Hoofdmenu
    Hoofdpagina
    Gedichten
    Auteurs
    Zoeken
    Reacties
    Insturen
    Voorwaarden
    Greencard
    Contact

  Inloggen
 

  Registreren
  Wachtwoord vergeten

  Laatste 35 reacties
 
re: FEESTDiotheC...
re: Lezenwietewu...
re: Lezenwietewu...
re: FEESTSoit
re: FEESTSoit
re: vegannis...MirandaMei
re: FEESTMirandaMei
re: InktDiotheC...
re: Pasen aa...Tsila
re: Inktwijnand
re: vegannis...Erik Le...
re: vegannis...Mr.Deuce
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktLetItAl...
re: InktBuigt
re: Inktcoolbur...
re: InktDiotheC...
re: Inktwijnand
re: Inktcoolbur...
re: Inktwijnand
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: InktDiotheC...
re: (G)razen...coolbur...
re: Spokencoolbur...
re: De geur ...Claudel...
re: SpokenClaudel...
re: vegannis...Erik Le...
re: [30-007]...Claudel...
re: Morsewijnand
re: Herderst...coolbur...
re: Nimfomaniakcoolbur...
re: Brozen d...MirandaMei
 Meer reacties

  Laatste 25 gedichten
 
Inktcoolbur...
vegannisatieErik Le...
The African ...Claudel...
Licence to k...Claudel...
I wanna be y...Claudel...
Waar is Stev...Claudel...
alweer bijna...DiotheC...
Con-textdegon valk
Stop de tijd !!Claudel...
Tattoo you Claudel...
Zo'n dagDiotheC...
Een HuisHenk Gruys
herfst 2019augusta
FEESTSoit
Filosoof in ...Claudel...
bewegingenErik Le...
dubbellevenErik Le...
Claude Money?Claudel...
Brothers in ...Claudel...
Beast of bur...Claudel...
VogelsMarkeR
SleutelsHenk Gruys
Renee, remem...Claudel...
ViltjeSoit
Adem voor ad...seline168
 Meer gedichten
Joly-Pardoes - Afl 1 van 3
 Henk Gruys - 20:53 25-09-2016 Stuur e-mail  Profiel bekijken van Henk Gruys  Bekijk statistieken van dit gedicht 



                   

                Joly-Pardoes - Afl. 1 van 3


"Vanavond draait er een bijzondere film in de Pardoes," zei Herman, "bel jij even voor kaartjes voor acht uur?"
    De zaterdagavond was bij hem en Sieglinde geen vaste uitgaansavond; zij volgden meestal de muziek- en bioscopenkalender, met voorkeur voor de vrijdag- of zaterdagavond, eens of twee keer per maand. Hetgeen dan meestal toch weer neerkwam op een bezoek aan de oude, bekende gelegenheden, zalen, theaters, en wat daar voor door moest gaan.
    – Natuurlijk waren ze weer veel te vroeg van huis gegaan. Files waren er ditmaal nauwelijks, en ook minder treinen klaarblijkelijk, want de spoorbomen bleven omhoog staan, de brug was niet open en wonder boven wonder bleek er in de buurt van de oude pakhuisjes nu eens wel voldoende parkeerruimte, zodat ze niet alle lugubere zijstraatjes van de sloopwijk hoefden af te zoeken. – Alle verkeersobstakels en hindernissen, – waarvan men op haastige, doordeweekse dagen denkt daar nooit aan te wennen,– leken als vriendelijk gebaar naar de bezoekers tijdelijk opgeheven.
    Het filmtheater waar ze moesten zijn heette Joly-Pardoes, een bijna feestelijk klinkende naam, maar het huisde in een voormalig kraakpand, dat in brand had gestaan. Het was ook geen echte bioscoop, maar een zogeheten Art house, hetgeen volgens de initiatiefnemers betekende dat films uit de reguliere verhuur er absoluut taboe waren en er uitsluitend bijzondere werken uit het alternatieve en undergroundcircuit werden vertoond. Een credo dat zijzelf onophoudelijk, en met een zekere aplomb, aanhingen, waarbij de in hun ogen verfoeilijke kwalificatie "bioscoop" angstvallig vermeden werd.

Het gebouw had van buiten niets van een theater, eerder van een
deels ingestorte vetsmelterij. En binnen nog minder. Het was niet meer dan een openbare wachtruimte van een huisvuilopslag. De geringste allure ontbrak, waardoor je, als je hier onbekend en vol verwachting binnentrad, door een zekere beangstiging werd bevangen.
    Langs beide lange zijkanten van de filmzaal was een lange rij zeer lage houten banken geplaatst, ongeverfd en gladgesleten door gebruik, hetgeen Herman altijd aan het gymnastieklokaal uit zijn jeugd deed denken. Vanaf die banken kon je, indien gewenst, de film bekijken, tenminste als je het risico van een verdraaide nek of blijvende schele hoofdpijn voor lief nam. Aan de voorkant, dat wil zeggen helemaal achterin de zaal, bevonden zich de "betere" zitplaatsen, met echte, hoewel gammele stoelen, die als op een hoop gedreven leken of tijdens een storm op de kust aangespoeld.
    Sieglinde ging de bestelde plaatsbewijzen ophalen en Herman zette zich zolang op een van de lange banken, in de buurt van een paar jonge vrouwen die op zijn komst besmuikt begonnen te giechelen. Nadat hij was gaan zitten gingen ze over op fluisteren, en het was duidelijk dat ze het uitsluitend over hem hadden. Misschien dat ze hem onsympathiek of belachelijk vonden, al begreep hij absoluut niet waarom; ze kenden elkaar niet.
    Zo als altijd keek hij weer in lichte verbazing rond. Links van hem torende de achtermuur op, een hoge bergwand van brokkelige, rode bakstenen, vol cementresten, bulten en hiaten, waarop, hoe bestaat het, een rechthoek van vijf bij zeven meter wit was gekalkt. Het "filmdoek." In het vale licht van grote plafondlampen (een was er kapot) zag dat er natuurlijk erbarmelijk uit. Maar doordat tijdens de voorstelling de lichtbundel van de projectie erop valt, ten naaste bij onder een hoek van 90 graden met het beeld, zie je nauwelijks schaduwen meer, en zijn de brokkeligheid, spleten en steenpuisten veel minder zichtbaar.
    Herman had ooit bedacht dat hij met zijn bedrijf wel zou kunnen helpen door de muur af te bikken, te vlakken en wit te schilderen. Maar door drukte was het er nooit van gekomen, en later had hij gedacht: och waarom ook eigenlijk als ze daar zo weinig belangstelling voor hebben...
    Hij constateerde toen hij op zijn horloge keek, dat over een half uur pas de voorstelling begon. Officieel althans, want zulke vermeldingen zeiden hier niets. Soms begonnen ze zo'n twintig minuten te laat. Soms een kwartiertje te vroeg. Hij hoopte dat Sieglinde intussen wel een beetje opschoot met haar kaartjes, want indien het druk was, en dat was het meestal op zaterdagavond, dan konden de beste plaatsen zó op zijn. – Maar alles duurde hier altijd onbestaanbaar lang.
    Al rekening houdend met mogelijke vertragingen en wachttijden, had hij klein een pocketboekje bij zich gestoken. Voordat hij ging lezen overzag een moment met verstrooide blik de vrouwen, die terugkeken alsof ze verwachtten dat hij wat tegen hen ging zeggen. Toen sloeg hij of hij heel alleen was, het boekje open en dacht voor de zoveelste keer: waarom drukken ze literatuur altijd op wc-papier? Wordt er anders weer niet genoeg aan verdiend? Maar hij begon toch te lezen op de pagina waar hij een leeg suikerzakje als bladwijzer in had gestoken.
    Al gauw werd zijn aandacht getrokken door een jongeman die aan de overkant was gaan zitten op de lange bank tegenover hem. Hij had bleke, ingevallen kaken, zwartige oogkassen en een langwerpig hoofd waar een draderige baard uit was gegroeid die vast niet elke week werd bijgeknipt. Herman herkende vaag een van de vroegere oprichters van het filmhuis, wietgebruiker van het eerste uur en lid van de kraakgroep die zich dit pand had toegeëigend. De man zat steeds naar hem te loeren, en schudde telkens het hoofd of hij zich aan Herman zat te ergeren, bijvoorbeeld vond dat deze zich misdroeg. Tenslotte scheen hij zich niet langer te kunnen inhouden.
    "U leest een boek meneer!" riep hij boos.    Ondanks zijn zwakke uiterlijk had hij een luide en geoefende stem. De twee vrouwen begonnen weer direct te giechelen en schenen nu de gemakkelijkste houding te zoeken om dit incident zo comfortabel mogelijk te kunnen volgen.    Herman keek op van zijn boekje, wachtte vier seconden en antwoordde:
    "Nee, op dit ogenblik dus niet!"
    "Het is niet toegestaan meneer hier boeken te lezen. Ik wil het hier graag zuiver houden!"
    "Ik lees geen boeken," zei Herman. "Slechts één."
    "Het is hier geen openbare leeszaal meneer maar een filmruimte!"
    "Dat is geheel juist, en geheel tot mijn genoegen mag ik zeggen, heb ik me niet vergist."
    Ik ben in gezelschap van een halvegare, rijp voor de tbs-kliniek en drie hysterische wijven, dacht hij. – Waar bleef Sieglinde toch? Hij had haar juist nu willen zien aan komen lopen, de ruimte diagonaal overstekend met haar stevige pas; de afgescheurde plaatsbewijzen wapperend in haar ene hand, en zijn lederen portemonnaie in de andere. Maar nog steeds was zij niet te zien.
(Wordt vervolgd met nog twee afleveringen).


Reactie insturen
Graag eerst...

Inloggen of Registreren

De gedichten die ingezonden zijn op de website van de lettertempel en e.v.t. toekomst projecten die gekoppeld zijn aan de lettertempel blijven ten alle tijden eigendom van de feitelijke auteur van het gedicht. Zonder toestemming van de feitelijk auteur mogen de gedichten niet gebruikt worden voor andere doeleinden dan lezen op deze site en indien hier toestemming voor gegeven is door de feitelijke auteur het uitgeven van de gedichten door lettertempel zelf. Mocht er sprake zijn van misbruik van de content en de gedichten die gepubliceerd zijn op deze site door wat dan ook dan zullen er hoe dan ook (in samenspraak met de auteur) stappen worden ondernomen.
2006-2024 © Bizway - BTW nr. NL821748014.B01 - KvK 28086287