia-Avond
kijk
hier wilde
ik
dood
Nieuw Mobieltje Kopen
deze
zoomt
automatisch
in
op
zinloos
geweld
Uit:P.Kouwes, Daar schrik je toch van,de eerste 1000 gedichten,Nieuw Amsterdam Uitgevers,2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:08 24-10-2010 |
|
|
|
Hij heet ook Habakuk II de Balker. Je vindt hem op wikipedia, hij wordt vrij hoog aangeschreven, maar ik mis een sleutel of een hint om hem met plezier te kunnen lezen. Is mij te barok of dan weer te precieus. Er is wel altijd iets dat mijn plezier bederft, roet in het eten gooit...
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 16:04 24-10-2010 |
|
|
|
ik heb een druk uit 1971 natuurlijk :(
ja, toen zat ik nou eenmaal op school he?
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 16:02 24-10-2010 |
|
|
|
ik kan vannavond in mijn Lodewick kijken....
(literatuurgeschiedenis bloemlezing)
maar ik heb deze nu al voor me neus, maar hij staat er niet in?
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:57 24-10-2010 |
|
|
|
Is hier iemand die een fan is van H.H.ter Balkt, hij zou mij veel plezier doen door van hem een gedicht te plaatsen, met korte bespreking. Ik raak maar niet echt binnen in zijn wereld, en zoek iemand die de sleutel heeft.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 15:40 24-10-2010 |
|
|
|
John Akii-Bua
Olympisch en wereldkampioen 400 m horde, München 1972
even dachten we
(natuurlijk)
hij gaat te hard
hij zal wel vallen
dachten we
(het moet wel)
hij viel haast
(zagen wij)
maar hij viel niet
(zagen wij)
hij stond weer op
dwz:
– hij zou weer opgestaan zijn
zagen wij
hoewel hij niet viel
(zagen wij)
maar:
– als ie gevallen was
(zagen wij)
zou hij
maar nee
hij loopt harder dan ooit
(zagen wij)
het kan niet
maar hij loopt harder dan ooit
hij loopt goud
(zien wij)
hij loopt volkomen goud
(natuurlijk)
natuurlijk loopt Akii Bua goud
(de snelste ter wereld)
zoals
(zoals wij al zeiden)
Akii Bua loopt goud
als geen ander
totaal verguld loopt Akii Bua goud
(zoals wij al zeiden)
Akii Bua
viel niet
Bert Schierbeek
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:14 24-10-2010 |
|
|
|
Een vijftiger die nog niet de revue is gepasseerd is Bert Schierbeek. Experimentator van het zuiverste water, schreef hij met 'Het Boek Ik' de eerste Nederlandse experimentele roman, en ook zijn gedichten waren innoverend helemaal in de geest van de naoorlogse jaren.In 1970 verongelukte zijn vrouw Margreetje en dat leverde een lange periode van stilzwijgen op, waarna hij 'toen de prop eruit vloog' een zeer aparte taal ontwikkelde om dit verlies te verwoorden.
hoe
hoe moet je
hoe
hoe kun je
(verrek)
vertalen
liefde in dood
dood in verder leven
De dichter voor zijn moeilijkste opgave: liefde in dood, en dood in verder leven vertalen. Schierbeek wil zijn liefde met de dood niet laten ophouden, wil ze in dood vertalen opdat zijn vrouw ze nog moge horen...kort en intens.
ik denk
als het regent
laat ze niet nat worden
en als het stormt
vat ze geen kou
en ik denk ook
dat dat denken
niet helpt
want je wordt nooit meer
nat noch vat je een kou
want het regent
noch waait ooit
meer voor jou
De laatste regels dragen al het verdriet van de dichter voor de dood van iemand die nooit nog regen en wind zal voelen. Hoe scherp de pijn in zo weinig woorden.
ik heb gedroomd
en ik werd wakker
ik draai me om
en dacht
laat ik met haar praten
ik heb zo lang
niets van haar gehoord
Om stil van te worden, zoals Schierbeek met weinig woorden tovert om zijn onmacht bij die dood te tonen.
Uit: Bert Schierbeek, De gedichten,De Bezige Bij, Amsterdam,2004
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:45 23-10-2010 |
|
|
|
Anne Vegter is een Rotterdamse dichteres met de gave van sfeerschepping in puntige woorden.
Moratorium
Toen we van johns begrafenis thuiskwamen
was er niemand die vroeg: wilde john eigenlijk wel leven?
had er misschien ineens genoeg van gekregen>
Hij kwam nog een keer op bezoek, twee jaar later,
Zei:' Mijn moeder zeurt lang door over die kachel,
neem haar niet kwalijk, ze mist me.
Ze denkt dat afbetalingen helpen tegen pijn.'
Toen we naar de uitgang kropen hoorde je niemand zeggen
dat john er een puinhoop van had gemaakt.
Net voorbij het hek hielden we elkaar scherp in het oog
maar iedereen zweeg, zoals vaker bij doden.
Zijn moeder zat hoog op een tak wat ongemakkelijk
in het lichaam van een oehoe.
De vogel heet eigenlijk Bubo bubo, wat volgens kenners
'ik pluk je' betekent.
Eigenlijk vernemen we bar weinig over de overleden John, behalve dat hij er een puinhoop had van gemaakt, dat zijn moeder zeurde over een niet afbetaalde kachel wellicht, en dat hij misschien niet graag leefde.
Moratorium betekent uitstel van betaling, maar het lijkt erop dat de moeder die vond dat afbetaling helpt tegen pijn, in het kerkhof op een tak op haar zoon zit te wachten
en hem de rekening presenteert. Ze lijkt wel een soort wraakgodin, in haar schrikwekkende Oehoe-verschijning, die haar zoon uit het leven kwam plukken wegens wanbetaling.
De sfeer is beklemmend, maar in zekere zin ook humoristisch, macaber maar ook bevrijdend.
Uit: Anne Vegter,Spamfighter,Querido,Amsterdam/Antwerpen,2007
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:57 22-10-2010 |
|
|
|
Gerbrandy verdient een bis-nummer.
Wij schijnen geleerd en betrokken
Wij wijzen gebrokenen toe aan voegende spalken
Wij scheiden graag schaambeen van heilig
Nog helen raden wij binnengaan af met klem.
Reeds vroegen hadden woordloos van waarden
daar zij soortgelijken sierden keelden en aten
later overschot in veen of leem bestelden
Van onder bevend puin gedempt geneurie van geraakten!
Als dit geen vraag om snaarspel van zieners is!
Hen redden echter is prijzog en onnut.
Ook volgenden zullen hen eren die verdienen
gelijk huidigen hun schuldenaren dumpen.
Ons lab lijmt el en kuit en scheen en spaak splinter
voor flinter aaneen tot werkbaar prototype.
Alleen nog uw adem nu.
Spaak
Moeten we dit spreken zien als dat van een paleontoloog, die niets beter vraagt dan fossiele resten aan elkaar te hangen tot het weer mooie geraamtes zijn? Gaat het om een soort dokters, traumatologen die de beetjes en de restjes van de patiënt na een zwaar ongeval weer spalken tot hij weer min of meer opgelapt verschijnen kan? Schuld wordt in elk geval niet meer ingelost, schuldenaren worden gedumpt, het komt erop aan te verdienen, maakt niet zoveel uit hoe. En als het lab eenmaal een werkbaar prototype uit spaak, splinter en flinter heeft gekneed, dan graag je adem nog lezer...om het prototype leven te geven...en het gedicht te kunnen lezen. Een monsterlijke realiteit, deze van een wetenschappelijk technologische tijd...Frankenstein altijd zeer present in onze tijd.
Uit : Piet Gerbrandy, Morgen ben ik vrij,Uitgeverij Contact, Amsterdam/Antwerpen/2010
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 15:25 22-10-2010 |
|
|
|
dank voor het gedicht van Gerbrandy, ik had nog nooit van de man gehoord. Wat een prachtige taal en een geweldige ritmiek
Milou jij bent zo ongeveer de levende enceclopedie van de dichtkunst. Als ik alle dichters die jij naar voren schuift nog moet gaan lezen moet ik ongeveer 150 jaar of ouder worden
bij jou vergeleken voel ik me een beetje een anafalbeet op het gebied van de poezie
hartelijke groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 14:55 22-10-2010 |
|
|
|
das nogs een dichter naar mijn hart..., beetje te gecultiveerd naar mijn zin, maar k wil t feest niet bederven...
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:40 22-10-2010 |
|
|
|
Iemand die al een tiental jaren sterk aanwezig is op de poëtische scene in Nederland en Vlaanderen is Piet Gerbrandy, een classicus, die niet bang is van wat stevige polemiek tussen zijn werk en gedichten door.Voor een classicus schrijft Gerbrandy eigenlijk totaal niet klassiek, of het zou moeten betekenen dat het onderwerp van zijn zin soms achteraan bungelt en het lijdend voorwerp fier op kop.
Zijn poëzie is niet makkelijk, vraagt dikwijls lezen en herlezen, maar het loont de moeite:
Hier valt iets te vieren en wil ik dat jullie er bij zijn
bankier met je toxische koffer
sierlijke slet met je naadloos verstelde façade
prinsen tot je lippen verzeild in olijfzwarte zwendel
president in je sleepnet van vage beloften
dichter van lekkende tetten in nette tenten
kutzoon van teef uit het kifhok
moeder van oorlogen die nog gaan komen
dochter die schrikt van haar purperen vlinders
vader die pookt in vuur onder ziedende ketel vol gasten
van hoge honger
beul van vakkundig ontzielden in derde landen
leeuw van getemperd klavier
stervende zonder genade
professor die sjoemelt met cellen cosmetisch
gelikte statistieken op congressen
junk met je jachtige ogen
model met je riljurk van glimmende zweetstof
ster na de val uit je melkweg
vechter voor das wulp en zondwauw
jij die je ontfermt over viskuit moraal en koraalrif
om nipt een sof zonder weerga te keren
wil ik dat jullie er bij zijn.
RIF
De stem die het gedicht spreekt moet alleszins een oppermachtig wezen toebehoren, om zo zonder schroom de dingen bij hun naam te noemen, en zelfs namen uit te vinden als de bestaande niet volstaan.Stem van een almachtige keizer? van een boze God? van een profeet? van een dichter?
In elk geval iemand die niet om een beeld min of meer verlegen zit. Rake klappen worden uitgedeeld aan de sierlijke slet bijvoorbeeld met haar naadloos verstelde façade, aan de dichter van lekkende tetten in nette tenten,
aan de kutzoon uit het kifhok....ze krijgen allemaal hun beurt: esthetische chirurgie met of zonder silicone, de kifrokertjes, de junks, de vechters voor welp en zondauw.....Ze worden allen geïnviteerd om een sof zonder weerga te keren, een dreigende katastrofe af te wenden. Maar wie de beschrijving van de aangesprokenen leest, krijgt wel de indruk dat de sof al heeft plaats gegrepen...zo genadeloos worden ze neergezet, als op een schilderij van Ensor, een stel wit gekalkte graven die niet meer uit hun duivels kringetje te bewegen zijn.
In elk geval een mooi staaltje taalbeleving die Gerbrandy de lezer schenkt.
Uit Piet Gerbrandy, Morgen ben ik vrij,Uitgeverij contact,Amsterdam/Antwerpen,2010
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 17:58 21-10-2010 |
|
|
|
ja, ik weet het, ik ben ouderwets....en ik gun iedereen dezelfde zoektocht...
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:52 21-10-2010 |
|
|
|
de link reepke, je hebt maar de link aan te vinken, en je hebt muziek...
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 17:39 21-10-2010 |
|
|
|
ben eigenlijk helemaal geen fan van youtube; maar dan ook helemaal niet; als mensen t heel lief aanbieden gaa ik even kijken; maar t meeste vind ik eigelijk vervuiling; wat is er nou zo belangrijk aan youtube?
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:03 21-10-2010 |
|
|
|
waarom geen link? is makkelijker.
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:02 21-10-2010 |
|
|
|
Een lucebertje kan er altijd nog bij:
gedicht IX uit De dieren der democratie
de spiegel draait haar raad
en het waterzaad paant paant paant
mijn zuster staat op straat
mijn vader knielt ernaast
het water rijst en tast tast tast
een huisdier stoot uit zijn kraan
ik hoor een hond ik hoor een schaap
en hoe het schanjemansschoften aanslaat
omslaat aanslaat
geef hen een kans geef hen een bril
een vrije wil of bang
een anker voor de vaart
een nutspatroon voor 't pleinveeveer
een woning met de vaart er voor
of gewoon een staarkaak
ze zijn geen vader van de straat
ze zijn geen zuster van de brug
het water zaagt ze in de rug
tot in 't schaamschedel naakte merg
en schande tergt t hen dan dat het hent
dat het hent t hent het haant
dat het henthaant
De taalcorrector onderstreepte veel woorden met rood, dat heb je wel meer als je gedichten van Lucebert typt. De man springt zo inventief met taal om dat je met Van Dale nergens staat.Je moet het gedicht verschillende keren lezen, en laten rijpen in je mond, ogen en oren, het wint aan betekenis bij elke nieuwe beurt. Je ziet ineens mensen met een staarkaak (kaak van het voortdurend door het venster staren) over het plein staren, waar anderen wachten op het veer die mensen met pleinvrees ze oversteekt. Je voelt het water in de grachten tasten, je hoort een hond, je hoort een schaap,en weet hoe het onder de schaamschedels henthaant elke dag....weer zo'n staaltje van absolute virtuositeit...iemand die Lucebert beu is, is poëzie beu, en eigenlijk het leven beu....
Uit Charles Ducal, Alle poëzie dateert van vandaag, PoëzieCentrum, Gent,2010
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 16:43 21-10-2010 |
|
|
|
streepje muziek; els de schepper; als ik je morgen ergens tegenkom...
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 16:42 21-10-2010 |
|
|
|
streepje muziek ;arzu ; bakip; als jennet kunt vinden...
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:52 21-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=_PVyld0ubpo
streepje muziek: maria callas: casta diva
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:45 21-10-2010 |
|
|
|
Bedankt voor deze inzending: het zijn niet de kleinste namen die je binnenbrengt: Alice Nahon, vaak onderschat en afgedaan als een typische vrouw-dichter heeft ze prachtige gedichten gemaakt.Je plaatst er één. Emily Dickinson is één van mijn favorieten, en ik plaatste al regelmatig gedichten van haar, alle voorbeeldig. Keats een mijlpaal, de sterke romantiek. Walt Whitman die met zijn 'Leaves of Grass' de Amerikaanse poëzie een nieuw aangezicht gaf, en Maya Angelou de kleurrijke dichteres uit St Louis....bedankt Quick, en welkom!
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:15 21-10-2010 |
|
|
|
Er vliegen nogal wat vogels rond in de poëzie. Geen dichter van stand of hij heeft geen meeuw opgelaten, geen kraai laten krassen, geen leeuwerik laten bidden...Hier enkele exemplaren:
Van Jan Boerstoel
Futen
De futen zijn weer druk met nest- en waterbouw
in de Da Costagracht: bladeren, kleine takken,
maar ook papier, verroeste waslijn, plastic zakken,
een echte stadsfuut kijkt allang niet meer zo nauw.
En ik sta voor mijn raam en zie hun zwoegen aan
en denk aan al die ruziënde grachtgenoten:
eenden en meeuwen en aan grote vuilnisboten
ik maak me ongerust of dat wel goed kan gaan.
Maar futen kunnen daar niet overstuur van raken,
als zij van rotzooi op z'n fuuts, iets prachtig maken.
Zelf zeer regelmatig in Amsterdam verblijvend, en dan woonachtig vlakbij de Da Costagracht, weet ik precies waarover de dichter het heeft. Een fuutennest aldaar is een kunstwerk van recuperatiemateriaal, veelkleurig, en glanzend van plastiek.Als je ze bezig ziet kweek je de illusie dat het misschien toch nog goedkomt tussen mens en natuur, en je begint in het begrip 'nuttige afval' te geloven.
van Dick Hillenius
De Leeuwerik
Groots is het liedje niet
maar het geluid, het kleine vliegbeeld
de vleugels wijd gespreid om meer nog
van de warmte te ontvangen
de warmte opstijgend boven het koren
en daar een deel van zijn
deel zijn, deel hebben aan
uitstijgend zingen boven het warme land
zo houden van leven is leven
en weten van leven
vloeiend als golven met grote beweging
brekend en dan weer gesloten oprijzend
het paren van de wind
met aarde en water
herhaald in beeld gebracht
door vogels
dansend schrift
dat eigen tekst beleeft
Hillenius was bioloog, en dat merk je in de nauwkeurigheid van de beschrijving van hoe de leeuwerik oprijst boven het warme land. Sterk eindbeeld van de vogel die in zijn vlucht, of zijn klim wind met aarde en water laat paren, het landschap in beeld brengt in dansend schrift, en op die manier de eigen tekst beleeft.
Ed Leeflang
De Drieteenstrandloper
De zee kan het niet helpen,
in weeën komt haar drift;
voor haar opwelling wijkt hij,
haar bedenking beent hij na.
Van zijn bestaan verschijnt
het vluchtig spijkerschrift,
in scheve aanloopregels,
bijna kwatrijnen.
En door haar plompverloren dweilen
worden ze weggewist.
Ieder spoor van zijn gedribbel
moet verdwijnen, of hij zich in
de drang om voort te leven
zonder nadruk had vergist.
Hier weer de metafoor van het schrift. Het strandlopertje produceert door zijn gedribbel over het zand kwatrijnen in spijkerschrift. De zee veegt onbarmhartig elk spoor van zijn bestaan weg, alsof de vogel in zijn drang om voort te leven, in zijn weglopen van de zee, in zijn tekst had vergist...mooi!
Uit: De draagkracht van veren,de mooiste vogelgedichten,uitgeverij 521, amsterdam, 2003.
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:07 20-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=6zWygjyCfvs
dit voor ons dagelijks streepje muziek en zang
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:40 20-10-2010 |
|
|
|
Een dichter van het dagelijkse leven met die lichte 'thrill' die perspectief geeft is de amerikaan William Carlos Williams. Zijn middelen zijn bijzonder eenvoudig, bijna spreektaal, maar altijd die kleine pointe, die de lezer wakker schudt uit de droom van de taal:
The Red Wheelbarrow
so much depends
upon
a red wheel
barrow
glazed with rain
water
beside the white
chickens
De Rode Kruiwagen
er hangt zoveel af
van
een rode krui-
wagen
glanzend van regen-
water
naast de witte
kippen
Ja, zonder die rode kruiwagen heb je eigenlijk geen goed beeld, die kippen zonder die rode glans lopen verloren, klopt helemaal!
Complete Destruction
It was an icy day.
We buried the cat,
then took her box
and set match to it
in the back yard.
Those fleas that escaped
earth and fire
died by the cold.
Volledige Destructie
Het was een ijzige dag.
We begroeven de kat,
pakten toen haar mand
en staken die in brand
in de achtertuin
De vlooien die ontkwamen
aan aarde en vuur
kwamen om van de kou.
Tja ook de vlooien moeten eraan geloven in deze plechtige poesbegrafenis en verbranding van haar mandje...complete destructie inderdaad.
This Is Just to Say
I have eaten
the plums
that were in
the icebox
and which
you were probably
saving
for breakfast
Forgive me
they were delicious
so sweet
and so cold
Een mooi kattebelletje om op de koelkast te plakken, een post it, hartverwarmend, hoewel hij de koele pruimpjes heeft opgegeten die je voor je ontbijt had voorzien, deze lieve memo...een dichter kun je veel vergeven.
Uit: William Carlos Williams,Even Dit,Meulenhoff,Amsterdam,2006
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:35 20-10-2010 |
|
|
|
Een goed gedicht is als een magnetisch veld, de woorden allemaal gepolariseerd, met grote en kleine krachtbogen elkaar beïnvloedend, aantrekkend en afstotend, en eens in dat veld wordt de aandacht van de lezer van her naar der gestuurd, bloot gesteld aan een intens avontuur. Neem nu Lucebert:
p m
uren zoet met verschuiven met dit naar dat
de stoel verschuiven de potplant de kast
dichtdoen in het hart van de kast het stof
wegwuiven de haarlok van het voorhoofd
naar het achterhoofd terwijl buiten duiven
verschuiven van duif naar duif op hun gemak
blazen de dwazen het stof van de glazen
en wandelt de schaduw door de straten bedaard
zo verschuift mede de zon naar een ander woord
een woord van rust en stilte verschoven naar
niemand te kort doen steevast de te korte
naar de langere kant van poedel naar poes
dan denk je rijkelijk veel heb ik verschoven
van licht naar mist van bouwer naar sloper
en terug en wederom en weer
en god weet nog een keer
Van het kastje naar de muur gespeeld mijn flipperballetje,
en bijna tilt, terug in het spel gebracht en van poedel naar poes rijkelijk verschoven, alsook van duif naar duif,en van het voorhoofd naar het achterhoofd.
Het lijkt niet moeilijk, maar het is een geniaal gedichtje zoals alleen Lucebert dat kan schrijven...en Lelieveld, want die kan dat ook.
Uit:Dagkalender van de poëzie 2011, Meulenhoff, Amsterdam, 2010
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 03:43 20-10-2010 |
|
|
|
i'm ook sorry, ik kan t niet allemaal bijgelezen krijgen, ik ben muug, ik gaat slapen, nog even op dt kijken, en dan ben ik ofline; wat ik kan bijdragen, ik heb boekenkasten vol met allerlei religieuze dingetjes van qor-an tot bijbel en dan linksaf, maar ik ben eigenlijk meer een duister typje en vooral muzikaal onderlegd; vooral hard-rock, metal en die dingen ik hou van alles wat fout genoemd mag worden behalve rick ashtley...
|
|
Reactie gegeven door 88 - 03:08 20-10-2010 |
|
|
|
o jammer,
die tekst is zo mooi, ik zet het wel op mijn pagina :)
|
|
Reactie gegeven door milou - 03:02 20-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=HEMjeYPfqSg
I'm sorry maar ik doe die Rob De Nijs weg!
|
|
Reactie gegeven door h.p.scharpach - 02:53 20-10-2010 |
|
|
|
ah, ik moet even bijlezen, kom later bij U terug...
|
|
Reactie gegeven door 88 - 02:43 20-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=RjuBookYxzc
dikke kusknuffel, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:29 19-10-2010 |
|
|
|
Bij het lezen van Fern Hill van Dylan Thomas vallen mij dikwijls de verzen in van die andere grote Engelse dichter: William Wordsworth, die in zijn 'Intimations of Immortality' terugblikkend op zijn jeugdjaren schrijft:
What though the radiance which was once so bright
Be now for ever taken from my sight,
Though nothing can bring back the hour
Of splendour in the grass, of glory in the flower;
We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind;
In the primal sympathy
Which having been must ever be;
..........
Wat indien de schittering ooit zo fel
nu voorgoed zou verdwijnen voor mijn ogen,
Hoewel niets het uur van glans in het gras
van glorie in de bloemen kan teruggeven,
willen wij niet treuren, maar eerder
onze kracht putten uit alles wat achter blijft;
de primaire verbondenheid,
wat ooit was zal blijven bestaan;
........
Bij Dylan Thomas diezelfde geste als bij Wordsworth: het verloren paradijs zal mij blijven voeden als dichter, ik zal verder zingen, groen en verslonden door de tijd.
-ja 88 ben akkoord; als je het zo aanvoelt is het oké ;)
Uit Wordsworth, Poetical Works,Oxford University Press,1988
|
|
Reactie gegeven door 88 - 15:12 19-10-2010 |
|
|
|
het is net als de kuku, een intense natuurervaring, goddelijk in de zin van opper ontmoet te hebben kan, maar goddelijk in de zin van de eerste keer volwassen worden ook, in beide gevallen heb je het licht gezien, en dat vergeet je nooit..
argumenten heb ik niet hooguit het gevoel dat het zou kunnen
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:57 19-10-2010 |
|
|
|
Iedereen leest zoals hij/zij dat wil en kan, maar ik vind in de tekst weinig argumenten om hem erotisch in de beperkte zin(seksueel contact, liefkozing enz) te duiden. het gedicht zelf is natuurlijk uitgesprokken erotisch in de zeer brede zin: alles rondom het woonerf is zinnestrelend (the lilting house: het zingend huis, happy as the grass was green, gelukkig als het groene gras, the night above the dingle starry, de nacht boven het dal met zijn sterrenhemel enz.).
Maar in mijn visie leeft de dichter-knaap nog zonder Eva, in dat allereeste licht, terwijl de zevende dag de sabbath rinkelt over de keien van de heilige stroom... De verwijzingen naar de Bijbel, naar de allereerste dagen in het paradijs passen bij de knapenjaren van de dichter, waar nog geen Eva speelt.
Maar als je dat met Eva en seksuele initiatie wil lezen, kan dat natuurlijk...maar hiertoe moet je wel argumenten leveren...
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 14:44 19-10-2010 |
|
|
|
en dat bedoel ik, ik heb geen idee hoe dit te moeten of kunnen lezen, all summer long, betekent letterlijk zomerlang, niet van juni tot 23 september, zomer heeft meerdere betekenissen..
het zomert in je hart
het wintert in je leven
de herfst staat voor de deur, dat zijn emoties
het wordt lente de vogeltjes nestelen..
een goddelijke ervaring kan beide zijn, en waarom zou ik die zo niet kunnen lezen?
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:41 19-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=xy5FfhqVtcM
Even om op adem te komen deze bijzondere interpretatie van Leo Ferré van het gedicht 'Art Poétique' van Paul Verlaine.
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:25 19-10-2010 |
|
|
|
-In tegenstelling tot wat je inbrengt, 88, dat het gedicht Fern Hill zou gebaseerd zijn op erotisch contact met een meisje, en dat het hierom die rijkdom aan beelden zou herbergen, denk ik dat de beschreven tijd hier meer die van de vlegeljaren is, waar nog geen manifeste seksualiteit speelt.Tijd van het eerste licht, tijd van een Adam die nog alleen beschikt over de appelgaard, en eindeloos ravot als koning van de schepping.Dus vergelijking met R. De Nijs 'en het werd zomer' gaat volgens mij niet op.
-Schitterend zijn de laatste regels:
Oh I was young and easy in the mercy of his means,
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea.
Ik geloof dat Mercedes dat hier zelf vertaalde en ter vertaling aanbood. Ik hoor in die laatste verzen de oud geworden dichter spreken die terugblikkend op die primaire eerste tijd kan zeggen: time held me green and dying...de tijd hield mij groen terwijl hij mij verslond...hoewel oud geworden is hij 'green' gebleven, is hij blijven zingen, zij het door de tijd geketend, blijven zingen als de zee.
-Eén van de mooiste gedichten die ik ken, het aards paradijs gereveleerd...
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:11 19-10-2010 |
|
|
|
Geien ik nu de vertaling van Bert Voeten in handen kreeg , volg ik deze even:
All the sun long it was running, it was lovely, the hay
Fields high as the house, the tunes from the chimneys, it was air
And playing, lovely and watery
And fine green as grass.
And nightly under the simple stars
As I rode to sleep the owls were bearing the farm away,
All the moon long I heard, blessed among stables, the nightjars
Flying with the ricks, and the horses
Flashing into the dark.
Heel de zon lang was het rennen, het was heerlijk, het hooiveld
Hoog als het huis, de schoorstenen zongen, het was
Wind en spelen, heerlijk en waterig
En vuur zo groen als gras,
En 's nachts onder de simpele sterren
Als ik slaapwaarts reed droegen uilen de hofstee weg,
Heel de maan lang hoorde ik, gezegend onder stallen, de zwaluwen
Vliegen met de mijten, en de paarden
Wegschieten in de nacht.
strofe 4
And then to awake, and the farm, like a wanderer white
With the dew, come back, the cock on his shoulder; it was all
Shining, it was Adam and maiden,
The sky gathered again
And the sun grew round that very day
So it must have been after the birth of the simple light
In the first, spinning place, the spellbound horses walking
warm
Out of the whinnying green stable
On to the fields of praise.
En dan te ontwaken, en de hofstee, als een zwerver wit
Van dauw terug te zien, de haan op haar schouder; het was al
Glanzend, het was Adam en maagdelijk,
De hemel ontstond opnieuw
En de zon werd rond diezelfde dag.
Zo moet het geweest zijn na de komst van het simpele licht
In de eerste, gonzende ruimte, de betoverde paarden warm
De hinnikend groene stal uitlopend
Naar de weiden van lof.
strofe 5
And honoured among foxes and pheasants by the gay house
Under the new made clouds and happy as the heart was long,
In the sun born over and over,
I ran my heedless ways,
My wishes raced through the house high hay
And nothing I cared, at my sky blue trades,that time allows
In all his tuneful turning so few and such morning songs
Before the children green and golden
Follow him out of grace.
En gevierd door vos en fazant bij het montere huis
Onder verse wolken en blij met mijn mateloos hart,
In het zonlicht telkens opnieuw geboren,
Holde ik achteloos voort,
Mijn wensen renden door het huishoog hooi
En het deerde mij niet, in mijn hemelblauw doen, dat de tijd
In zijn wentelzang zulke morgenliedjes nauw toelaat
Voor de kinderen groen en gouden
Hem reddeloos volgen gaan.
zesde en laatste strofe
Nothing I cared, in the lamb white days, that time would take me
Up to the swallow thronged loft by the shaddow of my hand,
In the moon that is always rising,
Nor that riding to sleep
I should hear him fly with the high fields
And wake tot the farm forever fled from the childless land.
Oh I was young and easy in the mercy of his means,
Time held me green and dying
Though I sang in my chains like the sea.
Het deerde mij niet, in die lamswitte jeugd, dat de tijd mij
Aan de schim van mijn hand naar de zwaluwenzolder zou voeren
In de altijd wassende maan
Noch dat ik, slaapwaarts rijdend,
Horen zou hoe hij vlood met de rijpe velden
En de hofstee zou zien, voorgoed weg uit het kinderloos land.
O, toen ik jong en onbezwaard was in de gunst van zijn gezag
Hield de tijd mij groen en stervend
Al zong ik in mijn ketens als de zee.
vertaling vanaf strofe 3 geïnspireerd op Bert Voeten in: De Muze kent geen Babel, de salamander, Querido, Amsterdam 1953. (met dank aan het poëziecentrum Gent)
|
|
Reactie gegeven door 88 - 13:11 19-10-2010 |
|
|
|
ik kom nog even terug, het intrigeert me..
And as I was green and carefree, famous among the barns
About the happy yard and singing as the farm was home,
In the sun that is young once only,
Time let me play and be
Golden in the mercy of his means,
And green and golden I was huntsman and herdsman, the calves
Sang to my horn, the foxes on the hills barked clear and cold
And the sabbath rang slowly
In the pebbles of the holy streams.
wanneer je niet vertaalt, maar de tekst indrinkt zoals het er staat, dan voel ik erbij dat het net zoiets is als de tekst van R de Nijs- en het werd zomer-, en dus gaat mogelijk over de eerste keer de liefde bedrijven..
er verwijst zoveel naar toe zoals ik het lees.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 12:44 19-10-2010 |
|
|
|
hooischuren kenden mij bij naam....???
|
|
Reactie gegeven door 88 - 12:40 19-10-2010 |
|
|
|
ja, precies, de lading is zo anders, net zoals wij makkelijk zeggen, in het fietsenhok, naar het engels wordt dat dan letterlijk bicycle shed, en zou men daar de emotie uithalen?
in de hooibergen met deernes, ja zucht.. dat bedoel ik, die komt binnen, schuur, in de schuur, dat gaat de andere kant uit, want het was fijn, niet plat.. goh, wat is dit moeilijk.
hooischuur ? of
silo (hmm.. is te modern)
haha succes ermee, ik blijf je volgen ;)
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:27 19-10-2010 |
|
|
|
Barn betekent volgens Van Dale E-N in de eerste plaats schuur.Goaisten Van der Vliet vertaalt het ook zo, en in de vertaling van Bert Voeten die mij door een kennis wordt gesignaleerd, vertaalt hij het ook met schuren.Graag een tegenvoorstel....Ik denk overigens niet dat het woord schuur voor een boerenjongen een kille betekenis heeft, zelf heb ik graag op graanschuren gespeeld....
|
|
Reactie gegeven door 88 - 12:18 19-10-2010 |
|
|
|
ja, daarin heb je helemaal gelijk, en eventjes, dat was een foute uitdrukking, ik weet dat ze multi-meertalig is, vloeiend, dat ook, en zelf prachtig schrijft.
alleen het woord schuur is al vreselijk, als je "barn" leest in dit gedicht , dan zie je ook een warm plaatje erbij, het is avond, iemand zit op een schommelstoel op de veranda, een zoon speelt zachtjes viool ..zoveel indrukken..dat kan je nauwelijks in 1 woord samenvatten
-green-, zou ik zelf willen lezen als onschuldig in deze context..eens komt de zon voor het eerst op.. ik ga er meer van lezen, plaats maar, is goed voor de algemene ontwikkeling waar we nooit te oud voor zijn..
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:17 19-10-2010 |
|
|
|
Ik geef een voorbeeld, gewoon uit het eerste vers:
Now as I was young and easy under the apple boughs
Ik heb wel een paar Franse vertalingen, en die verschillen gevoelig. Now, wordt soms ertaald door 'quand' maar door anderen weer gewoon onvertaald gelaten. Ik koos voor deze laatste oplossing omdat uit de contect duidelijk blijkt wanner de 'Now' speelt. Ook 'easy' is zo'n interpretenkruis, in het Frans krijgen we vertalingen als à l' aise of sans souci en ook facilement. Je moet er goed over nadenken, en het geheel van het gedicht in aanmerking nemen om dit woord goed te vertalen. Het is niet iets dat je zomaar op het eerste gezicht ziet. Dylan Thomas is een schijnbaar gemakkelijk dichter, maar als je goed kijkt is hij eigenlijk zeer genuanceerd en ingewikkeld.
Je kan wel een vlotte vertaling maken, maar die niets of weinig meer te maken had met Dylan Thomas' gedicht, maar dat is de bedoeling niet. Mijn vertaling is vrij letterlijk en tracht gewoon de lezer die niet goed Engels kan te helpen.
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:01 19-10-2010 |
|
|
|
Ik heb een vertaling gevonden op het net die ik zeer mooi vind van ene Goaisten van der Vliet, Fern Hill.
Ik denk dat je vertalen van gedichten ietwat onderschat. Hoe goed Klea ook moge zijn, je kunt die vertaling niet 'eventjes' doen. De dichter moet je ook nog liggen. Men kan een goede Shakespeare vertaler zijn maar een zwakke Joyce vertaler.Een vriend van mij nu overleden, Joël Hansens, beroepsvertaler zei dat hij soms een maand over een gedicht deed. Dus vergeet dat 'eventjes' komen vertalen. Men dient ook goed vertrouwd te zijn met het werk van Dylan Thomas, daar zomaar induikelen, en beginnen lijkt mij geen goed idee...
|
|
Reactie gegeven door 88 - 11:45 19-10-2010 |
|
|
|
een van de lastigste dingen is prachtige Engelse teksten omzetten in het Nederlands, de sfeer uit jouw tekst is er zo een,letterlijk vertaald is het een stuk minder, er zit zoveel meer in, ik kan het ook niet maar voel wel aan wat er precies staat.
ken je Kilea? van freaks? Die is geweldig en zou het zomaar kunnen, misschien leest ze dit wel..en komt het eventjes doen, zou mooi zijn...
groetje, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:18 19-10-2010 |
|
|
|
We gaan verder met strofe 2:
And as I was green and carefree, famous among the barns
About the happy yard and singing as the farm was home,
In the sun that is young once only,
Time let me play and be
Golden in the mercy of his means,
And green and golden I was huntsman and herdsman, the calves
Sang to my horn, the foxes on the hills barked clear and cold
And the sabbath rang slowly
In the pebbles of the holy streams.
1.And as I was green and carefree, famous among the barns
ik was groen en onbezorgd, een beroemdheid voor de schuren
2.About the happy yard and singing as the farm was home,
nabij het zalige erf, en ik zong omdat de boerderij mijn plek was
3.In the sun that is young once only
in de zon alleen dan jong was
4.Time let me play and be
liet de tijd mij spelen en was ik
5.Golden in the mercy of his means
van goud in de genade van zijn macht
6.And green and golden I was huntsman and herdsman, the calves
En groen en gouden was ik jager en herder, de kalveren
7.Sang to my horn, the foxes on the hills barked clear and cold
zongen naar mijn hoorn, de vossen op de heuvels blaften klaar en koud
8.And the sabbath rang slowly
de sabaath rinkelde traag
9.In the pebbles of the holy stream
over de kiezels van de heilige stroom
Dus:
Ik was groen en onbezorgd, een beroemdheid voor de schuren
nabij het zalige erf, en ik zong omdat de boerderij mijn plek was
in de zon die alleen dan jong was
liet de tijd mij spelen en was ik
van goud in de genade van zijn macht
en groen en goud was ik jager en herder, de kalveren
zongen naar mijn hoorn,de vossen op de heuvels blaften klaar en koud
de sabbath rinkelde traag
over de kiezels van de heilige stroom.
vervolgt
|
|
Reactie gegeven door milou - 10:42 19-10-2010 |
|
|
|
Ik ben van plan de dichter Dylan Thomas met één van zijn langere gedichten te huldigen, gezien het één van zijn aller mooiste is. Dylan Thomas was in mijn jeugd samen met enkele andere dichters die ik hier al vermeld heb mijn idool. Hij is nog steeds een dichter die ik koester, dikwijls herlees, en waar ik nog van leer. Zijn ritme is perfect: hij laat de Engelse taal zingen, en zijn woordkeus is zonder gezocht te zijn bijzonder treffend voor wat hij wenst uit te drukken.
Vandaag doen we twee strofen Fern HilL om er morgen og twee te doen enz.
Fern Hill
Now as I was young and easy under the apple boughs
About the lilting house and happy as the grass was green,
The night above the dingle starry,
Time let me hail and climb
Golden in the heydays of his eyes,
And honoured among wagons I was prince of the apple towns
And once below a time I lordly had the trees and leaves
Trail with daisies and barley
Down the rivers of the windfall light.
Gezien ik geen vertaling in mijn bezit heb, zal ik het zelf proberen. Ik zou de lezer die goed Engels kent, vragen om actief mee te vertalen, en mij te wijzen op varianten en nuances die ik gemist heb. Niets is moeilijker dan poëzie vertalen, men moet trouw blijven aan de taal van de dichter maar ook trouw aan de eigen taal. Het muziekje in het gedicht dient zo goed mogelijk bewaard te blijven, en ook de woorden moeten zo congruent mogelijk zijn met die door de dichter in zijn taal gebruikte.
When I was young and easy under the apple boughs
Hier heb ik twee problemen:vooreerst hoe vertaal ik 'as',en twee: hoe vertaal ik easy. Ik stel voor om 'as' gewoon niet te vertalen, uit de context blijkt duidelijk wanneer deze 'as' te situeren is. 'Easy' kan men vertalen door gemakkelijk, maar dit woord zegt te weinig over de gemoedgesteldheid van de dichter in deze eerste lijn.Ik stel het woord 'onbekommerd' of 'kommerloos' voor dus:
1.Ik was jong en kommerloos onder de appelgaard
Regel 2:About the lilting house and happy as the grass was green
nabij het zingend huis en blij in het groene gras
Regel3:The night above the dingle starry,
boven het dal in de nacht de sterrenhemel
Regel4:Golden in the heydays of his eyes
gouden luister het feest voor mijn ogen
regel5:And honoured among wagons I was the prince of the apple towns
En gevierd onder de karren was ik de prins van de appelsteden
Regel6:And once below a time I lordly had the trees and leaves
In tussentijd liet ik bladeren en bomen vorstelijk
Regel7:Trail with daisys and barley
slierten maken met gerst en madeliefjes
Regel8: Down the river of the windfall light
Langs de rivier van neergewaaid licht.
Mooi op een rijtje:
Ik was jong en kommerloos onder de appelgaard
Nabij het zingend huis en blij in het groene gras
Boven het dal in de nacht de sterrenhemel
Gouden luister, feest voor mijn ogen,
En gevierd onder de karren was ik de prins van de appelsteden
Ik liet intussen bladeren en bomen vorstelijk
Slierten maken met gerst en madeliefjes
Langs de rivier van neergewaaid licht.
Belangrijk is dat de triomfantelijke kant van Dylan Thoams' verzen goed uit de verf komen. Het zijn hoogdagen die hij beschrijft ....young and easy under the appleboughs....jong en kommerloos onder het lover van de appelgaard...hoe grandioos.
We vervolgen straks met de tweede strofe.
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:20 18-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=sXLeRi9Xfr4
Voor mensen die de oorlog 14-18 volgens Georges Brassens nog niet kennen.
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:24 18-10-2010 |
|
|
|
In tegenstelling tot wat men er vandaag zou kunnen over denken was in de oudheid oorlog een hoogst poëtisch onderwerp, men denke maar aan de 'Ilias', dat heldendicht over de slag om Troje. Ook de grote Indische teksten zoals de Mahabharata zijn eigenlijk een breeduitsgesponnen oorlogssaga's. In de Middeleeuwen kenden de heldenliederen rond Karel de Grote en zijn vazal Roeland een aanzienlijke expansie.Onlangs gaf Geert Buelens een boek uit met gedichten over de eerste wereldoorlog. De oogst is niet gering:
van Hugo Ball
Totentanz 1916
So sterben wir, so sterben wir,
Wir sterben alle Tage,
Weil es so gemütlich sich sterben lässt.
Morgesns noch in Schlaf und Traum
Mittags schon dahin.
Abends schon zu unterst im Grabe drin.
Die Schlacht ist unser Freudenhaus.
Von Blut ist unsere Sonne.
Tod ist unser Zeichen und Losungswort.
Kind und Weib verlassen wir-
Was gehen sie uns an?
Wenn man sich auf uns nur
Verlassen kann.
So morden wir, so morden wir.
Wir morden alle Tage
Unsre Kameraden im Totentanz.
Bruder reck dich auf mir,
Bruder, deine Brust!
Bruder, der die du fallen und sterben musst.
Wir murren nicht, wir knurren nicht.
Wir schweigen alle Täge,
Bis sich vom Gelenke das Hüftbein dreht.
Hart ist unsere Lagerstatt
Trocken unser Brot.
Blutig und besudelt der liebe Gott.
Wir danken dir, wir danken dir,
Herr Kaiser für die Gnade,
Weil du uns zum Sterben erkoren hast.
Schläfe nur, Schläfe sanft und still,
Bis dich auferweckt,
Unser armer Leib, den der Rasen deckt.
In vertaling van Ton Naaijkens klinkt het
Dodendans 1916
Zo sterven we, zo sterven we,
we sterven alle dagen,
het is ook zo leuk om te sterven.
's Morgens nog in slaap of droom,
's middags al heen.
's Avonds recht het diepste graf in.
De veldslag is onze hoerenkast
Van bloed is onze zon.
Dood is ons teken en onze leus.
Kind en vrouw verlaten we-
wat kan het ons schelen.
Als men maar op ons
vertrouwen kan.
Zo moorden we, zo moorden we,
we moorden alle dagen.
Onze kameraden in de dodendans.
Broeder, richt je toch op voor me,
broeder, je borst!
Jij, broeder, die vallen en sterven moet.
We morren niet, we knorren niet,
we zwijgen alle dagen
Tot ons heupbeen uit de kom schiet.
Hard is onze legerstee,
droog ons brood.
Bloedig en bezoedeld Onze Lieve Heer.
We zeggen dank, we zeggen dank,
Meneer De Keizer, voor je genade,
want jij koos ons uit om te sterven.
Slaap nu maar, slaap zacht en stil,
tot jou opwekt
ons arme lichaam, door gras bedekt.
Hugo Ball zal later in Zûrich het dadaïstische cabaret Voltaire oprichten, en zowat de peetvader van deze richting binnen de kunst worden. Dada dat de oorlog verklaar aan alle burgerlijke heilige huisjes (familie, echtelijke liefde,vaderlandsliefde,godsdienst enz) kan gezien worden als een reactie op de vreselijke oorlog van 14-18. Als die gehele zelfingenomen burgerlijke maatschappij uiteindelijk tot niets anders in staat blijkt dan tot een langdurige slachtpartij dan kan men er best zo gauw mogelijk komaf mee maken. Ball schetst ondanks zijn cynisme eigenlijk een goed beeld van die oorlog.De mannen, soldaten, als in een soort middeleeuwse dodendans in trance voor de dood, alleen de oorlog telt nog in hun ogen, het is een hoerenkast waar ze elkaars borst afsmeken voor de kogel.
Van Siegfried Sassoon
The anguish of the earth absolves our eyes
Till beauty shines in all that we can see
War is our scourge, yet war has made us wise,
And fighting for our freedom, we are free.
Horror of wounds and anger at the foe,
And loss of things desired; all these must pass.
We are the happy legion, for we know
Time's but a golden wind that shakes the grass.
There was an hopur when we were loth to part
From life we longed to share no less than others,
Now, having claimed this heritage of heart,
What need we more, my comrades and my brothers?
in vertaling van Rob Schouten
Vergiffenis
Het aardse leed schenkt 't oog vergiffenis,
Straks schijnt het schone weer ons weer bij.
Oorlog geselt maar geeft betekenis,
En vechtend voor de vrijheid zijn wij vrij.
De wond schrijnt en de vijand wekt de woede.
We raken kwijt wat ons het dierbaarst was.
Het moet gebeuren, maar wij weten 't goede:
Tijd ritselt als een gouden wind door 't gras.
Ooit wilden we 't bestaan nog niet verlaten
En leven zoals alle andere leven.
Het heeft ons hart moed nagelaten,
Mijn broeders, naar wat hogers kun je streven?
Sassoon schetst hier een geheel ander beeld van de oorlog: vechtend voor de vrijheid zijn wij vrij...de oorlog is hier geen absurde slachtpartij, geen dodendans in trance, maar een zingevende activiteit, de hoogst zingevende zelfs: Mijn broeders, naar wat hoger kunnen wij streven? Sassoon heeft later deze mening herzien toen hij zelf gewond, zich tegen de oorlog begon te keren, en in zijn gedichten een medogenloze oorlog tegen de oorlog begon te voeren.
van dezelfde Siegfried Sassoon
Suicide in the Trenches
I knew a simple soldier boy
Who grinned at life in empty joy,
Slept soundly through the lonesome dark,
And whistled early with the lark.
in winter trenches, cowed and glum,
With crumps and lice and lack of rum,
He put a bullet through his brain.
No-one spoke of him again.
You smug-faced crowds with kindling eye
Who cheer when soldier lads march by,
Sneak home and pray you'll never know
The hell where youth and laughter go.
vertaling Rob Schouten
Zelfmoord in de loopgraven
Ik kende een gewoon soldaatje,
Immer goedlachs, in voor een praatje,
's Nachts sliep hij altijd als een os,
Floot met de vogels erop los.
In kille loopgraven vol stank,
Geknetter, luizen, zonder drank,
Schoot hij een kogel door z'n kop.
Niemand merkt hem nu nog op.
Braaf volk, dat graag applaudisseert
Als Jan Soldaat voorbijmarcheert,
Bid dat ie voor jou niet bestaat,
Die hel waar jeugd en vreugd vergaat.
De keerzijde van de medaille heeft Sassoon door zijn front-ervaringen gauw gevonden, in dit gedicht in de vorm van een eenvoudig soldaatje dat genoeg van de slachtpartij heeft, en zich voor de kop schiet.
Als curiosum geven we tenslotte nog een gedichtje van ene Adolf Hitler, een korporaal die niets van zijn frontervaring heeft geleerd.
Blauweiss und Schwarzweissrot
Ringsum der Feinde Heer,
Zahllos wie Sand am Meer,
Der Franzmann, Russ' und Britt,
Die kleinen Kläffer mit.
Und wir- in heisser Schlacht
Wir halten Fahnenwacht
Getreu bis in den Tod
Blauweiss und Schwarzweissrot
Millionen laufen sturm,
Und stürzen nicht den Turm,
Sie schleppten Helfer her,
Vom Roten, Gelben Meer.
Doch herrlich trotzt und stark,
Die Wacht an unserer Mark,
Getreu bis in den Tod,
Blauweiss und Schwarzweissrot;
in vertaling door een anonymus
Blauwwit en zwartwitrood
Om ons heen ligt het vijandige leger,
Talloos als zand aan zee.
De Fransman, Rus en Brit,
met hun kleine blaffers mee.
En wij-in het heetst van de strijd
wij houden vaandelwacht.
Trouw tot aan de dood
blauwwit en zwartwitrood.
Miljoenen lopen storm,
maar ze kunnen de toren niet neerhalen.
Ze slepen helpers met zich mee
Van de rode, gele zee.
Toch is zij heerlijk en sterk,
de bewaking van ons symbool.
Trouw tot in den dood
blauwwit en zwartwitrood.
Hitler schreef dit gedicht op 4 augustus 1917 als hij met zijn regiment op rust is in de Elzas.Ik bespreek het niet gezien het duidelijk genoeg is: wij, de goeden, gedisciplineerden, zij, de slechten, met kleine blaffers, met veel manschap van overzee...maar ze zullen ons niet krijgen, wij heerlijk en sterk bewakend ons symbool.
Uit: Het lijf in slijk geplant,Gedichten uit de eerste wereldoorlog,samengesteld door Geert Buelens,Ambo, Manteau,2008
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 19:23 17-10-2010 |
|
|
|
nog niet zo lang geleden zat ik als jurylid in een talentenjacht en 1 van de deelnemers deed non je ne regrette rien
Wat een mooie song en wat kon het meisje dat prachtig zingen.Dan is het geen straf om jurylid te zijn
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:12 17-10-2010 |
|
|
|
piaf is poëzie...
|
|
Reactie gegeven door 88 - 19:09 17-10-2010 |
|
|
|
door die filmpjes van jullie moest ik opeens aan haar denken, ze is poëzie, zo klein krachtig en breekbaar, dit is een live optreden, je ziet haar ademhaling in de buurt van haar sleutelbeen, ze beweegt nauwelijks, geen toeters en bellen, alleen die stem en wat ze uitstraalt..is heel wat anders, maar dit mag wel op jouw pagina he milou?
http://www.youtube.com/watch?v=8YGXsw3XK9I
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 17:47 17-10-2010 |
|
|
|
oww Ferré!
krijg jij le chien van mij terug........
http://www.youtube.com/watch?v=piPxjgHtG38
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:30 17-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=oICSEU9h_ZI
Dit lied heeft Léo Frerré gemaakt bij de dood van zijn chimpansee, Pépé. De chimpansee werd door zijn vrouw vergifitgd toen Ferré van haar wilde weggaan.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 17:14 17-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=AUc7_XRRzRs&feature=related
ook brel, nederlands ondertiteld, over z'n eigen dood
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:12 17-10-2010 |
|
|
|
Na dit indrukwekkende fresco van E.du Perron over de dood, bezorgd door Erik, toch nog even P.C.Boutens die het vanuit een andere hoek belicht:
Goede Dood
Goede Dood wiens zuiver pijpen
Door 't verstilde leven boort,
Die tot glimlach van begrijpen
Alle jong en schoon bekoort,
Voor wien kinderen en wijzen
Lachend laten boek en spel,
Voor wien maar verkleurde grijzen
Huivren in hun kille cel,-
Mij is elke dag verloren,
Die uw lokstem niet verneemt;
Want dit land van most en koren
Is mij immer schoon en vreemd,
Want nooit beurde ik hier te drinken,
't Water dat de ziel verjongt,
Of van dichtbij hief te klinken
't Verre wijsje dat gij zongt;
Alle schoon dat de aard kan geven
Blijkt een pad dat tot u voert,
En alleen is leven leven
Als het tot den dood ontroert.
Boutens keert de dingen om: de dood is het vertrouwde, de heimat zo te zeggen, het leven is een ballingschap waar we ons als vreemden in bewegen.Hoorbaar is hier het Rilke-vers uit zijn 'Das Buch der Bilder'
Der Tod ist gross
Wir sind die Seinen
lachenden Munds.
Wenn wir uns mitten im Leben meinen,
wagt er zu weinen
mitten in uns.
De Dood is groot
Wij behoren hem toe
met lachende mond.
Wanneer wij ons midden in 't leven wanen
begint hij te wenen
midden in ons.
Uit:Toen bliezen de poortwachters, De Salamander, Querido, Amsterdam, 1959
en Uit Rilke, Das Buch der Bilder,insel Verlag, Wiesbaden 1955
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 17:01 17-10-2010 |
|
|
|
http://www.youtube.com/watch?v=F7tnJ8a-0TE
en Brel natuurlijk.........
over Jojo
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 16:56 17-10-2010 |
|
|
|
En dit is Marsman.....
Doodsstrijd
Ik lig zwaar en verminkt in de hoek van de nacht
weerloos en blind; ik wacht
op de dood die nu eindelijk komen moet.
het paradijs is verbrand; ik proef roet,
dood, angst en bloed,
ik ben bang, ik ben bang voor de dood.
ik kan hem niet zien,
ik kan hem niet zien,
maar ik voel hem achter mij staan
hij is misschien rakelings langs mij heen gegaan,
hij sluipt op zwarte geruisloze voeten onzichtbaar
achter het leven aan.
hij is weergaloos laf
hij valt aan in de rug
hij durft niet recht tegenover mij te staan
ik zou zijn schedel te pletter slaan.
ik heb nu nog, nu nog, een wild ontembaar
verlangen naar bloed.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 16:28 17-10-2010 |
|
|
|
ach, wat nu?
De dood zonder Marsman?
Ik zal vannacht eens kijken wat ik van Marsman daarover kan vinden, is een van mijn favorieten!
Maar nu eerst trakteer ik de Milou op het grootsche en allermeeslependste, nee NIET van Marsman, maar van Du Perron, het lied!
E. du Perron
Gebed bij de harde dood
In memoriam O.-J. P.
O Heer, het wordt nu tijd, wellicht, U aan te roepen
Men weet niet goed... De vrees voor 't einde blijft bestaan.
De dood vergeet ons nooit. Men moet beproeven
een al te grote doodsstrijd te ontgaan.
De dood doet de arme mens naar vrome leugens zoeken.
Gij, Heer, Gij zetelt hoger dan de dood, daarboven,
dan 't zèlfde eind, altijd, van ieder lot.
De stervenden die roepen, werden eerst geboren,
Gij waart steeds, onverstoorbaar, in uw rol van God,
De Zoon des Mensen, vond, tot hier, de liefste logen.
Zijn dood was hard, hij kon er iets voor krijgen,
hij werd Zoon Gods en Onze-Lieve-Heer.
Hij wist de dood, zei men, zo stervend te bestrijden,
hij overwon de dood en wat niet meer?
Het blijft een aaklig iets, te hijgen en verstijven.
Het blijft een aaklig iets, naar 't eigen hart te luistren,
te weten dat men dood is, als het stil blijft staan.
De spierknobbel met kleppen waardoor 't bloed moet spuiten,
die rustloos vijftig, zestig jaar kan slaan,
en soms opeens uiteenspat, als een vat in duigen.
't Is heus wat anders dan zich laten baren;
men meet de dood soms na, bij vol verstand.
Tegen de vijf die suffend, zat van dagen,
gelijk een nachtkaars uitgaan, opgebrand,
zijn honderd die gefolterd in hun doodszweet baden.
De dood is niets misschien, het doodgaan alles.
En zij die de englen zien, een glimlach op 't gelaat,
en zij die vol berusting in het niet-zijn vallen,
zij maken wat zij kunnen van hun poovre staat.
Het blijft de wrede strijd van duive tegen valk.
Ik had een vriend, o Heer, wiens hart was uitgezwollen
tot bijna driemaal, de omvang van een mensenhart,
men heeft hem, toen hij sterven ging, bevochten,
hij wou zijn hoofd in twee slaan om de barst,
het trage barsten van dat hart niet meer te volgen.
Ik had een andre vriend die met verrotte longen
trotseren moest het vlijmen van de scherpe kou,
in een verlaten tuin, waar ongestoord het domme
systeem zijn vreugde wurgde en niet verjagen zou
de dood die eens zijn moeder meegaf aan haar jongen.
Het is voorwaar geen wonder als de rede
ons bij de doodgedachte dringt naar zelfmoord.
Het mes van Jack the Ripper was een zegen,
o, onvoorziene dood die nauwelijks stoort!
De meesterlijke moord zij grotelijks geprezen.
Want zelfmoord, Heer, is moeilijk, wil niet altijd slagen,
Cleopatra en de adder waren beiden sterk,
het gif van Mithradates deed hem angstig braken,
een slaaf, met beevrig zwaard, volbracht het werk.
Een zelfmoord is verzekerd tot de keus van 't wapen.
De dood is vriendlijker, wellicht, in de ongelukken
die dagelijks de brave burger grieven:
de motorrijder die zich reed in stukken,
de machinist door twee locomotieven
vermorzeld wijl hij even stond te dutten,
De metselaar die van de ladder stortte,
wiens hoofd sloeg op de keien tot een omelet,
en de arbeider, in een machien getrokken,
die, voordat men één wiel had stopgezet,
als nameloos gehakt alweer was uitgeworpen.
De kleine meisjes die door de ijslaag schoten,
wier doodskreet tot een sliertje stroom bevroos
en naar wier lijkjes niemand heeft gedoken,
het kind uit de achterbuurt dat achteloos
met kokend water, telkens weer, wordt overgoten.
Bepaald, de dood is vriendlijker voor de arme mensen,
zij sterven makkelijker, zijn meer met hem vertrouwd.
Hij geeft ze lachjes, knipoogjes en wenken,
de vrees voor wat men dikwijls ziet, verflauwt.
De dood lijkt haast een doel, voor hen die dood zich werken.
De dood is de gezel der lange wintermaanden,
plichtmatig, zoals zij, voor de armen op het land.
Zij zwoegen rustig voort, zij strooien nieuwe zaden,
en rustig, als een veldbloem door een kinderhand,
plukt hij een zwoeger weg van de omgeploegde aarde.
De dronken vagebond, die lacht onder het kwijlen,
en kwijlend lachend loopt onder een volle trein,
de blinde bedelaar, te oud om te overlijden,
die op een heldre nacht zijn nek breekt zonder pijn,
het is de moeite niet naar zo'n dood om te kijken.
De werklijk harde dood daalt neer in verenbedden,
en vlijt zich lang en zwaar tegen een zachte borst,
en kust een zachte mond om 't aadmen te beletten,
en knijpt een zachte keel die nauw en gloeiend wordt,
en luistert naar het hart dat zich nog blijft verzetten.
Een dood die tellen mag, is wulps als een hectaere,
doch traag en zeer ervaren als een succubus.
Hij snuift de droppen zweet in die op 't voorhoofd paarlen
en drinkt de laatste adem met een diepe kus.
Hij schat de patiënt altijd op de juiste waarde.
Hij is volmaakt beleefd en kondigt zijn bezoeken
soms weken lang vooruit zijn uitverkoornen aan,
die hem verkiezen, iedre fase liever proeven
dan rap en onverhoeds het leven uit te gaan.
Hij geeft hun tijd, o Heer, U vlijtig aan te roepen.
Want, Heer, zij duchten U veel méér soms dan het sterven,
zij zeggen: ''t Sterve' is kort, maar God is eindeloos!'
Zij menen dat Gij veel, veel meer van hen zult vergen
dan zo een triest sinjeur als zo een trage dood.
Gij, Heer, Gij zijt in staat hen eeuwig te verderven!
Het is geen klein verschil. Een ziel van stoom kastijden
wanneer het lijf van vlees sinds eeuwen is verrot,
het is wat anders nog dan 't schenden van wat lijken,
het is het waarborgsmerk van een heel ware God.
Een werk zo groots, o Heer, geen epos kan 't beschrijven.
Zij hebbe' elkaar vermoord om U, Heer, te verdienen,
het zondig vlees gekerfd, geradbraakt en verkoold.
Groot is, goddank, de schaar der liefdevolle lieden
die zacht de poten breken van het schaap verdoold,
en lang voor 't stervensuur uw paradijs verwierven.
Verwonder U dus niet wanneer zij daaglijks janken,
zij die U vrezen 't zeerst, zijn ook Uw ware trouwen.
Tussen de man die meent alleen te mogen danken
en hij die U slechts roept in 't klamme doodsbenauwen,
tussen die schobbers, Heer, zijn duizend overgangen.
En als ik minder bid dan de echte katholieken,
of de echte protestanten, die 't niet minder doen,
het is om van een schaars gebed tienvoudig te genieten
en uit bescheidenheid. Het afgeblaat sermoen,
ik ben er zeker van, is niet naar uw believen.
Ik heb U, Heer, naar 'k hoop, ditmaal met recht gebeden,
ik ben geen twijfelaar, Heer, voorwaar geen twijfelaar!
De twijfel is te slim en hindert mijn geweten,
ik heb niets uit te staan met deze handelswaar,
als zij die koster zijn en Urbanus heten.
Heb ik gezondigd tegen 't tweede der geboden?
Ik riep U met in mij het schroeiendste venijn
dat ooit uit mensenhart vervloeide in mensenwoorden,
de vrees, de grote vrees in 't afgeschuurd refrein:
De dood, de dood, de dood, het doodgaan, en de doden.
De dood is altijd kort, duurt hoogstens één seconde,
men is dood of niet dood, zoals Stendhal ons leert.
De foltering vooraf is langer aan de orde,
en iemand die, als Job, ontzaglijk blasfemeert,
kan zeggen: 'God mijn Heer, dit is Uw grootste zonde!'
Maar als ik mij verstout U op de dood te wijzen,
dat is het wijl ik denk dat Gij hem soms vergeet.
Zend mij een leugen, Heer, als ik met hem zal strijden,
een leugen, groot als de ernst die 'k in deez' verzen deed.
Want de ironie, zegt men, schaadt aan de poëzije.
Maart '28
=========
de poëzije milou
ja de poëzije...............
owww
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:16 17-10-2010 |
|
|
|
De dood is vaste vriend aan huis in de poëzie, net als de liefde overigens zijn dichterlijke tweelingsbroer.
Van Anton Korteweg
Crematorium
Je gaat er met de bus of tram naar toe
en volgt vandaar de richtingsbordjes maar.
Gebeurt het goed, kom je er met een kerst-
gevoel of zoiets moois getroost vandaan.
Het is heel erg maar ook weer niet zo erg.
Bedenkt bij onweerstaanbaar opkomend verdriet;
Die hebben ze- mij hebben ze nog niet.
Vandaar dat begrafenisfeesten hier in Vlaanderen, een dubbel karakter hebben: ze beginnen zeer in mineur met tranen en hier en daar een snik, maar eindigen feestelijk met zang en dans. Elke dode, hoe triest ook, wijst er ons op dat wij nog leven, en dat we er moeten van profiteren zolang dat nog kan. Korteweg is Nederlander, en dus gaat dat bij hem zo uitbundig niet, hij volstaat met de gedachte, een echt feest komt er niet aan.
Van Willem de Mérode
Begrafenis
Hij is bepaald heel net gekist;
Gekleed kostuum; op mat fluweel
Doet dat heel goed, 't is rijk en eêl.
Wat zou hij trots zijn als hij 't wist.
Het glas heeft een geslepen rand.
De schuif is van licht notehout;
Uit donker is de kist gebouwd,
Als passend voor een man van stand.
Plechtstatig wordt de stoet geschikt.
In de rijtuigen màg gesnikt.
Krijtwit gehandschoend, in de vormen,
Volgen de dragers, zwart en zacht.
Hij wordt met ongeduld verwacht
Door witte maden, rode wormen.
Een keurig sonnet met een vreselijke val. In het allerlaatste vers valt alle schone schijn waarmee men de dood bedriegen wou: gekleed kostuum, mat fluweel,glas met geslepen rand, licht notehout.....'t mag allemaal niet baten, witte maden en rode wormen wachten op hun maal.
Van Eddy van Vliet
Dood
Dood. Heb geen angst. Talm niet
voor mijn deur. Kom binnen.
Lees mijn boeken. In negen van de tien
kom je voor. Je bent geen onbekende.
Hou mij niet voor de gek met kwalen
waarvan niemand de namen durft te noemen.
Leg mij niet in een bed tussen kwijlende
kinderen die van ouderdom niet weten wat ze
zeggen.
Klop mij geen geld uit de zak
voor nutteloze uren in chique klinieken.
Veeg je voeten en wees welkom.
Ja, zo kan men natuurlijk zijn doodsangst ook overwinnen, door op familiaire manier om te gaan met hem, en zijn pantoffels klaar te zetten...op voorwaarde dat hij het kort houdt en ons niet eerst opzadelt met vreselijke ziektes en kindse asielverblijven.
Uit: Gerrit Komrij,Lang leve de dood,De Bezige Bij, Amsterdam, 2003
|
|
Reactie gegeven door ray - 20:01 16-10-2010 |
|
|
|
iemand van de week " de wereld draait door gezien"?
gummbah dichtte wat;
"een lelijke homo heeft geen reet aan zijn kont"
hahaha
|
|
Reactie gegeven door 88 - 18:46 16-10-2010 |
|
|
|
hazes, ik zag ooit een kort interview met hem, hij schaterde, haha,ze lachten me uit want ik was dat ventje met alleen maar lagere school, en nu schrijf ik mijn eigen teksten.
hij werd een grote jongen..of je er van houdt of niet, knap was het wel en hij bereikte mensen`s harten
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:39 16-10-2010 |
|
|
|
Als je dan toch die richting uitgaat, geef mij dan André Hazes maar, dan heb ik er nog de muziek bij, kan ik meezingen...en potje janken...
ik heb hier een brief voor m'n moeder
die hoog in de hemel is
deze brief bind ik vast aan m'n vlieger
tot zij hem ontvangt, zij wie ik mis
over natuurtalent gesproken, daar hadden we er één!
|
|
Reactie gegeven door 88 - 17:31 16-10-2010 |
|
|
|
dit gedichtje is niet representatief, dat besef ik, johandedichter is een klucht, zo over de top getrokken en al jarenlang zo, dat ik er bewondering voor kreeg, het slaat nergens op, echt niet, alleen dat zoete al, en vlinder fladder, alles wat cliché is, stipt hij aan, het is geen dichter, het is een natuurtalent waarin je de humor moet zien hoe het niet moet, dat bedoel ik een beetje..
sunset zou zeggen, ironie 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:17 16-10-2010 |
|
|
|
Ik weet niet goed hoe ik dat gedicht moet opvatten. Als grap vind ik het matig, als ernst is het voor mij niet te pruimen.
Een klotsende waterval, mijn liefde die tot een stromend beekje wordt. Hier word ik beetje landerig van. Ik vrees dat je het beter zult moeten uitleggen, wil ik over die brug komen...I don't see your point.
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:12 16-10-2010 |
|
|
|
Het gedichtje van seipie is een kluchtig stukje, maar heeft weinig te maken met de natuurgedichten van Van Geel. Van Geel laat in zijn gedichtjes onopgemerkte verbanden zien, hij reveleert in zekere zin de natuur. Seipie schetst een komisch tafereeltje, waarin hij ook niet zuinig is op zijn woorden.Van Geel is daarentegen zeer sober om zijn kern-inzicht mede te delen.Hoewel ze allebei over dieren dichten zijn het totaal verschillende figuren: de ene essentieel verhelderend, kernachtig sober, de ander meer op het toevallige gericht, komisch, anecdotisch...
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:50 16-10-2010 |
|
|
|
johandedichter - 17:19 19-7-2008 PM bij nieuw gedicht van deze schrijver Stuur e-mail Profiel bekijken van johandedichter Bekijk statistieken van dit gedicht
mijn liefde is net een waterval
in het begin
klotst het naar beneden
om daarna
veilig te worden opgevangen
in één rustig
stromend beekje
in mijn hart
johandedichter
en dit is ook een favoriet van mij, van deze tijd en zo over the top dat het kunst is, hij weet vast zelf niet hoe leuk of aandoenlijk hij is, en ook hij heeft een eigen handtekening.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:40 16-10-2010 |
|
|
|
ik vind dus de seipiegedichten leuk omdat het zo toegankelijk is, iedereen herkent zich wel in een of ander dier, zegt ie iets over een mol, dan kruip je zelf ook, heeft ie het over een olifant, dan slurf je mee, het is eenvoudig, psychologisch en daardoor briljant
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:36 16-10-2010 |
|
|
|
Ik zag een vette kater
jagen op een mus
maar dat was voor die dikzak
nog een hele klus.
Om die mus te grijpen
bij zijn mussennek
want ook die mus die keek wel uit
dat beest dat was niet gek.
Zo had die dikke vetzak
op die mus geen vat
vroeger was hij vlugger
toen hij nog ballen had.
- Henk van Zijp( Seipie) -
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:33 16-10-2010 |
|
|
|
Het wordt leuker als je zelf vertelt hoe het gedicht op je inwerkte....de lezer heeft dan een aanknopingspunt, en kan de eigen impressies aan die van jou toetsen.
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:31 16-10-2010 |
|
|
|
Doe dat 88, dit Forum dient, onder meer om, gedichten die men apprecieert te plaatsen, en liefst met enkele woorden van commentaar te voorzien.Dus ga je gang!
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:31 16-10-2010 |
|
|
|
bijvoorbeeld, om een indruk te geven
http://www.gedichten-freaks.nl/714939/
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:27 16-10-2010 |
|
|
|
leest iemand hier weleens iets van seipie?
zoniet, dan moet dat toch maar eens gebeuren, die houdt het al jaren vol dierengedichtjes in te sturen, her en der, en ze zijn zo leuk, ontroerend, lief, vermenselijkt enz, vaak klopt het ritme niet, maar de inhoud is doorgaans de moeite waard, ik zoek er wel wat van op, is echt leuk!
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:20 16-10-2010 |
|
|
|
Vliegend
Een eend, een suizen in paniek
waarin een rustig kwaken.
Een overvliegende eend, haar krampachtige vleugelslag, en inderdaad dat rustige kwaken, zo haaks op haar vlucht.
dit vind ik mooi!
wanneer het een inzending was geweest had ik opbouwende kritiek gegeven, maar deze bestaat al zo lang en is gevestigd, daarom schrijf ik zo graag vrij om dit niet na te gaan doen, maar wel goed om te lezen dat het gewoon bestaat en zo mooi is... dank voor het delen
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:12 16-10-2010 |
|
|
|
Eén van mijn hartdichters is Chris Van Geel.Hartdichters vind ik dichters die zonder omwegen naar je hart gaan, daar is geen verdediging tegen, je kunt alleen ondergaan.Hij is voor mij de natuurdichter van de Nederlandse letteren, hij die woorden vond voor gewone dingen in de natuur, maar die vreemd genoeg niet worden opgemerkt, of ternauwernood.
Plein
De mussen drogen met hun veren
de dunne plassen op het plein.
Je moet het verband maar leggen tussen de zich ijverig in regenwater van de plassen wassende mussen, en het drogen van die plassen.Dit is niet alleen maar taal, dit is ook een zaak van waarnemen, zien....
Woerd
Hoe dwingend, hoe meewarig,
geen beest spreekt overtuigender
dan in de nacht een eend
die kwaakt.
Sinds ik dat lang geleden las, zijn mijn oren opengegaan voor dieren die ineens 's nachts beginnen te praten.En inderdaad bij de woerd dat gevoel van urgentie, van betrokkenheid bij een groot gebeuren, dat gebiedende...
Vliegend
Een eend, een suizen in paniek
waarin een rustig kwaken.
Een overvliegende eend, haar krampachtige vleugelslag, en inderdaad dat rustige kwaken, zo haaks op haar vlucht.
Fatum
De hond drinkt uit zijn spiegelbeeld
het hele plasje leeg.
De genade van het kijken bij Van Geel, iets waar ik afgunstig op ben, maar o zo dankbaar....
Chr.J.van Geel,Dierenalfabet,Van Oorschot, Amsterdam, 1978
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:31 16-10-2010 |
|
|
|
De stad was de held van de moderne tijd, iedereen wou erheen, de één om carrière te maken de ander om volop te genieten van het uitgangsleven, nog een ander omdat echte kunst geboren werd in de stad....intussen ie er veel gebeurd; de stad verloor zijn aantrekkingskracht omdat hij als onveilig werd gezien, kunstenaars wilden terug naar de natuur, en vermeden de stad, hippies wilden weer op de boer en kweekten kippen en onbespoten groenten.... Volgende gedichten gaan over de fel begeerde of zeer gelaakte stad:
Van Anneke Brassinga
Fondamente Nuove, Venetië
Schoonheid zei, Stendhal, is nooit iets anders
dan belofte van geluk. Het groeiend verre
waarin behouden en bewaard had willen zijn.
Voortschrijdende onthechting van pleisterwerk
in de schone dode stad; der werelt stofkens
hier op te likken, zilte kalk, belofterest.
in vensternis. Aan de Inham van Erbarmen
waar water bijna onweerstaanbaar aanzegt
dat alles water is, wellust en verdrinking.
Een schim te omarmen bij nacht, dromend al
een schim te zijn die niet sterven moet.
En zie-ik boog, allengs gevleugeld,
mij liefdevol over de zonsopgang in de diepte.
Eigenlijk is Venetië het vorbeeld van een non-stad. Er rijden geen auto's, motto's en zelfs geen fietsen in, de straatjes zijn nauw, met nergens grote lanen om eens fiks door te stappen. Venetië is de herinnering aan een stad, de mensen die er wonen, leven in een droom van lucht en water, die niets meer te maken heeft met de brute realiteit van het vasteland.Anneke Brassinga heeft in haar gedicht die sfeer mooi gevat. Venetië is de belofte van geluk, de brokstukken van een grote droom, hoe mooi zegt ze het: stofkens hier op te likken, zilte kalk, belofterest in vensternis. Haar taalgebruik speels zoals gewoonlijk weet zeer treffend deze schim tot leven te wekken, en niet te vergeten; in venetië word je zelf tot schim, iemand die over kleine brugjes dwaalt, en zichzelf verdrievoudigd ziet in het water en in de nevel van een andere brug.
van Hugo Claus
Chicago
Onder het kruisraadsel der betonnen balken,
tussen de peroxyde teven
en de maagzweren der advertenties
door de bellen van de heilslegers belegerd
door roet en zoet besmet
en door de beledigde negers vernederd
wordt in de wand van elke begeerte
een grijzere begeerte wakker.
En blankere heren groeten mij,
vreemdeling in hun nest,
vriend in de pest.
Er is hier reden om te hangen,
reden genoeg, je gaat je gang hier
tussen vergeten en ontladen.
Een vers van Lucas helpt hier niet,
noch een lederen draak op je rug,
noch het binnenhuids herkauwen van het amandelhouten kruid.
Ik word hier snel vervangen
door een mond vol grint.
Groter verschil dan tussen Venetië en Chicago is moeilijk te bedenken, van de droomstad naar de stad waar alles brute realiteit is.Claus schreef dit gedicht in het begin van de sixties vandaar de politiek totaal niet correcte taal van negers en peroxyde teven. Hier staan goed en kwaad gewapend tegenover elkaar, hier val je van de misdaad met nog rokend pistool in het bellengerinkel van het leger des heils....hier kan je beter je bek houden, wil je niet eindigen als een mond vol grint. Sterk hoe Claus in weinig woorden de sfeer van Chicago met de hete naald kerft.
Van Luuk Gruwez
Kortrijk
-Come, friendly bombs, and fall on Slough-J.betjeman
Kom, lieve bommen, val op Kortrijk.
Niet omdat ik daar ontstond
tussen Walle en station,
uitgerust om op te krassen,
maar daar in Kortrijk wezens wonen
met trage tranen en met snelle winden,
muffer dan -eertijds- het rotend vlas
in het gouden water van de Leie.
En daar in Kortrijk mannen wonen
met schuine moppen, met centen die kloppen
in hun te diepe, haast diepzinnige zakken.
Kom, lieve bommen, donder neer, verpletter Kortrijk.
Maar spaar de kinderen van Stella Maris,
de sullen van de Pottelberg,
de hoeren van de Papenstraat.
En o, voordat ik het vergeet,
spaar ook mijn tante en de haren.
Spaar toch vooral mijn malle nicht
die dertig is en aan het telraam zit
en telt en telt en nooit iets vindt dat klopt.
Kortom, spaar Kortrijk maar.
De provinciestad met al zijn klein gekonkel en oneerbare commercie wordt hier door Luuk Gruwez belicht.Zoals hem ben ik in Kortrijk geboren, en kan slechts bevestigen wat er hier staat: een kleine stad waar je zo vlug mogelijk wilt uit wegkomen, weg van de schuine moppen, de diepe zakken vol met geld, de geur van rotend vlas en familiale winden...alleen de kinderen, de idioten,de gekken zijn hier
verfrissend om te frequenteren...laat die bommen maar vallen, maar ja, dan denk je op het eind: spaar het hele zooitje maar, eigenlijk zijn de enen schatplichtig aan de anderen...idioten en andere familie.
Uit Suburbia, de mooiste gedichten over de stad,Uitgeverij P, Leuven, 2003
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:04 15-10-2010 |
|
|
|
Er is zoveel dat het eigenlijk onbegonnen werk is om nog met poëzie te beginnen. Het vraagt een geraffineerde naïviteit om een gedicht te schrijven. Doen alsof men opnieuw begint, en weten dat je een spoor volgt, ook al zie je het niet.
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:50 15-10-2010 |
|
|
|
Ik kan niet blijven zwijgen over Goethe. Het gevaar is groot dat indien men over Goethe begint over niets anders meer dan Goethe praat. Eén van de grote cultuurmonumenten waar Duitsland kan op bogen, symbool van classicisme zowel als van romantiek, de 'Olympiër' genoemd, beheerste Goethe zijn tijd.Dat men daarna wat moest bekomen van zijn heerschappij, en zijn heil vond in Hölderlin, Novalis of Kleist neemt niet weg dat hij centraal blijft in de Duitse litertauurgeschiedenis. Goethe und kein End!
Um Mitternacht
Um Mitternacht ging ich, nicht eben gerne,
Klein, Kleiner Knabe, jenen Kirchhof hin
Zu Vaters Haus, des Pfarrers; Stern am Sterne
Sie leuchteten doch alle gar zu schön;
Um Mitternacht.
Wenn ich dann ferner in des Lebens Weite,
Zur Liebsten musste, musste, weil sie zog,
Gestirn und Nordschein über mir im Streite,
Ich gehend, kommend Seligkeiten sog;
Um Mitternacht.
Bis dann zulezt des vollen Mondes Helle
So klar und deutlich mir ins Finstere drang,
Auch der Gedanke willig, sinnig, schnelle
Sich ums Vergangne wie ums Künftige schlang;
Um Mitternacht
Om Middernacht
Om Middernacht ging ik, niet echt van harte,
een kleine, zeer kleine knaap nog, langs het kerkhof
naar het vaderhuis, dat van de predikant; ster naast ster
hoe mooi lichtten ze alle niet hoog aan de hemel
Om Middernacht
Dan, verder in het wijde leven groeiend,
wanneer ik naar mijn geliefste moest omdat ze mij dreef,
stonden sterrenhemel en noorderlicht over mij in strijd
en ik in komen en gaan geluk ademde bij iedere teug;
Om Middernacht.
Tot dan op het eind het heldere maanlicht,
zo klaar en duidelijk in mijn duisternis drong,
Dat ook de gedachten, willig, zinnig, snel
zich zowel om het verleden en de toekomst sloten
Om Middernacht.
Met excuses voor de vertaling die ik zelf voor de gelegenheid gefabriceerd heb. Klassieker kan het niet, in die mooie dialectischre beweging, van de bange knaap, over de door verliefdheid gedreven jongeling naar de met wijsheid overladen volwassene. Op de achtergrond de sterrenhemel telkens als indice en getuige van het ondermaanse kleine gebeuren.Dit gedicht geeft een mooi beeld waarom Goethe bij velen zo geliefd werd, bij anderen zo gehaat: dat evenwicht van hem begeerlijk en tegelijk afstotend....een God in mensengedaante, de Olympiër....
Uit Goethe, The Penguin Poets,Penguin Books,1972
|
|
Reactie gegeven door 88 - 17:27 15-10-2010 |
|
|
|
dat huuske...geinig, sja..
er is zoveel he?
vrolijk groetje, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:18 15-10-2010 |
|
|
|
Onlangs verschenen de Galgenliederen van Christian Morgenstern in het Nederlands, met de Duitse tekst ernaast, en dat kan niet onbesproken blijven. Morgenstern leefde filosofisch gezien in twee werelden, de ene metafysisch en pathetisch gebaseerd op de antroposofie van Rudolf Steiner, de andere ontwrichtend, komisch en grotesk, die zijn naam in de literatuurwetenschap heeft gemaakt.Hij bezat die zeldzame eigenschap, vooral in Duitsland zeldzaam, om de dingen licht op te vatten, en zich verre te houden van romantiek en weltschmerz.
Gespräch einer Hausschnecke mit sich selbst
Soll i aus meim Hause raus?
Soll i aus meim Hause nit raus?
Einen Schritt raus?
Hausenitraus-
Hauseraus
Hauseritraus
Hausenaus
Rauserauserauserause....
in de mooie vertaling van Bèr Wilbers
Gesprek van een huisjesslak met zichzelf
Mot ik m'n huuske uut?
Mot ik m'n huuske niet uut?
Een stappie ruut?
Liever niet ruut?
Huuskenietruut-
Huuskeruut
Huuskeniuut
Huuskenuut
Huusketuuttuuttuut.......
Ik ken een paar dichters van tempel die zich in deze humor wel kunnen vinden.
Die beiden Esel
Ein finstrer Esel sprach einmal
zu seinem ehlichen Gemahl:
"Ich bin so dumm, du bist so dumm,
wir wollen sterben gehen, kumm!"
Doch wie es kommt so öfter eben:
Die beiden blieben fröhlich leben.
De twee ezels
Een grauwe ezel sprak eenmaal
tot haar echtelijke gemaal:
"Ik ben zo dom, jij bent zo dom,
we kunnen beter sterven, kom!"
Maar, het komt we vaker voor:
De twee leefden vrolijk door.
Ja, men moet een beetje dom zijn om te willen leven, zeer inleefbaar dit ezelsdichtje.
Das Knie
Ein Knie geht einsam durch die Welt.
Es ist ein Knie, sonst nichts!
Es ist kein Baum! Es is kein Zelt!
Es ist ein Knie, sonst nichts.
Im Kriege ward einmal ein Mann
erschossen um und um.
Das Knie allein blieb unverletzt-
als wär's ein Heiligtum.
Seitdem geht's einsam durch die Welt.
Es ist ein Knie, sonst nichts.
Es ist kein Baum, es ist kein Zelt,
Es ist ein Knie, sonst nichts.
De knie
Een knie loopt eenzaamop aarde rond.
Ze is een knie, anders niet!
Ze is geen boom! Ze is geen hond!
Ze is een knie, anders niet
In de oorlog viel ooit een man
doorzeefd door kogels om.
Alleen de knie bleef ongekwetst-
als ware ze een heiligdom.
Sindsdien loopt ze eenzaam op aarde rond.
Ze is een knie, anders niets!
Ze is geen boom! Ze is geen hond!
Ze is een knie, anders niets.
Ja de essentie van de 'knie-heid' op zijn Duits belicht, of moet ik zeggen 'kniesheid'.Morgenstern is een dichter om mondjesmaat van te genieten. Een overdaad aan absurdisme wordt gauw vervelend, maar mits juiste dosering scherpt het de geest en houdt hem kwik.
Uit Christian Morgenstern, De Galgenliederen en andere groteske gedichten,Uitgeverij Ijzer, Utrecht, 2006.
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:35 14-10-2010 |
|
|
|
Omdat er tegenwoordig nogal veel gedichtjes op Tempel komen over eten en drinken, heb ik een drietal gedichtjes gekozen uit de bundel 'Lyrisch over eten'
We beginnen met Lucebert
vrede is eten met muziek
vredig eten is goed eten
want lekker eten doet men alleen in rust en vrede
voor een goede spijsvertering is het een vereiste
dat men elk hapje vijftienmaal kauwt
daarom eet men met muziek ook beter
want vrolijke tonen bewegen de kaken vanzelf
harmonieus en met de kaken ook de slokdarm
en later zelfs de overige dertig meter
lange darmen in de buik
vrede is goed eten met goede muziek
met marsmuziek kan men beter lopen dan eten
als men dan ook vredig loopt
en niet meemarcheert met een troep soldaten
tegen andere soldaten
dan is marsmuziek net zo bedorven
als besmet voedsel
maar bij dansmuziek is het zeker goed eten
want dansen is geen vechten
wie danst houdt rekening met andere dansers
zoals men onder het eten niet alle
lekkere hapjes alleen verorbert maar die deelt
met de overige disgenoten
Een bewijs dat Lucebert ook zeer duidelijk en eenvoudig kon schrijven als hij daar zin in had. Het klinkt bijna macrobiotisch met dat vijftienmaal kauwen, en ingebouwde vredesboodschap.
Van Ben Cami
Ode aan de aardappel
De aardappel heb ik lief daar hij,
Strevend naar volkomen rondheid,
Altijd ànders rond is,
En oogjes heeft
Als van een blindgeboren diertje.
Ik heb hem lief daar hij, zo lekker,
Door de Groten wordt miskend;
Daar zijn kruid zo lelijk
En zijn bloem zo onaanzienlijk is,
En vooral daar hij
(Alsof hij wist dat hij in vrouwenhand
Belandt)
Bescheiden en beschaamd
Zijn klootjes
Verborgen houdt onder het zand.
Een toonbeeld van pudeur die aardappel, altijd in zijn jasje, en met zijn klootjes in het zand, houdt hij zich verre van elk naturistenkamp.
Van Marjoleine De Vos
Kooklust
Met gretige borsten staat begeerte aan het aanrecht
zoent het zaad uit tomaten, kijkt naar het zwellen
van beslag onder vochtig doek. Haar hand liefkoost
de haas van een jonge stier, zijn zoekende tong
is gemaakt voor de hare, verzaligd streelt ze
zijn ballen de pan in. Hartstocht
is een keukenprinses met aanraakbare huid,
donzig als deeg, geurig als boter, een weerloze
van bot bevrijde eend die naakt wil zijn
als een olijf in olie, een perzik op sap.
Ze wil zich ontleden op het hakblok, betast worden
door gulzige vingers en gloeiend verslonden.
Een vis zijn, zwemmend in roomsaus
gewiegd, gekend, begeerd, genoten.
Het heeft wat om door Marjoleine De Vos gefileerd te worden in haar keuken.
Uit:Lyrisch over eten, de lekkerste gedichten uit de Nederlandse poëzie,Thomas Rap,2004
|
|
Reactie gegeven door 88 - 18:36 13-10-2010 |
|
|
|
ja hoor, weer een uitdaging, oke, ik ga er wel weer aan zitten als ik inspi krijg, doe je mee?
tuurlijk, nu moet je wel gneh gneh...
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:31 13-10-2010 |
|
|
|
Graag gedaan 88.Ik dacht nochtans dat gezien je nick 88, je wel niet bang was voor wat telwerk. Wie tot 88 kan tellen,kan ook al gauw aan 160 geraken. Beetje oefenen en 88 maakt een 160.
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 18:28 13-10-2010 |
|
|
|
ik herinner me als de dag van gisteren dat iemand zei, joh 88, als je dan echt zo bijdehand bent, schrijf dan eens een sms gedicht, wist ik weel wat dat was? Ik telde me de tandjes en wist niet van spaties en witregels, noem maar op, het werd een belachelijke inzending pfff..
En dan kom je weer op dat telwerk he, de schrijver moet tellen, maar de lezer ook, wie vindt dat nou leuk? ikke niet... niet als schrijver en niet als lezer, ik zie me al tellen zeg...
iemand vond het uit, waarom zou je dat na willen doen? de primeur is er.. hmm..wat ben ik weer negatief he? oke oke..nu weer rustig pff adem in-adem uit-
ik hou niet zo van teldingen, elfjes, ku`s en dit 160-ding, deze laatste was ik vergeten.. hartelijk dank voor het oprakelen van die frustratie :D
liefs, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:11 13-10-2010 |
|
|
|
Ik meldde al dat van Herman Van Rompuy , voorzitter van de Europese Raad, een haiku bundel is verschenen. Ik citeer even uit zijn voorwoord.
'Waarom ik mij bij het schrijven van een gedicht tot de haiku aangetrokken voel, heeft diverse redenen. Ooit schreef Hugo Claus: 'Men spreekt voortdurend maar is er van woorde sprake?'. De beknoptheid van de haiku biedt mij de kans terug te keren naar de essentie van het woord door in zo weinig ruimte in een ongekunstelde taal veel te zeggen.....
Haiku betekent letterlijk 'speels vers'. Het onbevangene ervan inspireert de dichter én de lezer even afstand te nemen van de drukte en de drukdoenerij waarin we vaak hopeloos verstrikt dreigen te raken.....'
Hij is inderdaad goed geplaatst om over de drukte mee te praten, Herman Van Rompuy, kan mij voorstellen dat het schrijven van een Haiku tussen twee marathonvergaderingen, of zelfs tijdens zo'n vergadering een beetje soelaas biedt.
Herman Van Rompuy, Haiku,Poëziecentrum Gent, 2010
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:44 13-10-2010 |
|
|
|
Een novum in de poëzie is de 160, deze is ontstaan door het verschijnen van de mobiele telefoon in het menselijk verkeer.
Een 160 wordt geschreven op een mobieltje, en bestaat zoals zijn naam dat zegt 160 tekens inclusief wit en leestekens.
Hierover verscheen onlangs een bundel bij Meulenhoff, enkele voorbeelden:
knip en plak me tot
bloedens toe
kruip mij door het slijk,
huil mijn ogen uit je kop
en als dat niet voldoet;
pak mijn been en schop
jouw grond onder me
vandaan
Van Alexandra Anders. Wat men op de trein al niet bedenkt om de geliefde mee te verrassen.
Van Kapitein Lafbek deze:
Als door paperclips
gebeten ga ik de strijd
aan.Broodtrommel
onder de snelbinders.
Trouwfoto achter het
pennenbakje.De dood in
verschiet is thans nog
schijn-.
Ja soms word je brutaal afgebroken als je boven de 160 wil gaan, en wordt de boodschap wat onduidelijk, maar een geriefelijk type die Kapitein Lafbek dat wel...
Zoals 160 tekens mij
beknellen in een
dwangbuis van
precisie, zo dwing jij
mij de hele godganse
tijd om te zeggen wat
ik van onze
zogenaamde relatie
vind, muts.
Van Ilja Leonard Pfeijffer. Ja het is de eeuwig terugkerende vraag: wat vind je van mij of van ons?Je muts gaat er scheef van staan.
de mossellunch
in sjinkerij de bobbel
bespeelt de labialen
van mijn lust
jij nipt een
bitter bobbelke
wijst op
de sint servaes
en zegt: let op
je woorden schat
van Dick Ronner. Ik heb weer zin in een lekkere portie mosselen met frietjes en een bobbelke.
Uit 160, bloemlezing sms-gedichten,Meulenhoff, Amsterdam, 2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:38 13-10-2010 |
|
|
|
Sylvia Plath is een idool, een dichteres waar het lijden centraal staat, gehuwd met de briljante Engelse dichter Ted Hughes, die haar soms in de steek liet voor één van zijn fans,daarbovenop nog de rivaliteit om wie de beste dichter was, en je hebt alle elementen voor een film, en die is gemaakt. Sylvia Plath leefde dikwijls op het kantje van de waanzin, en ging wel eens overboord, maar haar Poëzie heeft edge, snijdt als een mes.
The Arrival of the Bee Box
I ordered this, this clean wood box
Square as a chair and almost too heavy to lift.
I would say it was the coffin of a midget
Or a square baby
Were there not such a din in it.
The box is locked, it is dangerous.
I have to live wioth it overnight
And I can't keep away from it.
There are no windows, so I can't see what there is in there.
There is only a little grid, no exit.
I put my eyes to the grid.
It is dark, dark,
With the swarmy feeling of African hands
Minute and shrunk for export,
Black on black, angrily clambering.
How can I let them out?
It is the noise that appals me most of all,
The unintelligible syllabes.
It is like a Roman mob,
Small, taken one by one, but my god, together!
I lay my ear to furious Latin.
I am not Caesar.
I have simply ordered a box of maniacs.
They can be sent back.
They can die, I need feed them nothing, I am the owner.
I wonder how hungry they are.
I wonder if they would forget me
If I just undid the locks and stood back and turned in a tree.
There is the laburnum, its blond colonnades,
And the petticoats of the cherry,
They might ignore me immediately
In my moon suit and funeral veil.
I am no source of honey
So why should they turn on me?
Tomorrow I will be sweet God, I will set them free.
The box is only temporary.
in de vertaling van Lucienne Stassaert geeft dat
De aankomst van de bijenkast
Ik heb hem zelf besteld, deze keurige houten kast
vierkant als een stoel en bijna te zwaar om op te tillen.
Een doodkist voor een dwerg, me dunkt,
of een vierkante baby
als er daarbinnen niet zo'n geraas was.
De kast is op slot, een gevaarlijk ding.
Ik moet er 's nachts mee leven
en ik kan er niet van wegblijven.
Er zijn geen vensters, ik kan dus niet zien wat erin zit.
Er is enkel een klein rooster, geen uitgang.
Ik druk mijn oog tegen de rooster.
Het is er donker, donker,
een gekrioel en gewemel van Afrikaanse handjes,
minuscuul en gekrompen voor de export,
zwart op zwart, bezig aan een woedende klim.
Hoe kan ik ze loslaten?
Al dat rumoer jaagt me nog het meeste angst aan,
de onbegrijpelijke syllaben.
Net een Romeinse volksoploop,
miniem, een voor een, maar samen, goeie God!
Mijn oor legt zich toe op razend Latijn.
Ik ben geen Caesar.
Ik heb gewoon een kast maniakken besteld.
Ze kunnen teruggestuurd worden.
Ze kunnen sterven, ik hoef ze niet te vervoeren, ze zijn mijn eigendom.
Ik vraag me af hoe hongerig ze zijn.
Ik vraag me af of ze mij zouden vergeten
als ik zomaar de sloten openmaakte, achteruitweek, en in een boom veranderde.
Ziedaar de goudenregen, zijn blonde zuilenrij,
en de onderrokken van de kersenboom.
Ze zouden me wel meteen kunnen negeren
in mijn maankostuum en rouwsluier.
Ik ben geen bron van honing
dus waarom zouden ze zich tegen mij keren?
Morgen ben ik de goede God, morgen laat ik ze vrij.
De kast is maar tijdelijk.
De angst en het verlangen die zo'n kast oproepen zijn hier meesterlijk verwoord.De bijenzwerm bedreigend, met dat onbegrijpelijke gezoem, roept het Romeinse Forum op tijdens een volksoploop, en zij is geen Caesar, kan het volk niet tot kalmte manen, ze is verplicht het razende Latijn te blijven horen.Misschien de kast openmaken, en in een boom te veranderen, een hybride, half gouden regen half kersenboom om de voeding voor de bijen gevarieerd te maken.
En als ze gewoon vrij worden gelaten, is de pijnlijke vraag gaan ze mij dan niet negeren? Ik gekleed in een imkerspak, soort maankostuum met een sluier voor de ogen....
Sylvia Plath, Zie, de duisternis lekt uit de scheuren, Gedichten, Wagner&Van Santen, Sliedrecht 2003
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 16:54 12-10-2010 |
|
|
|
Decreet
Het behaagt Ons Lucebert bij de Gratie der Gratiën
Keizer & Koning der 5Tygers, Groothertog van Griebo
Anhalt, Graaf van A & Tonalië, Enz., Enz., op deze
Dag per Decreet Aan U de Gunst te Verlenen om van-
af Dagtekening navolgende Titels te voeren met bij-
behorende Emblemata en het daaruit voortvloeiende
Leenrecht ende Privilegiën te genieten op Voorwaarde
dat al deze Rechten aan het Volk zullen vervallen
zodra des Keizers Onderdanen het verlangen tot de
Constitutie van een Volksdemocratische Republiek
te kennen hebben gegeven.
& Koning van Saguntum, Prins van Konopiska, Bouwheer
& van Babel, Baljuw van de Ballearen, Ruwaard van
& Memphis City, Ridder in de Orde van het Knalpak,
& Magister Artium Liberalium.
Aldus door ons gedecreteerd en gedaan op de 8ste Maart
in het 4de jaar Ao 1954.
Imperator Rex
Lucebert
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:27 12-10-2010 |
|
|
|
Hölderlin heb ik eigenlijk via Heidegger leren kennen. Het verwonderde mij eigenlijk telkens ik in Frankrijk was, dat daar zoveel vertalingen en exegeses van die toch zeer Duitse dichter te vinden waren.De link was Heidegger, die door het existentialisme van Sartre zeer in de mode geraakt was.
Een zeer groot dichter, een hemelbestormer:
Hälfte des Lebens
Mit gelben Birnen hänget
Und voll mit wilden Rosen
Das Land in den See,
Ihr holden Schwäne,
Und trunken von Küssen
Tunkt ihr das Haupt
Ins heilignüchterne Wasser.
Weh mir,wo nehm' ich, wenn
Es Winter ist, die Blumen, und wo
Den Sonnenschein.
Und Schatten der Erde?
Die Mauern stehen
Sprachlos und kalt, im Winde
Klirren die Fahnen.
in de vertaling van Erik Derycke luidt dat
Helft van het leven
Met gele peren neigt
En vol van wilde rozen
Het land naar het meer,
Gij lieve zwanen,
En dronken van kussen
Doopt gij het hoofd
In het heilignuchtere water.
Wee mij, waar haal ik, als
Het winter is, de bloemen, en waar
De zonneschijn?
En schaduw van de aarde?
De muren staan
Sprakeloos en koud, in de wind
Knarsen de weerhanen.
Hölderlin verstaat de kunst om de taal te laten knarsetanden met zijn zinnen die vaak onaf, nergens naartoe lopen.Als je in de helft van je leven bent, en er alleen fysisch nog aftakeling wacht, hoor je 'die Fahnen Klirren', gelukkig is er Hölderlin om dit te evoceren, en je precies door je verdriet en angst zichtbaar te maken, weer smaak geeft in het leven. Hölderlin met zijn eeuwig heimwee naar jeugd en schoonheid schreef ook:
Das Angenehme dieser Welt...
Das Angenehme dieser Welt hab ich genossen,
Die Jugendstunden sind, wie lang! verflossen,
April und Mai und Julius sind ferne,
Ich bin nichts mehr, ich lebe nicht mehr gerne!
Het aangename van de wereld...
Het aangename van de wereld hier heb ik genoten,
De uren van de jeugd zijn lang al! afgesloten,
April en mei en juni weggedreven,
Ik ben niets meer, ik wil niet graag meer leven!
Het drama Hölderlin die als een zonderling eindigde als gast van een timmerman woonachtig in een toren, nog steeds te bezichtigen in Tübingen. Op de muur van zijn kamer vind je nog handgeschreven notities van hem.
Friedrich Hölderlin,de mooiste van Friedrich Hölderlin,Lannoo/Atlas, Tielt, Amsterdam,2010
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:50 12-10-2010 |
|
|
|
Onvermijdelijk als men de grote dichters van de twintigste eeuw afloopt stuit men op Rilke. Hijzelf vond op een bepaald ogenblik dat hij een tijdje moest stoppen met gedichten schrijven; hij had de stiel zo goed onder de knie dat het hem ging vervelen, zijn werk werd tot sjabloon.
Herbsttag
Herr es ist Zeit. Der Sommer war sehr gross.
Leg deinen Schatten auf die Sonnenuhren,
und auf den Fluren lass die Winde los.
Befiehl den letzten Früchten voll zu sein;
gieb ihnen noch zwei südlichere Tage,
dränge sie zur Vollendung hin und jage
die letzte Süsse in den schweren Wein.
Wer jetzt kein Haus hat, baut sich keines mehr.
Wer jetzt allein ist, wird es lange bleiben,
wird wachen, lesen, lange Briefe schreiben
und wird in den Alleen hin und her
unruhig wandern, wenn die Blätter treiben.
Vertaling van Maurits Van Vossole
Herfstdag
Heer, het is tijd. Het was een grote zomer.
Leg nu uw schaduw over zonnewijzers,
en over weiden laat de winden komen.
Beveel de laatste vruchten vol te zijn;
geef ze nog twee meer zuidelijke dagen,
drijf gij ze de voleinding in en jaag de
uiterste zoetheid in de zware wijn.
Wie nu geen huis heeft, bouwt er zich geen meer.
Wie nu alleen is, zal nog lang zo blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en zal in lanen al maar heen en weer
onrustig lopen, waar de blaren drijven.
Ongetwijfeld één van de schlagers van het Duitse repertoire, een verplicht nummertje in elke bloemlezing.Ik was er dol op toen ik zo'n jaar of twintig was, maar misschien omdat het zo'n allemansvriendje is, sta ik er nu verder vanaf.Ik ben meer naar de uit de bank springende poëzie als deze van Hopkins geëvolueerd, maar het blijft een perfect gedicht, een voorbeeld van spleen of Weltschmerz van grote allure. Vroeger zag ik mij door de woorden van Rilke door de lanen lopen doorheen de drijvende bladeren, jong en onbegrepen, dakloos mijn lot tegemoet. Nu zit ik liever voor mijn scherm, goed verwarmd, zijn gedicht te bespreken.
Rainer Maria Rilke, Tussen Stroom en Gesteente,Uitgeverij Danthe NV, Sint-Niklaas,1980.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:21 12-10-2010 |
|
|
|
Nu ik toch bezig ben met de top-tien gedichten, kan Gerard Manley Hopkins niet ontbreken. Hij werd door de Jezuieten vereerd als een soort heilige van de poëzie, niet alleen omdat hij zo mooi schreef maar ook en vooral omdat hij ook pater jezuiet was.Maar hij was een rasdichter, dat blijkt:
Pied Beauty
Glory be to God for dappled things-
For skies of couple-colour as a brinded cow;
For rose-moles all in stipple upon trout that swim;
Fresh-firecoal chesnutt-falls; finches´wings;
Landscape plotted and pieced-fold,fallow, and plough:
And áll trádes, their gear and tackle and trim.
All things counter, original, spare, strange;
Whatever is fickle, freckled(who knows how?)
With swift, slow; sweet, sour, adazzle, dim;
He fathers-fort whose beauty is past change:
Praise him.
vertaling van J.Eijkelboom
Gevlekte schoonheid
Ere zij God voor gespikkelde dingen-
voor luchten koppel-gekleurd, gelijk een bonte koe;
voor roze moedervlek-stippels op forellen in water;
koolvuur van val-kastanjes; vleugels van vinken;
het landschap in percelen- omheind, braak en geploegd;
en élk vak, hun gereedschap, gerei en tuigage.
Elk ding tégen, oorspronkelijk, schaars, anders;
al wat is: grillig, sproetig (wie weet hoe?)
en snel, traag, zoet, zuur; schitterend, dof;
wat hij verwerkt wiens schoonheid nooit verandert:
breng hem lof.
In de vertaling van Leo Vroman geeft het dit:
Gevlekte pracht
Glorie zij God voor bontigheid,
voor hemelen, marmerend als koeiehuid;
voor bloemsproetjes uitgestippeld op vlugge forellen;
vers vonkgepoft kastanje-herfstlicht; vinvlerk; wijd
landschap siergekaveld; eg-ploeg-braak geruit;
en alle beroepen, hun gerei,tuig, toestellen.
Ieder net ander, zeldzaam, eigenaardig ding;
alles wat grillig uitschift(en wie wee hoe uit?)
in snel,sloom;zoet, zuur; hel, gedoofd;
Hij vadert voort boven verandering;
Hij zij geloofd.
Ik verkies de vertaling van Vroman die veel beter het adembenemende ritme van Hopkins gedicht meedraagt, en ook qua woordkeus dichter bij het oorspronkelijke gedicht blijft.Het is niet verwonderlijk dat een Jezuiet een lofzang aan God maakt, maar de manier waarop is wel uitzonderlijk. Hopkins liefde gaat uit naar alles op aarde wat uit de bank springt,raar en bijzonder is,gevlekt, gemarmerd en geruit. Ook ambachtstuig vindt hij zalig, en alles wat er grillig uitschiet, heel zoet of heel zuur is.
Van zo'n pater zou men juist de liefde voor orde en normaliteit verwachten, maar nee de gekste dingen staan dichter bij God dan de ordentelijke.
Ik vind het een gedicht dat 'dappled' is en 'counter' en 'fickle' en freckled'....een schitterend ding!
Uit Gerard Manley Hopkins, Gedichten,Ambo, tweetalige editie,Baarn,1984
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:46 11-10-2010 |
|
|
|
Ik vergat alweer de bibliografie:
Emily Dickinson,Gedichten in twee delen,Van Oorschot, Amsterdam,2005. de vertaling is van Peter Verstegen.
Emily Dickinson, Gedichten,de Prom,Baarn , 1986
vertaling van Louise van Santen
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:39 11-10-2010 |
|
|
|
Emily Dickinson heb ik vanaf het eerste ogenblik dat ik haar leerde kennen gekoesterd als een hartsdichteres. Haar gedichten zijn schijnbaar eenvoudig, beetje 'simpel' zouden sommigen zeggen, maar ze is hyper-geraffineerd, een bloempje waar je achteloos aan voorbijgaat, maar waar je de volgende dag eens terug komt naar kijken.
I heard a Fly buzz-when I died-
The Stillness in the Room
Was like the Stillness in the Air-
Between the Heaves of Storm-
The Eyes around-had wrung them dry-
And Breaths were gathering firm
For that last Onset-when the King
Be witnessed-in the Room-
I willed my Keepsakes-Signed away
What portion of me be
Assignable-and then it was
There interposed a Fly-
With Blue-uncertain stumbling Buzz-
Between the light-and me-
And then the Windows failed-and then
I could not see to see-
Een Vlieg zoemde-toen ik stierf-
De Kalmte in 't Vertrek
was als de Kalmte in de Lucht-
tussen Vlagen en Storm-
Ogen rondom-al drooggehuild-
En Adem nam zijn kracht bijeen
voor die laatste Aanval-als de Vorst-
ter Plaatse-zelf verschijnt-
'k Vermaakte mijn Herinnering-
en schonk dat deel van mij-dat
te Vermaken valt- dat was 't moment
waarop een Vlieg-tussenbeide kwam-
met Blauw-zwak stamelend Gezoem-
tussen mij-en het licht-
Toen liet het Raam verstek gaan-en
toen viel mijn Zicht-uit 't zicht-
dit is de vertaling van Louise van Santen, maar ik verkies deze van Peter Verstegen, die nu volgt:
Ik hoorde een Bromvlieg-toen ik stierf-
De Stilte in 't Vertrek
Was als de Stilte Buitenshuis-
Als stormwind even stokt-
Ogen rondom-wrongen zich dood-
De Adem werd weer strak
Voor 't laatste Offensief-de Vorst
Reeds zichtbaar-in 't Vertrek-
Mijn Aandenkens vermaakt- wat mij
Iets waard leek schonk ik weg
Met mijn Paraaf-toen was er
Die tussenkomst van vlieg-
Met Blauw-weifelig-Botsgebrom-
Tussen mij-en het licht-
Toen vielen Vensters uit-en toen
Verdween het zien uit zicht-
Het stervensbed van een koningin of prinses, helemaal op het einde als de Koning als laatste de kamer betreedt.
De stervende zit in haar hoofd met haar eretekens en kostbaarheden, wie wat krijgt bij testament. Alleen een bromvlieg verstoort het plechtige proces, haar gezoem vult de kamer en steelt de laatste show.Dan valt alles uit: de vensters, de ogen, niets is nog te zien.
Wat een klasse die beginregel: I heard a Fly buzz-when I died- en wat een klasse die eindregel: I could not see to see-. Die vlieg die alles overschaduwt, als het leven die het haalt van de dood, ook van een illustere koningin.
Groots!
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:51 11-10-2010 |
|
|
|
Ik vergat de bibliografie te vermelden:
Paul Celan, Verzamelde Gedichten,Meulenhoff Amsterdam, 2003.
de vertaling is van Ton Naaijkens
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:47 11-10-2010 |
|
|
|
Paul Celan, één van de grootste Duitstalige dichters van de naoorlogse tijd is ook in ons taalgebied breed doorgedrongen, wordt vaak geciteerd en is de dichter die het mogelijk maakte om over de Shoa, over de exterminatiekampen poëzie te schrijven.We kennen allemaal de zin van Th. Adorno dat na
Auswitch poëzie niet meer mogelijk was, dezelfde Adorno heeft na het lezen van de poëzie van Celan gezegd, dat hij zich daarin dus vergist had.
Zähle die Mandeln
zähle, was bitter war und dich wachhielt,
zähl mich dazu:
Ich suchte dein Aug, als du's aufschlugst und niemand dich ansah,
ich spann jenen heimlichen Faden,
an den der Tau, den du dachtest,
hinunterglitt zu den Krügen,
die ein Spruch, der zu niemandes Herz fand, beschütet.
Dort erst tratest du ganz in den Namen, der dein ist,
schrittest du sicheren Fuss zu dir,
schwangen die Hämmer frei im Glockenstuhl deines Schweigens,
stiess der Erlauschte zu dir,
legte das Tote den Arm auch um dich,
und ihr ginget selbdritt durch den Abend.
Mache mich bitter.
Zähle mich zu den Mandeln.
in de vertaling van Ton Naaijkens luidt dat
Tel de amandelen
tel wat bitter was, je wakker hield,
tel mij erbij:
ik zocht naar je oog toen je het opsloeg en niemand je aankeek,
ik spon die geheime draad
waar de dauw, die jij had bedacht, van
afgleed naar de kruiken-
die worden behoed door een spreuk
die een weg vond door niemand z'n hart
Daar pas tras je geheel in de naam die je draagt,
schreed je steevast af op jezelf,
zwaaiden de hamers vrij
in de klokkenstoel van je zwijgen,
sloot het beluisterd zich bij je aan,
sloeg het dode zijn arm om je heen-
met z'n drieën liepen jullie de avond door-
Maak me bitter.
Tel me bij de amandelen.
Bij Celan staat de amandel, hier de bittere amandel in tegenstelling tot de zoete, voor wat pijnlijk verzwegen wordt in de menselijke communicatie, zij het de dood, de kampen, de verworpenen, de achterkant van ons bestaan.
In het gedicht lijkt het erop dat een vrouw zittend bij een man ineens die derde in de gaten krijgt, die haar zal inleiden in die achterkant.-ik zocht naar je oog toen je het opsloeg , ik spon die geheime draad, waar de dauw....
De vrouw is beginnen wenen (de dauw), en heeft via haar traan de weg gevonden naar de kruiken die worden behoed door een spreuk die nog geen weg vonden naar iemands hart.
De kruiken, die we diep in ons herbergen, en waar we zelfs niet aan denken durven, laat staan ze te openen.
Maar de vrouw gaat aangemoedigd door die derde haar weg, en vindt uiteindelijk helemaal haarzelf, in die diepten.
De prachtige regels: schreed je steevast af op jezelf, zwaaiden de hamers vrij in de klokkenstoel van je zwijgen...sloeg het dode zijn arm om je heen- illustreren dit op onnavolgbare wijze.
gedrieën liepen jullie de avond door.
Maak me bitter.
Tel me bij de amandelen.
één van mijn top-tien gedichten....vreselijk mooi!
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:55 11-10-2010 |
|
|
|
Doe ik nog een Cees Buddingh hier.........
O neem mij
dacht ik dat het meisje zei
maar ze zei
o neem mij niet kwalijk
=======
|
|
re:aan allen op het FORUM |
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 17:52 10-10-2010 |
|
|
|
ik wilde hier wat aandacht vragen voor de Nederlandse zanger en tekschrijver/dichter/acteur Huub van Lubbe
zijn band de Dijk had net een cd gemaakt met in het Engels vertaalde songs met Solomon Burke.Burke kwam gisteren op schiphol om met de Dijk wat optredens te doen.
maar overleed in het vliegtuig.
ik heb een aantal jaren terug een dvd gezien die heet geloof ik Concordia waar v.d.Lubbe met een paar vrienden/muzikanten gedichten/liedteksten maakte waarmee
ze een theater toer hebben gemaakt.
bekijk die dvd eens: prachtige gedichten en wonderschone muziek en ook een kijkje in de keuken hoe men de gedichten met elkaar schreef.
voor iedere dichter met affiniteit met muziek een must om een keer te bekijken.
ook voor serieuze dichters die denken dat een lied schrijven makkelijk is en geen poëtische waarde heeft
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:48 10-10-2010 |
|
|
|
ja, daar ben ik het helemaal mee eens, het is een goede oefening om te leren schrappen wat je missen kan, en de hersens flink laten kraken, idd beter dan kruiswoordpuzzels.. een sudoki oplossen is dan weer wel een aanrader :D
x 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:45 10-10-2010 |
|
|
|
Wat je er ook mag over denken, de haiku bestaat in de Europese letterkunde en leidt een florissant bestaan.
Ik denk dat dit komt, omdat 'kort' in is. Mensen sturen veel sms'jes,in telegrafische stijl, vaak komt dit al zeer dicht bij een haiku. Zelf was ik verwonderd over de grote belangstelling in Gent; mensen die van heinde en verre waren gekomen om hun schrijfsels te laten lezen, en die van anderen te lezen.Ook als je een theorie hebt waaruit moet blijken dat de haiku eigenlijk niet past in onze taal, dan nog is er de praktijk die de theorie weerlegt. In Frankrijk zegt men; 'La Théorie n'empêche pas d'exister'...'De Theorie kan niet beletten dat dingen bestaan'.
Zelf maak ik graag haiku's op de trein, of als ik geen inspiratie heb voor iets langs. De vorm verplicht tot gebalde concentratie, en het vinden van een pointe...niet eenvoudig en leuker dan kruiswoordraadsels oplossen.
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:34 10-10-2010 |
|
|
|
Wat jij doet met dit forumdinges is zo goed, je licht toe wat je voelt bij, of weet van die meesters, leerzaam en je weet waarover je praat.
Even terug naar de ku`s,met alle respect, ik heb ze zelf ook met plezier gelanceerd, meer om te provoceren.. wat ik zeggen wil is; degenen die het structureel proberen, daarvan krijg ik het gevoel, kijk eens hoe wijs ik ben? Dat gaat tegen staan want onze taal leent zich er al niet voor, en wij bezitten die ruimte van geest niet om het zo knap te plaatsten als de kukubakkers kunnen, bij ons is het meer dwangmatig lettergrepen tellen, ik vind het meestal echt niet mooi, tenzij je er iets eigens in ziet van de auteur, een knipoog of een vondst, en dat tref je zelden..
hopelijk heb ik niemand op de ziel getrapt, dat was de bedoeling niet, wie toch boos wordt krijgt van mij volgende keer wel als goedmakertje een haikuexcuuscadeaudoos, met strikje er omheen :))
liefs, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:32 10-10-2010 |
|
|
|
Paul Claes is een wondere verschijning in ons literatuurlandschap. Hij is in de eerste plaats een exegeet die ook aan de meest hermetische teksten zin en uitleg verschaft. Zijn Rimbaud-studies in het Frans geschreven en binnen dit taalgebied zeer warm onthaald zijn daar een voorbeeld van.Maar behalve geleerde is Claes ook dichter, en op zijn best eigenlijk als hij er al zijn eruditie tegen aan gooit, en illustere collega-dichters nabootst.
Uit mimicry
Grafsteen
Ik heb geleefd van liefde en jenever
en heb de een bedrogen met de ander,
wat mij, hun boezemvriend en tegenstander,
thans lichter ligt op 't hart dan op de lever.
Deze is voor Jean Pierre Rawie bedoeld, en zowel qua vorm als inhoud op hem passend.
Vers
Alles kan ik verdragen,
de gedichten van Elsschot,
een bundel van Bloem, een boekje
van Piet Paaltjens kan ik met droge ogen
uitlezen, daar ben ik
werkelijk hard in.
Maar een regel van Nel Benschop,
in onbehouwen letters,
op een vers kindergraf, nee.
Deze is voor Rutger Kopland, maar Nel Benschop deelt in de klappen.
En nu eentje voor Hans Faverey
Een hand klapt zich
te pletter.
Zoals het zich ver-
zwegene beweegt en
de andere hand
de eendere weg
blijft gooien alsof het
er pas geworden was
(een klosje;applaus)
:zo plots lijkt
dit gedicht
dit gedicht.
Ik weet iet zeker of ik er die valse Faverey zou uithalen indien hij per abuis in zijn verzameld werk stond.
En nu krijgt Hugo Claus een beurt:
Jij Listige
Fuik van verlangen, jij listige
Euvele teef, welke gemelijke
Chinchilla kietelt roekeloos je klieren?
Ik?Je koene berijder?(Ah, hoe menden wij vroeger de
Teugels van de molenwiekende tijd!)
Adem, kwijl in mijn oor,
Licht laaiende, blaas, terwijl je spant en spint en
Ik je schorend vierendeel, lieve lama, tot
Uit je splinterend bekken je gretige, al te
Schielijk zwellende moeder fietst.
Tja, ook niet mis.Paul Claes is overigens één van de grote specialisten inzake Claus, en dat zullen we geweten hebben.
Uit:Paul Claes,Mimicry,Uitgeverij Kritak, Leuven, 1994.
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:04 10-10-2010 |
|
|
|
Poëzie en schaken is voor mij de ideale combinatie. Op internet laveer ik van schaaksites naar poëziesites als ik zelf niets schrijf of op reis ben of lekker uit eten ga...
Poëzie verpoost mij van het schaken, en schaken verpoost mij van de poëzie, ze vullen elkaar harmonisch aan.
Cees Buddingh is daarvan een goed voorbeeld waar hij zegt:
"Ik moest denken aan het antwoord dat Tal eens gaf toen men hem vroeg of hij nog wel eens iets anders deed dan schaken
"Ja"-"Wat dan?"-"Denken aan schaken"-
Die bezetenheid heb ik nooit kunnen opbrengen, zelfs niet voor de poëzie."
We beginnen met Constantijn Huygens
Piet scheidde midden uit het schaken
En zei, hij was het spelen zat.
Maar 't was de minste van twee zaken:
Hij was het spelen moe, en mat.
Al in 1647 geschreven.
Van Albertina Soepboer
Schaakles-Siciliaanse Opening
het was waarschijnlijk vroeg op de avond
toen de doos openging, het bord kraakte
de twee rijen pionnen zich opstelden en
de rode lucht verdronk in het klaslokaal
er kwekten vast lange vogels in bomen toen
nog twee dikke rijen zich wilden opstellen
en het bord veranderde in een trage puzzel
misschien kwam een laatste brommer langs
maar wat ik me herinner, scherp als gedachte
is de korte opening met een vreemd woord
die twee simpele pionnen, het oeverloos begin
en ik zwetend boven het fijn bewerkte hout
dat het in die zomerstilte tot verhalen bracht
eindeloos lang, terwijl het bord me vasthield
In schakerskringen geldt het gezegde: je hebt er die Siciliaans spelen, en je hebt er die niet kunnen spelen.
Soepbooer geeft treffend de complicaties en doolhoven weer waarin het spel en de speler kunnen verzinken na é2-é4 beantwoord met c7-c5. Een poëtisch inferno of paradiso, het is maar wie daar daar geraakt.
En van Simon Vestdijk het onvergetelijke:
De Meester
'k Ging bij hem schaken. En hij won niet één,
Maar vijftig keer om mij het spel te leeren;
Tot op dien dag,-met eerste winst alleen,
Zijn kamer hol en dreigend om mij heen,-
't Verdriet aanving, omdat 'k niet meer vereeren
Kon, naar de meesterhand niet opzien meer en
Niet meer bang zijn, als hij de ivoren bent
Aan zwaarschuivende doos ontnam,- verboden
Inbreuk leek 't mij eerst, op hen die als dooden
Half godheid zijn en half beenornament.
En daarna, bij elk spel, en ongeweten,
Smeekte mijn jeugd aan 't toeval hunner woning
Voor hem, die nog mijn hechte meester heette
Den heiligen, den onneembaren koning.
Eerst de tercetten en dan de kwatrijnen, mooie vondst, om de omgekeerde wereld weer te geven als de leerling het van de meester haalt.Vestdijk evoceert schitterend het gevoel dat je bekruipt als je je mentor voor het eerst verslaat, zalig maar ook vreselijk alsof de wereld zal vergaan.
Zeer mooie finale ook, waar de leerling voor elk spel om de oneembaren koning smeekt...in het schaakspel is het verboden de koning te nemen, symbolisch betekent dat: het eeuwig verlangen naar wat niet kan.
Uit: Schaakgedichten,Chess Poetry,Uitgeverij Passage, Groningen,2006.
En voor Vestdijk de al geciteerde 'verzamelde gedichten' bij Atheneum.
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:17 10-10-2010 |
|
|
|
Het maken van zeer kleine gedichten vraagt spitsheid en concentratie, geen woord teveel, en toch die korte opbouw naar een pointe.
Beginnen we met Paul van Ostajien
Zelfmoord des zeemans
De zeeman
hij hoort de stem der Loreley
hij ziet op zijn horloge
en springt het water in
Dus toch niet zo dwingend en onweerstaanbaar de stem van de Loreley, als de zeeman nog de tijd kan nemen om op zijn horloge te zien of ze niet te vroeg of te laat is.
van Judith Herzberg
Bijna nooit...
Bijna nooit zie je een vogel in de lucht
zich bedenken, zwenken, terug.
Hier het omgekeerde van in vorig gedicht: de vogel volgt zijn weg, bedenkt zich niet, zoals een mens dat soms doet, hij is aan zijn weg gebonden.
Van Ilja Leonard Pfeijffer
geen haiku
vlinder in de trein
mijn god dacht ik als daar maar
geen haiku van komt
Voor je het weet staat er een.
van Ingmar Heytze
Twee Rennies
en een kopje kruidenthee
Voor iemand die in homeopathie gelooft moet dit ruim voldoende zijn.
van Bernlef
Herfst
1000 dorre bladeren voor mijn deur
brengen mij op niet 1 gedachte
Hoewel ook dat een gedachte is, maar mooi.
en tenslotte Hendrik de Vries
Door die groene gepofte jurken
Krijgen al onze jonge dochters
Iets van opgehangen augurken
Uit:Het kleinste Gedicht, Uitgeverij Podium, Amsterdam, 2005
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 14:47 10-10-2010 |
|
|
|
Weet jullie, dat je eigenlijk heel die koekoes niet mag importeren?
Die komen uit Japan en die moeten daar eigelijk blijven
Want die kunnen aan de koekoerabies lijden
En dan voor je het weet breekt hier de koekoerabies uit
Ik bedoel, ik maak die koekoes hier niet voor me lol af natuurlijk
Dat doe ik omdat het allemaal illegale geimporteerde koekoes zijn die aan de koekoerabies kunnen lijden
Een geimporteerde koekoe, met alle bijbehorende papieren, moet voor datie vrij op Lettertempel kom eerst een week of 6 in quarantaine.
Nou, dat zie ik hier dus niet gebeuren.
Dus al die koekoes mogen niet, verboden
Het is gewoon overtreding van de koekoewet
En je ziet ook, je ziet het gebeuren, dat als de koekoe bijt ben je ermee besmet
en dan heb je nog veel meer van die gevaarlijke koekoes
koekoedolheid
Dragers van de rabies zijn vleermuizen, vossen en koekoes
Dat wisten jullie niet he?
Maar dan weten jullie het nou
Die koekoes mogen eigenlijk helemaal niet zomaar vrij loslopen.
Daar krijg je dus echt grote problemen van
En dat bedoel ik dus met de hinderwet, de millieuwet etc etc
ik maak hier geen grapjes??
=========
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 00:42 10-10-2010 |
|
|
|
koekoefestival?
in Belgie?
Dat zou in Nederland niet mogelijk zijn
kom je meteen in aanraking met de hinderwet
en de millieuwet natuurlijk
Ook de openbare orde zou in het geding kunnen komen wanneer Lelieveld daar de lucht van kreeg.
Nee, je krijgt hier geen burgemeester zo gek
|
|
Reactie gegeven door Jaco Wouters - 22:57 09-10-2010 |
|
|
|
Vertalen, je weet nooit wat je mist als je de taal niet spreekt, daarom staat er hier en daar nogal wat tweetaligs in mijn boekenkast.
|
|
Reactie gegeven door milou - 21:38 09-10-2010 |
|
|
|
Bedankt voor de appreciatie, Jacco, en speciaal voor dat gedichtje van Leo Vroman, dat ik niet kende, het is zeer mooi.Een Zen-moment.
Ik vind dat gedicht van Ewa Lipska, al is het dan een vertaling ook mooi. Waar heb je een probleem met de vertaling? of zeg je dat in het algemeen over vertalingen?
|
|
Reactie gegeven door Jaco Wouters - 20:47 09-10-2010 |
|
|
|
Dank milou, ik bedoel ieder heeft zijn eigen knuffel, je geeft licht in de zaak.
Betreffende Vroman beveel ik ook ‘Scheppinkje’ aan, de dichter met een rijmdwang doet het uiterst voorzichtig, al vanaf de jaren vijftig:
Kon ik Jou, Heer, tezamensponzen
tot een gebaartje op mijn hand
en gaf Jou alle kralen, donzen,
poesjesmiepsen en hommelgonzen
en Jij weefde het verband…
ik zou mijn vingers rond Je sluiten
en Jouw gekriebel zό beminnen
terwijl Je scheppend was daarbinnen
dat ik mijn vuist héél zacht van buiten
zou kussen;
en als ik op een teken
Jouw werk voorzichtig zou ontbloten
nimmermeer zijn uitgekeken
op mijn lege handpalm, grote
God
en nooit meer spreken.
Uit: Leo Vroman, 262 gedichten.
Mijn interesse in Poolse poëzie, en het probleem dat ik een vertaler niet op zijn woord geloof.
Van Ewa Lipska, een hartenkreet, zonder komma’s.
En wij maar rennen
En wij maar rennen over het gras
terwijl werd beschikt over het lot van de geschiedenis.
Wij hoorden geen schoten.
In plaats van geschiedenis hadden we gym.
En wij maar rennen over het gras
terwijl schoenen voor ons werden genaaid.
Kort gewatteerde jasjes
waren ons een steun in de rug.
Vertaling: Karol Lesman.
Voor geïnteresseerden: http://eerder.meandermagazine.net/wereldpoezie/dichter.php?txt=3535
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:45 09-10-2010 |
|
|
|
Ik wil nog even melden dat voor de echte liefhebber van Duitse poëzie in het poëziecentrum te gent,Het Toreken, vrijdagsmarkt 36, een lezing doorgaat met Paul Beers,Ingeborg Dusar en Carl De Strycker n.a.v. het verschijnen van het boek Ingeborg Bachmann Paul Celan, Een dramatische liefde,Brieven.
Datum: donderdag 14 oktober 20u00.
Warm aanbevolen!
|
|
Gent, Internationaal, HAIKU-FESTIVAL |
|
Reactie gegeven door milou - 18:34 09-10-2010 |
|
|
|
In Gent, mijn stad ging het internationale Haiku-festval door van 13 tot 19 september, en overal langs de kaaien kan men haiku's lezen.Dit leverde ook een zeer mooie bundel op waarin haiku's in verschillende Europese talen zijn opgenomen.
Een kleine keuze:
van August Vermeylen deze haiku uit 1927
Zilvervisje glimt
Langs 't onzeekre watervlak
En hapt een ster
deze haiku werd uitgekozen tot de festival-haiku, hij is één van de eersten(1927) in ons taalgebied, en ik vind hem geslaagd.In het Engels geeft dat:
Frans:
silver fry flicker
along the shifting waters
and snaffle a star
in het Frans
L'argentine miroite
à fleur d'eau tant délicate
et y happe un astre
in het Duits
Silbrig ein Fischen
im schimmernden Wasser
uns schnappt nach einem Stern
van David Cobb
A duck without legs-
they must be down inside
it's reflection
Eend zonder poten-
ze moeten ergens eronder zijn
in het spiegelbeeld
Un canard sans pattes-
elles ont dû se perdre dans
ses reflets
Ente ohne Beine-
they must be down inside
its reflection
van Poyck Marian
Terug aan wal
uit mijn haar vallen bloemen
van de vlinderstruik
Back on the quay
falling out of my hair
buddleiaflowers
De retour à quai
mes cheveux relâchent des fleurs
de buddleia
Wieder am Kai
Blumen aus meinem Haar
vom Schmetterlingsbaum
van Tartamella Pietro
I colpi d'acqua
lancetta d' orologio
il lungo ramo
watergeklater
tegen de lange vaarboom
wijzer van een klok
Splashes of water
from the long oar
a clock hand
Les battements d'eau
aiguille d' horloge
la longue rame
Tot zover. Laat ik nog zeggen dat de ere-voorzitter van dit Haiku-festival Herman Van Rompuy was, die jammer genoeg, wegens drukke agenda verstek moest geven. Van hem verscheen zopas de bundel Haiku, en ik kies er eentje uit als smaakmaker:
Vogels in concert
Eén zingt boven alle uit
Ik ken zijn naam niet
Zilvervisje glimt,Haiku in Gent 13-19 September,Uitgave Viadagio, 2010, Gent
Herman Van Rompuy,Haiku,Poeziecentrum,Gent, 2010
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:33 09-10-2010 |
|
|
|
De schooltijd heeft elke mens getekend, niemand komt daar zonder kleerscheuren uit, en dat heeft menig dichter geweten.
Hans Werkman publiceerde een bloemlezing over dichters op school, en hieruit van Simon Vestdijk
De Zondaar
Hij speelde met de schuwe lichaamsdelen,
die voor de voortplanting zijn ingesteld,
één of twee keer,-een onaanzienlijk strelen:
reeds werd er bij zijn vader aangebeld.
Toen heeft men hem twee uur lang gekweld-
leraar en vader- met de droevig vele
voorbeelden van een straffend godsgeweld:
tering en blindheid en andere nadelen.-
Men vond hem echter in die sloot nog gaaf.
De klas rouwde, de leraar schudde braaf
het hoofd, en heeft ons vragen afgeweerd.-
Waarom hebben wij niet, wij laffe honden,
hem die als wraakengel was uitgezonden
met zwarte inktpotscherven gecastreerd?
Tja het castreren van de leerkracht, die ssombere wraakengel die op ons is afgestuurd om ons elk plezier aan het leven te ontnemen....er is veel over gedacht en gefantaseerd neem ik aan. Vestdijk maakt de woede zeer voelbaar van die laffe klas die machteloos heeft toegezien hoe één van de hunnen naar aanleiding van de zoete zonde door een leraar tot zelfdoding werd gedreven.
van Ida Gerhardt
Tussenuur
Midwinterdag.-De geur van oude jassen,
de gang met kalken licht om in te dwalen;
een schateren-grindstorting-uit een klasse;
en dan hoort men de school weer ademhalen.
Dit is mijn land.Ik zal niet meer verkassen;
Dr I.G.M.Gerhardt, oude talen.
Vergeef mij, God, mijn duizendvoudig falen.
Ik kon dit nimmer in mijn schema passen.
En rebelleerde.-Maar ik ben gezwicht:
Te sterk zag mij mijn werk in het gezicht,
Het is mijn prachtige, mijn hondse baan.
Waar staat van 'wandelen voor Uw aangezicht'?
Een tussenuur. In deze geur, dit licht.
Het is mijn arbeid, en Gij ziet mij aan.
Dit is de andere zijde, die van de leerkracht, met haar twijfels, haar onzekerheden omtrent de roeping van haar ambt. Is ze wel op de juiste plaats? Is dit uiteindelijk haar levensdoel? Gerhardt heeft het allemaal overwogen in dit tussenuur en zegt: Het is mijn arbeid, en Gij ziet mij aan. Pregnant gebracht is het plotse schateren uit een klas, dat Gerhardt hoort, als een grindstorting. Mooi is ook hoe zij het moeilijk heeft om als Dr.I.G.M.Gerhardt, oude talen, door het leven te gaan....ik kon dit nimmer in mijn schema passen.Strak sonnet van een top-lerares!
Van Jac. Van Hattum
ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,
maar sta al dertig jaren voor de klas,
en wat voor god ik ben doorgrond ik pas,
als 't sneeuwt en zij mij met hun ballen wachten.
Uit:Hans Werkman,Nog één keer door die hoge gang,prometheus,amsterdam, 2000
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:02 09-10-2010 |
|
|
|
De boom is voor de dichter een onuitputtelijk thema, een fraaie bloemlezing (of moet ik zeggen boomlezing) daarover werd door Paul Geerts gemaakt. Hieruit vooreerst van leo Vroman deze kostbare verzen:
Daarom bewonder ik de bomen:
omdat ik niet zo ruisen kan,
en in mijn schaduw dromen-
ik ben een winterse magere man
maar kan op voeten nader komen.
Van J.C. van Schagen deze perfecte haiku
boven in de es
wemelen veertien blaadjes
het is voldoende
Net als de zeventien lettergrepen van van Schagens haiku voldoende zijn.
van Anneke Brassinga:
Boom
Een boom is Iemand die bang is voor Niemand,
hij leeft langer, hoger en vaak dikker dan wij,
spant de kroon van eenvoud en bescheidenheid:
wie, die hem kapt zou hier willen stilstaan
om honden en heren over zich te laten wateren?
honden en heren, in die volgorde en rangorde, Anneke spaart ons niet, maar ik wil er hier geen boompje over opzetten.Komt nog wel.
Van Anton Van Wilderode tenslotte
Noteboom
De roffel weet ik nog wanneer het grote
waaien van middernacht tegen mijn oren
begon en duurde, ogen toegesloten
en adem op, het dak onafgebroken
belegerd met rumoer van ronde noten
die rinkelden en zwegen in de goten.
De boom van overdag terloops bewogen
en met geduld van takken neergebogen
bestond niet meer was alleen nog te horen.
Des morgens rondgestrooid lagen de blote
withouten vruchtjes uit de schil gestoten
over de paden uitgerold als doden.
Schitterende eindverzen waarin dood en nieuw leven in intense eenheid zijn verweven.
Uit:Paul Geerts,Een boom is meer dan er staat,lannoo,Tielt,2002
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:39 09-10-2010 |
|
|
|
Gerrit Achterberg, ongetwijfeld één van Nederlands grootste dichters kreeg bij zijn dood heel wat afscheidswoorden van collega's, hier komen er een aantal. Eest Ida Gerhardt:
De Grote Stilte
-Doodzwijgen, door een hamerslag vernield.
(Ballade van de gasfitter)
Het uur dat Achterberg is heengegaan
en zijn gereedschapstas moest laten staan,
is binnen in de taal iets los geschokt.
Hoor met uw oor: de doorverbinding stokt.
Alles had stem en ging over en weer.
Het is veranderd in de atmosfeer.
Geen woord bleef waar hij bezig was ontheemd.
Er is geen sterveling die het overneemt.
Als hommage kan dat tellen.Zeer mooi hoe Gehardt Achterberg typeert als een dichter die de woorden onderdak verleende, een plek om te bewonen...geen woord bleef waar hij bezig was ontheemd....
Nu ééntje van Adriaan Roland Holst die natuurlijk niet achter kon blijven:
Laatste Weerzien Met Gerrit Achterberg
Toen ik, zo vlakbij onder glas,
zijn onbereikbaar hoofd zag, was
het mij of ik dit al een keer
gezien had, maar ik wist niet meer
waar of wanneer.
Maar later, in de trein alleen,
viel het mij in: een jaar geleên
schoof ik, in alle vroegte, zacht
het gordijn open, en ik zag
dat het gesneeuwd had in de nacht.
Ook niet mis de vergelijking tussen het hoofd achter glas en de pas gevallen sneeuw van één nacht.Onbereikbaar hoofd ook als de onbereikbare liefde van Achterberg voor die hij het leven benam...ijskoude liefde, die niet sterven wil, denk ik aan schaatsenrijder.
Nu Ed. Hoornik
Denkend Aan Achterberg
't Is zondag. Ik rijd naar je toe.
Onderweg al zie ik je zitten:
als de dood voor praatjes en blikken
en niettemin tuk op bezoek.
Geprikkeld: waar blijven ze nou?
Droge keel en vingers die tikken.
Als ik voorrij, sta je te knikken:
net een foto, wazig je vrouw.
Eerst blijft het gesprek algemeen;
pas boven met jou op je kamer,
vallen druppels dood erdoorheen.
Als we later beneden komen,
zijn we beiden even van slag,
als deden we iets wat niet mag.
De sfeer in huize Achterberg zeer tastbaar gemaakt in dat quasi-sonnet, dat zo makkelijk leest als een losse anekdote ergens in een gesprek.
Uit: Dirk Kroon, dichters door dichters, portretten in verzen,BZZTÔH, 's-Gravenhage, 1986
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:05 08-10-2010 |
|
|
|
Iemand die op gedichtenfreaks - o zalige site!- leerde kennen is Claire Q, een dichteres met een eigen geluid, iemand die gevoelens kan verwoorden en verbeelden, die verplicht tot traag en herhaaldelijk lezen, wil men haar toedracht begrijpen.
De X en Y hormonen
Wat gezien wordt
hoeft niet zichtbaar te zijn,
een ladder in dromen
tongen die vurig glazen wassen
gelijk het zogeheten draagbaar sterven
het witte licht zich opent en toont
de volle zaal schijnbaar
in totale stilte ademt en leeg terugblikt
en ergens een windvlaag door zielen trekt
deint trilt de reden wegblaast
slechts een onbewuste dreiging ontstaat
de hamer nagels
het hout
ook om hun lijf zal zuigen en willekeurig
de aarde begeeft en slijm onder het gras kweekt
Onze sterflijkheid in beklemmende beelden gevat, ons 'draagbaar' sterven even uit- en toegelicht. Mooi hoe de beginregels:
'wat gezien wordt/hoeft niet zichtbaar te zijn'
geleidelijk in het gedicht worden ingevuld en tastbaar gemaakt.Hoe de dood gezien wordt, en eigenlijk in weerwil van het tweede vers in haar woorden zichtbaar wordt.
Claire Q stuurde mij een dichtbundel van haar op, ik koester hem...
Claire Q,Perfecte imperfectie,FreeMusketeers,Zoetermeer,2008
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:35 08-10-2010 |
|
|
|
De lyriek van Willem Kloos raakte al gauw tot over de grenzen bekend, en niemand minder dan Stefan George, de grootste dichter van het Duitse taalgebied, naast Rilke, voelde zich geroepen om een keuze uit zijn sonnetten te vertalen.
Zooals daar ginds, aan stille blauwe lucht,
Zilveren-zacht, de half ontloken maan
Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht
Wier bleke bladen aan de kim vergaan,
Zóó zag ik eens, in wonder-zoet genucht,
Uw half-verhulde beelt'nis voor mij staan,-
Dán, met een zachten glimlach en een zucht,
Voor mijn verwonderde oogen ondergaan.
Ik heb u lief, als droomen in den nacht,
Die, na een eind'loos heil van éénen stond,
Bij de eerste schemering voor immer vloôn:
Als morgen-rood en bleeke sterren-pracht,
Iets liefs, dat men verloor en niet meer vond,
Als alles, wat héél ver is en héél schoon.
in de handen van George wordt dat:
So wie da fern im stillen blauen wehn
Und silbern-sachte der halboffne mond
Blühte wie fremde blume ohne frucht
Um bleich am horizonte zu vergehn;
So sah ich einstens- wonne wundersüss-
DEin halbverhülltes bildnis vor mir stehn
Mit sanftem lächeln und mit seufzen dann
Vor den erstaunten augen untergehn.
Ich liebe dich wie träume in der nacht
Die nach endlosem glücke einiger stunden
Bei erster dämmerung für immer flohn.
Wie morgenrot und bleiche sternenpracht:
Etwas liebes, vermisst und nie gefunden,
Wie alles was sehr fern ist und sehr schön.
Zo mooi vertaald dat ik zelfs sommige regels in de vertaling van George verkies boven de oorspronkelijke van Kloos: Etwas liebes, vermisst und nie gefunden...lees ik nog liever dan: Iets liefs, dat men verloor en niet meer vond.
In zijn kritisch artikel over George schreef Adorno dat zijn vertaalde gedichten eigenlijk een verrijking waren voor de Duitse taal, meer dan vertalen schreef George gedichten die het Duits met het Nederlands of Frans verruimden.En als voorbeeld heeft hij de beroemde regels van Verlaine:
C'est bien la pire peine
De ne savoir pourquoi,
Sans amour et sans haine,
Mon coeur a tant de peine!
bij George wordt dat
Da sind die ärgsten peinen:
Nicht zu wissen warum...
Liebe keine - hass keinen
Mein Herz hat solche peinen.
Commentaar van Adorno:
Das ist wahrhaft schon kein Nachbilden mehr. Mit dem Fremdwort peinen fûr peine wird, die eigene Sprache durch die andere erweitert.
Stefan George,Gesamt-Ausgabe,Georg Bondi,Berlin 1929
Theodor W. Adorno, Noten zur Literatur,suhrkampf taschenbuch,1981
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:48 08-10-2010 |
|
|
|
Coetzee, Nobelprijs winnaar literatuur, maakte een prachtig boekje over Nederlandse poëzie, en vertaalde daarom zelf een vijftigtal gedichten in het Engels, stuk voor stuk pareltjes.
Van Hans Faverey het volgende:
Van lieverlede: zo
komen zij nader: 8 roeiers,
steeds verder landinwaarts
groeiend in hun mytologie:
met elke slag steeds verder
van huis, uit allemacht roeiend;
groeiend tot alle water weg is,
en zij het hele landschap
vullen tot de rand. Acht--
steeds verder landinwaarts
roeiend; landschap daar al geen
water meer is: dichtgegroeid
landschap al. Landschap,
steeds verder land-
inwaarts roeiend; land
zonder roeiers; dicht-
gegroeid land al.
In vertaling van Coetzee wordt dat:
Unhurriedly; that is how
they approach: 8 rowers,
ever further inland
growing into their mythology;
with each stroke still further
from home, rowing with all their might;
growing till all the water is gone
and they fill the whole landscape
to the brim.Eight--
rowing ever further
inland; landscape in which there is by now no
more water; overgrown
landscape by now. Landscape,
rowing ever further in-
land;land
without rowers;land by now over-
rown.
Eéén van de sterkste gedichten binnen ons taalgebied, bijzonder visualiseerbaar, waarin 8 roeiers langzaam maar zeker landinwaarts varen, steeds groter worden, mythologische dimensies aannemen,roeien tot het water uitgeroeid is, en nog verder tot ook zij verdwijnen en het land is dichtgegroeid van hun roeien.
De vertaling van Coetzee is bijzonder geslaagd, en getuigt van zijn grote liefde voor en kennis van onze poëzie.
J.M. Coetzee, landscape with Rowers, Poetry From The Netherlands, Prinveton University Press,2004.
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:34 07-10-2010 |
|
|
|
ik stel mij bij dit gedicht de vraag...moet het zijn...
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:31 07-10-2010 |
|
|
|
Je hebt gelijk, ik zit om jouw opmerking te toetsen wat in het verzameld werk van Lucebert te bladeren, en bots op vele 'maar-s'. En ik kan je ook volgen als je zegt dat het woord 'maar' in poëzie niet goed thuis hoort.'Maar' wijst op een redenering, op een tegenstelling of restrictie, en doodt eigenlijk het beeldende karakter van het gedicht.
ter illustratie dit gedicht van lucebert
er is ik en er is
daarin een naam
de lucht verstaat men
maar de mens niet
en er stemmen zeggen
ons is een straat je hebt
een paar voeten vliegen
maar een is alleen
wel mijn weg ik op
en mijn mij ontmoet ik
wij komen bijeen
groet mij groet mij en
wij zijn weg
wij zijn leeg
er laait geen taal
maar donker licht er vaart
dat nog talloos is
dat nog talloos praat
mij versta ik niet
er is ik en er is
daarin een er
de lucht verstaat men
maar de mens niet
Heel wat maar's in dit gedicht. Ik stel mij bij dit gedicht en ook bij andere van Lucebert of het niet om een redenering gaat die hij onzichtbaar maakt door er stappen uit weg te laten, er woorden in te verzwijgen zodat het geheel iets hermetisch krijgt....Lucebert is een zeer beeldend dichter maar en ik schrijf maar zijn redeneerzucht wordt vaak vergeten.
milou
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 22:12 07-10-2010 |
|
|
|
hier een wonderschone van Lucebert:
kijk zij huilt
zegt de dichter
een schitterende wimperring rond de ogen
terwijl in de feestelijke etalages
sluipen de wolven rond de poppen
terwijl zij huilt
in een gebloemde keukenschaal
op een keukentafeltje
eind jaren zestig of misschien begin zeventig heb ik geprobeerd Lucebert te lezen, maar ik begreep er helemaal niets van , intellectueel gezwam dacht ik.
nu begrijp ik het nog niet erg, maar zie wel de schoonheid van zijn taal.
wat mij wel opvalt is dat hij veel het woord maar gebruikt
en ik vind me dat een rotwoord in gedichten.
maar damesherenook ik blijf 'm lezen en met veel plezier
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:15 07-10-2010 |
|
|
|
In de archieven van de tempel, in de kelder, zeg maar, vond ik dit kleinood:
Draad
Het is een dunne lijn
Een draad
Waarop een mus kan landen
Een vlo kan lopen
Onze liefde hangt eraan
In wisselvallige buien
Aan losse knopen
Zou in geen bloemlezing misstaan, en als je het gedicht in tempel zelf aanklikt krijg je er ook een mooie foto bij.
perry meer, lettertempel.
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:48 07-10-2010 |
|
|
|
Patricia Lasoen, die ik altijd associeer met de sixties, de linkse revoltes, de droom van een beter, eenvoudiger leven, waar niemand baas is over de ander, en iedereen doet wat hem ligt zonder dwang, is behalve links ook een grote dichteres.
Ze droeg eens op de Gentse feesten tijdens de pauze van een reeks politieke debatten enkele van haar gedichten voor, en ik vond ze het hoogtepunt van die namiddag.
Waar is de tijd
dat de zon nog
tot in deze kamer drong
terwijl ik in bad lag
en mijn buik als een
paal boven water stond
nog niet verlost
van zijn kostbare last
die elke dag
ongeduldiger werd
en het schuim
deed bewegen tot over
de badrand.
--------------------------
Bij Philemon
In het café
'In de Spiegel' bij Philemon'
hangen plastieken bloemkransen
rond de dikbuikige tapkast
en een gevlekte spiegel
met brede gouden rand.
Enkele oude mannetjes
zitten elk met een pilsje voor zich
kwaad naar elkaar te kijken.
Dit is een oud Gents café ten voeten uit, met oude mannekes die nog weinig praten en grimmig hun pilske drinken, en elkaar niet kunnen verdragen. Prachtig snapshot!
Patricia Lasoen,Landschap Met Rozehoed,Manteau, Antwerpen/Amsterdam,1981
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:17 07-10-2010 |
|
|
|
Ontroering en ontnuchtering, twee thema's die hand in hand gaan in het dichtwerk van Hanny Michaelis, en dat alles meestal in eenvoudige woorden aan de man gebracht.Je bent niet voor niets de vrouw en geliefde van Reve geweest...
Met de jaren
moet er veel worden weggegooid.
De gedachte bijvoorbeeld
dat geluk mild is en duurzaam
iets als een zuidelijk klimaat
in plaats van een blikseminslag
die levenslang gekoesterde
littekens achterlaat.
-------------------------------
Toen ik bij je knielde
met een handdoek op
mijn schoot, zette je
heel even behoedzaam
je blote druipende voet
op mijn haar en zei:
Maria Magdalena.
Van pure ontroering
lachte ik je uit.
Nu denk ik daar
aan terug zonder
te lachen.
Men kan dit als gemakkelijke poëzie afdoen, meer een soort luidop in jezelf praten dan dichterlijk formuleren.Toch is er bij haar altijd de zorgvuldig geconstrueerde pointe, waardoor het gedicht in de laatste regels een nieuwe wending krijgt, je het moet herlezen in dat nieuwe, scherpe licht.
Hanny Michaelis, Verzamelde Gedichten,Van oorschot, Amsterdam, 2002.
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:16 07-10-2010 |
|
|
|
Ook uit Gent komt Mark Insingel, een lieve man, die ik wel eens ontmoet in mijn boekhandel 'Limerick', een plek waar ik gaarne vertoef.Meester van het spitse vers, weet Insingel steeds een spanningsveld op te roepen in weinig woorden.
Je hebt er die niet veel nodig hebben om hun wereld af te grenzen, een huisje te bouwen, hun wonde te hechten....
Je zei O, wat ben je voorzichtig,
Toen sprong ik.
Je zei Want je hebt me zo nodig.
Toen sprong ik.
Je zei Maar ik zal van je houden.
Toen sprong ik.
(Je was gekomen met koffers.
Je had zwaartekracht bij je.)
-----------------------------
Ja, als iemand zwaartekracht bij zich heeft is het tijd om te springen...als je nog kan.
------------------------------
Alles met hoeken en haken
is scherp, het kan kwetsen.
Breek ik de hoeken open,
druk ik de haken dicht,
zie ik: dit is niet langer
recht.-Als ik niet kwets
ben ik niet echt.
--------------------------------
Ik schat zo dat Insingel een gevaarlijke rechtse heeft.
-------------------------------
Er wordt aan het leven
almaar zin gegeven-
omdat het die niet heeft.
---------------------
Niet echt de uitspraak van een diep gelovige, maar ik geloof hem wel.
Mark Insingel,Lang Leven, Poëziecentrum, Gent,2010
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:50 07-10-2010 |
|
|
|
Ook uit Gent, o mijn dichterlijke stad, komt Erwin Mortier, en een zeer gehaaide dichter, die met grote souplesse zowel de klassieke vormen als het vrije vers hanteert om zijn zeer beklijvende herinneringen en verlangens te evoceren.
Het is een dichter, waar je veel kunt van leren, want zijn gedichten, hoewel vaak meerduidig en kunstig, hebben toch altijd die klaarheid van de vakman die alles regisseert en stuurt. Erwin Mortier is eigenlijk een componist, die zijn thema's steeds weer tot een heldere melodie weeft.
Een Brief voor Jan
Nu je twintig jaar dood bent jan
blijven je vingers steeds jonger, losgeweekt van je romp
buiten de vloek van lamplicht in die kamer
waar je hoofd boven de tafel in de nacht hangt.
De loep maakt ze groter,
ravijnen van huid met dun haar in de richels.
Zelfs in het donker behouden je ogen hun arctische blauw
en blijven je lokken blond
Ik moet nog achttien worden, evengoed
schenk je je beste wijn,
op tafel ligt in twee pincetten geklemd
als een zieke hartspier je levenslange boete.
Je zegt: ik was nog jonger dan jij, een snotneus in uniform
trots blonk ik elke dag de gesp op en de kolf van het wapen
waarmee ik die andere doodsloeg op last van de officier.
Nog altijd hoor ik het strottenhoofd knakken,
onwezenlijk dof, totaal niet dramatisch, het vroor.
Zijn naam: Spion. Melksnor en laarzen, een dood
insect in een trapgat in Warschau,
uit de kleren droop gestolen boter.
Ik had liever geschoten, om mijn vingers te sparen
voor Chopin.
Nu hang je dood in de nacht,
al twintig jaar denk ik aan je op het plein
bij de kerk van sint-paulus. Daar spelen nu kinderen basket
de bal stuitert door het raam waar je vingers de avond
vangen
en de loep van de pincetten klauwen maakt
met stompe snavels om die zegel, de zeldzame blauwe
Mauritius, tandeloos en geschonden,
ooit weer gaaf in het album van een joodse verzamelaar.
Je zegt geen spijt, het was de tijd en de tijd is, maar ik
zie
hoe je rafels heelt, hiaten met de kleinste pen ter wereld
alsof je door de tijd die de tijd is heen reikt, een tunnel
van lamplicht betreedt
met het fijnste herstel voor de grofste vernieling.
Ik denk aan je, telkens weer op het plein
bij de kerk van sint-paulus zoek ik je kamer, de hoek van
het licht
en je vingers steeds jonger, hoog in het raam in de avond.
Brief aan Jan, een twintig jaar overleden mentor/vriend op het ogenblik van het gedicht, een oost frontstrijder, een verkeerde dus, zoals ze dat bij ons zeggen, die levenslang boete doet in zijn kamer uitgevend op het plein van sint-paulus. Zijn boetedoening: de blauwe Mauritius die hij van een Jood in Warschau ontvreemd heeft restaureren tot hij weer helemaal gaaf is en in de handen van een Joods verzamelaar kan eindigen waar hij hoort.
Een krachttoer dit gedicht dat hoewel lyrisch herinnerend nooit sentimenteel of hyper-dramatisch wordt.
Uit Erwin Mortier, Voor De Stad n De Wereld, uitgave van Boekhandel De Slegte, Amsterdam 2006
|
|
Reactie gegeven door sheena - 21:39 06-10-2010 |
|
|
|
In plaats van te overwegen dat YHVH je een subtiele hint gaf, door zijn woord zo onopvallend mogelijk in je leven te laten sijpelen, en nu Hebreeuws te leren, en het van Alef tot Taw uit te lezen...maar neen onmiddellijk wordt er aan de miljoentjes gedacht.....business as usual...
rabbi milou
*Schaterlach*
tsja sorry had toch leuk geweest 25 miljoen?
Hebreeuws? pfft ben drie en een half talig, vind ik voorlopig wel genoeg, en ik merk dat ik echt niet zo piep meer ben, heb nu een zoontje in groep drie, die staat aan het begin en dat gaat razendsnel, voor mij, echt weer eens iets uit je hoofd leren, oei oei dat gaat heel wat minder vlotjes dan vroeger.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 17:47 06-10-2010 |
|
|
|
oke, onder het mom van dichtkunst dan deze, is al iets gedateerd, maar hij kwam er goed mee weg in dichtjesland...
http://ohkut.com/
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:35 06-10-2010 |
|
|
|
Tja 88, de volgende keer iets leuks, zou ik zeggen....
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:34 06-10-2010 |
|
|
|
In plaats van te overwegen dat YHVH je een subtiele hint gaf, door zijn woord zo onopvallend mogelijk in je leven te laten sijpelen, en nu Hebreeuws te leren, en het van Alef tot Taw uit te lezen...maar neen onmiddellijk wordt er aan de miljoentjes gedacht.....business as usual...
rabbi milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 17:23 06-10-2010 |
|
|
|
uch kuch.. het is een vakvrouw, ze is goed, maar ik kan er niet meer tegen, die stem en altijd dezelfde manier van grap, te voorspelbaar, en die stem is het ergst + uitspraak
1 van de 2 is het allerergst, ik kan niet kiezen....hmm
http://www.youtube.com/watch?v=4KH_bkFQf-0
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:01 06-10-2010 |
|
|
|
Maar ik weet niet eens wie Mevrouw Schouten is, dus ga je gang ;)
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:56 06-10-2010 |
|
|
|
Alles wat literatuur, poëzie of kunst betreft, kan voor mij.
Vermijd politiek zou ik zeggen, daar zijn andere fora voor, en daar komt niks dan narigheid van...
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:51 06-10-2010 |
|
|
|
mag er ook geschreven worden over lui die het wel gemaakt hebben, op hun gebied ook goed zijn maar ik zo vreselijk vind dat ik, zodra `het` op de beeldbuis verschijnt er een soort onaangename kriebel omhoog kruipt, in je nek gaat zitten om vervolgens je oorlel te overmeesteren en erin gilt, gooi de tv uit het raam, nu doe het nu anders word je gek !!!!
Dat heb ik met ehmmm....
mag ik het eerlijk zeggen?
dat heb ik dus met Mevrouw Schouten, 1 X is leuk, maar 100 X hetzelfde pfff
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:43 06-10-2010 |
|
|
|
Gust Gils is een Antwerpenaar, en dat kun je horen in zijn poëzie. Ik lees zijn gedichten altijd in het Antwerps dat geeft ze een toegevoegde waarde, een piment die ze nog absurder of komischer maakt.
het nadeel van het voordeel
deze zogenaamde
brainwashing technieken
hebben altans
Eén Voordeel:
maar niemand weet hetwelk
want
iedereen is
gebrainwashed!
---------------------------
in een spinnenkelder
mensen zijn spinnen
want al blijft het mannetje
voortleven na de paring
het wijfje heeft hem er niet minder
zij het onmerkbaar
om opgevreten
------------------------------------
een hopeloos geval
hij werd aangetroffen in een vuile gracht
met zijn voeten vastgebonden
aan zijn schouders-
in welke beschamende houding
hij weigerde welke verklaring ook
af te leggen
zodat hij wegens weerstand
aan de openbare macht
werd opgeleid
en gedropt in het éénrichtingsverkeer
van een psichiatriese afdeling.
uit gust gils, afschuwelijke roze yogurtman,de bezige bij, amsterdam,1972
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:25 06-10-2010 |
|
|
|
Streng en altijd van de rechte leer, zo stelde ik mij Ida Gerhardt voor. Iemand van wie je de klassieke dichtkunst kon leren, prosodie,het strakke metrum, en het rijm dat urenlang blijft hameren in je oren. Wat had ik graag van haar Griekse schrijvers gekregen, ik denk dat ze lessen gaf voor het lezen, om nooit te vergeten.
Tristis Imago
Wat staat gij naast mijn bed, Moeder van gene zijde?
Wat doet gij in mijn kamer in de zwarte nacht?
Kan mijn bestaan zich nooit van uw bestaan bevrijden,
dat gij mijn slaap nog met uw heimelijkheid bevracht?
Wat praat gij tegen mij, Moeder van gene zijde?
Ik wil niet wakker worden, als gij naast mij staat.
Het hart zal mij stukhameren, als ik moet lijden
het schrikkelijk verwijt op uw geblust gelaat.
Het is niet altijd koek en ei tussen vader en zoon of moeder en dochter. Ida Gerhardt kan het maar niet van haar afschrijven hoe haar moeder haar ook na haar dood blijft achtervolgen tot in haar slaapkamer. Gebeitelde poëzie in harde steen vind ik dat, iets majestatisch gaat ervan uit, een kracht bijna al van de overkant.
Ida Gerhardt, Het Levend Monogram,Atheneum&Van Gennep, Amsterdam 1979
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:59 06-10-2010 |
|
|
|
Na van Schagen nu Erik lelieveld, het is een plaagstootje om naast de haiku-dichter uit Domburg nu de Vijftiger( ik bedoel de literaire groep) uit De Linge-streek te plaatsen.
Ik moet hem niet voorstellen, dat doet hij zelf beter en elke keer opnieuw en anders.
paleontologie
Een herinnering kan massief zijn
steen, ja versteend
breek voor de tekening
dat is fossiel
bepaal plaats en tijd
ik was toen vijftien
mijn hand je borsten gevoeld
weet je nog mammoet?
Erik heeft het niet voor ik-jij of hij-zij gedichten, maar in een vroegere periode was hij gelukkig milder en liet ons deze artefact.Hoe hij herinnering verbindt met het centraal massief, met hercynische plooiingen, met nuchter paleontologisch opzoekingswerk, om dan de vraag te stellen: weet je nog mammoet. In die laatste woorden breekt de steen aan scherven, zien we het dier in al zijn kracht. Hoe teder ook....
ik zag mijzelf
ik zag een man met vogel
de man zat in een kooi
gedragen door de vogel
man wat zong je mooi
De vogel droeg een zwarte jas
die van de zuiverste veren was
Met reminiscenties aan de schilder Magritte, dit schijnbaar eenvoudige, kinderlijke gedicht.... van de zuiverste veren....en Esscher-effect.
Ik ben Erik zeer dankbaar voor het opsturen van zijn bundel,het was een feest om hem te lezen!
UIt Erik Lelieveld, poëzie voor WIEOWIE,LeLiePoWieZie, 2003
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:34 06-10-2010 |
|
|
|
Gezien in nogal dikwijls in Middelburg verblijf op huisoppas bij vrienden, krijg ik ruimschoots de kans om Zeeland al fietsend te ontdekken. Dat brengt ook altijd literaire verrassingen mee; ik stap elke boekhandel op mijn weg binnen, en in antiquariaten kan ik uren staan. Zo ontdekte ik jaren geleden in het antiquariaat Laarmans in Goes de dichter j.c. van schagen. Wat opviel was dat zijn werkjes eigenhandig waren gefabriceerd, meestal gestencild en zelf samen geniet, of ook wel met dunne touwtjes ingenaaid. j.c.van schagen was jurist maar zijn hart zat in poëzie en schilderkunst.
op verre wegen
denderden wagentjes
toen hij een kind was
--------------------
het oude sjaaltje
waar ze in gestorven is
ligt in het kastje
-------------------
midden op de stroom
lag een boot stil deze nacht-
dan keerde ze om
uit J.C. van Schagen, Kleine Suite Peppel Schiftsels XV
na ieder geloven
telkens weer die valse lach
omdat je geloofde
-------------------------
soms is er een wanhoop
als in een radiokastje
een zinloos lallen
----------------------
wilde ganzen komen over
hoog in de vriesnacht
een kind luistert
Uit J.C. van Schagen,Domburgss Cahiers, no.VII, 1965
je zit te huilen
terwijl je een stuk koek eet
dit blijkt te kunnen
-------------------------
als alle woord faalt
als alle deuren dicht gaan
kom dan met je benen
-----------------------
ze ging naast je
je leven lang
ze was je zo eigen, zo lief
je hebt wel niets zó diep gekend
je hebt haar niet gekend
Van Schagen is een meester van het korte gedicht, al dan niet haiku of senryu.Domburg waar hij lang woonde, en langs
de stranden wandelde, draagt nog zijn sporen, nog vele oudere mensen die de 'professor' kenden, en soms zelfs een paar van zijn gedichtjes uit het hoofd kennen.
Uit Domburgse Cahiers no XII, September 1967
|
|
Reactie gegeven door sheena - 12:51 06-10-2010 |
|
|
|
soms verlaat men het pad van de poezie en gaat men op speurtocht, in mijn geval kwam ik door een sterfgeval in de familie in bezit van een intrigerend boek, het was compleet in het hebreeuws, wat ik dus niet kan lezen maar een joodse mevrouw was zo vriendelijk de schrijver en te titel te ontwarren.
Yitzhak Don ABARBANEL Peirush Ha'Torah in folio formaat, gedrukt en uitgegeven Venetie, Juan en Alois Bragadin, 1579.
als dit boek is wat het is of lijkt te zijn, dan zijn er nog maar 3 in europa, 1 in italie, 1 in nederland en 1 dus op mijn boekenplank, das grappig, de band blijkt in de 17de eeuw ,door een rijke joodse familie vermoeden we van een mooi bewerkte kaft te zijn voorzien, een vroege restauratie dus, want in 1579 zijn alle joods boeken van een gladde kaft en de bladeren zijn rood, dus waarschijnlijk heeft er een laagje bladgoud op gezeten, wat dus eigenlijk ook niet hoort, later is ook die band weer onder handen genomen door de leraar boekbinden van mijn oom, en die dame blijkt dus ook boeken voor het amsterdams rijksmuseum te restaureren, met die resauratie is het dus dik in orde.
we zochten en zochten niemand wist er raad mee, zijn afgelopen week zelfs bij kunst en kitsch geweest, wat hilarisch is, kan ik iedereen aanraden en via daar beland bij een professor in amsterdam met een megakennis van joodse boeken, daar gaan we 11 oktober naar toe, en neuh, het is geen boek wat me 25 miljoen gaat opbrengen, dat was wel steeds de grappige lijn in onze zoektocht, maar het zou best wel eens een grote kunsthistorische waarde kunnen hebben en dan zou het mooi zijn als we het zouden kunnen schenken aan het joods museum bijvoorbeeld of zoiets met een koperen plaatje waar de naam van mijn dierbare overledene dan op zou staan.
voorlopig blijft het een heerlijk gevoel een boek te hebben waar je normaal in een museum niet aan mag zitten, gewoon op je schoot.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 11:18 06-10-2010 |
|
|
|
ik zocht door het lezen van zijn naam (hier) naar lucebert , daar had ik nog nooit echt van gehoord, ofschoon, niet in verdiept. Ik heb een verzamelbundel thuis, ooit gekregen van collega`s uit mijn werkveld, daar trof ik een gedicht van hem aan en ging zoeken op het internet.
een markant mens, niet voor 1 gat te vangen, poezie wat begrijpelijk was zette hij niet neer, ga maar voelen lezers..en dat is knap.
Ik weet eigenlijk niet hoe dit uit te leggen, maar voor mij hoeft niet alles pindakaas te zijn, of juist wel, maar dan heel dik er bovenop gesmeerd, zoetsappige werken, daar ben ik allergisch voor, tenzij het zo zoetsappig is dat het daarom hilarisch wordt.. het is allemaal een kwestie van smaak en gevoel, taal zegt veel, ook als er niets staat, dan juist, dat opblazen of leeg laten lopen..daar houd ik zo van..
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:01 06-10-2010 |
|
|
|
Laat eens van je horen wat betreft Lucebert.Ben benieuwd.
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:00 06-10-2010 |
|
|
|
Als ik een bekende Nederlander zou noemen, dan zou dat Hans Teeuwen zijn.Hij heeft hier talloze fans en zijn CD's zijn hier ruim voorradig.Ik heb ze allemaal. Ben addict...
Berreden politie is geniaal.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 10:52 06-10-2010 |
|
|
|
voor de liefhebbers, geen idee of dit in vlaanderen ook bekend is,ik vind deze man top! Vaktechnisch briljant, hij beheerst werkelijk alle facetten van het vak en verrast keer op keer..
http://www.youtube.com/watch?v=doUkbWgt7eU
|
|
Reactie gegeven door 88 - 10:00 06-10-2010 |
|
|
|
poëzie mag alles zijn, lief zwaar mooi lelijk shockerend..er is zo veel, ikzelf ben dol op hilarische dingen, mag dat ook graag pogen..liedjes? die ook, neem maar dat ding van Brood en Deelder, alle woorden voor het vrouwelijk geslachtsorgaan werd bezongen, mogelijk onder invloed van geestverruimende middelen, ze hadden het in een nachtje klaar, daar kan ik dus om lachen en is eigenlijk net zo flauw als snelkookpan, maar ja, hans teeuwen is dan ook mijn favoriet, er is veel materiaal van te vinden op het internet, nagenieten..
tot zover mijn bijdrage ;)
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 04:01 06-10-2010 |
|
|
|
het is allemaal jullie schuld Erik en Milou
ik ben voor het eerst in mijn jonge leven Lucebert aan het lezen
godverdegodverdegodver
ik k0m hier op terug
|
|
Reactie gegeven door Jaco Wouters - 01:04 06-10-2010 |
|
|
|
Van Hazen staan hier op Lettertempel nog 5 gedichten, laatste uit 2008, ik lees ze nog steeds graag.
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:22 05-10-2010 |
|
|
|
Mijn eerste grote liefde op het net was Hazen. Ik was nog maar pas begonnen op freaks en ik vond er menig goede dichter, sommigen waar ik naar opkeek, anderen met wie ik graag een chatpraatje aanging, maar geleidelijk ontdekte ik Hazen:
Spits
vanuit Eindhoven
likt ik bosbessen uit 't licht
liet de gesmolten schaduwen
als warme olie
op het wegdek van mijn tong
in vijfde versnelling vallen
vertragen verteren vertakken
tot de A2 me naar bermen
van een uitgevreten middenrif
bracht
mijn pupil stuiterde verticaal
in mij
in mezelf
in m'n binnenste binnen
god wat was ik mooi, zo mager
vol maden
wilde ik weg- omgekeerd terug
thuis zoals een kind 's morgens
hoopt op koorts, koude
en een verzonnen vrije schooldag
vergeefs zoog ik boterkruimels op
die al enige tijd onder mijn nagels
lagen te luchten
m'n keel voelde als een akker
in augustus:droog, druk bezaaid
met vakantiewerkers
ik had honger
en ik was de grens nog niet voorbij
Een taalacrobaat van het zuiverste water die Hazen. Ik gaf het op om nog een sluitend verhaal rondom haar gedichten te maken. Ze volgt gewoon taalsporen of het nu op de A2 is voorbij Eindhoven of de boterkruimels van haar jonge jaren,
ik was gewonnen voor haar feest.
Hazen, Freaks.
|
|
Reactie gegeven door milou - 20:16 05-10-2010 |
|
|
|
In Bergen aan Zee leerde ik het werk van Tentije kennen. Ik was eigenlijk op een soort van bedevaartstocht op zoek naar sporen van Adriaan Roland Holst en Lucebert, maar in de lokale boekhandel viel mijn oog op een bundel van de voor mij onbekende Tentije; Ik was al bij het eerste gedicht verkocht, zoals we dat in Gent zeggen:
Vlindervormig
is de sleutel die zoekt, altijd zoeken blijft
naar de verzonken pin-
de windingen van geluk, de veer
binnenin
Ja, zo heb ik dikwijls naar geluk gezocht, naar die veer binnenin.
De oude remise, 's winters
een van de hoge ramen ingegooid- ingekinkeld
zoals we zeiden- en waar haalde ik
het roofje van mijn bezeerde knie open
aan dezelfde scherpe rotrand van het kozijn
de roestsmaak, de bloedsmaak
van ijzer, de opwinding om beneden mij
vlak naast elkaar de eindeloze rijen
badstoelen terug te zien, die geuren op te snuiven
zo anders hier, dat haast vervlogen zilte-
ik rende, danste, sprong
en soms is het nog of ik het zuchtende, verende
van hun huiven voelen kan- wat al niet
in ruil voor zo'n middag als toen
Zeer gelikt gedicht,op het randje van de kitsch, maar ik hou ervan. Eigenlijk zou het niet mogen dat einde op:
'in ruil voor zo'n middag als toen', klinkt als al duizend keer gehoord en door Toon Hermans gezegd, maar voor mij werkt het nog...ik ouwe zak.
Ook het" 'roofje' van mijn bezeerde knie", is kantje boordje, maar van Tentije slik ik zo'n likeurtje wel.
Hans Tentije, Verloren Speelgoed, De Harmonie, Amsterdam, 2001
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:15 05-10-2010 |
|
|
|
Dit zal mij misschien kwalijk genomen worden door mensen die vinden dat poëzie een ernstige zaak is, plaats van herinnering en epifanie, maar het bloed kruipt waar het niet gaan en dan komt Hans Teeuwen
Snelkookpan
Tadatatatataaa (HOI!)
Snelkookpan! Snelkookpan!
Vrouwen met een dikke kop, daar hou ik niet zo van.
Snelkookpan! Snelkookpan!
Vrouwen met een dikke kop, daar hou ik niet zo van.
Alvleesklier! Alvleesklier!
Maandagavond doe ik vermicelli in m'n bier
Alvleesklier! Alvleesklier!
Maandagavond doe ik vermicelli in m'n bier.
Hink-stap-sprong! Hink-stap-sprong!
Twaalf Surinamers met een ingeklapte long.
Hink-stap-sprong! Hink-stap-sprong!
Twaalf Surinamers met een ingeklapte long.
Maanzaadbrood! Maanzaadbrood!
Harry heeft pianoles en Sylvia is dood.
Maanzaadbrood! Maanzaadbrood!
Harry heeft pianoles en Sylvia is dood.
Doordrukstip! Doordrukstip!
Tonnie heeft geen benen maar is toch nog best hip.
Doordrukstip! Doordrukstip!
Tonnie heeft geen benen maar is toch nog best hip.
Optelsom! Optelsom!
Vrouwen lastigvallen met een lege vissenkom.
Optelsom! Optelsom!
Vrouwen lastigvallen met een lege vissenkom.
Blokfluitles! Blokfluitles!
Debbie amputeert d'r eigen borsten met een mes
Blokfluitles! Blokfluitles!
Debbie amputeert d'r eigen borsten met een mes.
Pijnboompit! Pijnboompit!
Liggend kan je schijten maar 't is beter als je zit.
Pijnboompit! Pijnboompit!
Liggend kan je schijten maar 't is beter als je zit.
Roerbakei! Roerbakei!
Heroïne dealen op een kinderboerderij.
Roerbakei! Roerbakei!
Heroïne dealen op een kinderboerderij.
Hangbuikzwijn! Hangbuikzwijn!
Huub wil op vakantie maar z'n auto is te klein.
Hangbuikzwijn! Hangbuikzwijn!
Huub wil op vakantie maar z'n auto is te klein.
De radical genius zoals hij door een tabloid werd genoemd,
voegt hieraan nog toe: " De jaren tachtig....wat een verschrikkelijk decennium. Zat ik daar in een of ander kraakpand, met een dun jasje aan vol principiële buttons, lauwe cola te drinken.Ente genieten! "
Ik ben fan vanaf het eerste uur.
Hans Teeuwen, Langs De Schaduw Van Jouw Wanhoop, Prometheus, Amsterdam, 2009
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:47 05-10-2010 |
|
|
|
Je moet nogal van zwarte humor houden om Ingmar Heytze te appreciëren, maar als daarover beschikt, is er behalve Jules Deelder geen beter adres.Ik plaatste in een vorig artikel al het onnavolgbare gedicht van Vasalis ''de idioot in het bad', wel Heytze heeft daar toch een vervolg op gedicht...
De Idioot In Het Wak
Onder het ijs is alles zwart.
Een licht plafond van stevig glas
wordt dichtgekrast met trage slagen
door de schaatsers op de plas.
Hun ijzers bonken als je hart.
Dit had je van je levensdagen
niet verwacht- geen moederschoot
zo koud, geen strijd zo smadelijk verloren:
na de ijstijd word je dood geboren
in een poldersloot.
Opeens is alles warm en goed.
Vanuit de diepte klinkt muziek.
Een vrouwenhand gaat door je haren.
Je ontspant. Dit is geluk.
Er is geen reden tot paniek.
Dan breekt een pikhaak door het ijs.
Je duwt hem weg, je wilt het niet.
Maar iemand trekt uit alle macht
totdat je, blauw van spijt en pijn,
opnieuw ter wereld bent gebracht.
Even kan de idioot aan zijn lot ontsnappen, door steeds dieper in het water te zakken, voor de idioot is de dood de enige mogelijkheid om aan zijn idiotie te ontsnappen....maar als hij in de lieflijke handen van de dood wordt genomen, en bijna bevrijd is, komt het reddingsteam met de pikhaak om hem weer boven te halen.
Alles was vergeefs, hij wordt als idioot herboren.
UitIngmar Heytze, Het Beste en De Rest,Uigtgerij Podium,Amsterdam,2006
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:28 05-10-2010 |
|
|
|
Uit mijn eigenste Gent een gedicht van Stefan Hertmans, in mijn visie een uitgesproken lyricus, dichter die de woorden magische glans en klank geeft, de innigheid van de herinnering cultiveert.
Gelukstraat, Gent
Het was in een oud schooltje,
en de ramen waren hoog, dat zich
de schaduw van een man tot in de
lichtkring van oud stof voorover boog.
Linden, kinderen in een onverstaanbaar
nieuwe taal, herkenning van een uitzicht
bij het raam; en binnen trekt het pleisterwerk
zijn eigen krijtkring in een oud lokaal.
De schim van lang verloren leven
kan iemand in de armen nemen,
maar niet het waaiend lichtland
in zijn hoofd.
O paradijselijk vergeten op gewone
dagen, zij geloofd. En bij het poortje,
in de wind, staat nog een ander kind-
dat, wat ooit zijn moeder was beloofd.
Herinnering aan de school van toen...'de schim van lang verloren leven kan iemand in de armen nemen.....' herinnering als een bliksemfklits ...het waaiend lichtland in zijn hoofd...., het kind hervonden en aan de schoolpoort aan de moeder weerggegeven:
.................En bij het poortje,
in de wind, staat nog een ander kind-
dat, wat ooit zijn moeder was beloofd.
Zalig gedicht dat in Gent op een groot bord te lezen is op weg naar de Blandijnberg, waar de faculteit letteren en wijsbegeerte boven de stad troont.
Stefan Hertmans, Annunciaties, Gedichten, Meulenhoff,Amsterdam,1997
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:06 05-10-2010 |
|
|
|
Dichteres van de momentopname vind ik Judith Herzberg op haar best in haar korte gedichten. Ze heeft weinig woorden nodig om te typeren, een intensiteit of essentie te evoceren.
Ziekenbezoek
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed.
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Je moet maar eens proberen zo'n gedichtje te schrijven; als het je lukt sta je in een bloemlezing.
Vraag
Hoe is dat zo geworden
Van altijd komen slapen
Tot nooit meer willen zien?
Sja, ik denk dat ik die vraag en dus ook het gedicht open laat. Niet dat er niet veel over te zeggen is.
Het Volle Leven
Zullen we
zei ze
samen
in een groot bed
in een hotel-
kamer
gaan liggen
met pyjama's
aan en
dan de knecht
taart
laten brengen?
Uit Judtih Herzberg, Doen en laten,Rainbow Essentials,1994
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 02:33 05-10-2010 |
|
|
|
damesherenook,
ik wilde hier even wat aandacht opeisen voor 1 van mijn favorite schrijvers Isac Asimov
mijn laatste schrijfseltje is zwaar beinvloed door de robot serie van Asimov en misschien ook door het intergalactisch liftershandboek en ook door mijn zeer geliefde schrijver Kurt Vonnegut Jr.
kennen jullie het korte verhaal van Asimov: insufficient data for a meaningfull answer?
de meeste schrijvers die jullie noemen ken ik gewoon niet
wat dat betreft heb ik helaas een achterstand
ik kan jullie wel aan een paar goeie sf-schrijvers helpen.
Gewoon een keer lezen
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 02:15 05-10-2010 |
|
|
|
Ik heb in elk geval veel aan je opmerkingen bij mijn gedichten. Jij hebt een zeer interessante visie op wat poëzie op haar best kan zijn, en weet via voorbeelden en vingerwijzingen die visie te illustreren. Jij hebt ook, zoals je zelf vertelt, een evolutie doorgemaakt van jonge vijftiger( in het spoor van Lucebert e.a.) tot wat je nu bent. Ik kan wel begrijpen dat je het moeilijk hebt met mensen die zgn 'mooie' gedichtjes willen schrijven, omdat dit binnen jouw optiek infantiel en belachelijk is.Ik denk dat een kunstschilder die vanaf zijn twintigste in de avant garde heeft gezeten ook weinig opheeft met iemand die vandaag de dag mooie landschapjes aflevert.Jij bent geëvolueerd in een tijdvak, en stelt derhalve hoge eisen aan iets wat altijd nieuw zou moeten zijn, wil het kunst heten. Maar ik denk dat je hier wel drie, vier, vijf mensen kan 'opvoeden' in de gewenste richting, hun sensibiliteit verfijnen, hun wijzen op gemakzucht en zwak taalgebruik.
Daarom vind ik het interessant om hier pas verschenen dichtbundels te bespreken, alsook die gedichten die iemand nauw aan het hart liggen. Op die manier kunnen we allemaal wel iets opsteken van waar het in poëzie wezenlijk om gaat.
Dus ik denk dat we op de goede weg zijn...
tot zover
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:53 05-10-2010 |
|
|
|
ik denk dat ik een beetje gevreesd word?
Mijn vorige ban hier, betrof een ban vanwege forum, dwz opgelopen op forum. Ik geloof niet dat men mij hier ooit wil bannen, maar ik heb wel de vaardigheid om zoiets te veroorzaken.
Ook heb ik diverse keer forum DT opgeblazen en ben ik de oorzaak dat op DT heel geen forum meer is.
Ik verwacht van een forum dat de dichters via forum beter zullen schrijven, meer ook naar beeldende kunst gaan, wat poëzie in weze ook is.
Ik ben van mening, is mijn mening, dat ik mensen beter kan laten schrijven, niet alleen door mij te volgen, maar ook via verzet tegen mij.
Ik heb zelfs poëzieperiode gekend dat ik zelf verzet schreef tegen mijzelf! Wanneer ik kritiekje ergens deed van "dit en dat kan echt niet" was mijn volgende inzending vaak mét de dit en dat, maar dan hoe het wél kan.
Ik ben niet leuk, ik ben niet aardig.......
Ik ben eigenlijk iemand die het liefst op muurtje zit en uitkijkt over de Linge
En ik maak graag poëzie-lachen, want dat is wat poëzie kán, poëzieplezier.....
|
|
Reactie gegeven door milou - 01:16 05-10-2010 |
|
|
|
beetje toelichten Erik, uitleggen wat jij van een Forum verwacht...misschien komen we er dan wel.
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:05 05-10-2010 |
|
|
|
maar er is hier nog geen forum
|
|
Reactie gegeven door ray - 23:05 04-10-2010 |
|
|
|
en voor de liefhebber een muziekje aangevraagd
http://www.youtube.com/watch?v=KecztotibB8&feature=related
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:51 04-10-2010 |
|
|
|
Nu je het daar toch over hebt, Erik, hier twee memorabilia van vaandrager:
Als de Chinezen
niet zo goed konden kezen,
dan zouden er niet zoveel Chinezen wezen.
en het onvergetelijke:
de kroketten in het restaurant
zijn aan de kleine kant.
ik geloof dat deze voor Hotel-Reastaurant New York bedoeld was.
uit cb vaandrager, gedichten,de bezige bij, amsterdam 1967
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 19:31 04-10-2010 |
|
|
|
De mus van Heinlo wordt vaak vreemd over gedaan.
Van dat mag toch geen poëzie zijn
Maar het zijn juist die mensen die dát beweren die geen inzicht hebben in de literatuurgeschiedenis en het gedicht los zien van al het andere geschrevenen. Dat gaat natuurlijk niet.
Zo waren de 80gers elkaar aftroevend met uitgebreidde interieurbeschrijvingen. Wat Couperus kon kon Frederik van Eden beter en andersom. Als reactie daarop kwam "de nieuwe zakelijkheid met als exponent Bordewijk, bv Bint.
Korte zinnetjes
Je kunt de korte zinnetjes van Bordewijk niet af doen met dat is geen literatuur. Het is een reactie van niet zo, maar zooo!
De mus is een typisch geschrift van de 50-gers.
De vijftigers, oa Lucebert, en oa ook Erik Lelieveld nog die worden nog wel eens verward met de Cobragroep, maar dat is niet helemaal een afdekkend vergelijk, dat heeft ook wellicht te maken met het feit dat Lucebert (keizer der 50gers) ook schilderde en vandaaruit in een Cobragroep werd geplaatst, terwijl hij nooit de Parijsperiode heeft meegemaakt, Lucebert zat gewoon in Amsterdam. Om luceberts geschriften "zoals het kind" te zien, zoals men de orginele Cobra ook ziet, dat kun je niet doen natuurlijk! Dat is onzin. Toch denkt men vanwege de Lucebert dat 50gers verwant zijn aan cobra.
Nou, dan zien we de mus van Heinlo en denken dan ow, vijftiger, cobra, kind, ehhh GEEN POËZIE!!!
Maar de vijftigers waren veel meer bezig met:
niet de boom, maar de boomheid van de boom
En in Heinlo's geval, niet de mus, maar de musheid van de mus. En bij Lucebert, rijmratten, hoon, hoon nog deze veel te schone poëzieschool, niet de poëzieschool van lucebert maar de poëzieschoolachtigheid van de school van Lucebert. Rijmratten hoon ons, want dan weten wij dat wij die hoon verdienen. wij weten waar die hoon vandaan komt, van de schoonschrijvers, en zelf vinden wij dat wij nog te schoon schrijven en te veel rekening houden met wat gelezen kan worden.
Een vriend van de 50-gers is wellicht vaandrager, zelf geen 50-ger, maar wel vijand van Deelder.
(Receptie)
"Poëzie", sta ik te beweren
tegen een paar ongelovige klootzakken
in wandeltoilet, "komt niet uit de lucht vallen."
En ineens zeg komt er, je zou het
poëtiseren kunnen noemen, poëzie
uit de lucht vallen.
Gelukkig dat niemand het zag verder.
C. B. Vaandrager (1935-1992)
=> dit is een prachtig gedicht!
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:32 04-10-2010 |
|
|
|
Een einzelgänger in de Nederlandse poëzie is Jan Hanlo. Je kan ervan houden, maar dan ben je er helemaal weg van, of je kan hem maar niets vinden, en dan is hij helemaal niks.
De meiden meehelpen het weidevee melken
't Boerenleven lijden
Met de meiden en de knechts
Doet de geest en 't lichaam sterken
't is zo goed om flink te werken
Maar laten wij nu slapen
Want de rapen op het veld
Zullen zeker Toch wel groeien
En dan morgen friswat stoeien
En daarna met de mijden
Naar de wijden helpen melken
En de grote rodekolen
En de rode kroten rooien
Ja, een ietwat vreemde maar letterlijk fascinerende wereld.
Meiden worden mijden en melken in wijden geworden weiden, en de lezer wordt niet voor boerse wijsheden gespaard.
Derealiserend gedicht, waar niks is wat het lijkt, en boerse sluwheid regeert.
Ik kan nie nalaten Hanlo's beroemdste gedicht te citeren, het leert makkelijk uit het hoofd, altijd handig voor een examen of een podium.
De Mus
Tjielp tjielp - tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp - tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp tjielp
tjielp tjielp tjielp
Tjielp
etc.
Ik hou van Hanlo, maar als iemand mij zegt dat hij er niks in vindt, spreek ik hem niet tegen.
Uit Jan Hanlo, Verzamelde Gedichtn, Van Oorschot, Amsterdam,2006
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:57 04-10-2010 |
|
|
|
88
Iedereen kan hier de gedichten plaatsen die hem boeien.Er is geen enkele restrictie. Om op je gedicht 'boytoy' te antwoorden, koos ik een gedicht van Neeltje Maria Min dat ongeveer van dezelfde inspiratie is. Het was echt een schlager van de sixties, zoiets als 'teddy bear' van Elvis Presley ....
MIJN MOEDER IS MIJN NAAM VERGETEN
mijn kind weet nog niet hoe ik heet.
Hoe moet ik mij geborgen weten?
Noem mij, bevestig mijn bestaan,
laat mijn naam zijn als een keten.
Noem mij, noem mij, spreek mij aan,
o, noem mij bi mijn diepste naam.
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.
Het is nu niet direct de poëzie waar ik op geil, maar in zijn genre mag het er wezen.Jouw gedicht is anatomisch en fysiologisch meer uitgebouwd 88 (vlees, bloed, oppompt), maar heeft dezelfde uitstraling.
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 15:54 04-10-2010 |
|
|
|
(pff.. uit vroeger)
het zij je vergeven hoor, ik zet er even een originele 88 bovenop, niet meteen ontploffen he? het is maar een gedicht van een eendagsvlieg..deze schrijver was altijd aan het zoeken naar de zin van het leven, onbaatzuchtig als ze was verdiepte ze zich in de gevoelsman, en wat de man tevens rationeel bezighoudt, heden ten dage is het nog niet weerlegd, dus 88 schreef geschiedenis naar de toekomstige tijd..
boytoy ( read her lips)
ik besta altijd, zolang
jij me gepassioneerd fantaseert
mij vlees en bloed toekent
of heerlijk oppompt tot zoals jij mij
in gedachten ambieert, je mij lief
hebben wilt, besta ik alleen voor jou
echt schattepoepje, I love you too
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:22 04-10-2010 |
|
|
|
de lezer zal mij verontschuldigen voor de foutjes en fouten die ik hier en daar tegen de Nederlandse taal heb gemaakt; ik kan deze niet corrigeren, dat laat deze site mij niet toe.
Ik hoop op begrip, het enige wat ik kan hopen in deze situatie...
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:17 04-10-2010 |
|
|
|
Karel van de Woestijne kende naar eigen zeggen twee grote poëtische lichtpunten in zijn leven, op jonge leeftijd Willem Kloos, en ouder geworden Paul Van Ostaijen.Hijzelf leunt veel meer bij Kloos aan.Klassieke dichter, met markante zintuiglijkheid en zinnelijkheid waar hij voortdurend tegen vecht,met een soort fin de siècle-moeheid die hij nooit overwint, was hij een complexe verschijning op het Vlaamse literaire toneel.
Ik Ben De Hazel-Noot
Ik ben de hazel-noot.- Een bleeke, weeke made
bewoont mijn kamer, en die blind is, en die knaagt.
Ik ben die van mijn zaad een duisternis verzade.
En 'k word een leêgt, die klaagt noch vraagt.
'k Verlaat me-zelf; 'k lijd aan me-zelven ijle schade.
Ik ben 't aanhoudend maal, in een gesloten kring,
van een domme, duldloze, ondankb're made.
Maar raak' de vinger van een kind me, dat me rade;
hij hoort mijn holte; ik luid; ik zing.
Een typisch Van de Woestijne: het uitgehold worden, en leeggeknaagd door een onuitroeibare made.Men kan hierbij aan de tbc-ziekte denken waarmee de dichter al heel vroeg geplaagd werd, maar een dichter van dit kaliber valt niet medisch te verduiden, er is meer aan de hand. De made doet ook denken aan dichters sensualiteit, die hem opvrat en het beste van hem verduisterde...tot hij nog leegte was, die klaagde noch vraagde.Het driftenleven is blind, en stelt aan de dichter eisen die niet in overeenstemming te brengen zijn met zijn zelfbeeld of met de realiteit zoals hij die wil en verwacht, uit dichters zaad komt alleen duisternis en leegte voort, die hij niet heeft gewild of gevraagd.
Maar als alles is voltooit, en de dichter als een lege hazelnoot, zonder vruchtvlees moet voortbestaan is er plaats geruimd voor het magische moment waarop een kind, dat hem heeft geraden, hem met de vinger aanraakt, en zijn holte hoort...ik luid, ik zing besluit de dichter.
Heel zijn bestaan een louteringsberg, met een zuiver einde, nadat de made alles heeft opgevreten dat van hem was, en alleen de leegte achterliet....
Hoe bijzonder deze korte dichtersbiografie, en hoe treffend de verwoording...
Uit vroeger geciteerd opus
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:51 04-10-2010 |
|
|
|
Inderdaad:
wie wil stralen die moet branden
blijven branden als hij liefde meent
om in het licht haar duisternis op handen
te dragen voor de hele goegemeent
Bij Lucebert die 'umwertung': de duisternis van de liefde moet op handen gedragen worden in het licht, met vaak dit misprijzen voor de goegemeent, de weldenkende, de humanist.....
Dikwijls bij lectuur van zijn gedichten aan die strofe van Stefan George uit zijn gedicht 'Der Täter' gedacht:
Wer niemals am bruder den fleck für den dolchstoss bemass
Wie leicht ist sein leben und wie dünn das gedachte
Dem der von des schierlings betäubenden körnern nicht ass
O wüsstet ihr wie ich euch alle ein wenig verachte!
Wie nooit op zijn broeder de plek voor de dolkstoot bemat
hoe licht is zijn leven en hoe dun zijn gedacht
van wie nooit de betoverende dollekervel at
O indien je maar eens wist hoe ik jullie allemaal veracht
Dezelfde anarchistische geste, datzelfde messianisme dat niets of niemand spaart.
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 13:22 04-10-2010 |
|
|
|
ja, die hoonhoon
hóóóóón en dan vervolgens zijn bloedeigen zelf in die hoon, in die "deze nog veel te schone"
overigens, dit
ik bericht, dat de dichters van fluweel
schuw en humanisties dood gaan.
beweer ik hier ook zovaak....
maar ik ben ook wel ietwat beinvloed door de bovengenoemde school. Ietwat ja.....
miischien moet ik hier eens het gedicht uittypen "als ik een stad heb gebouwd" maar das een heel verhaal
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:11 04-10-2010 |
|
|
|
Groter tegenstelling dan deze tussen Lucebert en Van Wilderode is moeilijk te vinden, en toch zijn ze allebei, elk op hun manier priesters.Van Wilderode in dienst van Christus en God, en Lucebert in dienst van het alles omvattende woord, dat werelden creëert en vernietigt. Lucebert heeft meestal iets profetisch in zijn poëzie, hij is een ziener die met dat machtige zintuig van het woord, de lezer zijn visie en boodschap doet ervaren.Als tegenpool van de in vorig artikel besproken 'Ars Poëtica' van Van Wilderode hier 'de school der poëzie' van Lucebert.
school der poëzie
ik ben geen lieflijke dichter
ik ben de schielijke oplichter
der liefde, zie onder haar de haat
en daarop een kaaklende daad.
lyriek is de moeder der politiek,
ik ben niets dan omroeper van oproer
en mijn mystiek is het bedorven voer
van leugen waarmee de deugd zich uitziekt.
ik bericht, dat de dichters van fluweel
schuw en humanisties dood gaan.
voortaan zal de hete ijzeren keel
der ontroerde beulen muzikaal opengaan.
nog ik, die in deze bundel woon
als een rat in de val, snak naar het riool
van revolutie en roep: rijmratten, hoon,
hoon nog deze veel te schone poëzieschool.
Een totaal ander programma dus, waar schoon schip wordt gemaakt met het soort gelikte, welluidende poëzie die iemand als Van Wilderode voor staat.Poëzie is revolutionnair, is oproer,komt uit een ijzeren keel, uit de riool....Bij Lucebert is altijd het doe-aspect sterk op de voorgrond; de dichter is niet iemand die ondergaat, maar iemand die vormt, vervormt, breekt.De breuk met de brave afbeeldingspoëzie kan nooit heviger zijn dan bij hem, liever iets stuk maken dan het op een conventionele manier laten bestaan...poëzie met de hamer.
Uit Lucebert,verzamelde gedichten,de bezige bij, amsterdam, 2002.
|
|
Reactie gegeven door milou - 12:39 04-10-2010 |
|
|
|
Omdat de balans Nederland-Vlaanderen een beetje uit evenwicht raakt, wil ik vandaag het gedicht van een Vlaamse priester plaatsen en van commentaar voorzien. Anton Van Wilderode, verdeelt literair Vlaanderen eigenlijk in twee.In katholieke kringen wordt hij zeer hoog aangeslagen, en geldt zowat als de waardige opvolger van Guido Gezelle, maar in socialistisch en liberaal Vlaanderen zweert men meer bij Hugo Claus en de zijnen, en doet hem af als een parochiehuisdichter goed voor verwende meisjes uit de humaniora met weltschmerz.
Zelf meer uit het Claus-kamp komend, hoewel voorbeeldig bij de jezuïeten school gelopen, heb ik mij lange tijd verre gehouden van Van Wilderode's wereld.Voor je het wist stuitte je op één of andere heilige, een Mariabeeldje of een gebed om te prevelen.Maar de priester kan wel dichten, en nog geen klein beetje, zeggen wij in Vlaanderen, kijk maar:
Ars Poëtica
1
Als poedersneeuw ligt poëzie. Eén uur
niet langer ach, zo onvoorstelbaar puur
als niets daarna stuifmeel en vogelveertjes.
Al wat op aarde valt verliest zijn duur.
2
Soms doen de woorden pijn, soms zijn ze zacht,
met borstelhaar bezet of schapevacht,
nu eens in gif gedrenkt, dan weer in honig,
met vlijt gezocht of gratis thuisgebracht.
3
Als ik aan tafel zittend, nu en hier,
boven de uitdaging van wit papier
de woorden oproep om ze neer te schrijven,
staat mijn verzegeld binnenste op een kier.
Van Wilderode is duidelijk geen hemelbestormer als Gezelle was op taalgebied; hij dicht 'op zachte vooizekens' zoals Alice Nahon dat zo treffend noemde.Altijd dat wat zalvende, soms bevoogdende toon, de Vlaamse priester eigen, maar hij beheerst het dichtersvak, en is een meester in de lijzige voordrachtspoëzie. Zijn bovenstaande Ars Poëtica bestaat uit drie Perzische kwatrijnen en biedt een mooi staaltje van zijn kunnen. Poëzie vergelijken met poedersneeuw, het is een mooie vondst, dat het broze en plotse karakter van poëzie laat zien...Heerlijk in de tweede strofe is ' woorden...soms met borstelhaar bezet of schapevacht',waarbij ik noteer dat zijn poëzie meestal met schapenvacht is bezet ( maar de wolf is nooit ver natuurlijk, wie zo zoet kan zijn, kan ook bijzonder zuur en bitter zijn). Treffend is ook het einde 'staat mijn verzegeld binnenste op een kier', de dichter afgesloten van de wereld geheel aan zijn papier gewijd, maar met toch altijd dat kiertje dat de wereld weer in homeopathische dosis binnenlaat, dat beetje licht van buiten... zonder dat kan poëzie niet bestaan.
Anton Van Wilderode, Poedersneeuw,Kwatrijnen, Lannoo,Tielt,1992.
|
|
wie kent deze lucebert niet? |
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:59 04-10-2010 |
|
|
|
lente-suite voor lilith
introductie:
als babies zijn de dichters niet genezen
van een eenzaam zoekend achterhoofd
velen hebben liefde uitgedoofd
om in duisternis haar licht te lezen
in duisternis is ieder even slecht
de buidel tederheid is spoedig leeg
alleen wat dichters brengen het te weeg
uit poelen worden lelies opgedregd
kappers slagers beterpraters
alles wat begraven is
godvergeten dovenetels laat es
aan uw zwarte vlekken merken dat het niet te laat is
wie wil stralen die moet branden
blijven branden als hij liefde meent
om in licht haar duisternis op handen
te dragen voor de hele goegemeent
o-o-oh
zo god van slanke lavendel te zien
en de beek koert naar de keel
en de keel is van de anemonen
is van de zee de monen zingende bovengekomen
kleine dokter jij drinkende huid van bezien
zie een mond met de torens luiden de tong
een wier van geluid de libbelen tillende klei
en jij
wassen jij klein en vingers in de la in de ven
lavendel in de lente love lied
laat zij geuren
pagodegeuren
lavendelgoden
geuren
geleerden zeggen dat mijn liefde beffen moet dragen
hoge stoelen tussen de tanden moet zetten
zal zij zijn
de - kleine - lachende - versierde - vitrine - lilith?
de kleinegichelversierdevitrinelilith?
muzieken moet men in bed zooo zachtjes opzetten
een fluwelen mecaniekje een fluwelen liedje
maar lieve
daar torrelt de trom de trom de trom
en bast een vracht van hangnaar klappert haar licht
haar blazend licht
en ik en ik ik ben ik jaag niet naar de letter
luister ik jaag niet naar de letter maar ik luister
daar blaast haar licht een stoeiende tuba in de zoen
ik ademhaal ik jaag het hippende licht
knip knip
en overal overal stroomt stroomt mijn oog:
rivier van fotografie
lilith
die is lief die liebe suite van delibes
wie blieft
wie
die
wie is die
lilith
wie is lilith
lilith
die is lief die liebe suite van delibes
HA
daar dragen de orgels haar achterna
ka ka
kyrië eleison kyrië eleison
JA
zon zon zon zij is de lila kieuw de leliezon
===============
want dit is het!
wie wil straaaalen die moet branden
BLIJVEN branden als hij liefde meent
om in licht haar duisternis op handen
te dragen voor de hele goegemeent
das Lilith
Want mijnheer Achterberg
kappers slagers beterpraters........
alles wat begraven is
gódvergéten dóvenetels laat es
aan uw zwarte vlekken merken dat het niet te laat is
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:35 04-10-2010 |
|
|
|
Mijn wens behoede u nog spic en span
o rollator en stut, die geen verrader....
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:33 04-10-2010 |
|
|
|
Achterberg/Thomas
Ik lees achterberg eigenlijk altijd met de zoektocht naar een vrouw in mijn achterhoofd, een vrouw die er niet meer is. Al zijt gij in onnoembaarheid, glanzende scharen van mijn wil zijn uitgegaan om u te tellen (lees dan "tot leven tellen")
Innemee is naar mijn idee een uitzondering hierop. Ze worden hier met een vaart begraven alsof de dood hen op de hielen zit en wat de buitenman het meest verbaasd is dat de stoet bijna geen staart bezit.
Het is dus lastig voor mij met de vooronderstelling die ik bij Achterberg heb, en die vooronderstelling lijkt mij ook weer op zijn plaats bij het hier gepubliceerde gedicht, over trein, om dan tekstueel het met iets anders te vergelijken. Dat kan, dat is misschien wel mogelijk, dan zijn er paralellen te trekken, maar de intentie is van een heel andere orde
Want nochtans moet het woord bestaan dat met u samenvalt!
Dát is Achterberg
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:50 03-10-2010 |
|
|
|
Nog ff over dat stokske van Oldenbarnevelt, ik moet er niet aan denken dat dit in een gectualiseerde uitgave zou luiden:
De Rollator van Joan Van Oldenbarnevelt
Mijn wens behoede u nog spic en span
o rollator en stut, die geen verrader....
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:38 03-10-2010 |
|
|
|
We zouden, ik bedoel de harde kern hier, een poëzie avond kunnen organiseren, waar iedereen zijn lievelingsgedichten in kwijt kan.Met Campari en dry martini, om tussen de witregels te drinken...
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 13:06 03-10-2010 |
|
|
|
owwwwwww mooi he?
Wie ging, zo krom gebukt, nooit krom!
Wie ging zo krom gebukt, en dan toch NOOIT KROM met uitroepteken, dat is toch wel ehh snappiepoëzie-he?
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 13:04 03-10-2010 |
|
|
|
Vondel, ja lekker, jummie
Wisten jullie dat ik deze ontzettend goed kan voordragen met veel drama en zo en wat boosheid en nog wat ingrediënten.. Ja kan ik echt goed!
HET STOKSKE van Joan van Oldebarnevelt, vader des vaderlands
Mijn wens behoede u onverrot,
O STOK en stut, die geen verrader,
Maar ’s vrijdoms stut en Hollands Vader
Gestut hebt op dat wreed schavot;
Toen hij voor ’t bloedig zwaard most knielen,
Veroordeeld, als een Seneca,
Door Nero's haat en ongena,
Tot droefenis der braafste zielen,
Gij zult nog, jaren achtereen,
De uitgank van die Held getuigen,
En hoe Geweld het Recht dorf buigen,
Tot smaad der onderdrukte Steên.
Hoe dikwijl strekt gij onder ’t stappen
Naar ’t hof der Staten stadig aan
Hem voor een derde voet, in ’t gaan
En klimmen op de hoge trappen,
Als hij, belast van ouderdom,
Papier en schriften, overleende,
En onder ’t lastig landspak steende!
Wie ging, zo krom gebukt, nooit krom!
Gij ruste van uw trouwe plichten
Na 't rusten van die oude stok,
Geknot door ’s bloedraads bittre wrok:
Nu stut en stijft gij nog mijn dichten.
============
|
|
Reactie gegeven door milou - 11:44 03-10-2010 |
|
|
|
Wie Vondel zegt, zegt verplichte lectuur in een onaandachtige klas, waar je aan niets anders dan escape denkt, zelfs hoopt op een relletje of een brandje zodat het lokaal moet worden ontruimd.
Hij zou de plaats moeten innemen die Shakespeare in Engeland en Racine in Frankrijk innemen, onze nationale dramaturg zijn.
Maar niets daarvan, hij is verplichte lectuur gebleven.
Zelf ben ik geen grote fan van zijn dramatisch werk, nogal saai, met personages die niet goed uit de verf komen, met weinig puntige dialogen,en vrijwel niets dat treft, dat kan geciteerd worden...enfin Vondel is geen Shakespeare of Racine. Maar een groot dichter was hij wel.
Uitvaert Van Mijn Dochterken
De felle Doot, die nu geen wit magh zien,
Verschoont de grijze liên.
Zij zit omhoogh en mickt met haren schicht
Op het onnozel wicht,
En lacht,wanneer, in 't scheien,
De droeve moeders schreien.
Zij zagh 'er een, dat wuft en onbestuurt,
De vreught was van de buurt,
En, vlugh "Fiane" zong,
En huppelde, in het reitje,
Om 't lieve lodderaitje;
Of dreef, gevolght van eenen wackren troep,
Den rinckelenden hoep
De straten door; of schaterde op een schop
Of speelde met de pop,
Het voorspel van de dagen,
Die d'eerste vreught verjagen;
Of onderhiel met bickel en boncket,
De kinderlijcke wet,
En rolde en greep, op 't springend elpenbeen,
De beentjes van den steen;
En had dat zoete leven
Om gelt noch goet gegeven.
Maar wat gebeurt? terwijl het zich vermaakt,
Zoo wort het hart geraackt,
(Dat speelzieck hart) van eenen scharpen flits,
te dootlick en te bits.
De doot quam op de lippen,
En 't zieltje zelf ging glippen.
Toen stont helaas! de jammerende schaar
Met tranen om de baar,
En kermde noch op 't lijck van haar gespeel,
En wenschte lot en deel,
Te hebben met haar Kaartje,
En doot te zijn als Saertje.
De speelnoot vlocht(toen 't anders niet mocht zijn)
Een krans van roosmarijn,
Ter liefde van heur best kameraat.
O krancke troost! wat baat
De groene en goude lover?
Die staatsi gaat haast over.
Eerst een paar woordjes uitleg over de woordenschat van Vondel.Ik vertaal het gedicht vrij zodat één en ander duidelijk wordt:
de felle dood, die het nu niet op witte haren heeft gemunt,
laat de grijsaards rustig lopen, ze zit omhoog en mikt met haar bliksemschicht op het onschuldig wicht, en lacht, wanneer het scheidingsuur is aangebroken en de droeve moeders schreien.
Zij(de dood)zag er één (een kindje) dat licht en onbezonnen
de vreugde was van de buurt,en, vlug met haar voet in het slingertouwtje sprong, of zoet het kinderliedje 'Fiane' zong,en huppelde, in het reitje, rondom het meisje dat in het midden stond (lodderaitje).
Of anders dreef ze de hel klinkende hoepel aan, gevolgd door een uitgeslapen troep doorheen de straten, of schommelde ze op een schommel, of speelde ze met de pop, het voorspel van de dagen die de eerste vreugde verjagen.
Of eerbiedigde met bikkel en knikker de kinderlijke wet, en rolde en greep naar de springende ivoren dobbelsteen, en had haar zoete leven om geld noch goed gegeven.
Maar wat gebeurt?terwijl het zich vermaakt,
wordt haar hart geraakt,
(dat speelziek hart) door een scherpe flits
te dodelijk en te bits.De dood kwam op haar lippen, en haar zieltje zelf ging glippen.
Toen stond helaas! de jammerende schaar
met tranen om de baar. En kermde nog op het lijk van haar spelen, en wenste lot en deel te hebben met haar vriendinnetje, en dood te zijn als Saartje.
De speelzucht vlocht (om dat er anders geen mogelijkheid was) een krans van rozemarijn, ter iefde van haar beste kameraad. O kranke troost! wat baat de groene en gouden lover? Die praal gaat gauw over.
Dit gedicht dat Vondel schreef bij de uivaart van zijn dochterken is voor mij één van de ontroertendste gedichten uit onze literatuur,en kan naast Elsschots 'Bij Het Doodsbed Van Een Kind' gelegd worden. In de jaren 70 en 80 van vorige eeuw verschenen veel historische werkjes die beweerden aan te tonen dat liefde voor het kind een typisch burgerlijk verschijnsel was, ontstaan in de hypocriete negentiende eeuw. het gedicht van Vondel weerlegt deze these, want de liefde die Vondel voelt voor zijn dode Saertje liegt er niet om. Met hoeveel meeleven vermeld Vondel niet de kinderspelen waaraan Saertje zich overgaf:
de rinckelenden hoep, schaterde op een schop,speelde met de pop, Huppelde in 'treitje....en hoe scherp komt te midden van dit schier onbegrens kinderplezier de doodsschicht niet aan....Zoo wort het hart geraackt (Dat speelziek hart) van eenen scharpen flits, te dootlick en te blits....en hoe groot is de verslagenheid van haar kameraadjes staande voor haar lijkbaar ....wenste lot en deel te hebben met haar kaartje, en doot te zijn als Saartje...En hoe bitter en verheven dit prachtige eindvers: die staatsi gaat haast over.
Vondel op zijn best, zoals ik hem wil onthouden.
Uit:Dirc Coster,De Nederlandsche Poëzie in Honderd verzen,Van Loghum Slaterus, Arnhem, 1931.
|
|
Reactie gegeven door milou - 23:40 02-10-2010 |
|
|
|
neen, ik ben daar één keer geweest en ik vind het een rattennest.....dus zover ga ik niet.
|
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 23:38 02-10-2010 |
|
|
|
volgens mij zend ze nog af en toe wat in op dichtalent, dus daar zou je haar kunnen complimenteren ;-)
|
|
Reactie gegeven door milou - 21:34 02-10-2010 |
|
|
|
ik heb na jouw tip eens alle gedichten van Rachel op nagevlooid, en ja het is een goudmijntje....als enig excuus kan ik inbrengen dat ze van voor mijn tijd was...maar het is geen excuus, ik had maar beter in de archieven moeten snuisteren...wat ik overigens graag doe.
En aan Rachel: laat van je horen!
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:05 02-10-2010 |
|
|
|
Komt nog wat bij wat soms in Nederland vergeten wordt. In Vlaanderen heeft men eeuwenlang om de Vlaamse taal moeten vechten. De Franse cultuur primeerde tot in de jaren 50 van vorige eeuw. Cultuur was in de eerste plaats Franse cultuur , je werd geacht Victor Hugo, Balzac, Flaubert, Proust te apprceiëren....Gezelle, Van Ostaijen, Van de Woestijne was voor de boerkes. Daarom, vind ik het zo belangrijk dat er geleidelijk iets als een Vlaams-Nederlands literair bewustzijn ontstond. Nu kan men Van Ostaijen naast Apolinaire citeren, maar dit is niet zonder slag of stoot gegaan. Daarom ook vind ik traditie en de waardering daarvan belangrijk.....Jullie in Nederland zijn nooit onderdrukt geweest door een andere cultuur, en dat merk ik
.
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:55 02-10-2010 |
|
|
|
@88
Volledig akkoord dat je gewoon moet volgen wat je hart je ingeeft. Maar mijn hart geeft mij naast alles wat actueel is ook de oude dichters aan, daar ben ik mee opgegroeid, dat zijn mijn roots en die wil ik bewaren.Ik kom nog uit een tijd dat Vondel en Kloos op het eindexamen Nederlands stonden, en ben echt blij dat ik dat meegekregen heb. Maar dit belet mij niet open te staan voor alles wat zich aandient zowel gedrukt als op het net....die microbe zal blijven woekeren en goed maar.
milou
|
|
Reactie gegeven door 88 - 18:39 02-10-2010 |
|
|
|
ik heb geen favoriet, een pakkende tekst is een pakkende tekst, het raakt me of het raakt me niet, geen idee, ik kom op dergelijke teksten door links die men hier aandraagt, daar zoek ik iets van op, verdiep me een klein beetje, meer is het niet, dit vond ik mooi en tijdloos al zou je, wanneer je dit nu als frisse dichter had geplaatst genadeloos worden afgebrand op de D`tjes enz..
ik heb ooit een bundel van Anna Enquist van mijn collega`s cadeau gekregen, ik las het gretig toen ik nog niet wist dat haar overleden kind centraal in haar schrijven stond.
voorheen kon ik onbevangen én met eigen invoeling lezen, nu ik weet dat haar kind de rode draad is, ben ik het gevoel kwijt en lees haar net zoals een of ander dagboek, met alle respect, ik wilde haar achtergrond liever niet weten, nu weet ik het wel, het maakt teveel uit..
de oude meesters schreven ook over hun zieleroerselen en wat hen bezig hield, dat was een andere tijd, nu hebben we het internet en profielen, het profileren doet nu de schrijver/dichter zelf..
ikzelf slinger liefst nog een beetje rond en blijf graag in satire of sarcasme hangen, uitvergroten of piepverkleinen ligt mij het meest doch laat me intussen graag ontroeren door prachtige teksten die tot op het bot raken, van wie dan ook, `t kan johan de dichter zijn bij wijze van spreken..
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:17 02-10-2010 |
|
|
|
Als ik schreef dat ik met Adriaan Roland Holst dweepte, hoe moet ik dan nog mijn gevoelens voor Willem Kloos accuraat formuleren.Aanbidden, verafgoden? daar leek het in elk geval sterk op. Net als bij Karel van de Woestijne hing zijn foto boven mijn bureau op mijn kamer, en toen ik van iemand hoorde dat zijn blik zo vaag en troebel was omdat hij zoveel dronk, dacht ik er sterk over om mij ook in de drank te storten, dan had ik ten minste dat met de grootste dichter gemeen.
Als iemand tbc had dan was dat zoals Van Ostaijen, en was iemand alcoholist dan was dat zoals Kloos.
Een lyrisch talent zoals ik er zelden één heb mogen meemaken, één die de taal zachtjes kon doen zingen, één die je van die kleine sensaties gaf, waartoe je je niet in staat achtte.
Nauw zichtbaar wiegen op een lichten zucht
De witte bloesems in de scheemring- ziet
Hoe langs mijn venster nog, met rasch gerucht,
Een enkele, al te late vogel vliedt.
En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht
Als perlemoer, waar iedr'e tint vervliet
In teêrheid...Rust- o, wonder-vreemd genucht!
Want alles is bij dag zóó innig niet.
Alle geluid, dat nog van verre sprak,
Verstierf- de wind, de wolken, alles gaat
Al zachter en zachter- alles wordt zo stil
En ik weet niet, hoe thans dit hart, zoo zwak,
Dat al zoó moe is, altijd luider slaat,
Altijd maar luider, en niet rusten wil.
Ik wist niet dat ik materieel tot die gevoelens hier door Kloos op- of ingeroepen in staat was op mijn zestiende.
Mijn lichaam leek wel een viool waarop de muziek van Kloos niet te spelen was, zo fijn zat het niet in elkaar, daar waren mijn snaren te grof voor....en toch zekere keer sloeg het aan....
Uit Willem Kloos,Verzen,Wereldbibliotheek, Amsterdam,1931
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:29 02-10-2010 |
|
|
|
Ja, Lucebert daar had ik het nog niet over.Het gedicht dat je van hem citeert is inderdaad een staaltje van zijn weergaloos kunnen. Ik moet er echter voor in de stemming zijn om Lucebert te lezen, soms is hij voor mij te bedreigend, een soort hoorn des overvloeds waarin ik zal verdwijnen.
88, zeg er gerust wat persoonlijks bij als je een gedicht instuurt van een van je lievelingsdichters, dan is het dubbel genieten: van het gedicht en van wat het met iemand doet ;)
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:20 02-10-2010 |
|
|
|
Iemand die ik in mijn jeugd ook koesterde was Adriaan Roland Holst. Hoewel meer modernistisch getinte leerkrachten mij wezen op het gevaar van deze ongeneeslijke romanticus, die in vaak gezwollen taal zijn gal spuwde over ons tijdsbestek dat geen helden te paard en de daarbij horende Deirdres met lange blonde vlechten, meer herbergde, raakte ik niet op zijn oud keltisch universum uitgekeken.Ik had toen W.B.Yeats nog niet gelezen dus kon de bard uit Bergen aan Zee volop mijn aandacht genieten. Ik kende veel van zijn gedichten uit mijn hoofd en durfde deze wel eens op schoolfeestjes op te zeggen.Met wisselend succes, ik werd vaak uitgelachen maar hield er ook enkele duurzame vrienden en vriendinnen aan over.
Naroep
Vanonder wolken,gij, die ontstegen zijt,
roep ik u na-
vanuit de wervelenden storm der blaren
waarin wij samen waren,
waar ik nog sta
geschroeid van dromen en van licht berooid,
roep ik u en bezweer ik u; als ooit
door liefde's laatste doodlijke gena
vertwijfeling verrukking achterhaalde
in dat verdwenen zweven uit al zicht,
straal dan het woord neer op dit aangezicht,
hoe dat gij zijt ontvlogen en waarheen
dien gouden laatsten dag
dat ik u zag
gelijk een leeuwerik, die niet meer daalde-
o, ziel, die steeg en roekeloos verdween
juublend elysisch uit het eenzaam licht.
Zelden een gedicht gelezen met een zo meeslepend ritme, als om in één lange adem-spanboog te lezen.Romantiek in zijn hoogste vorm, met dat bijzondere laatste vers:
juublend elysisch uit het eenzaam licht
Later toen ik gestaag en met mondjesmaat meer over Jany's levensloop begon te vernemen, onder meer dat geen vrouw voor hem veilig was, stond dat naar mijn mening nogal haaks op het verheven mensbeeld dat zijn gedichten dikwijls droeg.Maar eigenlijk kan jany geen kwaad doen in mijn ogen, hij was een idool, en alles wat hij deed of liet was hoe dan ook goed!
Uit A.Roland Holst , Bert Bakker,Den Haag,1967 Ooievaar pocket 168-169
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:59 02-10-2010 |
|
|
|
dit gedicht trok mijn aandacht, tijdloos,
het einde, lucebert..
HET EINDE
oud de tijd en vele vogels sneeuwen
in de leegte in de verte
wordt men moe en de stemmen
staan stijf om zelfs de zuiverste lippen
ruw en laag wandelt de regen
waarheen zijn lichte dagen gegaan
waar zijn de wolken gebleven
alles is stom en van steen
alleen die in zijn engte de elementen telde
buigend bevend als geselslagen
geeft het laatste geluid: het lied
heeft het eeuwige leven
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:54 02-10-2010 |
|
|
|
in de vijfde regel eerste strofe moet die 3 weg dus:
in " De Houten Paardjes"
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:50 02-10-2010 |
|
|
|
Jules Deelder is voor mij zo'n aantrekkelijk dichter dat ik het niet kan nalaten nog een van zijn gedichten te plaatsen.
Jeugdsentiment
Toen ik nog klein was,
bezocht ik met mijn ouders veelvuldig
de bladplaats Rockanje,
alwaar men mij dikwerf treffen kon
in 3De Houten Paardjes"
een speeltuin in het Rondeweibos.
Er stond een glijbaan van precies
hetzelfde hout,
als men doorgaans kan ontwaren
-achter Moeskops of Van Vliet-
op de slechtgekleurde plaatjes, die
je vader destijds bij z'n sigaretten
kreeg (of je moeder bij de margarine),
van lang vervallen wielerbanen.
Smalle naast elkaar gelegen latten,
meestal hard en spiegelglad; soms ook
zachter en stroef door de regen
Toen ik nu op zekere dag
dit-mijn favoriete toestel-voor
het publiek gesloten bleef, en ik
onverwijld bij d'exploitant naar d'oorzaak
informeerde, bleek,
dat er diezelfde morgen iemand met
z'n reet in een enorme splinter
was gegleden.
Als een saté kwam hij beneden.
Men merke op: de zakelijke Rotterdamse stijl waarin het gedicht is geschreven, met hier en daar een archaïsme wat het iets van een proces verbaal geeft uit de oude tijd.
Hoe het hout van de glijbaan uitvoerig wordt vergeleken met deze van lang vervallen wielerbanen, nog zichtbaar op de achtergrond van de wielrennersplaatjes ingesloten bij margarine of sigaretten.De schrijver heeft daar lang naar gekeken, en er zich lekker bij gevoeld.
Virtuoos het verrassende einde, waardoor het gehele gedicht van perspectief verandert, van ernstig en aandachtig naar iets hilarisch en clownesk. Ik heb zelden zo gelachen bij een gedicht. Daarvoor moet ik bij Jules Deelder zijn!
uit:J.A.Deelder, Moderne Gedichten, De Bezige Bij,Amsterdam, 1981
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:12 02-10-2010 |
|
|
|
Nog een keer Achterberg, en deze keer met een kortgedicht:
Hulshorst
Hulshorst, als vergeten ijzer
is uw naam, binnen de dennen
en de bittere coniferen,
rust uw station;
waar de spoortrein naar het noorden
met een godverlaten knars
stilhoudt, niemand uitlaat
niemand inlaat, o minuten,
dat ik hoor het weinig waaien
als een oeroude legende
uit uw bossen: barse bende
rovers, rans en ruw
uit het witte veluwehart.
In het voorlaatste jaar humaniora schreef onze klastitularis de eerwaarde pater Cromphout, dit gedicht op het bord, en ernaast dat van de Engelse dichter Edward Thomas
Adlestrop
Yes, I remember Adlestrop-
The name, because one afternoon
of heat the express-train drew up there
Unwontedly. It was late June.
The steam hissed. Someone cleared his throat.
No one left and no one came
On the bare platform. What I saw
Was Adlestrop- only the name
And willows, willow herb, and grass,
And meadowsweet, and haycocks dry,
No whit less still and lonely fair
Than the cloudlets in the sky.
And for that minute a blackbird sang
Close by, and round him, mistier,
Farther and farther, all the birds
Of Oxfordshire and Gloucestershire.
Vrij vertaald:
Ja, ik herinner mij Adlestrop-
De naam, want op een namiddag
van hitte verscheen de express-trein
daar op het toneel.
Onverwachts. Het was late Juni
De stoom floot.Iemand schraapte zijn keel.
Niemand stapte af, niemand stapte op
op dit verlaten platform.Wat ik zag
was Adlestrop- alleen de naam
En wilgen,wilgeroosjes en gras
en geitenbaard, en stapels droge hooi
niet minder roerloos en in eenzame pracht
dan het hoge wolkendek in de hemel.
En op dat ogenblik begon een merel te zingen
dichtbij, en rondom hem, mistiger,
verder steeds verder, alle vogels
van Oxfordshire enGloucestershire.
Opmerkelijk is het verband tussen de twee gedichten, een trein die in een godvergeten gehucht stil staat, waar niemand afstapt niemand instapt.Een sfeer van vreemdheid en gevaar is in beide gedichten aanwezig.Bij Thomas wordt die in zijn tegendeel opgeheven: een apotheose van vogelengezang, een soort epifanie van het hoogtepunt dat de natuur te bieden heeft.Bij Achterberg eindigt het grimmiger met een verwijzing naar het verleden: de barse bende rovers,rans en ruw uit het veluwehart.Persoonlijk vond ik het gedicht van Edward Thomas toen beter, maar nu weet ik het niet meer....in elk geval gedichten om naast elkaar te leggen zoals de pater dat voorbeeldig deed.
Ja, Erik, Thebe behoort tot mijn lievelingsgedichten, en dat zal zij blijven tot ik niet meer besta...
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:50 02-10-2010 |
|
|
|
ik las hier ook nog Achterberg.........
Die ken ik met diverse gedichten uit me knar, stond ook op mijn boekenlijst HAVO ehh innemee, diaspora, ik ken het nog steeds uit me knar...
Maar dit is de top-achterberg
Thebe
Met leven toegerust voor beiden,
liep ik vannacht de gangen in,
die naar u leiden.
Het ondergronds geburchte droeg
een stilte, die met tegenzin
mijn tred verdroeg.
De muren stonden als verzadigd
van ruige schimmel; lucht en licht,
voorgoed beschadigd,
beten mij uit; de wil alleen
bij u te zijn in 't jongst gericht,
hield mij ter been.
Het labyrinth verliep in schroeven
van eender, blinder cirkeling.
U ten behoeve?
Ik weet niet meer hoe lang ik ging.
Hoe brachten zij, die u begroeven,
zover een ding?
Totdat mijn voeten op u stuitten:
uit een volslagen duisternis
zag ik uw ogen opensplijten;
uw handen, die ik niet kon tillen,
voelde ik langs het leven strelen,
dat in mij sloeg;
uw mond, in dood verholen, vroeg.
Een taal waarvoor geen teken is
in dit heelal,
verstond ik voor de laatste maal.
Maar had geen adem meer genoeg
en ben gevlucht in dit gedicht:
noodtrappen naar het morgenlicht,
vervaald en veel te vroeg.
Gerrit Achterberg: Verzamelde gedichten
Dit is zo sterk............
Hoe je, Achterberg zovaak trouwens, je dode geliefde ontmoet en als het gedicht afgelopen is er weer uitklapt.
Maar nochthans moet het woord bestaan wat met u samenvalt!
Ik meen dat daarovoor zoiets geschreven werd als
ik verdeel me over het abc
en combineer er sleutelwoorden mee
bv met de letters g o d
in deze volgorde maar niet perse
pffffffffff lekker heftig
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 01:05 02-10-2010 |
|
|
|
leuk dat Sheena Edith de Gilde noemt in het rijtje vrouwendichters
Toevallig mijn favorite dichter, die vrouw kan schrijven!
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 00:45 02-10-2010 |
|
|
|
ja gezien ja
Typefout bij aanhef
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 00:45 02-10-2010 |
|
|
|
kan ik hier nog even kwijt dat Vasalis maar drie bundeltjes heeft geschreven, vooral ook omdat zij zelf niet alles perfect vond, daar was ze heel streng in.
Maahaar, er komt binnenkort dus biografie uit van Vasalis
ik weet niet wanneer, is nog niet klaar volgens mij
Vraag eens bij je "betere boekwinkel" of ze daar van gehoord hebben en zo ja wanneer deze uitkomt...
Want ja want nu, daar staan ook enkele gedichten in die NIET in de drie bundels staan!
En voor de echte Vasalisliefhebber is dat net zoiets als dat er bv weer een verhaal van Nescio ontdekt zou zijn..
|
|
Reactie gegeven door milou - 23:35 01-10-2010 |
|
|
|
ik zeg *pop*. Ja knap gedichtje die Sesamstraat.
Nee hoor geen beperking, alles wat goed is, is goed...
milou
|
|
moeten ze perse uitgegeven/bekend zijn? |
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 23:31 01-10-2010 |
|
|
|
want er springt er voor mij op verschillende sites wel eentje uit hoor, zoek bv hier maar eens op de naam Rachel.
een heel bijzondere dame.
voorbeeldje :
Sesamstraat
ik zeg lijkenpikker langs een natte naam
zucht je niet verder zee, zoek kleiner
mooier ronder ook in vlinderbroek
het roze bruiner dan het zwart langs wind
geen kleur voor kleine voetjes
of kinderen met haar in gisteren naar zout
doe eens -sesamstraat- oranje slierten drop
zuig waterijs naar boven
zeg later vroeger of eerder kind
ik ben niet anders dood -toe zeg eens pop-
rachel
ps. bijzonder buitengaats, dank die kende ik nog niet.
|
|
Reactie gegeven door milou - 23:19 01-10-2010 |
|
|
|
Speciaal voor Sheena uit een dichtbundel die ik bij boekhandel Xantippe in Amsterdam gekocht heb.
Buitengaats
Almaar inniger, als soep uit eigen blik.
Mag ik vergeten, nu ik je heb opgegeten?
Vergeetmijnietjes zijn ook hemels blind.
Ik zou niet graag in jouw schoenen liggen
maar loop naast de mijne van trots:
buitengaats bloost appel, moes van bloesem zoet.
Ende nu blijft zand, zeep ende soda-
deze drie, doch de meeste van deze is
de soda waarin men beurse zielen baadt.
Ja, die was ik ff vergeten, onvergeeflijk want over een talent gesproken...Anneke Brassinga...die kan tellen en vertellen.
Anneke Brassinga, Huisraad, De Bezige Bij,Amsterdam 1998.
Ja,Anna Enquist was ik ook ff kwijt, een emo-dichteres van hoge kwaliteit, bedankt Sheena. Edith de Gilde kende ik niet, driewerf bedankt hiervoor!
|
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 23:06 01-10-2010 |
|
|
|
oeps, rachter is natuurlijk rechter.
|
|
Wat dacht je van deze dames? |
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 23:06 01-10-2010 |
|
|
|
Als water ben ik uitgestort
Dom water. Beukt en striemt de
pijlers van de brug die zwijgend
schrap staat tegen overgave. Eeuw
na eeuw is wat hij weet het binden
van twee oevers. Waakzaam, moe.
Weer ga ik door de oude stad, altijd
naar de rivier. Midscheeps posteer ik mij
in machteloze aandacht, blote hand
op steen. Ik brul met doorgesneden keel,
zonder geluid, van woede en verlies:
Al wat wij weten, hoe wij zijn, verdwijnt
als wind over het land. Herinnering
die even spartelt in het water en
verloren gaat. Grijsbruine golven die
hun naam niet zijn. De kamparts Tijd.
Rivier, stroom achterwaarts. Steen,
wordt weer vuur. Lucht om mij heen,
wordt lichaam dat mij draagt en
troost. Geheugen, val uiteen.
Anna Enquist
Uit: Soldatenliederen,
De Arbeiderspers 1991
Luister: ik heb je wat te zeggen;
o nee, het is geen nieuw verhaal,
en ik gebruik heel simp'le taal,
er is niet veel aan uit te leggen.
(Nel Benschop, Hemelhoog en aardediep)
NACHTZUSTER
De dag heeft dan nog steun aan rituelen:
tempen, wassen, bloeddruk. Het bezoek
brengt trosjes druiven mee en soms een boek
dat dicht zal blijven. Druiven kun je delen.
Als je al lijdt, dan lijd je toch met velen.
De grapjas in het bed rechts in de hoek
doet weer iets reuze komisch met zijn broek;
je reinste Pieter Bruegel-taferelen.
Maar nu de nacht. Omdat je hebt gekozen
tegen het semi-coma van een pil
lig je te woelen, heel je lijf in brand.
Daar snurkt er een; hier ligt de oude broze
meneer van Dam te kreunen, is dan stil.
Send in the rouwclowns. Dan is er haar hand.
© Edith de Gilde
en dan nog en dan nog, ehmm Anne van Amstel o.a. Heartbreak Hotel en ga zo maar door.
er zijn er zoveel, maar ik moet wel eerlijk toegeven dat ik meestal meer ga voor de mannelijk trant van schrijven dan de vrouwelijke, schandelijk dat weet ik maar soms zijn mannen net iets rauwer en rachter door zee, sommige vrouwelijke dichters ook hoor, maar minder,
gr.
Sheena
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:49 01-10-2010 |
|
|
|
En aan Sheena wil ik vragen welke vrouwelijke dichters nog in mijn lijstje ontbreken. Neeltje Maria Min komt nog en Ida Gehrardt ook, en niet te vergeten Judith Herzberg en Esther Jansma....maar je helpt mij wel als ik er vergeet....ik geef graag allemaal een beurt ;)
milou
|
|
Reactie gegeven door milou - 22:43 01-10-2010 |
|
|
|
Jaco,
Waar ik nu echt benieuwd naar ben, is naar je appreciatie van Sybren Polet. Als ik het goed heb, kan je het wel vinden met zijn poëzie. Je moet niet antwoorden hoor, het is niet van levensbelang, maar toch ;)
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door ray - 22:01 01-10-2010 |
|
|
|
wauw, erg mooi inderdaad. Als ik het goed heb komt het door mij geciteerde uit de bundel "kwade trouw" maar het kan ook "kwader trouw" zijn, zoek ik ff op. Leuk initiatief overigens
mvg
ray
|
|
Reactie gegeven door milou - 21:53 01-10-2010 |
|
|
|
Ik heb Jean Pierre leren kennen door het boekje 'De match Luteyn-Donner' van Driek van Wissen, waarin deze samen met Rawie een schaakcursus geeft in twaalf sonnetten.Een pareltje van een boek, zowel voor schakers als voor dichters.
Ik heb van Rawie de verzamelde verzen in huis,en vind er kostbaar gedichten in.
Intensive Care
Volgens de dokters wordt zij weer gezond,
en rond haar sponde waken apparaten
die pompen, bloeddruk meten, aderlaten,
van alles doen waarvan ik niets doorgrond.
Een dikke slang die ademt door haar mond
maakt dat wij geen van tweeën kunnen praten,
maar zij heeft alles alweer in de gaten
en kijkt met kleine oogjes in het rond.
Ik kan slechts met mijn hand wat clandestien
over een blote arm en schouder strijken,
en ben nog nooit zo dol op haar gew
Maar toch, als voor mijn boze oog bevreesd,
durf ik niet naar de monitor te kijken
waarop mijn moeders hartslag is te zien.
Ik weet niet uit welke bundel jij het gedicht 'dit alles' citeert, maar ik vind het in elk geval een bijzonder geslaagd sonnet.
Jean Pierre Rawie, Verzamelde Verzen, Bert Bakker, amsterdam, 2006.
|
|
Reactie gegeven door ray - 21:25 01-10-2010 |
|
|
|
o, van jp rawie, per ongeluk naam gedelete
|
|
Reactie gegeven door ray - 21:24 01-10-2010 |
|
|
|
Dit alles
mijn favo gedicht
dit alles
ik was je kwijt voordat ik je bezat,
ik heb je al gemist voor ik je kende;
er is klaarblijkelijk nog meer ellende
dan ik voor mogelijk gehouden had.
en elke keer dat wij elkaar bekenden,
en alles wat je zogenaamd vergat –
ik zou iets voor ons willen doen maar wat
ik doe het zal zich nooit ten goede wenden
de ergste droefenis is trouwens pas
gekomen met het vreselijke weten
dat ik je nooit in wezen heb bezeten
terwijl ik zo bezeten van je was
ik wilde dat ik even kon vergeten
hoe onvergetelijk dit alles was
mvg
Ray
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:38 01-10-2010 |
|
|
|
Voor mij de allergrootste Vlaming, die ik nog voor Gezelle, Van de Woestijne en Claus plaats.Vanaf mijn veertiende was ik verslingerd aan zijn poëzie, en liet er mijn Karl May, Suske en Wiske en Kuifjes voor liggen.Een klein mirakel was gebeurd, ik had de mogelijkheden van de taal ontdekt, de poëtische mogelijkheden, en daar ben ik nog niet van bekomen.
Van hem :
Berceuse Voor Volwassenen
Wanneer de zandman nog eens komt
-maar hij komt niet meer-
zullen wij slapen gaan en dromen
van een droom
die niet gedroomd werd
Ach alle mensen slapen goed
die de deur op grendel weten
Noteer naast het lyrische eerste gedeelte de mooie val in de realiteit van de laatste twee regels, o ironie!
Meester in het oxymoron, die hij ongetwijfeld in het naoorlogse Berlijn van figuren als Mynona en de expressionistisch-filosofische avant garde aldaar, regelmatig geserveerd kreeg, klinkt het zo mooi in zijn gedichtje: de zandman die niet meer komt, de niet gedroomde droom.
En tot slot dit onvolprezen:
Avondgeluiden
Er moeten witte hoeven achter de zoom staan
van de blauwe velden langs de maan
's avonds hoort gij aan de verre steenwegen
paardehoeven
dan hoort gij alles stille waan
van verre maanfonteinen zijpelt plots water
-gij hoort het zijpelen
van avondlik water-
de paarden drinken haastig
en hinniken
dan hoort men weer hun draven stalwaarts
Lyriek van de bovenste plank, waarin de lezer in de woorden van de dichter kan mijmeren, als in een droom die langzaam binnensijpelt,tot de zijne wordt.
Uit Paul Van Ostaijen, Verzameld werk, Bert Bakker,Den Haag,1971
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:02 01-10-2010 |
|
|
|
Als Vlaming ben ik schatplichtig aan Guido Gezelle, het begin van de nieuwe tijd, reeds Van Ostaijen en Claus in zijn mars, de klokkenluider van een nieuwe tijd, met nog zoveel bewaard van de oude.
Van hem niet de gekende weg, maar enkele kleengedichtjes:
Steenratjes
waar hebt gij
van den nacht
geslapen?
ontroerender heb ik zelden over dieren gelezen, wat een zorg in Gezelles vraag.
De wereld is een wekkerspel
vol allerhande klokken.
Met klokken bedoelt Gezelle beiaarden, en in zijn gedichtje
dat er zoveel op eigen tijd, met eigen melodie en ritme, in de wereld klinkt en zingt.
Men kan aan de dieren
zoo vele doen zeggen
en spreken ze niet
bedoeld is in modern Nederlands: ook al spreken ze niet, men kan dieren veel doen zeggen.
Men hoort dat 't koud is
Aan de galm van de klok kun je, als je een beetje op die dingen let horen of het droog of vochtig weer is.
Ik hoore heel den nacht
het gulzig slokken van
die gote daar
denkend aan het geluid van de gootpijp bij overvloedige regen.De geraffineerde naïviteit van Gezelle, is hoorbaar tot in zijn kleinste gedichtjes, soms nauwelijks een zin lang....
Uit Een wereld van papier zal heel de wereld wezen, Manteau,Antwerpen, 1993.
|
|
Reactie gegeven door milou - 17:40 01-10-2010 |
|
|
|
Een specialist, de naam is hier op zijn plaats, in natuurpoëzie is Chris Van Geel. Hiervan enkele onvergetelijke staaltjes:
Eenden
De grote krachtinspanning
die het eenden schijnbaar kost om op te vliegen,
drukt ons, het zien ervan
geeft ons een bedrukt gevoel.
het lijkt een nuchtere registratie, maar het is hoogste poëzie wat hij hier laat zien, iets opmerkt wat wij nooit zegden omdat het nooit van pas kwam, maar hier wel.
De Hoge Boom
Het wortelen in het gewone,
het ongehinderd staan in zand.
Ik denk dat Abel zich hier wel kan in vinden, hoe gewoon buitengewoon wordt!
Zijn Wortels
Zijn wortels vinden onderdak,
de boom steekt wat hij missen kan
de hemel in.
Van visie gesproken, mon Dieu!
Uit Chr.J.Van Geel, Uit De Hoge Boom Geschreven,Van Oorschot, Amsterdam 1974
|
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 17:05 01-10-2010 |
|
|
|
tsja, wat zal ik zeggen je zet gewoon even mijn favoriete gedicht neer, ik dank je voor dat milou.
de kwetsbaarheid gevangen in geniale woorden die je raken zelfs al zou je nog nimmer poezie gelezen hebben.
hoe teder kan je zijn.
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:50 01-10-2010 |
|
|
|
zie hieronder
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:49 01-10-2010 |
|
|
|
Het is een open deur intrappen om 'de idioot in het bad' van Vasalis als voorbeeldige poëzie aan te bevelen, maar het is sterker dan mijzelf, hier volgt dat in zijn genre perfecte gedicht:
De Idioot In Het Bad
Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
haast dravend en vaak hakend in de mat,
lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
gaat elke week de idioot naar 't bad.
De damp, die van het warme water slaat
maakt hem geruster: witte stoom...
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.
De zuster laat hem in het water glijden,
hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
en om zijn mond gloort langzaamaan een groot verblijden.
Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
zijn lange,bleke benen, die reeds licht verdorden
komen als berkenstammen door het groen opdoemen
Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
en hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.
En elke keer, dat hij uit 't bad gehaald wordt
en stevig met een handdoek drooggewreven
en in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.
En elke week wordt hij opnieuw geboren
en wreed gescheiden van het veilig water-leven
en elke week is hem het lot beschoren
opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.
Zelden is met zoveel innigheid een tafereel neergezet als hier door Vasalis. Ze was van beroep psychiater en haar gedicht is dus uit haar ziekenhuispraktijk gegrepen.
Momenten van empathie en objectivering wissen elkaar af om dit onvergetelijke beeld te creëren van iemand die ondanks het wekelijkse bad, en het herboren worden in het water-leven een idioot zal blijven tot het bittere eind.
Hoe scherp en pijnlijk weet Vasalis het te formuleren:
hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen
het zijn dit soort zinnen die dit gedicht tot één van de mooiste maken van onze letterkunde.
We hebben eigenlijk al een aardig medisch team in onze bloemlezing: Maria Vasalis, psychiater, Simon Vestdijk, arts,Hans Faverey, psychooog, en als we er straks nog Kopland aan toevoegen kunnen we een kliniekje runnen, waarin Gerrit Achterberg voortreffelijk kan worden verzorgd.
Uit M.Vasalis,Parken en Woestijnen,De Vogel Phoenix,Vergezichten en Gezichten.van Oorschot,Amsterdam,1998.
|
|
Reactie gegeven door milou - 16:19 01-10-2010 |
|
|
|
Wie mij vanaf de eerste kennismaking met zijn werk bijzonder heeft aangesproken is Adwaita alias voor J.A.dèr Mouw, classicus, leraar en all round geleerde.Zijn verzet tegen het ingelepelde Christendom leverde dit mooie sonnet op:
Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven,
ik zelf ben de Profeten, ben de Wet;
ik heb geen Christus nodig, die mij redt;
mij hoeft geen God mijn zonden te vergeven:
vergeven wil ik Hem, die heeft geweven
van goed en kwaad 't verraderlijk net,
en, Kruisspin, Zijn vergift'ge scharen zet
in de angt'ge ziel, ondanks haar spartlend beven.
Eerst joeg Hij ze op met groot misbaar van donder
zwa'lige bliksem en geplas van regen;
en achter 't net Zijn goddelijke zegen,
aantrekkelijk door lokaas van bloedig wonder.
Ik ben de Skarabee, de Gouden Kever,
aas niet op bloed, scheur 't web, veracht de Wever.
Als kaakslag aan een God kan dat tellen...maar hoe voornaam geschreven! Ik voel mij hemelwaarts gaan bij het lezen:
Ik ben de Skarabee, de Gouden Kever,
aas niet op bloed, scheur 't web, veracht de Wever.
de zevende hemel!
Uit J.A.Dèr Mouw (Adwaita), Volledig Dichtwerk,Van OOrschot, Amsterdam, 1986.
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:58 01-10-2010 |
|
|
|
Een aparte plaats in mijn poëzie-lectuur neemt Sybren Polet in.Hij is voor mij de dichter van de genadeloze deconstructie van inspiratie,organische groei,natuurlijkheid,identiteit binnen het dichterlijk avontuur.Zijn gedichten hebben vaak iets machinaal, alsof ze niet door een mens maar door één of andere dolgedraaide computer zijn gecomponeerd.
Van hem kies ik het nog vrij toegankelijke:
De Dood is Broodroof
De dood is broodroof
In de aarde
bootst een hobotoon een roerdomp na
Oehoe...Oehoe...
Kleinduimpje als een uitgehongerde foetus
speurt naar broodkruimels tussen de brandnetels
en juicht als hij ze vindt, echoot:
Oehoe...
Volgt dansend het morsespoor terug.
Een onderaards waterader
klopt als een polsader.
Een hobotoon die een roerdomp nadoet, dit is duidelijk door
iemand geschreven die de natuur niet wil begrijpen, ze in een nieuw onnatuurlijk kader wil plaatsen.Maar tegelijk is het geluid dat de roerdomp maakt inderdaad zeer onderaards, als het geluid dat men krijgt door op een holle boomstam te slaan, macaber, satanisch, wordt wel eens gezegd.
Het volgende beeld van klein duimpje als uitgehongerde foetus is zeer sprekend...als een lijkje dat inderdaad gebroodroofd onder de zoden ligt, maar tegen de wetten van de natuur op zoek gaat naar eten. De onderaardse 'Oehoe'-toon wordt als hij de broodkruimels heeft gevonden tot jubelkreet. Maar weer zet de dichte de lezer op het verkeerde spoor, klein duimpje volgt dansend het morsespoor terug, terug naar? terug naar het onderaardse naar zijn graf? en morsespoor is dat het Oehoe-spoor?
Het eindigt met een tegendraads beeld:
Een onderaardse waterader
klopt als een polsader.
Gewoonlijk lichten wij onze lichamelijke functies toe aan de natuur, maar hier wordt de natuur aan de mens gerelateerd....in het laatste vers schijnt het leven het in elk geval te halen van de dood.De missie van klein duimpje kan geslaagd worden genoemd.
Ik vind dit poëzie om van te smullen. Oehoe!
uit Sybren Polet, Gedichten 1998-1948,De Bezige Bij,Amsterdam, 2001.
|
|
Reactie gegeven door Jaco Wouters - 21:53 30-09-2010 |
|
|
|
Klopt, pag. 421 Verzamelde gedichten.
Hier wat Favereys jongere broer Robby, zelf gitarist/luitist over hem zei:
'De gedichten van Hans zijn een spel van taal, zo zag hij dat ook. Een woord kan iets muzikaals oproepen. Niet voor niets zoeken musici heel lang naar een naam voor een groep. Maar aan woorden hecht je betekenis. Als ik een akkoord speel, geeft wat eraan vooraf gaat, en wat erna komt er betekenis aan. Woorden hebben altijd betekenis in zichzelf.'
Boeiend.
|
|
Reactie gegeven door milou - 21:11 30-09-2010 |
|
|
|
Hans Faverey. Ik heb het moeilijk om over hem te schrijven, omdat ik vrees voor een bakvis door te gaan die om haar idool draait.Voor mij blijft hij de grootste van de afgelopen kwart eeuw, binnen ons taalgebied.Ik denk dat Jacco er ook veel van houdt, hij ligt volledig in die lijn.
De zomer is oud geworden
met de schaduw van zijn vis
en het brandende wiel daarginds
op de heuvel is opgehouden
met branden.Boven de rotsen
cirkelt een roofvogel
en nadert.
Staande op de voorplecht werp ik
het anker tussen de bramen,
draai mij nog eenmaal om
en verlaat het terras.
Ik laat de lezer er alleen mee, bang dat elk woord er hier één teveel is....geen symboliek, geen diepte-analyse, geen semantisch gepier...taal op zijn scherpst!
|
|
Reactie gegeven door milou - 20:27 30-09-2010 |
|
|
|
Elisabeth Eybers was voor mij een begrip. De poort tot de Afrikaanse taal, met voor ons iets kinderlijks, iets als een vergeten taal die we al kenden voor we spreken konden.
Eybers was mijn gids naar dat verloren land, hiervan een klein voorbeeld:
Drie Geslagte
Aeneas laai sy vader op sy rug
en klem sy knaap se handjie om die twee
te red uit Troje- meet elke tree
hoe lenig liefde is, hoe loodswaar plig.
in ons nederlands
Aeneas laadt zijn vader op zijn rug
en pakt het handje van zijn zoontje om die twee
te redden uit Troje- meet met elke trede
hoe lenig liefde is hoe loodzwaar plicht.
Troje staat in brand en Aeneas vlucht de verdoemde stad, zijn vader op zijn rug, zijn zoontje aan de hand.
Hij voelt zoals niemand dat op zo'n ogenblik beter kan voelen het verschil tussen de liefde voor zijn zoontje (lenig) en de plicht om de vader te redden (loodzwaar op z'n rug). Meesterlijk!
uit Elisabeth Eybers, Versamelde Gedigte, Querido, Amsterdam,2004
|
|
Reactie gegeven door milou - 19:31 30-09-2010 |
|
|
|
Een aparte plaats in mijn leven met poëzie neemt Jules Deelder in, de nachtburgemeester van Rotterdam.Hij is een meester van de persiflage, getuige volgende gedicxhtje:
ALS IK DE WATERPIJP HOOR BORR'LEN
als ik de waterpijp hoor borr'len
en Gorkum rijst van ver
zo voel ik mij een koning
mijn kroon een koude ster
en als dan nog van hier of ginder
muziek mijn alziend oor bereikt
dan is het of klaroenen klinken
en Nero zacht de snaren strijkt
zo voel ik mij als God in Frankrijk
een vorst van eeuwen her
als ik de waterpijp hoor borr'len
en Gorkum rijst van ver
Dit is de beste persiflage op het pompeuze romantische gedicht uit de 19de eeuw, met alle clichés vandien, alleen zodanig vertekend dat ze hilarisch werken: mijn kroon een koude ster.... muziek mijn alziend oor bereikt....klaroenen klinken en Nero zacht de snaren strijkt...
Ik vind dit geniaal in zijn genre, het kan niet beter.
En nu het toch over Jules Deelder gaat, dit schitterende puntvers:
Heelal
Hoe verder men keek,
hoe groter het leek.
uit J.A.Deelder,Renaissance,Gedichten '44-'94 De Bezige Bij Amsterdam 1994.
|
|
Reactie gegeven door milou - 18:48 30-09-2010 |
|
|
|
Gerrit Achterberg is een jeugdliefde van mij die is blijven duren. Zelden een dichter gelezen die zo trefzeker met metrum en ritme speelde.Het gedicht dat mij al vanaf mijn zestiende vergezelt, en dat ik moeiteloos uit het hoofd leerde, omdat het zich daar zo goed toe leende, is zo'n ritmisch hoogstandje.
Schaatsenrijder
Over zijn strenge cirkels heengebogen
eigent hij zich de middelpunten toe.
Hun trots bezit staat in zijn harde ogen.
Hij wordt de mathematica niet moe,
waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt
om elke nieuwe inkeer op te vangen.
Zie hem in rustige beslissing hangen
boven het tijdeloze, dat hij wekt
en kantelend in tegenkringen leidt
voor het een snelle, ronde dood zou vinden.
Hijheeft zich van de wereld al bevrijd;
enkel de smalle ijzers die hem binden
aan 't evenbeeld. Een laatste trouw misschien?
Wat kan hij in de spiegel nog verwachten?
Of houdt een vrouwenschim die wij niet zien,
hem vast binnen dit eenzaam veld van krachten?
Ijskoude liefde, die niet sterven wil,
omdat de dode lelies onder water
haar eenmaal droegen in hun gouden harten
waarmee de vijver vol lag, zwaar en stil.
Het woord mathematica wordt in het gedicht genoemd, en de wiskundige sfeer doortrekt volkomen het gedicht.De tweede strofe is zo precies als een kegelsnede:
waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt
om elke nieuwe inkeer op te vangen
je voelt de schaatsenrijder komen en gaan, met de ijzers streng aan de cirkel geklonken, en dan het meesterlijke:
Zie hem in rustige beslissing hangen
boven het tijdeloze, dat hij wekt
en dan het verrassende enjambement
en kantelend in tegenkringen leidt
voor het een snelle ronde dood zal vinden
eeuwigheid en dood verenigd in deze cirkel van de schaatsenrijder, met altijd aanwezig bij Achterberg, dat tragisch gebeuren in zijn leven: de moord op de geliefde,
'de vrouwenschim die wij niet zien'.
milou
uit Gerrit Achterberg, Verzamelde Gedichten,Querido,Amsterdam,1974.
|
|
Reactie gegeven door 88 - 16:32 30-09-2010 |
|
|
|
wat een mooi voorstel, hoe flauw ik ook kan doen over klassieke werken, toch leer ik ervan, soms probeer ik het ook uit om te weten wat het is, niks voor mij dus op een uitzondering na, maar prikkelt wel de geest, het dwingt tot verdiepen in anderman` s stijl. Iet is in mijn ogen een uitblinker, al snap je er soms niks van, het is een frisse stijl, allerminst oubollig, gewoon uniek..
de wijze waarop erik de spiegel voorhoudt is minstens zo aangenaam, je moet gewoon niet boos worden en lezen wat ie echt zegt, het zijn gedichten op zich..
niks mis mee om deze inzending als forumding of praatbaak te gebruiken, jij bent een prima mediator en zal niet snel recties verwijderen vanuit een gekleurde visie..
mij heb je, liefs, 88
|
|
Reactie gegeven door milou - 15:51 30-09-2010 |
|
|
|
yep Docters,
Ik heb eind jaren 60 mijn haar en baard laten groeien, op het platteland gaan wonen, eigen groenten gekweekt met kippen eenden ganzen en vier poezen.Lou Reed was een vaste waarde, 'such a perfect day' floot ik dag in dag uit, en de wiet was nooit veraf. Ik woonde vlakbij de Nederlandse grens dat hielp. Hoewel hij zelf geen hippie was, keek ik toen zeer op naar Hugo Claus, die bijna alle nachten in de nachtcafe Hotsy Totsy in Gent te aanschouwen was.Hij was uitermate vriendelijk, en voelde zich nooit te beroerd om fans en aankomend talent te woord te staan. Van hem heb ik in die periode veel opgestoken.Paul Snock kwam daar ook regelmatig, en af en toe eens Drs.P die optrad en met zijn
kolderieke liedjes voor ambiance zorgde.Zelf was Drs.P echter verre van een hippie, ik kan hem mij bijna niet anders dan in een deftig kostuum voorstellen.
Tot zover...
milou
|
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 02:03 30-09-2010 |
|
|
|
Milou,
Lou Reed gdvrdgdvr een literair meesterwerk was Berlin nog nooit wat beters gehoord, luister naar de teksten
en er gaat een complete wereld aan je voorbij
Pink Floyd was ik fan van maar na Autumn Heart Mother
vond ik ze niet meer interessant
ook een ouwe hippie Milou? ik ben nog een Kralingse Bosganger!
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 01:51 30-09-2010 |
|
|
|
Docters,
jij kent dan zoveel van pop blues en country, dat het gelijk oversteken is....ik wed dat je veel van Pink Floyd uit je hoofd kent, om maar te zwijgen van Lou reed en zoveel anderen.
Teach us !
milou
|
|
re:aan Milou op het FORUM |
|
Reactie gegeven door D.Docters van Leeuwen - 01:48 30-09-2010 |
|
|
|
ik denk dat het een goed idee is om op deze manier een forum te ontwikkelen
en ja ik zal met alle plezier proberen uit te leggen wat voor verbanden er zijn tussen poezie , country and western
(ook wel whiteman's blues genoemd) en blues
Ray Charles zei toen hij overstapte van Rhytme and blues
naar Country : die country songs zijn zo mooi man, het zijn complete romans!
en dat vind ik nu de charme van country muziek de wat onbeholpen krakkemikkige levensliederen.
voorbeeld: it's cryin' time again you gonna leave me
in 1 zin een complete tragedie en dan begint de song nog maar net
bijna alle schrijvers waar je het over hebt ken ik gewoon niet, ik heb nog wel wat leeswerk te doen blijkbaar
tot een jaar vijf terug, heb ik vrijwel alleen Engelse
boeken gelezen om m'n taal op peil te houden voor het schrijven van Engeltalige songtekten
De laatste jaren probeer ik m'n achterstand in te halen,maar ik ben bang dat het me niet lukt om jou en Erik en anderen in te halen
groet
Dick
|
|
Reactie gegeven door milou - 01:42 30-09-2010 |
|
|
|
Erik nu je het toch over Vestdijk had, zijn prachtige ivoren wachters, van hem dit gedicht:
De Oude Molen
Een vader blijft steeds ver buiten zijn kind.
Hij is een man die wat een jongen zoekt nooit vindt,
En als het kind op leven en beweging rekent,
Laat hij een bouwval zien die niets betekent.
Wij wandelen naar de oude molen, hij en ik,
En hij herkende niet de ontgooch'ling en de schrik
Waarmee ik wieken miste aan 't lage huis.
Zijn machteloosheid werd nooit zo wreed gemeten
Als aan 't gemis dat ik hem eeuwig heb verweten:
Vier wieken, en hun spokig stormgeruis.
Uitt Verzamelde Gedichten Atheneum-Polak & Van Gennep,De bezige Bij 1987
Ik heb de damantjes zo graag gelezen, en zeker ook de ivoren wachters (dat afgebrande kerhof van jou....) maar heb hem altijd een groot dichter gevonden. Bovenstaand gedicht drukt zo goed uit wat zoveel jongens in hun vader hebben gemist...waaronder ik....
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:16 30-09-2010 |
|
|
|
ietje moet je niet vergeten nee
Want ietje is misschien nog wel het meest interessant in de geest van "waar gaat het naartoe?"
Iet is wat dat betreft interessant, want is onleesbaar, een halte verder op weg als ik. Ik ben momenteel van geen boodschapmeldingmededelingverhaalmening, maar nog uiterst leesbaar. Iet heeft in het onleesbare nog wel BMMVM (afkorting van eerdergenoemd hele lange woord)
Maar ik vraag me altijd bij een dichter schrijver kunstenaar af, van waar gaat het naartoe? Het proces zelf dus.... En dan is iet wel interessant, want die dingen flans je niet echt in mekaar.
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:06 30-09-2010 |
|
|
|
Een goede poëziepage kan niet zonder forum.
Ik ben hier zoveel dingen tegengekomen dat ik tijdens lezen dacht: lamaar zitte
Maar dat zouden uitstekende forumdiscussies kunnen opleveren.
Op mij schoot, even van beneden uit boekenkast gehaald ook van de Woestijne "zijn leven zijn werken" geschreven door Dr P. Minderaa uit het jaar MCMXLII, nou wat is het in romeinse cijfers, was ik nooit zo sterk in, lijkt 1942?
659 blz is het is. Ooit eens tweedehands gekocht bij de Slegte. Passages uit gelezen. Ik meen dat ik mij toen verdiepte in "de modderen man", dat dateert nog uit mijn HAVO tijd.
Ja, ik ben al blij dat hier nog een literaire naam valt, wat was het onlangs bij "de wereld draait door"? Toen noemde Cohen de naam Vestdijk en het commentaar van die presentator was: leest u dat nog????
Ivoren wachters van het maagdarmkanaal, gij verrot zo breed als mijn bek breed is allemaal.....
Ik vind gewoon dat je elke literatuurschrijven moet kunnen citeren en welke hedendaagse schrijver is nog te citeren? GEENEEN!
Tegenwoordig is het dus "leest u dat nog?"
En dat is een ramp....
Een regelrechte ramp
Want dat betekent bv dat de groep Nesciolezers steeds kleiner wordt. En dat heeft weer als gevolg dat de mens steeds minder mens wordt.
Doe ik daar wat aan? Nou ja, wat kan je??
Ik heb zopas buurvrouw "Noodlot" van Couperus laten lezen.
Ze heeft het gelezen, puur omdat ze mij zo apart figuur vind wellicht, want ik heb heel domme buren links en rechts, zover ik kan kijken hier.....
Maar goed, je doet wat je kan
btw, Noodlot van Couperus is zo beetje het meest walgelijke boek dat je kunt lezen, en heb je het gelezen, je leest het in ene adem uit dan ben je vreselijk kwaad op de twee hoofdfiguren ene Bertie en Frank, twee vrienden die op een walgelijke manier elkaars vrienden zijn. Dat boek wil je zover als je kan wegsmijten, maar niet voor je het helemaal uit hebt!!
Literatuur is zo mooi man.............
Wat er vroeger is geschreven, tjonge
Weet je? Je kunt het al eigenlijk niet meer in een boekwinkel kopen
|
|
Reactie gegeven door Redactie-LT - 01:00 30-09-2010 |
|
|
|
Als iedereen een poezieforum zou behandelen zoals jij dat nu doet milou was het forum nooit weg gegaan op deze site.
mijn oprechte complimenten, hier geniet ik echt van!
gr.
Sheena
|
|
Reactie gegeven door milou - 00:59 30-09-2010 |
|
|
|
Deze mag ik zeker niet vergeten, ik ken het al vanaf mijn zestiende uit mijn hoofd, van Hugo Claus:
Thuis
Vader at patrijzen en Moeder was er niet
en ik en Joris spraken over moorden
en vluchten en met welke treinen
toen de zon bij ons op zolder kwam gerold
en zat te schijnen in het hooi.
Vader vloekte en zei:God ziet mij.
Joris vluchtte
en ik speelde verder met de treinen
die elektrisch over de vloer bewogen
tussen palen.
Zelden de beklemming van de huiselijke sfeer in de fifties zo scherp verwoord gezien, dan in dat gedicht van Hugo Claus. Ikzelf heb mij zo dikwijls met mijn fantasie moeten redden, zo dikwijls met de trein gereden naar nergens.
uit Hugo Claus gedichtende bezige bij amsterdam 1972
|
|
Reactie gegeven door milou - 00:37 30-09-2010 |
|
|
|
En voor wie van kwatrijnen houdt deze van Anton Van Wilderode:
Soms is mijn wereld lila, somtijds rose
een machtige vandaag, morgen een broze
met snelle wisselingen van humeur
de weg ten einde die ik heb gekozen.
Ik wou dat ik het ook zo kernachtig kon zeggen, en dan ook liefst in een Perzisch kwatrijn, mon Dieu!
|
|
Reactie gegeven door milou - 00:23 30-09-2010 |
|
|
|
deze moe ikt ook kwijt, een tweelijnertje van Karel van de Woestijne, maar om te stelen:
o Luisterende zee van grijze zijde...
Een doof-stom meisje loopt aan mijne zijde.
Twee keer 'zijde', en toch kan het niet beter, zo zie je maar hoe een groot dichter elke regel van de poëtica vrolijk aan zijn laars lapt, en magische zinnen schrijft.
uit verzameld werk,Delta,Lannoo,Tielt 2007
|
|
Reactie gegeven door milou - 00:10 30-09-2010 |
|
|
|
nog ff vermelden: onlangs verschenen Eva Gerlach, Het gedicht gebeurt nu 1979-2009,De Arbeiderspers, Amsterdam Antwerpen, 2010
Ik ben zo vrij volgend gedicht eruit te lichten:
Een foto uit mijn moeders album.Zij
ligt languit in het gras, haar zwarte haren
pluiziger dan ik mij herinner.Waren
wij zo intiem? zij lacht en kietelt mij.
ik,fronsend, niet tot schoonheid te bewegen,
zit op haar buik en klamp mij aan haar vast.
Een tuin van Gevaert Ridax, zes bij negen.
Mijn moeder, bloeiend in het tandjesgras.
Eva Gerlach op haar best, met alle innigheid in het kleine detail ( pluiziger dan ik mij herinner, ik, fronsend...klamp mij aan haar vast, tuin van Gevaert Ridax)
hoeveel zij kan met zo weinig....en dat verrassende enjambement, en hoe scherp dat einde op tandjesgras....
klasse!
|
|
re: Titel van gedicht.... |
|
Reactie gegeven door milou - 23:12 29-09-2010 |
|
|
|
Ik hoop dat Abel mij volgt, en misschien wat kanttekeningen maakt over haibun in de Europese letterkunde, dit zou zeker niet in dovemansoren vallen.
Van Erik verwacht ik uiteraard een vurig pleidooi voor het vrije vers, en misschien een paar gedichten van Lucebert met persoonlijke notities.Ook wat hij over Hans Faverey denkt interesseert mij, en daar ben ik allicht niet alleen mee.
88 zal wel iets meer kunnen vertellen over de pantoun, en wat eraan gerelateerd is.
Docters kan het verband tussen poëzie en country en western voor zijn rekening nemen, alsook het levenslied.
Jaco lijkt mij de greschikte persoon om het hermetische vers wat nader toe te lichten, in de zijn vertrouwde hermetische stijl.
Hendrik, ray,rietvanronkel,hanny en zoveel anderen vinden wel hun weg naar het Forum, denk ik...
Ik vergat ietje nog :)))))))))))))))))));)))))))))))))enz.
vr grt
milou
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
