Vandaag wordt weer zo’n stille dag. Het enige geluid dat nu te horen is, is de harde wind die om het huis waait. Ik kan de laatste herfstbladeren voorbij zien vliegen. De kale takken zijn mijn blijvende uitzicht voor de komende maanden. Het voordeel is wel dat ik voorbij de boom kan kijken en het pleintje kan zien waaraan de auto’s geparkeerd staan. Nu moet ik mezelf toch wel even corrigeren, want als de zaken anders hadden gelegen dan had ik inderdaad de straat in kunnen kijken, maar de positie waarin ik mij bevind staat dat echter niet toe.

Laat ik op dit punt aangekomen mezelf eerst maar eens voorstellen, wellicht heeft u dan meer begrip voor mijn beperkingen. Mijn naam is David, zo wordt ik ook genoemd door de mensen die mij in huis hebben genomen. Ik ben een replica van de beroemde David van Michelangelo Buonarroti.

In tegenstelling tot de David in Florence die 5,5 meter hoog is en uit puur wit marmer is gehouwen, ben ik maar 1,5 meter hoog als ik tenminste de Korinthische zuil meereken, waarop ze mijn buste hebben geplaatst, en ben uit gips gegoten. Het gips is geverfd in een mooie bronsgroene kleur, met hier en daar wat goudglans. Mijn hoofd is permanent naar links gedraaid en dat is in mijn geval maar goed ook, want ze hebben me in een badkamer niet ver van het toilet gezet, tegenover een groot hoekbad. Je begrijpt dat ik blij ben met mijn afgewende hoofd. Om mijn gestalte goed uit te laten komen, sta ik met mijn rug tegen een wand waarachter zich een Finse sauna bevind, lekker warm en zo krijg ik gelukkig geen last van een stijve nek.

Het moment dat ik hier binnengedragen werd, herinner ik mij als de dag van gisteren. Het zal zo’n tien jaar geleden zijn toen de zaak waarin ik tussen andere beelden stond, werd opgeheven. In enkele dagen waren al mijn collega-beelden weggekocht en begon ik me net wat eenzaam te voelen, toen een dame me in haar armen nam en mij in haar witte Smartje begon te proppen. Protesteren had geen zin want ze was zeer vastberaden en ik moest mee.

Eenmaal in het huis van de dame aangekomen, werd ik aan de heer des huizes voorgesteld met de woorden “… en hier wil ik een Griekse badkamer omheen!” Meneer keek naar mij of ik een roedel zwerfhonden was die hij zo snel mogelijk zijn huis uit wilde werken, maar besefte toen blijkbaar dat liefde offers vraagt. Hij antwoordde met een vaag “We zullen wel eens zien …”.

De daarop volgende twee jaar hebben ze me alle hoeken van het huis laten zien en ben ik menigmaal onder het stof van verbouwingen uitgehaald. Er was een komen en gaan van schilders, metselaars, elektriciens en tegelzetters. Aan een aannemer werden flinke sommen geld toevertrouwd die hij geacht werd te steken in dit project, zoals in mooi sanitair, tegels en een Finse sauna.

Halverwege de verbouwing was er ineens volkomen stilte op de werkvloer. Uit de verhitte discussies die ik mijn eigenaren hoorde voeren aan de telefoon kon ik opmaken dat de aannemer de zaak in de steek had gelaten en gehoor had gegeven aan zijn gokverslaving, waarbij het geld, hem toevertrouwd, was verdwenen. Tja, dat kon wel eens einde droombadkamer betekenen. Ik moet er niet denken wat mijn lot dan had kunnen zijn! Maar gelukkig, na twee jaar was de Griekse badkamer een feit en werd ik op deze prominente plek neergezet.

De jaren daarna zijn er allerlei mensen geweest uit verschillende culturen, die deze ruimte afhuurden voor een paar uurtjes privé in de sauna. Heerlijke geuren van etherische oliën vulden deze en de aangrenzende relaxruimte en mooie ontspanningsmuziek klonk uit de verborgen luidsprekers. Ondertussen had dit kleine bedrijfje de naam Sauna Sattva gekregen en werd het gerund door de heer des huizes, die net met vervroegd pensioen was.

Van mij had dit zo best eeuwig mogen duren, maar de dame die mij hier gebracht had, kreeg weer nieuwe plannen: ze moest en zou een huis in Frankrijk kopen en daar een eigen bedrijfje starten. Ik geloof, zoiets als een spiritueel centrum. Er kwam een groot plakkaat op het raam met Te Koop en Sauna Sattva werd opgedoekt.
Nou, ik heb het mooi niet laten gebeuren! Als mijn prototype in staat was de hele stad Florence te beschermen, dan was ik toch zeker wel in staat de verkoop van één huis te voorkomen. Ja, juist, die kredietcrisis en de instorting van de huizenmarkt. Haha! Ik ben benieuwd waar ze nu weer mee komt, maar één ding is zeker, ik blijf hier!

Gerry