 |
|
je houdt de deur open
hand op de klink
je lichaam in halfdonker
oude wonden branden
weer in vers vuur
invallend straatlicht
maken mij een blinde
alles wat ik geweten heb
is in het honderd gelopen
op je lippen vind ik
wat ik vanaf de aanvang
tot het einde beminde
tussen de woorden
hielden wij altijd stilte over
om een weg te vinden
je lichaam dat ik zoveel zag
waarin ik nu hals over kop pas
de geur van water
en van linden
|
|
|
Reactie gegeven door milou - 14:54 23-08-2010 |
|
|
|
Erik,
Een harde noot om kraken, maar een grote vreugde dat iemand dat schrijven kon.Hoewel ik niet de indruk heb dat in dit gedicht De Here wordt geloofd, zelfs eerder denk dat Hij wordt aangeroepen om hem uit te leggen hoe de dood, de doodstrijd, de ultieme seconden bij de mens kunnen verlopen.
Tot wie kan men zich anders richten, om zijn doodsangst dan tot die op alles een antwoord weet?
Hoe mooi de verzen:
en iemand die als Job ontzaglijk blasfemeert
kan zeggen:"God, mijn Heer, dat is Uw grootste zonde!"
Dit gedicht confronteert mij met veel meer dan de dood en de doodstrijd....het confronteert mij met wat een begenadigd dichter met woorden kan; een tovenaar die in mij
zoveel kan oproepen, dat ik veranderd ben na het eind van de rit....een 'ervaring' eindelijk na zoveel ijle praat in columns en kranten.Iets dat alleen in poëzie is gegeven, want geen wetenschap kan evoceren wat du Perron hier brengt.
Ik kende het gedicht niet, en vind het om te onthouden, hoe lang ook, het vraagt maar één adem, een hel en hemel om te lezen!
hartelijk bedankt
milou
|
|
veel leesplezier je toegewenst Milou! |
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 14:22 23-08-2010 |
|
|
|
E. du Perron
Gebed bij de harde dood
In memoriam O.-J. P.
O Heer, het wordt nu tijd, wellicht, U aan te roepen
Men weet niet goed... De vrees voor 't einde blijft bestaan.
De dood vergeet ons nooit. Men moet beproeven
een al te grote doodsstrijd te ontgaan.
De dood doet de arme mens naar vrome leugens zoeken.
Gij, Heer, Gij zetelt hoger dan de dood, daarboven,
dan 't zèlfde eind, altijd, van ieder lot.
De stervenden die roepen, werden eerst geboren,
Gij waart steeds, onverstoorbaar, in uw rol van God,
De Zoon des Mensen, vond, tot hier, de liefste logen.
Zijn dood was hard, hij kon er iets voor krijgen,
hij werd Zoon Gods en Onze-Lieve-Heer.
Hij wist de dood, zei men, zo stervend te bestrijden,
hij overwon de dood en wat niet meer?
Het blijft een aaklig iets, te hijgen en verstijven.
Het blijft een aaklig iets, naar 't eigen hart te luistren,
te weten dat men dood is, als het stil blijft staan.
De spierknobbel met kleppen waardoor 't bloed moet spuiten,
die rustloos vijftig, zestig jaar kan slaan,
en soms opeens uiteenspat, als een vat in duigen.
't Is heus wat anders dan zich laten baren;
men meet de dood soms na, bij vol verstand.
Tegen de vijf die suffend, zat van dagen,
gelijk een nachtkaars uitgaan, opgebrand,
zijn honderd die gefolterd in hun doodszweet baden.
De dood is niets misschien, het doodgaan alles.
En zij die de englen zien, een glimlach op 't gelaat,
en zij die vol berusting in het niet-zijn vallen,
zij maken wat zij kunnen van hun poovre staat.
Het blijft de wrede strijd van duive tegen valk.
Ik had een vriend, o Heer, wiens hart was uitgezwollen
tot bijna driemaal, de omvang van een mensenhart,
men heeft hem, toen hij sterven ging, bevochten,
hij wou zijn hoofd in twee slaan om de barst,
het trage barsten van dat hart niet meer te volgen.
Ik had een andre vriend die met verrotte longen
trotseren moest het vlijmen van de scherpe kou,
in een verlaten tuin, waar ongestoord het domme
systeem zijn vreugde wurgde en niet verjagen zou
de dood die eens zijn moeder meegaf aan haar jongen.
Het is voorwaar geen wonder als de rede
ons bij de doodgedachte dringt naar zelfmoord.
Het mes van Jack the Ripper was een zegen,
o, onvoorziene dood die nauwelijks stoort!
De meesterlijke moord zij grotelijks geprezen.
Want zelfmoord, Heer, is moeilijk, wil niet altijd slagen,
Cleopatra en de adder waren beiden sterk,
het gif van Mithradates deed hem angstig braken,
een slaaf, met beevrig zwaard, volbracht het werk.
Een zelfmoord is verzekerd tot de keus van 't wapen.
De dood is vriendlijker, wellicht, in de ongelukken
die dagelijks de brave burger grieven:
de motorrijder die zich reed in stukken,
de machinist door twee locomotieven
vermorzeld wijl hij even stond te dutten,
De metselaar die van de ladder stortte,
wiens hoofd sloeg op de keien tot een omelet,
en de arbeider, in een machien getrokken,
die, voordat men één wiel had stopgezet,
als nameloos gehakt alweer was uitgeworpen.
De kleine meisjes die door de ijslaag schoten,
wier doodskreet tot een sliertje stroom bevroos
en naar wier lijkjes niemand heeft gedoken,
het kind uit de achterbuurt dat achteloos
met kokend water, telkens weer, wordt overgoten.
Bepaald, de dood is vriendlijker voor de arme mensen,
zij sterven makkelijker, zijn meer met hem vertrouwd.
Hij geeft ze lachjes, knipoogjes en wenken,
de vrees voor wat men dikwijls ziet, verflauwt.
De dood lijkt haast een doel, voor hen die dood zich werken.
De dood is de gezel der lange wintermaanden,
plichtmatig, zoals zij, voor de armen op het land.
Zij zwoegen rustig voort, zij strooien nieuwe zaden,
en rustig, als een veldbloem door een kinderhand,
plukt hij een zwoeger weg van de omgeploegde aarde.
De dronken vagebond, die lacht onder het kwijlen,
en kwijlend lachend loopt onder een volle trein,
de blinde bedelaar, te oud om te overlijden,
die op een heldre nacht zijn nek breekt zonder pijn,
het is de moeite niet naar zo'n dood om te kijken.
De werklijk harde dood daalt neer in verenbedden,
en vlijt zich lang en zwaar tegen een zachte borst,
en kust een zachte mond om 't aadmen te beletten,
en knijpt een zachte keel die nauw en gloeiend wordt,
en luistert naar het hart dat zich nog blijft verzetten.
Een dood die tellen mag, is wulps als een hectaere,
doch traag en zeer ervaren als een succubus.
Hij snuift de droppen zweet in die op 't voorhoofd paarlen
en drinkt de laatste adem met een diepe kus.
Hij schat de patiënt altijd op de juiste waarde.
Hij is volmaakt beleefd en kondigt zijn bezoeken
soms weken lang vooruit zijn uitverkoornen aan,
die hem verkiezen, iedre fase liever proeven
dan rap en onverhoeds het leven uit te gaan.
Hij geeft hun tijd, o Heer, U vlijtig aan te roepen.
Want, Heer, zij duchten U veel méér soms dan het sterven,
zij zeggen: ''t Sterve' is kort, maar God is eindeloos!'
Zij menen dat Gij veel, veel meer van hen zult vergen
dan zo een triest sinjeur als zo een trage dood.
Gij, Heer, Gij zijt in staat hen eeuwig te verderven!
Het is geen klein verschil. Een ziel van stoom kastijden
wanneer het lijf van vlees sinds eeuwen is verrot,
het is wat anders nog dan 't schenden van wat lijken,
het is het waarborgsmerk van een heel ware God.
Een werk zo groots, o Heer, geen epos kan 't beschrijven.
Zij hebbe' elkaar vermoord om U, Heer, te verdienen,
het zondig vlees gekerfd, geradbraakt en verkoold.
Groot is, goddank, de schaar der liefdevolle lieden
die zacht de poten breken van het schaap verdoold,
en lang voor 't stervensuur uw paradijs verwierven.
Verwonder U dus niet wanneer zij daaglijks janken,
zij die U vrezen 't zeerst, zijn ook Uw ware trouwen.
Tussen de man die meent alleen te mogen danken
en hij die U slechts roept in 't klamme doodsbenauwen,
tussen die schobbers, Heer, zijn duizend overgangen.
En als ik minder bid dan de echte katholieken,
of de echte protestanten, die 't niet minder doen,
het is om van een schaars gebed tienvoudig te genieten
en uit bescheidenheid. Het afgeblaat sermoen,
ik ben er zeker van, is niet naar uw believen.
Ik heb U, Heer, naar 'k hoop, ditmaal met recht gebeden,
ik ben geen twijfelaar, Heer, voorwaar geen twijfelaar!
De twijfel is te slim en hindert mijn geweten,
ik heb niets uit te staan met deze handelswaar,
als zij die koster zijn en Urbanus heten.
Heb ik gezondigd tegen 't tweede der geboden?
Ik riep U met in mij het schroeiendste venijn
dat ooit uit mensenhart vervloeide in mensenwoorden,
de vrees, de grote vrees in 't afgeschuurd refrein:
De dood, de dood, de dood, het doodgaan, en de doden.
De dood is altijd kort, duurt hoogstens één seconde,
men is dood of niet dood, zoals Stendhal ons leert.
De foltering vooraf is langer aan de orde,
en iemand die, als Job, ontzaglijk blasfemeert,
kan zeggen: 'God mijn Heer, dit is Uw grootste zonde!'
Maar als ik mij verstout U op de dood te wijzen,
dat is het wijl ik denk dat Gij hem soms vergeet.
Zend mij een leugen, Heer, als ik met hem zal strijden,
een leugen, groot als de ernst die 'k in deez' verzen deed.
Want de ironie, zegt men, schaadt aan de poëzije.
Maart '28
|
|
Reactie gegeven door milou - 13:36 23-08-2010 |
|
|
|
@Eric
Als de hij/zij uit de poëzie bant gaat er natuurlijk een aanzienlijk poëtisch erfdeel verloren.Van de Woestijne, Hugo Claus,Herman Gorter,Simon Vestdijk hebben schitterende hij/zij-ers geschreven, en het is niet omdat een genre misbruikt wordt door mensen van bedenkelijke smaak, dat ze in globaal mogen veroordeeld worden.
Ikzelf ben niet bepaald tuk op gedichten waarin De Here geloofd wordt, maar ook hierop zijn er beroemde uitzonderingen...dus ik wil het eerst lezen voor ik het beoordeel.
In elk geval bedankt voor de toelichtingen en de moeite.
vr grt
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 13:27 23-08-2010 |
|
|
|
ja, de hij/zijer.......
Je leest in de wieowie spaarzaam een hijzijer en dan alleen nog in het daarvoor gereserveerde hoofdstuk "di meliora"
wat zoiets betekent als "God, bewaar me!"
Ik hou niet van de slappehappoëzie he?
Liefhebben is liefhebben
ja...............
in 1980 kwam mijn eerste bundeltje uit "gevangen kleuren"
ik was toen al twee jaar bezig alles te absorberen in het zwart
nu is 2010 dat is dertig jaar verder, dus loop ik nu 32 jaar zwart
in mij zijn alle kleuren maar ik straal er geen uit
ik heb de pest aan gruwelijke hij/zijers
de ene na de andere, sommiges schrijven er wel 6 per week
ik, elke dag schrijver, met ijzeren dicipline, ik kom op een stuk of 10 in dertig jaar, ik denk niet dat het er tien zijn.
in die duizenden
ik kots van de hijzijers, werkelijk, vaak gecombineerd met mooischrijverij, wat men gebruikt daarvoor de poëzie
misbruikt vind ik trouwens...........
ik heb er duizenden kritiekjes over geschreven in de poetryalive tijd.
Varierend van joh, ga eens naar de badmingtonclub/ korfbalvereniging tot en met ik wantrouw uw teefje poëzie
en alles wat daartussen zit natuurlijk, bv probeer eens iets te schrijven over een dweil
ik kots van het mooie liefhebben, van kijk eens hoe mooi ik kan liefhebben, maar ik kost ook van het denegrerende
ja..........
mijn liefdesgroet is wat verwrongen geworden in de loop der tijd
in de wieowie is het een ergens sierlijke nazigroet, kreeg ik nog commentaar op ook in de poetryalivetijd
dat dat toch echt niet geschreven mocht worden.
Ene Oers nam mij dat kwalijk
En maar hijzijers schrijven doet de rest incl die oers.
ja............
de ene na de andere
|
|
Reactie gegeven door milou - 07:56 23-08-2010 |
|
|
|
Erik,
Weet ik, maar je kunt nu toch niet verwachten dat ik ophoud met ik-jij gedichten te schrijven omdat jij die niet mooi vindt.Persoonlijk heb ik tegen geen enkele dichtvorm iets, binnen al die vormen heb je goede en minder goede gedichten.
Ik moet het casus per casus bekijken.Ik heb hier al prachtige haiku's gelezen, en ik heb er ook mislukte gelezen.
Hetzelfde voor ik-jij gedichten, en sonnetten, zowel hoogstandjes als draken heb ik hier gelezen. A priori beweren dat een versvorm niet deugt, behoort niet tot mijn sensibiliteit.
Maar ik geef toe, het spaart veel lectuur uit, veel kun je ongelezen in de prullenmand gooien, omdat het gewoon fundamenteel niet goed kan zijn volgens de rechte leer....
Maar daarvoor ben ik teveel een vlinder...
milou
|
|
Reactie gegeven door Erik Lelieveld - 01:51 23-08-2010 |
|
|
|
ja, vind ik dus ook niks
maar ja, komt natuurlijk ook omdat het een hij/zijer is.
en nou sta ik hier bekend als koekoehater, maar op hij/zijers heb ik het helemaal niet!
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|
|
