niet meer dan een verwrongen gezicht
gebogen langs de nerven van jouw hout
naakt was je onder een regen van aanslagen
op je verdorde bast
een enkele knoest als brandmerk
hamerputten waar ik je heb geraakt
onderhuidse broedplaats nu onstuitbaar
knagen van wrok en ontbinding
in gelijke delen van angst en banaliteit
lekken laatste resten ontdaan
van jou aan mij voorbij
© Dio the Cilany