ergens zwerft een verwondering

soms tussen bomen in een park

dan weer langs ramen en gevels

 

‘k zag hem wel eens in de wolken

die kleurden en rolden naar een

onverwachte afloop, hand in hand

met angst en ontzag

 

hij maakte me kleiner dan de dag

dat ik opging in de grond

mijn verhalen met me meenam

naar een bestemming, onbekend

 

waar ik alleen gedachten vond

oud en ooit vergeten

als residu van hoe ik was gekend

door de wereld en de verwondering

 

ergens sterft een verwondering

tussen bomen in een park

en langs ramen en gevels