Een woeste omgeving, in uiterste sereniteit één met zichzelf. Een kakofonie van oergeluiden afkomstig van hedendaagse oerbeesten die schetteren over alle mogelijke gedachten heen, vergezeld met een dampige vochtige mist die alles omsluierd. Een reptiel dat volledig opgaat in zijn habitat, de pigmentcellen manipulerend, ze onder druk zettend, zijn eigen natuur omzettend naar de hem omringende natuur. Een oerwoud, waar de lianen, de rimboe en de machtige keizerlijke bomen der oudheid nog vrij, door niets anders beïnvloedt dan door de moedloze noch moedwillige situatie zelf, hun schijnbare slowmo-gang kunnen gaan. Zo behoren ze allen tot elkaar, de reptielen, de bomen, de luiaards en ja zelfs het water en de lucht; allen maken ze de condities van deze specifieke particuliere situatie, in samenspraak met de regerende natuurwetten.

Een zwarte panter maakt haar voortgang. Met grote zware poten drukt ze bombastisch, maar tegelijk ook zo sierlijk als de kleinste huiskat, poot na poot, en klauw na klauw, haar looporganen in de moerassige grond- de moessonregens hebben onlangs weer hun rentree gemaakt. Blijkbaar heeft de majestueuze Panthera Onca net van een uitgebreid feestmaal kunnen genieten, aan de bolheid van haar onderbuik en haar bebloede moordmuil te zien. Ze lijkt op zoek te zijn naar een plaatsje waar ze zich rustig kan neervlijden, om aan de energievretende job van vertering te beginnen. Ze zal naar een plek zoeken waar de bomen wat langer zijn en meer schaduw bieden. Want zelfs voor een dier aangepast aan een leven in de tropen, kan de hitte moordend warm zijn, en dus zal ze toch aan een locatie in de luwte de voorkeur geven . Uiteindelijk legt ze zich neer in een schimmige donkere holte in de wand van een niet zo hoog strekkende maar toch steile rotsige helling. Nu ligt ze eindelijk, luid puffend en hijgend, onder de immer drukkende last van de hitte. Het plaatsje doet wat utopisch aan, met onder aan de rotswand een waterpoel met mosbegroeide rotsen. En de welbekende reflectie van kattenogen staren uit de opening, als stralen van geïncarneerd licht.

Het is wonderbaarlijk hoe rust en stilte hier alomtegenwoordig lijken, terwijl in feite het gedonder en geloei van eender welke middelmatige stad in het niets verdwijnen wanneer men het vergelijkt met het oorverdovend lawaai van een levend oerwoud. Het is alsof, het oerwoud op zich, met al haar inwoners, heel haar flora en fauna, samen één groot organisme is. Ademend, sleet herstellend, zich immer opnieuw voortplantend maar ook immer opnieuw doodgaand. Hier zijn verderf en dood, even positief of goed als leven en bloei. Het is de cirkel van het leven, alles wat leeft zal eens dood gaan, en als voedingsbodem dienen voor het toekomstige leven. Eén organisme, dat haar soevereiniteit enkel uit zichzelf haalt, en zich aan niemand moet verantwoorden. Zij doet nu eenmaal geen slecht, zij doet eveneens geen goed. Ze is. ‘Kwaad’ en ‘goed’ zijn dimensies die hun bestaansrecht alleen aan de mens ontlenen, zo heeft de mens een maatstaf in zijn leven. Maar hier gaat alles hun gewone gangetje in haar volledig eigene complexe simplistischheid.

Die stilte. Die oorverdovende stilte van het leven in volle zijn. Volmaakt harmonisch op zich. Alsof het een getraind koor is waarbij de leden in groepen verdeelt zijn, en als ware het op teken van een onzichtbare dirigent bereikt de climax elke keer opnieuw een hoogtepunt op vastgelegde momenten- bij avondval en ochtendstond. Tussen de pieken in, langzaam vervagend tot bijna het absolute nulpunt, op de middag, en dan, gestaag opbouwend tot alweer een nieuwe climax. De onzichtbare hand in de economie, schijnt een replica, getransponeerd van het natuurlijke naar het menselijk natuurlijke.

Plotseling wordt de lawaaierige stilte van het oerbos luid verstoord door een panisch dier dat al krijsend en spurtend het oerbos doorkruist. Het dier stevent recht af naar de afgrond van een rotswand, de voortzetting van deze beweging lijkt het dier fataal te kunnen zijn. Wat een merkwaardige handeling van een dier! Bedreigt door niets, achtervolgd door niets, kortom helemaal alleen- in zoverre men alleen kan zijn in een oerwoud- lijkt het dier doelbewust af te stevenen op een steevaste dood. Geen enkel gevaar rondom de directe wereld van het dier zou hiertoe aanleiding hebben kunnen geven. Betekent dit, want het dier voelt zich duidelijk bedreigt in een of andere aard, dat het gevaar van binnenuit komt? Een hysterisch paranoïde dier?