|
zelfs in ‘t onbewust leven
droom ik ons
speelborden die ademen
steeds weer over grenzen trekken
- jij noemt ze bergen -
zonnen rijzen, zonder te ontwaken
in bogen waartussen onze handen
die richting wijzen, verder reizen -
op winden die geen adem zijn
droom ik enkel nog ruimte
met cijfers op ’t plafond
’t glas van ramen
bewaakt door schaduwen
en acht, negen punten van
te verwachten regen
als druppelende woorden
op hete lijven
jouw, mijn mond …
- lijnen spelen schaduw
flirten bladeren van bomen
met krekels die tsjirpen
laten de aarde draaien
in en door ons.
sunset 27-09-2009
|
