|
mijn blikken beroeren het droeve van 't lijden
van rozen die breken in zwiepende wind
aan horizon toornen zich wolken die schreiden
als reuzen in eindtijd; stil weent een kind
wild veegt een regen en hagelt op straten
omarmt en wurgt de natuur met geweld
parken en lanen nu leeg en verlaten
reeds zie je de eerste bomen geveld
de hemel spuwt vuur, een kraaienvlucht trekt
als diepzwarte as naar waar het gebrand
en laatste gedachte aan redding genekt
voor altijd verloren, tot het duister verband.
sunset 27-05-2011
|
Reactie geven op dit gedicht? Klik hier !
|
De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
|