|
Er is niemand eenzamer dan de dichter
die zichzelf voortdurend overloopt met de kudde
en waar hij gelijkenissen treft het vlees
van de ander opensnijdt en als kleine stukjes
taal naar binnen kruipt. Niemand zo zielig
als de dichter met zijn zo vele paradoxe analogieën,
zijn muze het paard noch in de stal noch op het land
maar naast zijn bed, hem hinnikend in de nacht steeds wakker
zodat geen mens er nog aan uit kan wat
zijn handen schrijven, vanwaar dat eigenlijk komt.
Er is niemand zoals de dichter en de dichter is
alsof iedereen. Een alles vattend op niets slaand
stukje aan elkaar geregen ledematen,
onduidelijk hoe gemaakt of welke functie.
De dichter, niets zo onwaarschijnlijk als
zijn toch tere lichaam op dit papier, zijn ziel
wortelend in zijn ontelbare zelf.
|
