en door mijn wimpers heen
zie ik de tranen
van zij die treuren
wanneer
de lichten zijn gedoofd
zij dwalen
zonder doel
langs donkergrijze straten
omringd
door stille huizen
kille lege ramen
vol eenzaamheid
vol rouw
zie ze stappen
als robots
als geleefde mensen
gewoon
blijven wandelen
doorheen
de nevels van vervlogen tijd
naar
de horizon van hun leven
om er te sterven
als duistere schaduwen
van de mensen die ze ooit zijn geweest…
Naar het schilderij ” de blauwe wandeling” van François Blommaerts
Lily May Parker